Η κυβέρνηση συνεχίζει τη βάρβαρη επίθεση ενάντια στους εργαζομένους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Νέα χαράτσια καλούνται να πληρώσουν ακόμα και οι άποροι, εισάγεται το καθεστώς εφεδρείας στο δημόσιο τομέα, όπου πρακτικά χιλιάδες υπαλλήλων απειλούνται με απόλυση. Την ίδια στιγμή άλλοι δημόσιοι οργανισμοί συγχωνεύονται και καταργούνται. Με την απειλή της πτώχευσης διεξάγεται μια πρωτοφανής λεηλασία των λαϊκών κατακτήσεων.
Σε αυτές τις συνθήκες το φοιτητικό κίνημα κλιμακώνει τον αγώνα του για 3η συνεχόμενη εβδομάδα. Πάνω από 300 σχολές συνεχίζουν να τελούν υπό κατάληψη παρά την τρομοκρατία και τις απειλές του υπουργείου παιδείας για χαμένες εξεταστικές και εξάμηνα. Η συντριπτική πλειοψηφία των σχολών δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς και συνεχίζει δυναμικά τον αγώνα.
Η κυβέρνηση δείχνει αμήχανη. Θέλει να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται με το φοιτητικό κίνημα. Καταλαβαίνει ότι μπροστά της έχει μεγάλα μέτωπα. Ήδη οι πρώτες μαθητικές καταλήψεις έχουν κάνει την εμφάνιση τους και είναι βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα δεν θα αφήσουν αυτή την επίθεση χωρίς απάντηση. Επιπρόσθετα η κυβέρνηση θέλει να παρουσιάσει γρήγορα το άθλιο έργο της διάλυσης του δημοσίου πανεπιστημίου στην τρόικα για να πάρει την 6η δόση του δανείου. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει όσο οι σχολές τελούν υπό κατάληψη.
Εφόσον λοιπόν οι απειλές δεν έπιασαν τόπο η κυβέρνηση προετοιμάζεται για πιο ”δυναμικές” λύσεις. Μέσα από τα ΜΜΕ που ουρλιάζουν υστερικά ενάντια στο φοιτητικό κίνημα προετοιμάζουν το κλίμα για την άγρια καταστολή των φοιτητικών αγώνων. Οι σύμμαχοι της κυβέρνησης μέσα στα πανεπιστήμια ωρύονται επίσης για το άνοιγμα των σχολών. Η ΔΑΠ, όπως ήταν αναμενόμενο, αφού διαμαρτυρήθηκε για μια βδομάδα, τάχθηκε ανοιχτά ενάντια στο φοιτητικό κίνημα και παλεύει για το σπάσιμο των καταλήψεων. Η υπουργός παιδείας όμως βρήκε και συμμάχους ανάμεσα στους καθηγητές εκείνους που έχουν εξασφαλίσει τα προνόμια τους στο νέο πανεπιστήμιο εταιρία. Οι κύριοι αυτοί ενώ εκφράζουν πάντα ευγενικά τις διαφωνίες τους με την κυβέρνηση μέσα από άρθρα και ομιλίες, βγάζουν λυσσασμένες κραυγές απέναντι στο φοιτητικό κίνημα που αγωνίζεται. Δυστυχώς την πρωτιά σε αυτό τον βρώμικο αγώνα την έχει αναλάβει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΟΣΔΕΠ η οποία με ανακοίνωση της κατακεραυνώνει τις καταλήψεις και τον αγώνα των φοιτητών. Η συμμαχία των “ανοικτών πανεπιστημίων” προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι τα πανεπιστήμια καταλαμβάνονται από μια μικρή μειοψηφία και να προετοιμάσει το έδαφος για την πάταξη της ανομίας στα πανεπιστήμια.
Ο Χ. Παπουτσής, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του πιστού πλέον συμμάχου της κυβέρνησης Α. Γεωργιάδη για την ανομία στα πανεπιστήμια δεν έκρυψε το γεγονός ότι περιμένει το πράσινο φως για να επιβάλει το νόμο στα πανεπιστήμια.
