Οι θέσεις των Μαρξιστών για τα πανεπιστήμια

 

Οι επαναστάτες μαρξιστές απέναντι στην καπιταλιστική αντιμεταρρύθμιση αντιτάσσουν ένα πρόγραμμα πάλης που έχει ως στόχο να θέσει την εκπαίδευση στην υπηρεσία των αναγκών και των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού και συνδέει την πάλη για καλύτερη δημόσια και δωρεάν παιδεία, με την πάλη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

 

Η σημερινή εκπαίδευση υπάρχει για να υπηρετεί και να αναπαράγει τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις και να διαποτίζει τους εκμεταλλευόμενους με την κυρίαρχη ιδεολογία. Είναι ένας μηχανισμός του αστικού κράτους που υπηρετεί την διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Με αυτή την έννοια λοιπόν η τοποθέτηση των ρεφορμιστικών μαζικών αριστερών κομμάτων που περιορίζουν το πρόγραμμα και τις διακηρύξεις τους για την εκπαίδευση, στη διεκδίκηση μιας «πιο δημοκρατικής παιδείας», «μιας παιδείας ίσων ευκαιριών», είτε και μιας «δημόσιας και δωρεάν παιδείας για όλους» ή μιας «λαϊκής παιδείας» είναι εντελώς λανθασμένη. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε «δημοκρατική», ούτε «λαϊκή» εκπαίδευση στον καπιταλισμό και αυτό πρέπει να γίνεται ξεκάθαρο στη συνείδηση κάθε αγωνιστή του φοιτητικού κινήματος. Η σημερινή εκπαίδευση είναι στοιχείο του σημερινού εποικοδομήματος και δεν μπορεί να αλλάξει όσο δεν αλλάζει ριζικά η καπιταλιστική του βάση. Το σύνθημα της «Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας» έχει νόημα μόνο αν χρησιμοποιείται ως μεταβατικό, άρρηκτα δεμένο με μια σειρά άλλων αιτημάτων που κατευθύνονται ενάντια στα ίδια τα θεμέλια του καπιταλισμού. 

 

Η ύπαρξη ενός εκπαιδευτικού μηχανισμού, δομικά διαχωρισμένου από την παραγωγή, ιεραρχικά δομημένου, που παράγει και αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία, αποτελεί εμπόδιο για τα στρατηγικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αποτελεί όργανο ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, δίπλα στο στρατό και τα άλλα μέσα υλικής ή ιδεολογικής καταστολής. Ακόμη και μετά την ανατροπή του καπιταλισμού, αν μείνει ανέγγιχτος ο εκπαιδευτικός μηχανισμός, θα αποτελεί όπλο στα χέρια της αντεπανάστασης, μια ανοιχτή πληγή στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, καθώς θα αναπαράγει αστικές αντιλήψεις και ιεραρχικές δομές. 

 

Έτσι λοιπόν είναι καθήκον της εργατικής τάξης η κατάργηση του καπιταλιστικού εκπαιδευτικού συστήματος, μαζί με το γκρέμισμα του υπόλοιπου αστικού κράτους και η αντικατάσταση του από ένα ριζικά διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα, στα πλαίσια ενός ριζικά διαφορετικού κράτους βασισμένου στην εργατική δημοκρατία. Βασικό χαρακτηριστικό ενός τέτοιου εκπαιδευτικού συστήματος θα είναι η ένωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με την παραγωγή και η δημοκρατική λειτουργία, η λειτουργία δηλαδή κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, με αιρετούς και άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους στη διοίκηση.

 

Ένας τέτοιος στρατηγικός στόχος βέβαια δεν μπορεί παρά να τεθεί μαζί με την προλεταριακή επανάσταση. Ωστόσο ο στρατηγικός αυτός στόχος δεν μπορεί να προβάλλεται ξεκομμένος και ανταγωνιστικός ως προς τις σημερινές διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος. Πρέπει να γεφυρώνεται με αυτές στη βάση της κατανόησης ότι αποτελεί την προϋπόθεση για την πλήρη και σταθερή κατάκτησή όλων των ζωτικών διεκδικήσεων του σήμερα. 

