Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Table Normal”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Α. Γρηγορόπουλου δεν ήταν ένα «τυχαίο» ή «μεμονωμένο» περιστατικό. Φανέρωσε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την εγκληματική φύση του αστικού κράτους. Οι κρατικές δυνάμεις καταστολής με τέτοιες ενέργειες υπενθυμίζουν στους εργαζόμενους και τη νεολαία ότι έχουν δημιουργηθεί για να τους τρομοκρατούν με ωμή, οργανωμένη βία. Η αστυνομία είναι ένα από τα βασικά μέσα που έχει στη διάθεσή της η άρχουσα τάξη για να καθυποτάσσει και να καταπιέζει τους εργαζόμενους. Είναι το αναγκαίο υποστηρικτικό όπλο της εκμετάλλευσης, της λιτότητας, της ανεργίας, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, της σκανδαλώδους κατάχρησης του χρήματος των φορολογουμένων, της κρατικής επιδότησης των κερδών των τραπεζιτών και των άλλων καπιταλιστών.
Η δολοφονία του Αλέξη σηματοδότησε την έναρξη ενός πρωτοφανούς κινήματος νεολαίας που φανερώνει ότι εισήλθαμε σε μια νέα ιστορική περίοδο μεγάλων ταξικών αγώνων.
Ο χαρακτήρας του κινήματος
Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες είναι χωρίς αμφιβολία μια νεολαιίστικη εξέγερση, με κύριο εκφραστή τη μαθητική νεολαία. Έχουμε ένα μαθητικό κίνημα αυθόρμητο, μαχητικό και μαζικό που διαθέτει σημαντικά νέα ποιοτικά στοιχεία συγκριτικά με τα μεγαλύτερα μαθητικά κινήματα των τελευταίων 20 χρόνων.
Την τελευταία 20ετία είχαμε 4 μεγάλους σταθμούς στο μαθητικό κίνημα. Το 1987 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχαμε ένα μαζικό κίνημα μαθητικών καταλήψεων με επίκεντρο τα Τεχνικά Λύκεια ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών τους και για το δικαίωμα εισαγωγής στα ΤΕΙ. Το 1990 είχαμε το κίνημα ενάντια στην επιβολή μέτρων πειθάρχησης της προσωπικότητας των μαθητών από την κυβέρνηση της Ν.Δ στο οποίο δολοφονήθηκε ο καθηγητής Ν. Τεμπονέρας. Το 1998 είχαμε το κίνημα ενάντια στην μετατροπή του σχολείου σε ένα απέραντο εξεταστικό κέντρο με την περίφημη «μεταρρύθμιση Αρσένη». Τέλος, το 2003 είχαμε ένα μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα με επίκεντρο τους μαθητές, ενάντια στην εισβολή και κατοχή των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Οι ποιοτικές διαφορές του σημερινού μαθητικού κινήματος σε σχέση με τα προαναφερθέντα είναι δύο. Η πρώτη είναι ότι έχει στραφεί ευθέως ενάντια στον πυρήνα του αστικού κράτος, την αστυνομία και τις δυνάμεις καταστολής. Οι μαθητές δεν αντιλήφθηκαν τη δολοφονία του αστυνομικού σαν μια μεμονωμένη περίπτωση, γι’ αυτό και δεν στράφηκαν ενάντια στο συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα που «διακονούσε» ο δολοφόνος. Πολιορκώντας τα αστυνομικά τμήματα όλης της χώρας προέβησαν στην πράξη σε μια συνολική αμφισβήτηση της αστυνομίας σαν θεσμού. Ο Φρίντριχ Ένγκελς τόνιζε ότι σε τελική ανάλυση το κράτος είναι ένοπλα σώματα ανδρών. Παρότι η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών δεν έχουν διαβάσει Ένγκελς, κατάλαβαν τι είναι το κράτος, μέσα από την ίδια τους την εμπειρία και αυτές τις μέρες συγκρούονται με τον πυρήνα του.
Το δεύτερο ποιοτικό στοιχείο είναι ότι το κίνημα επιδεικνύει μια αξιοζήλευτη μαχητικότητα. Η καθημερινή πολιορκία των αστυνομικών τμημάτων από άοπλα 15χρονα παιδιά δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Είναι μια σαφής ένδειξη ότι η νέα γενιά αγωνιστών ξεπερνά το φόβο και είναι αποφασισμένη να δράσει με αυτοθυσία για να αλλάξει την κοινωνία. Το στοιχείο αυτό είναι μια καθαρή ένδειξη ότι στη βάση της κοινωνίας ήδη υπάρχουν καθαρά σημάδια μιας επερχόμενης επαναστατικής περιόδου.
