Η πρόσφατη ανακοίνωση της κυβέρνησης για την κατασκευή τείχους που θα ακολουθεί τα πρότυπα εκείνου των νοτίων συνόρων των ΗΠΑ ή των συνόρων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, και το οποίο θα εκτείνεται σε μεγάλη περιοχή της συνοριογραμμής Ελλάδας -Τουρκίας προκειμένου να αποτρέπει την είσοδο μεταναστευτικών ρευμάτων στην πρώτη, επανέφερε στη δημόσια συζήτηση την κυβερνητική πολιτική έναντι των μεταναστών.
Η επιλογή του «Τείχους» αποτελεί πραγματικό μέρος, αλλά και συμβολική κορύφωση της επιθετικής πολιτικής της κυβέρνησης για τους μετανάστες που εισέρχονται στη χώρα, καθώς από την ανάληψη της εξουσίας έχει λάβει σειρά άλλων ανάλογων μέτρων. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν η κλήση προς βοήθεια της δύναμης FRONTEX ως μέρος της ατμόσφαιρας των ψευτοδιαπραγματεύσεων με το ΔΝΤ, διώξεις-σκούπα κατά μεταναστών ως δήθεν στρατηγική κατά του «παραεμπορίου» κλπ, ενώ από το κείμενο του νόμου 3904/2010 αφαιρέθηκε τελικά η μετατροπή από κακούργημα σε πλημμέλημα περιπτώσεων διακίνησης μεταναστών. Άλλωστε, όχι ως πραγματική παραμονή και προστασία αλλά, στην ουσία, ως αστυνομική καταγραφή αυτών και απλή νομική δυνατότητα, εμφανίζεται η από το πδ 114/2010 σε αιτούντες άσυλο παρεχόμενη προσφυγή κατά προηγούμενων απορριπτικών των αιτημάτων τους αποφάσεων. Η ανωτέρω θεσμική στάση της κυβέρνησης συμπληρώνεται από την ανεμπόδιστη αυξανόμενη τραμπούκικη δράση παρακρατικών, φασιστικών οργανώσεων.
Η παρούσα πολιτική κατάσταση καθορίζεται στο σημαντικότερο βαθμό από την προσπάθεια της αστικής τάξης της Ελλάδας να μείνει ζωντανή μέσα στη χειρότερη οικονομική κρίση εδώ και δεκαετίες. Όπως ξέρουμε, το προηγούμενο διάστημα η προσπάθειά της αυτή πήρε τη μορφή λυσσαλέας επίθεσης στο εισόδημα και τα κοινά δικαιώματα των εργαζομένων στην χώρα. Η επίθεση στους Έλληνες εργαζόμενους στηρίχθηκε εν μέρει στην ιδεολογική βάση που μιλούσε για «κοπρίτες», «διεφθαρμένους πολίτες», «τεμπέληδες» κ.α στοχεύοντας στη διαίρεση των εργαζομένων διαφόρων τομέων της οικονομίας και στη διάσπαση της ενότητας των συμφερόντων και του αγώνα τους. Για τους μετανάστες, επιλέγεται ως ιδεολογική βάση η διάκριση του «νόμιμου» από τον «παράνομο», του «χρήσιμου» από τον «άχρηστο», με παράλληλο φόρτωμα μέρους των επιπτώσεων της κρίσης σε αυτούς, όπως στην περίπτωση της ανεργίας και του κλεισίματος των μικρομάγαζων.
Η κυβέρνηση, επομένως, για να χειριστεί καλύτερα τις αντιδράσεις της εργατικής τάξης, προσπαθεί πια να εκτρέψει το ταξικό μίσος των Ελλήνων εργαζομένων προς τους ξένους εργαζόμενους και πρόσφυγες και να αποκρύψει έτσι τις ευθύνες του καπιταλιστικού συστήματος και της ίδιας για την φτώχεια και ανεργία που, ήδη, βιώνεται από όλους στη χώρα. Άλλος στόχος της είναι η ένταξή της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σχέδιο ως μετόπισθεν φύλακας απέναντι στους πρόσφυγες που προσπαθούν να διαφύγουν από τις συνθήκες πολιτικής και στρατιωτικής τρομοκρατίας που το ΝΑΤΟ έχει στήσει σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.
Οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι, όμως, συλλογικά, μέσα από τα συνδικάτα και τα κόμματά τους, πρέπει να αναλάβουν μια προσπάθεια – καμπάνια προς όλους τους εργαζόμενους για την ανάδειξη του ψεύδους των προβλημάτων που η κυβέρνηση φορτώνει στο πιο ευάλωτο μέρος της τάξης τους και των πραγματικών αιτίων της ανεργίας και της φτώχειας στην Ελλάδα, δηλαδή της διατήρησης της κερδοφορίας της αστικής τάξης και της εξυπηρέτησης των συναφθέντων για τον σκοπό αυτό τοκογλυφικών δανείων με το ΔΝΤ. Να δείξουν ότι πρόκειται για εργαζόμενους που βρέθηκαν στην χώρα λόγω των ιμπεριαλιστικών πολέμων ή της οικονομικής αθλιότητας που διατηρείται στις χώρες καταγωγής τους χάριν της αναπαραγωγής του ιμπεριαλισμού. Να εντάξουν αυτούς στους συλλογικούς τους φορείς και να τους προστατεύσουν με απεργίες έναντι των διώξεων, αρνούμενοι (κυρίως, τα συνδικάτα οικοδόμων, πολιτικών μηχανικών κλπ) ακόμη και την ανάληψη χτισίματος του τείχους.
Γιώργος Σάρλης