 

Στηρίζουμε κάθε διεκδίκηση των φοιτητών για μια πιο δημοκρατική, πιο δίκαιη παιδεία, χωρίς ταξικούς φραγμούς, όμως τονίζουμε πως μια τέτοια παιδεία δεν μπορεί να κατακτηθεί παρά μόνο με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στον οποίο τον αποφασιστικότερο ρόλο μπορεί να διαδραματίσει μόνο το κίνημα της εργατικής τάξης. Γι΄ αυτό οι πρωτοπόροι αγωνιστές του φοιτητικού κινήματος στον αγώνα για μια αναβαθμισμένη εκπαίδευση χωρίς ταξικούς φραγμούς πρέπει να αγωνιστούν χέρι – χέρι με την εργατική τάξη.  

 

 

Το βασικό χαρακτηριστικό των ηγεσιών των ρεφορμιστικών κομμάτων είναι ότι όπως και στους άλλους κοινωνικούς χώρους, έτσι και στο Πανεπιστήμιο, θέτουν αιτήματα και στόχους πάλης που δεν συνδέονται με το στρατηγικό στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, παραμερίζοντας τον ή μεταθέτοντας τον σε ένα απώτερο μέλλον. Στην καλύτερη περίπτωση αυτό εκφράζεται με μια αντίληψη minimum και maximum προγράμματος, που το ένα περιλαμβάνει επί μέρους διεκδικήσεις ανάλογα με τη συγκυρία και το άλλο (εάν υπάρχει), το όραμα της σοσιαλιστικής εκπαίδευσης, χωρίς να υπάρχει καμία σύνδεση ανάμεσα στα δύο στάδια.

 

Ασφαλώς είναι αναγκαίο να παλεύουμε για νίκες μέσα σ’ αυτό το σύστημα, νίκες που θα βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής, εργασίας, εκπαίδευσης κλπ και θα δώσουν αυτοπεποίθηση. Είναι όμως ταυτόχρονα αναγκαίο να μην σπέρνουμε αυταπάτες για το χαρακτήρα αυτών των νικών. Να ξεκαθαρίζουμε ότι κάθε επιμέρους νίκη είναι προσωρινή μέσα στον καπιταλισμό και ότι μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και την αφαίρεση της εξουσίας από την άρχουσα τάξη.

 

Το όπλο μας σε αυτό τον αγώνα είναι ένα μεταβατικό πρόγραμμα διεκδικήσεων. Βασικό χαρακτηριστικό ενός τέτοιου προγράμματος, είναι το ότι τα αιτήματα που περιλαμβάνει αν και είναι ζωτικά και μπορούν να υλοποιηθούν σήμερα με βάση το παρόν επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η συνολική και σταθερή κατάκτησή τους έρχεται σε σύγκρουση με την ουσία του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Μέσα από τον αγώνα για αυτό το πρόγραμμα οι αγωνιζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι το καπιταλιστικό σύστημα αδυνατεί να επιλύσει τα βασικά τους προβλήματα και είναι ασύμβατο με τις  ανάγκες τους, άρα και άχρηστο.

 

Ένα τέτοιο πρόγραμμα πάλης για το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ξεκινάει από τα άμεσα προβλήματα στις σημερινές συνθήκες. 

 

Έτσι πρώτα απ’ όλα πρέπει να παλέψουμε: 

 

 

• Όχι στην αναθεώρηση του Α 16 του Συντάγματος

• Κατάργηση του νέου «νόμου- πλαίσιο» λειτουργίας των ΑΕΙ 

• Κατάργηση των νόμων για την αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ

• Κατάργηση του ΕΣΥΠ

 

 

• Καμία ιδιωτική χρηματοδότηση

• Κάλυψη των υλικοτεχνικών αναγκών κάθε ιδρύματος

• Χρηματοδότηση των περιφερειακών υπηρεσιών (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, τυπογραφεία κ.α.) μόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό και να τεθούν όλες στην υπηρεσία του πανεπιστημίου (κρατικοποίηση όσων έχουν ιδιωτικοποιηθεί)

• Άμεση κάλυψη όλων των κενών διδακτικών θέσεων – μόνιμη και σταθερή απασχόληση για όλα τα μέλη ΔΕΠ – λιγότεροι φοιτητές ανά διδάσκοντα.