Η δολοφονία του νεαρού μαθητή, ασφαλώς και δεν είναι η αιτία για αυτό το κίνημα. Ήταν μόνο η αφορμή για την έκρηξη, το «σημείο βρασμού» της νεανικής συνείδησης. Μέσα από την έκρηξή τους αυτή, οι έφηβοι βγάζουν στην επιφάνεια τη σωρευμένη αγανάκτηση από την υποβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας, την εργασιακή ανασφάλεια, την συνολική επίθεση του καπιταλισμού στο επίπεδο και την ποιότητα ζωής των εργαζόμενων οικογενειών την τελευταία 10ετία. Η νεολαία για άλλη μια φορά, λειτουργεί σαν το ευαίσθητο βαρόμετρο της κοινωνίας, προαναγγέλλοντας μεγάλα προλεταριακά κινήματα στο μέλλον.
Ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε ότι για να είναι νικηφόρο το κίνημα, τον μαχητικό αυθορμητισμό, πρέπει να συμπληρώσει μια ισχυρή μορφή οργάνωσης. Ακόμα δεν υπάρχουν διατυπωμένα συγκεκριμένα αιτήματα, ενώ ο συντονισμός μεταξύ των σχολείων είναι αδύναμος. Αυτά δικαιολογούνται σε κάποιο βαθμό από την απειρία και είναι θέμα χρόνου να αρχίζουν να ξεπερνιούνται, όσο η διάθεση θα είναι σταθερά αγωνιστική.
Τα ελεγχόμενα από την ηγεσία της ΚΝΕ Συντονιστικά πόλεων, όπως το ΣΑΣΑ (Συντονιστικό Αθήνας), είναι προς το παρόν κομπάρσοι στις κινητοποιήσεις. Οι εκπρόσωποί τους υπάρχουν σε μια μειοψηφία σχολείων και εμφανίζονται μόνο σε συνεντεύξεις τύπου. Την βασική ευθύνη για την καθυστέρηση της ανάπτυξης των βασικών μορφών οργάνωσης του κινήματος έχουν τα ίδια τα συντονιστικά της ηγεσίας της ΚΝΕ που για μια δεκαετία, αντί να εκπαιδεύσουν σωστά το μαθητικό κίνημα στις συλλογικές διαδικασίες δημοκρατικού συντονισμού το κακομεταχειρίστηκαν, με έτοιμα διατάγματα δράσης από τα πάνω, φοβούμενα μην ξεπεραστούν από αυτό.
Η στάση της κυβέρνησης
Η εικόνα της κυβέρνησης και του Καραμανλή μπροστά στο αναπτυσσόμενο κίνημα είναι εικόνα πλήρους σύγχυσης. Τις πρώτες ώρες του κινήματος φάνηκε ότι πάνω από όλα τους απασχολούσε να μην έχουν κι ένα δεύτερο νεκρό, όχι εξαιτίας του «ανθρωπισμού» τους, αλλά γιατί αυτό πολύ πιθανά θα τους έριχνε από την εξουσία. Μετά και μόλις διαισθάνθηκαν ότι το κίνημα φουντώνει, έθεσαν σε εφαρμογή ένα εκτεταμένο σχέδιο προβοκάτσιας με δεκάδες χαφιέδες να υποδύονται τους οργισμένους κουκουλοφόρους και τους αγανακτισμένους εμπόρους, όμως και πάλι δεν κατάφεραν να μειώσουν την ορμή του κινήματος. Έτσι διολισθαίνουν όλο και πιο πολύ σε μεθόδους ωμής αστυνομικής τρομοκρατίας, με νέους πυροβολισμούς και με ξυλοδαρμούς 13χρονων παιδιών.
Οι μέθοδοι αυτές είναι ένδειξη αδυναμίας και όχι δύναμης. Ακόμα και την εμφάνιση του στρατού στους δρόμους συζήτησαν στην κυβέρνηση, θέτοντας σε επιφυλακή τα στρατόπεδα ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», γεγονός που αποτελεί μια σοβαρή προειδοποίηση για τους εργαζόμενους και τη νεολαία στο μέλλον. Υπό τις παρούσες συνθήκες όμως, με το νεολαιίστικο κίνημα, φρέσκο και μαχητικό και την εργατική τάξη σε αφύπνιση καταλαβαίνουν ότι η κίνηση προς τον βοναπαρτισμό, θα ήταν μια λύση που θα έριχνε «λάδι στη φωτιά» και θα προκαλούσε μια γενικευμένη εξέγερση.
