Η ΕΣΣΔ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Σύντροφοι,
παρακολουθώντας τους τελευταίους μήνες με εξαιρετικό ενδιαφέρον τον προσυνεδριακό διάλογο του κόμματος, αποφάσισα να εκφράσω κάποιες παρατηρήσεις όσον αφορά τις θέσεις της ΚΕ για το Σοσιαλισμό και την ΕΣΣΔ. Συγκεκριμένα, στην ενότητα 2 στη θέση 9, βλέπουμε την άποψη: «Η τεκμηρίωση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα στην ΕΣΣΔ στηρίζεται: Στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, στην ύπαρξη σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας υποταγμένης (παρά τις όποιες αντιφάσεις) σε αυτή συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, στον κεντρικό σχεδιασμό, στην εργατική εξουσία και στις πρωτόγνωρες κατακτήσεις σε όφελος των εργαζομένων.»
Σύντροφοι, η περίοδος της δικτατορίας του προλεταριάτου, δηλαδή η περίοδος που ξεκινάει με την ανατροπή της αστικής τάξης και την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής, είναι η απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση για το πέρασμα στο Σοσιαλισμό. Δεν ταυτίζεται όμως με το Σοσιαλισμό. Η περίοδος της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι η «γέφυρα» που οδηγεί στο Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό. Η σοσιαλιστική κοινωνία προϋποθέτει μια πολύ μεγάλη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, της επιστήμης και της τεχνικής. Φυσικά στον σοσιαλισμό, που αποτελεί την πρώτη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας, η νέα κοινωνία δεν μπορεί να αμείβει τον καθένα «σύμφωνα με τις ανάγκες του», αλλά ανάλογα με την ποσότητα της εργασίας του. Υπάρχει όμως μια τέτοια αφθονία αγαθών που οι εργαζόμενοι, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Μαρξ, σε μια τέτοια κοινωνία πρέπει να έχουν καλύτερο επίπεδο ζωής από τους εργαζομένους της πιο ανεπτυγμένης καπιταλιστικής χώρας. Αν η εργατική τάξη μιας φτωχής χώρας ανατρέψει τον καπιταλισμό και πάρει την εξουσία, είναι προφανές ότι οι εργαζόμενοί της δεν θα ζουν εξαρχής καλύτερα από τους εργαζομένους μιας πλούσιας καπιταλιστικής χώρας, αφού θα έχουν «κοινωνικοποιήσει τη φτώχεια», σύμφωνα πάλι με τα λόγια του νεαρού Μαρξ. Προϋπόθεση για να πετύχουν ένα υψηλό επίπεδο ζωής και το πέρασμα στο Σοσιαλισμό είναι η βοήθεια που θα δεχτούν (υλική βοήθεια, τεχνογνωσία κλπ) από το νικηφόρο προλεταριάτο μιας ή περισσοτέρων ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Απόδειξη αυτής της θέσης ήταν η κατάσταση φτώχειας στην οποία ζούσε το προλεταριάτο της καθυστερημένης Ρωσίας για αρκετά χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, παρά τις μεγάλες κατακτήσεις τις επανάστασης που με τα επιτεύγματα της σχεδιασμένης οικονομίας τη δικαίωσαν πλήρως, παρά τους ισχυρισμούς των αστών και των σοσιαλπροδοτών.
Η παράγραφος 7 του κειμένου αναφέρει τα λόγια του Μαρξ ότι «η ανθρωπότητα θέτει προς λύση μόνο τα προβλήματα που μπορεί να λύσει, όταν δηλαδή έχουν αναπτυχθεί οι υλικοί όροι για τη λύση τους». Σύντροφοι, πράγματι η ανθρωπότητα βάζει προς λύση μόνο τα προβλήματα που μπορεί να λύσει, αλλά ο Μαρξ και ο Λένιν έβλεπαν το ζήτημα αυτό από μια διεθνιστική σκοπιά. Ο Λένιν εξηγούσε ότι στις αρχές του 20ου αιώνα, ο καπιταλισμός είχε γεράσει, ήταν ήδη στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, τα μέσα παραγωγής είχαν αναπτυχθεί σε έναν πολύ υψηλό βαθμό και επίσης είχε δημιουργηθεί μια τεράστια σε όγκο εργατική τάξη. Είχαν δημιουργηθεί λοιπόν σε διεθνές επίπεδο, οι όροι για το πέρασμα της ανθρωπότητας στο Σοσιαλισμό. Η εργατική τάξη της Ρωσίας έπρεπε να πάρει την εξουσία γιατί ήταν η μόνη τάξη που μπορούσε να οδηγήσει την κοινωνία προς τα εμπρός. Ο Λένιν όμως έβαζε ως αναγκαίο όρο για την ευημερία ενός προλεταριακού κράτους τη βοήθεια που θα δέχεται από ένα ή περισσότερα άλλα προλεταριακά κράτη. Έβλεπε τη ρωσική επανάσταση σαν τη φλόγα που θα μετέδιδε την επαναστατική πυρκαγιά στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να περάσει η χώρα στο Σοσιαλισμό. Ένα μόνο από τα πολλά δείγματα αυτής της αντίληψης ήταν η «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Εργαζόμενου και Εκμεταλλευόμενου Λαού» γραμμένη από τον Λένιν, που παρουσιάστηκε από το Σοβιέτ των Επιτρόπων του Λαού στην έγκριση της Συντακτικής Συνέλευσης στη διάρκεια των λίγων ωρών της ζωής της. Εκεί το «θεμελιακό καθήκον» του νέου καθεστώτος προσδιοριζόταν με τον ακόλουθο τρόπο: «Η εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας και η νίκη του σοσιαλισμού σε όλες τις χώρες».
Μόνο αποδεχόμενοι τον διεθνή χαρακτήρα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μπορούμε σήμερα να εξηγήσουμε σωστά την έννοια του σοσιαλισμού στους εργαζόμενους, μακριά από τις αυταπάτες των οπορτουνιστών που μιλάνε για εθνικούς δρόμους προς το σοσιαλισμό, αλλά επίσης και να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί αναπτύχθηκαν στο εσωτερικό της απομονωμένης από τις ήττες της διεθνούς επανάστασης ΕΣΣΔ οι κοινωνικές δυνάμεις που την οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση.
Σύντροφοι, εύχομαι το συνέδριo να υιοθετήσει αποφάσεις που θα κάνουν την εργατική τάξη της χώρας να εμπιστευθεί το ΚΚΕ και να βαδίσει μαζί του προς τον αληθινό Σοσιαλισμό που δεν μπορεί να περιοριστεί μέσα στα όρια καμιάς μεμονωμένης χώρας.
Με κομμουνιστικούς χαιρετισμούς,
Δημήτρης Κουμαρέλας,
ΠΚΣ Βιολογικού Αθήνας