• Κάλυψη όλων των θέσεων διοικητικού, τεχνικού κλπ προσωπικού από πλήρους και σταθερής απασχόλησης υπαλλήλους του ιδρύματος -όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

• Η αύξηση της χρηματοδότησης για την Παιδεία πρέπει να μπαίνει με τη λογική της κινητής κλίμακας χρηματοδότησης δηλαδή ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες των ιδρυμάτων, γιατί ο διπλασιασμός σήμερα μπορεί να μην αρκεί αύριο για την κάλυψη τους. Χρήματα μπορούν να βρεθούν από τη δραστική περικοπή των στρατιωτικών δαπανών και των δαπανών για τα σώματα ασφαλείας, τη βαριά φορολογία του κεφαλαίου, την πάταξη της φοροδιαφυγής, την κοινωνικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και των επιχειρήσεων που κλείνουν αφήνοντας χρέη και ανεργία.

 

 

Η χρηματοδότηση της εκπαίδευσης είναι ο βασικός μοχλός ελέγχου της από το κεφάλαιο και το αστικό κράτος, και επιβολής της στρατηγικής της άρχουσας τάξης. Η λεγόμενη αυτοτέλεια των πανεπιστημίων δεν είναι παρά συγκεκαλυμμένη δικτατορία του κεφαλαίου και του αστικού κράτους. Η διοίκηση των ιδρυμάτων δεν παίζει παρά εκτελεστικό ρόλο, ενώ τον πραγματικό έλεγχο έχει η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, με το νομοθετικό πλαίσιο που επιβάλει και τον έλεγχο της χρηματοδότησης.

 

Η εκπαίδευση πρέπει να περάσει κάτω από των έλεγχο του εργαζόμενου λαού, να υπηρετεί τις ανάγκες του και τους στόχους της χειραφέτησής του και της ανόρθωσης του βιοτικού και πολιτισμικού του επιπέδου. Αποκλειστικός χρηματοδότης των Πανεπιστημίων πρέπει να είναι το κράτος. Πρέπει ωστόσο τον έλεγχο της χρηματοδότησης και το συνολικό σχεδιασμό της εκπαιδευτικής και ερευνητικής διαδικασίας να αναλάβει ένας φορέας που θα ελέγχεται από τους εργαζόμενους και τους φοιτητές και εκπαιδευτικούς και θα εκφράζει τη θέληση τους. Θα διοικείται από μια εθνική επιτροπή σχεδιασμού εκλεγμένη και ανακλητή που θα αποτελείται από 1/3 εκπροσώπους της κυβέρνησης, 1/3 συνδικάτα, επιστημονικούς φορείς και 1/3 φοιτητές και καθηγητές. Το κριτήριο του σχεδιασμού πρέπει να είναι η υπηρέτηση των αναγκών της εργαζόμενης κοινωνίας και η προαγωγή της επιστήμης

 

Οι αντιπρόσωποι των εργαζομένων και των φοιτητών θα πρέπει να εκλέγονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να είναι άμεσα ανακλητοί και να λογοδοτούν στη βάση των φορέων που τους εξέλεξαν  (συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι, επιστημονικοί φορείς). Επίσης να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια στις αποφάσεις του συμβουλίου (να δημοσιοποιούνται σε όλα τα ιδρύματα, τα σχολεία και των τύπο.)

 

Ο φορέας αυτός θα αναλαμβάνει το σχεδιασμό και τον έλεγχο της χρηματοδότησης βγάζοντας γενικά κατευθυντήρια πλάνα σε συνεργασία με την διοίκηση των ιδρυμάτων (δες 9), που θα αναλαμβάνει την εξειδίκευση τους ανά ίδρυμα.

 

• Δωρεάν σίτιση-στέγαση- μεταφορές για όλους τους φοιτητές Ανέγερση νέων εστιών που να καλύπτουν τις ανάγκες, με κρατική χρηματοδότηση.

• Δωρεάν συγγράμματα για όλους τους φοιτητές. Τα συγγράμματα αυτά να εκδίδονται από πανεπιστημιακά τυπογραφεία και με τον έλεγχο του πανεπιστημίου.

• Υποτροφίες στους φοιτητές με πολύ χαμηλό εισόδημα , που να καλύπτουν όλα τα έξοδα σπουδών.

• Αύξηση του ορίου απουσιών για τους εργαζόμενους φοιτητές.

