Αφγανιστάν
Ο Ομπάμα έχει αρχίσει να βγάζει τα αναγκαία συμπεράσματα. Νωρίς τον Δεκέμβρη ανακοίνωσε το σχέδιο του για αποστολή 30.000 αμερικάνων στρατιωτών στο Αφγανιστάν, όμως επίσης ξεκαθάρισε ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντέξουν την επί μακρόν παραμονή τους εκεί. «Ο πλούτος μας προσφέρει θεμελίωση στην εξουσία μας», είπε στους εκπαιδευόμενους στο Γουέστ Πόιντ. «Πληρώνει για το στρατό μας. Υπογραμμίζει τη διπλωματία μας. Προωθεί τις δυνατότητες του λαού μας και επιτρέπει επενδύσεις σε νέες βιομηχανίες. Γι’ αυτό η θητεία των στρατιωτών μας στο Αφγανιστάν δεν μπορεί να είναι επ’ αόριστον» είπε έπειτα, «επειδή το έθνος για το οποίο πάνω απ’ όλα ενδιαφέρομαι είναι το δικό μας».
Γι αυτούς τους λόγους, ο Ομπάμα έχει αναγκαστεί να αναγνωρίσει τα όρια της παντοδυναμίας των ΗΠΑ. Προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από το Ιράκ. Σε αντιστάθμισμα πρόκειται να στείλει άλλους 30.000 στρατιώτες να ενισχύσουν την δύναμη των 68.000 αμερικάνων και 39.000 Νατοϊκών στρατιωτών που βρίσκονται ήδη στο Αφγανιστάν. Αυτό ισοδυναμεί με περίπου 10.000 λιγότερους από αυτούς που απαίτησε ο διοικητής του στο Αφγανιστάν, Στρατηγός Στάνλευ Μακ Κρύσταλ. Ελπίζεται πως η διαφορά θα καλυφθεί από μεγαλύτερες συνεισφορές των συμμάχων που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ. Αυτό προετοιμάζει το δρόμο για νέες πολιτικές κρίσεις στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Όμως δεν θα κάνει καμία πραγματική διαφορά στην έκβαση του πολέμου στο Αφγανιστάν.
Ο Ομπάμα προσπαθεί να φέρει σε πέρας μια απατηλή εξισορροπητική ενέργεια, υποσχόμενος ταυτόχρονα να νικήσει τους Ταλιμπάν, ενώ την ίδια στιγμή λέει στους Αμερικάνους ότι το Αφγανιστάν δεν τον δεσμεύει επ’ αόριστον. Ο διακηρυγμένος στόχος του είναι να σταθεροποιήσει την αφγανική κυβέρνηση, να εκπαιδεύσει και να εξοπλίσει τον εθνικό στρατό και την αστυνομία. Όμως το καθεστώς Καρζάι είναι απόλυτα διεφθαρμένο και ο αφγανικός στρατός δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ούτε βδομάδα χωρίς την παρουσία των Νατοϊκών δυνάμεων. Οι πολυάριθμοι θάνατοι πολιτών που έχουν προκληθεί από τις αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ έχουν προκαλέσει μια αντεπίθεση ενάντια στους ξένους εισβολείς. Οι Ταλιμπάν έχουν σχεδόν απεριόριστες εφεδρείες εθελοντών και πολλά χρήματα και όπλα από το εμπόριο ναρκωτικών, προμηθεύοντας το 92% του οπίου που διακινείται παγκοσμίως. Έχουν ισχυρούς υποστηρικτές στα ανώτερα κλιμάκια του πακιστανικού κράτους και της διανόησης.
Ο Καρζάι έχει προειδοποιήσει ότι ο αφγανικός στρατός δεν θα είναι ικανός να πολεμήσει μόνος του για «δεκαπέντε, ίσως είκοσι χρόνια». Ακόμη κι αυτός ο υπολογισμός είναι αισιόδοξος. Οι στρατηγοί του Ομπάμα τον πιέζουν να στείλει περισσότερους στρατιώτες στο Αφγανιστάν, όμως όσους κι αν στείλουν, δεν θα έχουν περισσότερη επιτυχία εκεί απ’ ότι οι βρετανοί ιμπεριαλιστές στο παρελθόν. Οι τελευταίοι αναγκάστηκαν να αγοράσουν την ειρήνη, δωροδοκώντας τους αρχηγούς των φυλών. Οι Αμερικάνοι στο τέλος δεν θα έχουν άλλη εναλλακτική λύση από το να κάνουν το ίδιο. Μακροπρόθεσμα αυτό θα αποδειχθεί πολύ φθηνότερο.
Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ δεν μπορούν να νικήσουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, έχουν όμως αποσταθεροποιήσει όλη την περιοχή. Η Ουάσινγκτον είναι αναγκασμένη να δουλέψει με την πακιστανική κυβέρνηση σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να τσακίσουν τους Ταλιμπάν στο Πακιστάν. Ο Ομπάμα έχει υποσχεθεί ότι «η Αμερική θα παραμείνει ένας δυνατός υποστηρικτής της ασφάλειας και της ευημερίας του Πακιστάν για πολύ αφ’ ότου τα όπλα θα έχουν σιωπήσει.» Όμως μπαίνοντας στο Πακιστάν σαν ελέφαντας σε υαλοπωλείο, οι ΗΠΑ έχουν αποσταθεροποιήσει απόλυτα την χώρα.
Μέση Ανατολή
Με την εισβολή στο Ιράκ, αυτό που κατάφεραν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, ήταν να αποσταθεροποιήσουν όλη την περιοχή. Όλα τα φιλοδυτικά καθεστώτα κρέμονται από μια κλωστή: η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος, ο Λίβανος, η Ιορδανία, όπως και το Μαρόκο. Όλες οι άρχουσες ελίτ τρομοκρατήθηκαν από τις διαδηλώσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα.
Ο Ομπάμα θα ήθελε να κάνει μια συμφωνία με τους Παλαιστίνιους, αυτό θα βοηθούσε τους φίλους του στην Μέση Ανατολή και θα του ήταν πολύ χρήσιμο. Όμως η ισραηλινή άρχουσα τάξη έχει τα δικά της συμφέροντα, τα οποία δεν συμπίπτουν απαραίτητα με αυτά της Ουάσινγκτον και δεν είναι έτοιμοι να φτάσουν σε μια συμφωνία με πραγματικό νόημα. Την ίδια στιγμή που μιλάνε για συμφωνία, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ ανακοίνωσε τα νέα του σχέδια για την ανοικοδόμηση 900 νέων κατοικιών στο κατεχόμενο προάστιο της Ιερουσαλήμ «Τζίλο». Όλες οι προσπάθειες για να βρεθεί τρόπος να σταματήσει ή να παγώσει αυτός ο εποικισμός, αποδείχτηκαν άκαρπες.
Στην πραγματικότητα, οι διαπραγματεύσεις είναι μια φαρσοκωμωδία. Ο Νετανιάχου λέει: «ναι, θα αποδεχτούμε τη συμφωνία», όμως έχει θέσει προϋποθέσεις, τις οποίες οι Παλαιστίνιοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να δεχτούν. Πρέπει να αφοπλιστούν, δηλαδή, να αποδεχτούν την εξουσία του Ισραήλ. Τι είδους κράτος θα είναι όμως αυτό; Τι είδους ανεξαρτησία θα είναι αυτή; Όπως έχουμε πει πολλές φορές, δεν μπορεί να υπάρξει λύση για το παλαιστινιακό πρόβλημα στη βάση του καπιταλισμού.
Η αδυναμία του ιμπεριαλισμού είναι επίσης προφανής και στη Σομαλία. Έχουν συρθεί εκεί μέσα σε μια σύγκρουση που θα τους βάλει σε ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες. Τώρα και η Υεμένη βαδίζει στον ίδιο δρόμο. Οι εξελίξεις στο Πακιστάν και τη Σομαλία πιθανόν εκφράζουν μια ακόμη μεγαλύτερη απειλή για τους ιμπεριαλιστές απ’ ότι το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Όμως είναι απρόθυμοι να στείλουν κι άλλους στρατιώτες, γιατί ακόμα τους κυνηγά η μνήμη του Βιετνάμ. Ήδη πολλοί σχολιαστές μιλούν για αναλογίες ανάμεσα στο Αφγανιστάν και το Βιετνάμ. Ο πόλεμος του Βιετνάμ τους θορύβησε για το αποτέλεσμα που μπορεί να έχει η αποικιακή επανάσταση, στις μάζες «πίσω στην πατρίδα». Οι περιπέτειες στο Ιράκ και το Αφγανιστάν θα μπορούσαν να έχουν ένα παρόμοιο αποτέλεσμα, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε άλλες χώρες του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού.