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει την βάρβαρη καταστολή που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Πρέπει να οργανωθούν ομάδες περιφρούρησης σε κάθε μπλοκ στα συλλαλητήρια αλλά και να γίνεται κεντρικός σχεδιασμός της περιφρούρησης από επιτροπή που θα ορίζεται από το συντονιστικό. Επίσης μέτρα πρέπει να παρθούν για να περιφρουρηθούν οι καταλήψεις από προβοκάτσιες που θα δώσουν το σήμα για την καταστολή. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι αρκετό. Απέναντι στη βαρβαρότητα και την καταστολή της αστυνομίας οι φοιτητές πρέπει να καλέσουν τα συνδικάτα να περιφρουρήσουν από κοινού τις κινητοποιήσεις με τα πιο μαχητικά τους τμήματα, για να προστατεύονται οι κινητοποιήσεις από την καταστολή και το προβοκάρισμα των χαφιέδων της αστυνομίας.
Στο ζήτημα του συντονισμού το φοιτητικό κίνημα έχει κάνει μεγάλα βήματα αφού η ΕΑΑΚ έχει επιτέλους αναγνωρίσει την αναγκαιότητα για ένα συντονιστικό με δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι από τα λόγια στις πράξεις η απόσταση είναι μεγάλη. Η αντίληψη που έχει περάσει στους περισσότερους συλλόγους είναι να ορίζονται οι αντιπρόσωποι από τις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης. Η σ.ε κατάληψης όμως δεν αποτελεί ένα εκλεγμένο όργανο. Ο μόνος τρόπος για να πάρει πραγματικά το φοιτητικό κίνημα το συντονισμό στα χέρια του είναι να εκλέγονται και να ελέγχονται οι αντιπρόσωποι από τις ΓΣ καθώς και να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί. Δυστυχώς τις τελευταίες τρείς βδομάδες το συντονιστικό δεν έχει καταφέρει να βγάλει απόφαση ούτε καν με τους ορισμένους αντιπροσώπους. Αυτό αποτελεί ένα τεράστιο φρένο στον αγώνα και πρέπει να λυθεί άμεσα.
Να απαντήσουμε με ενιαίο μέτωπο φοιτητών-μαθητών εργαζομένων
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να κάνει πραγματικότητα το χειρότερο φόβο της κυβέρνησης, το χτίσιμο ενός μεγάλου μετώπου με τους εργαζόμενους και τους μαθητές. Ένα τέτοιο μέτωπο μπορεί να δώσει τέλος όχι μόνο στον αντιδραστικό νόμο για τα πανεπιστήμια αλλά και στην κυβέρνηση και τις αντιδραστικές της πολιτικές.
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να μετατρέψει τις καταλήψεις σε κέντρα συζητήσεων και εξορμήσεων. Πρέπει να γίνουν εξορμήσεις σε κάθε χώρο δουλειάς γύρω από τα πανεπιστήμια. Πρέπει να κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια για να φέρουμε τους μαθητές στον αγώνα. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι πρώτες καταλήψεις στα σχολεία. Το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο σε μοιράσματα των αποφάσεων του στα σχολεία αλλά πρέπει να συνδεθεί στενά με τους μαθητές, να στηρίξει τον αγώνα τους να τους βοηθήσει με την απειρία τους και να τους προτείνει να συντονίσουν τον αγώνα τους όπως έκαναν το 2008 και να χαράξουν από κοινού με τους φοιτητές τα επόμενα βήματα.
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να απευθυνθεί πλατειά στους εργαζόμενους. Ξεκινώντας από τα σωματεία των μελλοντικών χώρων δουλειάς κάθε συλλόγου να γίνει μια εκστρατεία για να παρθούν αποφάσεις ενεργητικής στήριξης τους αγώνα. Μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ασκήσει πιέσεις στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία για μια νέα γενική απεργία και τελικά για μια απεργία διαρκείας ενάντια στα νέα μέτρα.
Βρισκόμαστε στο κατώφλι μεγάλων αγώνων. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να γίνει ένα ρυάκι στο μεγάλο λαϊκό χείμαρρο που έρχεται. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να συνδεθούμε με όλα τα μαχόμενα στρώματα. Να καλέσουμε τις συνελεύσεις στις πλατείες που έκαναν την εμφάνιση τους το καλοκαίρι, τα συνδικάτα, τους μαθητές να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους ανά πόλη και κεντρικά σε μία πανελλαδική επιτροπή αγώνα που θα διευθύνει τον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και τις αντιδραστικές της πολιτικές βάζοντας έτσι τη βάση για την εκλογή μιας κυβέρνησης που θα στηρίζεται πραγματικά στην εργαζόμενη πλειοψηφία και τις δημοκρατικές της οργανώσεις. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος από τον εφιάλτη της καπιταλιστικής κρίσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης.