 

 

Οι εισαγωγικές πανελλήνιες εξετάσεις αποτελούν απροσπέλαστο ταξικό φραγμό. Η κατάργηση τους θα ανοίξει τις πύλες του πανεπιστημίου στα παιδιά των κατώτερων τάξεων, ανάλογα με το αντικείμενο σπουδών που θέλουν να ακολουθήσουν και την κλίση τους. Ταυτόχρονα έτσι το Λύκειο θα αποσυνδεθεί από τις εισαγωγικές εξετάσεις και θα γίνει αυτόνομη εκπαιδευτική βαθμίδα με σκοπό την ολόπλευρη γενική μόρφωση. Τέλος με αυτό τον τρόπο η εκπαίδευση θα γίνει προσβάσιμη και για τους εργαζόμενους κάθε ηλικίας.

 

 

Το εξετασιοκεντρικό σύστημα σε οποιαδήποτε έκφανση του αποτελεί ταξικό φραγμό, παράγοντα εντατικοποίησης των σπουδών, αλλά είναι και αντιεπιστημονικό, καθώς προωθεί την στείρα αποστήθιση αντί για την ενεργητική συμμετοχή στη γνώση. Τέλος αναπαράγει την αντίθεση διδάσκοντος- διδασκόμενου και τις σχέσεις εξουσίας.

 

Είναι αναγκαίο λοιπόν για να οδηγηθούμε στην κατάργηση κάθε ταξικού φραγμού, να εξαλειφθεί η εντατικοποίηση των σπουδών και οι εξετάσεις. Οι εργασίες συμβάλλουν στην καλύτερη επαφή του φοιτητή με το αντικείμενο και την επιστημονική μέθοδο της έρευνας. Συμβάλλουν στην ολόπλευρη μόρφωση και εφ’ όσον είναι ομαδικές προωθούν την συνεργασία αντί του ανταγωνισμού. Προωθείται κατ’ αυτό τον τρόπο η ενεργητική συμμετοχή στην διαδικασία της μόρφωσης και καταργείται η καθηγητική εξουσία.

 

 

Η ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση σημαίνει την κατάργηση της ταξικής διάκρισης θεωρητικών επιστημόνων και τεχνολόγων εφαρμοστών που εκφράζεται με το διπλό δίκτυο ΑΕΙ- ΤΕΙ, βάζοντας τις βάσεις για την μελλοντική κατάργηση του ταξικού καταμερισμού πνευματικής -χειρωνακτικής εργασίας. Ταυτόχρονα σημαίνει αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών ενάντια στις αντιεπιστημονικές κατατμήσεις και την υπερειδίκευση. Τα τμήματα που διδάσκουν αποσπασμένα κομμάτια του ίδιου γνωστικού αντικειμένου πρέπει να συνενωθούν όπως και τα αντίστοιχα ΤΕΙ. Κάθε γνωστικό αντικείμενο πρέπει να αντιστοιχεί σε ένα πτυχίο. Η έρευνα πρέπει να αναπροσανατολιστεί- με κρατική χρηματοδότηση- με επιστημονικά- κοινωνικά κριτήρια. Βασική και εφαρμοσμένη έρευνα για όλα τα ιδρύματα (και με συνεργασία ιδρυμάτων) αναλόγως με τις επιστημονικές ανάγκες και έρευνα με κοινωνική χρησιμότητα (φτηνά εμβόλια, έρευνα για τον καρκίνο, για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας κλπ). Όλοι οι φοιτητές, προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί να συμμετέχουν στην έρευνα για να εμβαθύνουν όλοι στο αντικείμενο τους.

 

Αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών στη βάση της διδασκαλίας όλων των ιδεολογικών ρευμάτων στις κοινωνικές επιστήμες, και όλων των επιστημονικών απόψεων στις θετικές. Με αυτό τον τρόπο θα κλονιστεί η αντιεπιστημονική ιδεολογική κυριαρχία της άρχουσας τάξης, που δηλητηριάζει τη γνώση. Θα κλονιστεί ο ιδεολογικός ρόλος του Πανεπιστημίου στον Καπιταλισμό.

 

Παράλληλα θα πρέπει να δημιουργηθούν Δωρεάν Δημόσιες Επαγγελματικές Σχολές που θα παρέχουν την αναγκαία μη επιστημονική-πανεπιστημιακή εκπαίδευση για επαγγελματικές κατηγορίες όπως ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί κλπ.

