Η ταξική πάλη
Όπως είχαμε προβλέψει σε ένα παρόμοιο κείμενό μας το 2007, η κυβέρνηση της ΝΔ αναπόφευκτα, σαν αποτέλεσμα των χτυπημάτων της κρίσης και των μαζικών αγώνων της τάξης και της νεολαίας, δεν μπόρεσε να συμπληρώσει τη δεύτερη θητεία της. Μετά το γκρέμισμα του παραδοσιακού κόμματος του κεφαλαίου από την εξουσία με την βαρύτερη ήττα της ιστορίας του, οι πλατειές μάζες της εργατικής τάξης έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ταυτόχρονα όμως, η βαθειά ύφεση στην οποία έχει μπει ο ελληνικός καπιταλισμός τις έχει συγχύσει και φοβίσει. Έτσι για τις πλατειές μάζες των εργαζόμενων, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, ο συνδυασμός πολύ περιορισμένων προσδοκιών για την νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και αμηχανίας για το άγνωστο βάθος και τις επώδυνες συνέπειες τις ύφεσης, έχει διαμορφώσει μια πολύ προσωρινή στάση αναμονής.
Τη στάση αυτή, ενισχύει η αδυναμία της ηγεσίας της παραδοσιακής Αριστεράς να δώσει μια εναλλακτική προοπτική εξουσίας, αλλά και η ύπαρξη μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας, που έχει παραλύσει το εργατικό κίνημα και δεν το αφήνει να συνειδητοποιήσει την πραγματική του δύναμη.
Η γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ λειτουργεί όλο αυτό το διάστημα, σύμφωνα με μια πετυχημένη έκφραση των αναρχικών, σαν το «υπουργείο συνδικάτων» της κυβέρνησης. Από την άλλη πλευρά, η ηγεσία του ΠΑΜΕ με ένα ρεσιτάλ σεχταρισμού που περιλαμβάνει ανούσιους ακτιβισμούς και τυχοδιωκτικές «γενικές απεργίες» όπως αυτή της 17ης Δεκέμβρη, εκφράζει την ανικανότητά της να κερδίσει με έναν υπομονετικό τρόπο και με την κατάλληλη τακτική την πλειοψηφία των συνδικαλισμένων εργατών.
Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η εργατική τάξη δεν εξέλεξε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση για να συνεχίσει την πολιτική της Ν.Δ. Η στάση αναμονής έναντι της κυβέρνησης, δεν αποτελεί ούτε στο ελάχιστο στάση ανοχής σε μια αντεργατική πολιτική. Η κύρια διάθεση που επικρατεί στις τάξεις των εργαζόμενων σε όλα τα σοβαρά ζητήματα της ζωής τους όπως η εργασία, το εισόδημα, η ασφάλιση, συνεχίζει να είναι αυτή που επικρατούσε και επί κυβέρνησης Ν. Δ : δεν υπάρχει πια χώρος για άλλες παραχωρήσεις!
Η νέα κυβέρνηση πήρε μια «πρώτη γεύση» από τις διαθέσεις του εργατικού κινήματος πριν ακόμα συμπληρώσει 100 μέρες στην εξουσία, με τους σημαντικούς σε μαχητικότητα και συμμετοχή αγώνες των λιμενεργατών, των συμβασιούχων μιας σειράς χώρων και των «stagers». Αργά ή γρήγορα, η απόπειρα για μια ενιαία επίθεση της κυβέρνησης στα εργατικά συμφέροντα θα οδηγήσει σε σκληρούς, μαζικούς αγώνες που θα κάνουν τη σημερινή κυβέρνηση βαθειά μισητή. Σε τελική ανάλυση, η μαχητική διάθεση της νεολαίας την τελευταία περίοδο αποτελεί τον προάγγελο των μεγάλων εργατικών αγώνων που βρίσκονται μπροστά μας.