Η εξάπλωση του κινήματος της νεολαίας και η πλειοψηφική υποστήριξή του από τους εργαζόμενους δείχνει ότι ο συσχετισμός που διαμορφώνεται για την κυβέρνηση και την αστική τάξη είναι όλο και πιο αρνητικός. Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ είναι αυτή τη στιγμή το πιο σίγουρο σημείο πολιτικής στήριξης της αστικής τάξης, γι’ αυτό θα προσπαθήσουν να την κρατήσουν γαντζωμένη στην εξουσία με κάθε τρόπο. Στις παρούσες συνθήκες όμως, ένα τμήμα της αστικής τάξης δείχνει να κατανοεί ότι απαιτείται να εμφανιστεί στα μάτια της κοινωνίας μια αλλαγή. Έτσι στοχοποιούν πια ανοιχτά τον ίδιο τον Καραμανλή και ανοίγουν το ζήτημα της διαδοχής, για να έρθει στην ηγεσία της κυβερνητικής παράταξης ένα πιο «άφθαρτο» πρόσωπο, που ελπίζουν ότι θα λειτουργήσει εκτονωτικά για την κοινωνική δυσαρέσκεια. Όμως σίγουρα ματαιοπονούν. Είναι τέτοια η ορμή του κινήματος της νεολαίας και η έκταση της οργής των εργαζόμενων, στο έδαφος μιας βαθειάς οικονομικής κρίσης, που το πιθανότερο είναι να συμπαρασύρει αργά ή γρήγορα την κυβέρνηση, ανοίγοντας τις προοπτικές μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής αστάθειας και ακόμα πιο μεγάλων ταξικών αγώνων.
Το αστικό κράτος και η αστυνομία
Σε περιστάσεις σαν κι αυτή, η εργατική τάξη και η νεολαία αντικρίζουν γυμνή την αληθινή φύση του αστικού κράτους, που είναι όργανο άσκησης ωμής βίας στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης. Στην πραγματικότητα, στον σκληρό πυρήνα του σημερινού κράτους που οι απατεώνες αστοί ιδεολόγοι περιβάλουν με το φωτοστέφανο της «δημοκρατικής πολιτείας που μεριμνά για το κοινό καλό», υπάρχει ένας ολόκληρος εσμός από βρώμικα και σαδιστικά στοιχεία, ειδικά μέσα στις στρατιωτικοποιημένες, κατασταλτικές του δυνάμεις όπως τα ΜΑΤ, οι ειδικοί φρουροί, οι συνοριοφύλακες κ.λ.π.
Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τους μηχανισμούς κρατικής βίας σαν μια υπερφυσική δύναμη, έξω από τις κοινωνικές πιέσεις. Η αστυνομία αποτελείται από ένα έμψυχο δυναμικό καθυστερημένων και συντηρητικών στοιχείων, εκπαιδευμένο να εκτελεί πειθήνια τις εντολές της άρχουσας τάξης. Αυτό το δυναμικό όμως δεν αποτελείται από ρομπότ, αλλά από ανθρώπους που υπόκεινται στις πιέσεις του κοινωνικού περιβάλλοντός τους. Η σταθερότητα της αστυνομίας δεν είναι εξασφαλισμένη ανεξάρτητα από κάθε κοινωνική και πολιτική περίσταση για την αστική τάξη. Σε τελική ανάλυση το «κοινωνικό είναι» των ανθρώπων καθορίζει τη συνείδησή τους.
Οι αστυνομικοί βεβαίως και δεν είναι «όπως όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι» όπως ισχυρίζονται οι ρεφορμιστές, αφού αντικείμενο της «εργασίας» τους είναι να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους. Όμως η απροθυμία της αστικής τάξης, στο όνομα του «φθηνού κράτους», να τους εξασφαλίσει μια πιο προνομιούχα ζωή από αυτή των υπολοίπων δημόσιων υπάλληλων, είναι σίγουρο ότι έχει κλονίσει την εμπιστοσύνη των αστυνομικών στους παραδοσιακούς αφέντες τους. Είναι χαρακτηριστική όλες αυτές τις μέρες η στάση του προέδρου της Ομοσπονδίας των Αστυνομικών που πήρε ανοιχτά αποστάσεις από την κυβέρνηση και δήλωσε ότι αρνείται το ρόλο του τιμωρού της νεολαίας που θέλει αυτή να επιβάλει στους αστυνομικούς. Επίσης είναι ενδεικτική και η φετινή συμμετοχή των αστυνομικών με μπλοκ στην αντικυβερνητική διαδήλωση της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Τέτοια φαινόμενα περνάνε «στα ψιλά» από όσους έχουν συνηθίσει να βλέπουν την αστυνομία σαν μια υπερφυσική οντότητα, έξω από το χώρο και το χρόνο. Είναι όμως σημαντικές για τους μαρξιστές, γιατί δείχνουν τον βαθμό σταθερότητας του αστικού καθεστώτος, η οποία είναι στην πραγματικότητα βαθύτατα κλονισμένη.