 

 

Πρέπει να διεκδικήσουμε κάθε πτυχίο να έχει αντίκρισμα στην παραγωγή και διαπραγματευτική αξία για τους εργαζόμενους. Έτσι λοιπόν πρέπει να διεκδικήσουμε όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα πάνω στο πτυχίο. Έτσι θα καταπολεμηθεί και η αποδυνάμωση των συνδικάτων. Κανένας όμως νόμος από μόνος του δεν εξασφαλίζει την εργασία των αποφοίτων. Πρέπει λοιπόν να παλέψουμε για μια θέση εργασίας για κάθε απόφοιτο. Αυτό σημαίνει πάλη μαζί με το εργατικό κίνημα για:

 

• 7ωρο- 5μερο- 35ωρο χωρίς μείωση αποδοχών για όλους τους εργαζόμενους.

• Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας με πρώτο σταθμό το 35ωρο( προσαρμογή των ωρών εργασίας, ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής και τον αριθμό του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού, με στόχο την εξάλειψη της ανεργίας.)

• Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης στα 58 έτη για τους άντρες, στα 55 για τις γυναίκες και τα  «Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα».

• Η εφαρμογή αυτών των μέτρων θα δημιουργήσει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας σε όλη την παραγωγή.

 

 

Ο δρόμος για το σοσιαλισμό είναι δρόμος που ανοίγει μέσα από το σχολείο του ελέγχου για τους εργάτες και τους φοιτητές. Οι θεσμοί συνδιοίκησης του πανεπιστημίου αν και έχουν κατακτηθεί από το ίδιο το φοιτητικό κίνημα, είναι θεσμοί απόλυτα ενσωματώσιμοι στην καπιταλιστική εξουσία που δεν  δίνουν παρά προκάλυμμα δημοκρατίας στην αυθαιρεσία της διοίκησης. Ο μόνος τρόπος για αληθινή δημοκρατία στο Πανεπιστήμιο, είναι το πέρασμα της διοίκησης του στους μόνους αρμόδιους, τους φορείς των φοιτητών, των μελών ΔΕΠ και των εργαζόμενων. Κάθε ίδρυμα λοιπόν θα πρέπει να διοικείται από ένα συμβούλιο με αντιπροσώπους αιρετούς και άμεσα ανακλητούς  από τις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών , του συλλόγου Δ.Ε.Π., του διοικητικού και τεχνικού προσωπικού του ιδρύματος καθώς και των εργαζομένων του αντίστοιχου κλάδου εργασίας που είναι επίσης ενδιαφερόμενοι, αλλά μπορούν να προσφέρουν και την εμπειρία τους από την παραγωγή και την επιστημονική εμπειρία για το αντικείμενο σπουδών. Τη διαχείριση και τη διοίκηση του κάθε Πανεπιστημιακού Ιδρύματος λοιπόν, καθώς και την εξειδίκευση των προγραμμάτων σπουδών, των ερευνητικών προγραμμάτων και την ευθύνη των συγγραμμάτων, πρέπει να ασκεί ένα εκλεγμένο και ανακλητό όργανο που θα αποτελείται από 1/3 φοιτητές, 1/3 συνδικάτα κλάδου, επιστημονικούς φορείς, 1/3 καθηγητές, πάντα μέσα στο πλαίσιο των κατευθύνσεων και προτεραιοτήτων που καθορίζεται από την εθνική επιτροπή σχεδιασμού και με βασικό κριτήριο τις ανάγκες της πλειοψηφίας του εργαζομένου λαού.

 

Οι πράξεις του να ελέγχονται με τη λογοδοσία των αντιπροσώπων στις αντίστοιχες Γενικές συνελεύσεις.

 

Η εμπειρία του φοιτητικού και εργατικού ελέγχου στο Πανεπιστήμιο, θα προετοιμάσει τους φοιτητές για να σχεδιάσουν και να διαχειριστούν με ένα δημοκρατικό τρόπο την παραγωγή. 

 

 

Τα μεταπτυχιακά θα πρέπει να αποτελούν μια δυνατότητα που θα δίνεται σε κάθε σπουδαστή να εμβαθύνει στο αντικείμενο του και να γνωρίσει σε βάθος την επιστήμη του. Δεν πρέπει να αποσπούνται από τον προπτυχιακό κύκλο γνώσεις (και κατά συνέπεια επαγγελματικά δικαιώματα)  και να προσδίδονται σε αυτά μετατρέποντας το πτυχίο σε τίτλο κατάρτισης. Δεν θα πρέπει τα μεταπτυχιακά να δίνουν ειδίκευση επί πληρωμή ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γι’ αυτό το αντικείμενο τους θα πρέπει να καθορίζουν τα συμβούλια διοίκησης του Πανεπιστημίου με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και με επιστημονικά ερευνητικά κριτήρια. Θα πρέπει κυρίως να στοχεύουν στην περαιτέρω προώθηση της έρευνας και την ανάπτυξη της επιστήμης.