Πολύ πιθανό ορόσημο για την ανάπτυξη μαζικών αγώνων θα αποτελέσει πάλι η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, καθώς όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση θα ξεθεμελιώσει το υφιστάμενο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και θα το αντικαταστήσει με το απάνθρωπο, εξατομικευμένο, «κεφαλαιοποιητικό» σύστημα. Όπως και στην εποχή του «νόμου Γιαννίτση», η συνδικαλιστική ηγεσία θα δεχθεί από τη βάση των συνδικάτων τεράστιες πιέσεις για μια γενική απεργία, μπροστά στις οποίες, οι «πιέσεις» των θεατρινίστικων ακτιβισμών των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ θα αποτελούν μια ανούσια φάρσα.
Η κυβέρνηση, η αστική τάξη και το ΠΑΣΟΚ
Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι στη εξουσία σε μια εντελώς διαφορετική περίοδο από εκείνη της κυβέρνησης Σημίτη. Ο Σημίτης κυβέρνησε στο αποκορύφωμα της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού και στο ύστατο σημείο της υποχώρησης της ταξικής πάλης και της δεξιάς στροφής των μαζικών εργατικών οργανώσεων. Ο Παπανδρέου έρχεται στην εξουσία σε μια περίοδο βαθειάς ύφεσης, με το εργατικό κίνημα και την πρωτοπόρα νεολαία να βρίσκονται σε μια γενική περίοδο αφύπνισης, με μια στροφή στ’ αριστερά να έχει ήδη αποκρυσταλλωθεί καθαρά στους κόλπους της νεολαίας.
Αυτή η κοινωνική πραγματικότητα, έχει δημιουργήσει συνθήκες ασφυκτικής πίεσης στην κυβέρνηση και από τα δύο κύρια ταξικά στρατόπεδα. Η εργατική τάξη εξέλεξε αυτή την κυβέρνηση σαν «ασπίδα» ενάντια στην καπιταλιστική κρίση. Η κυβέρνηση του Παπανδρέου βέβαια, δεν έχει καμία πρόθεση να συγκρουστεί με την αστική τάξη και φέρεται αποφασισμένη να κάνει όλη την «βρώμικη δουλειά» για λογαριασμό της. Όμως είναι υποχρεωμένη εξαιτίας της αφύπνισης του κινήματος, να κινείται προσεκτικά. Αυτό αποδείχθηκε χαρακτηριστικά στον αρχικό δισταγμό για την επιβολή παγώματος των μισθών κάτω από την αντίδραση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (ΚΟ) του ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη πλευρά, οι αστοί δεν μπορούν να περιμένουν. Έτσι μέσα από μια υστερική, εγχώρια και διεθνή εκστρατεία πιέσεων στην κυβέρνηση, από τον Αλμούνια και τον Τρισέ μέχρι τον Πρετεντέρη και τον Μίχαλο, προσπαθούν να σπρώξουν την κυβέρνηση σε μια τακτική επίθεσης «σοκ» ενάντια στην εργατική τάξη, που θα αξιοποιεί την φρέσκια λαϊκή εντολή που έχει λάβει από τις εκλογές.
Η κυβέρνηση του Παπανδρέου, ούτε πρόκειται ούτε και θέλει να αντισταθεί σε αυτές τις πιέσεις. Επικαλούμενη όλο και πιο έντονα την επαπειλούμενη «χρεοκοπία», αναπόφευκτα θα προχωρήσει σε μια ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη. Αυτό θα οδηγήσει στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αργά ή γρήγορα, στις αναγκαίες συνθήκες για να αναπτυχθεί μια αντιπολίτευση από τ’ αριστερά στην ηγεσία και την κυβέρνηση, με κύρια βάση στα συνδικάτα και τη νεολαία. Παραμορφωμένες εκφράσεις αυτής της προοπτικής, ήταν η εκλογή για πολύ λίγες ψήφους του εκλεκτού της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στη θέση του Γραμματέα και η αντίδραση της Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ στα κυβερνητικά σχέδια για πάγωμα των μισθών.
