«…Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θα ‘λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. Η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δεν χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα, έγιναν πάρα πολύ μεγάλες γι’ αυτές τις σχέσεις, εμποδίζονται από αυτές. Και κάθε φορά που οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την αστική κοινωνία, απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ’ αυτές.» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο», Καρλ Μαρξ-Φρίντριχ Ένγκελς, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 32) Πόσο επίκαιρες είναι αυτές οι φράσεις, από ένα κείμενο που γράφτηκε πάνω από ενάμιση αιώνα πριν…
«Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές» έγραφαν οι δάσκαλοι του επιστημονικού σοσιαλισμού. Με άλλα λόγια, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η παραγωγή με σκοπό το κέρδος, η αναρχία της παραγωγής και το εθνικό κράτος, τα κύρια γνωρίσματα του καπιταλισμού, έχουν γίνει μια «θηλιά» στο λαιμό της κοινωνίας. Η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους αμέσως μετά την ολοκλήρωση μιας παρατεταμένης περιόδου ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, στην οποία παράχθηκαν «πάρα πολλά μέσα ύπαρξης» χωρίς όμως οι αληθινοί παραγωγοί τους να μπορούν να τα γευθούν, είναι η πιο προσιτή σ’ εμάς απόδειξη για την επιβεβαίωση των ιδεών του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Πόσο ανόητες μοιάζουν μπροστά σε αυτές τις ιδέες οι «αναλύσεις» των απολογητών του καπιταλισμού, που μας καλούν να τον εμπιστευόμαστε, την ώρα που ζούμε στο «πετσί» μας τη χρεοκοπία του…
Οι πρωτοπόροι του επιστημονικού σοσιαλισμού συμπλήρωναν : «..Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς, λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις…» (σελ.33). Πόσο μας θυμίζουν όλα αυτά τις συνταγές «εξόδου από την κρίση» που εφαρμόζουν παντού οι καπιταλιστές και οι κυβερνητικοί τους εγκέφαλοι : κύματα απολύσεων, συρρίκνωση της παραγωγής, ένταση του διεθνούς ανταγωνισμού για αγορές και σφαίρες επιρροής (βλέπε συγκρούσεις ΗΠΑ-Κίνας-Ε.Ε), δραστικές περικοπές στο επίπεδο διαβίωσης των εργαζόμενων μαζών με αποτέλεσμα τη συντριβή της αναιμικής καταναλωτικής τους δύναμης. Τι άλλο από «πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις» είναι δυνατό να προετοιμάζουν όλα αυτά; Ήδη οι πιο διορατικοί αστοί οικονομολόγοι (βλέπε δηλώσεις του «νομπελίστα» Τζ. Στίγκλιτς) μιλούν για την πιθανότητα μια δεύτερης «απανωτής ύφεσης».
Το γενικευμένο ξερίζωμα όλων των κατακτήσεων που έκαναν υποφερτή τη ζωή των εργαζόμενων (ανθρώπινοι μισθοί, κοινωνική ασφάλιση, κοινωνικές παροχές), σε συνδυασμό με την έκρηξη της ανεργίας, κάνουν απόλυτα επίκαιρη την κεντρική ιστορική διάγνωση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου : «Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία» (σελ.40). Έτσι τα γενικά πολιτικά καθήκοντα στα οποία κατέληγαν οι δάσκαλοι του επιστημονικού σοσιαλισμού, δεν μπορούν παρά να διατηρούν και αυτά όλη τους την επικαιρότητα : «Ο άμεσος σκοπός των κομμουνιστών είναι ο ίδιος με το σκοπό όλων των άλλων προλεταριακών κομμάτων: συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης, κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο» (σελ. 41). Αυτά σήμερα μεταφράζονται σε μια υπομονετική επιδίωξη για μαζικούς, ενωτικούς ταξικούς αγώνες, στους οποίους η εργατική τάξη, ξεφεύγοντας από την παραλυτική επιρροή της κρίσης και της ιδεολογικής τρομοκρατίας των αστών, θα αισθανθεί ξανά σαν μια συγκροτημένη τάξη που έχει την ιστορική αποστολή να βγάλει την κοινωνία από το αδιέξοδο. Το καθήκον των σημερινών μαζικών εκφραστών του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, είναι μέσα από ένα κοινό πολιτικό μέτωπο να δώσουν στους εργαζόμενους μια ορατή λύση εξουσίας, για την αντικατάσταση του καπιταλιστικού χάους που γέννησε την κρίση με την μόνη προοδευτική λύση, τον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους και προς όφελός τους.
Ο αγώνας αυτός όμως, όπως έγραφε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» είναι «εθνικός» μόνο στη μορφή, αλλά διεθνής στο περιεχόμενο (σελ. 39). Η κοινή μοίρα που επιφυλάσσει σε όλους τους λαούς η κρίση του καπιταλισμού, οι αντιδραστικοί όροι «επιτήρησης» της διαδικασίας καταστροφής του βιοτικού τους επιπέδου από τα διεθνή επιτελεία του κεφαλαίου (Ε.Ε, ΕΚΤ, ΔΝΤ κ.α), καθώς και η βαθειά εξάρτηση κάθε χώρας από το ανεξέλεγκτο διεθνές όργιο της καπιταλιστικής κερδοσκοπίας, επιβεβαιώνουν πανηγυρικά την ορθότητα της μαχητικής έκκλησης του «Μανιφέστου» : «Προλετάριοι όλων των χωρών Ενωθείτε!» Στοιχειώδης ανταπόκριση σε τούτο το διαχρονικό κάλεσμα αγώνα, είναι η πάλη για μια Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη που θα αντικαταστήσει την σημερινή αντιδραστική Ε.Ε.
Μέσα σε ένα περιβάλλον κρίσης των θεμελίων της καπιταλιστικής κοινωνίας, αστικής τρομοκρατίας και σύγχυσης, η Αριστερά έχει μόνο μια επιλογή: να πιάσει ξανά το νήμα με τις θεμελιώδεις ιδέες του κινήματος, για την υπομονετική προετοιμασία ενός σοσιαλιστικού μέλλοντος. Η «Μαρξιστική Φωνή» δεσμεύεται να συμβάλει με όλες της τις δυνάμεις σε αυτό το καθήκον.
Η σύνταξη