 

 

Πρέπει να αντισταθούμε στην οποιαδήποτε ανάμιξη του ιδιωτικού κεφαλαίου στην εκπαίδευση. Η εκπαίδευση δεν είναι πεδίο κερδοφορίας για κανένα. Τα ιδρύματα θα πρέπει να συνδέονται με την παραγωγή με την έννοια της γνώσης του τι συμβαίνει στην παραγωγή, της έμπρακτης εξάσκησης του αντικειμένου και την γνωριμία των φοιτητών με την παραγωγική διαδικασία για την προώθηση της γνώσης.

 

Για το σκοπό αυτό θα πρέπει όλες οι δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις να είναι ανοιχτές για τους φοιτητές. Να μπορούν τα ιδρύματα να χρησιμοποιούν τις ερευνητικές εγκαταστάσεις τους για διδακτικούς σκοπούς. Παράλληλα θα πρέπει να γίνεται πρακτική άσκηση με μειωμένη απασχόληση και αποδοχές βασισμένες στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, κατά τη διάρκεια των σπουδών για όλους τους φοιτητές.

 

Με αυτό τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος για την εργοστασιακή εκπαίδευση (την εκπαίδευση που αντιστοιχεί σε μια σοσιαλιστική κοινωνία-την εκπαίδευση δεμένη με την παραγωγή)  – ένα ρήγμα – με στόχο την απόλυτη κατάργηση – του δομικού διαχωρισμού της εκπαίδευσης από την παραγωγή, για τη διαλεκτική  τους  σύνδεση.  Παράλληλα φέρνει σε επαφή το φοιτητικό και το εργατικό κίνημα στον κοινό χώρο δουλειάς. 

 

Ωστόσο ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί πλήρως μόνο με την κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων και το σχεδιασμό της οικονομίας κατά κλάδους παραγωγής, με εργατικό έλεγχο. Γιατί το πρόβλημα σήμερα δεν είναι η σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή, αλλά η αποσύνδεση της παραγωγής από τις κοινωνικές ανάγκες. Το πρόβλημα αυτό μπορεί να το λύσει μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού και ο σοσιαλιστικός σχεδιασμός της οικονομίας.

 

Όλες αυτές οι θέσεις μπορούν να αρχίσουν να υλοποιούνται τώρα με τον αγώνα των φοιτητών, ωστόσο η πραγματική τους και πλήρης υλοποίηση μπορεί να επέλθει μόνο με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στον οποίο ανοίγουν το δρόμο.  

 

 

Προϋπόθεση για την πάλη με αυτούς τους προγραμματικούς άξονες είναι ένα ισχυρό φοιτητικό κίνημα, με αναζωογονημένους και ισχυρούς φοιτητικούς συλλόγους, παρέμβαση των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης και κεντρικό δημοκρατικό συντονισμό του κινήματος μέσω της αγωνιστικής ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ, με δημοκρατικές δομές και διαδικασίες (αιρετότητα- ανακλητότητα).

 

Ταυτόχρονα είναι αναγκαία η ενότητα με το εργατικό και το μαθητικό κίνημα, γιατί οι στόχοι είναι κοινοί, όπως κοινή είναι και η αναγκαιότητα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Επίσης είναι αναγκαία η ενότητα με το εργατικό κίνημα, γιατί μόνο οι εργάτες λόγω της θέσης τους στην παραγωγή  μπορούν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, όμως χρειάζονται τη συνεργασία με τη σπουδάζουσα νεολαία για να το κάνουν.

 

Τέλος είναι αναγκαία η ενότητα της φοιτητικής αριστεράς, στη βάση αυτού του προγράμματος πάλης: Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς, μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, 

 

Μόνο με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μπορεί η εκπαίδευση να γίνει από όργανο χειραγώγησης, όπλο της ανθρωπότητας για την υπέρβαση (κατά τον Φρ. Ένγκελς) της βάρβαρης προϊστορίας των ταξικών κοινωνιών και για τη μετάβαση στην πραγματική της ιστορία. Από το βασίλειο της ανάγκης, στο βασίλειο της ελευθερίας