Ο λόγος του Τσόρτσιλ για την Ελλάδα φανέρωσε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τους φόβους και τις στοχεύσεις της βρετανικής άρχουσας τάξης: κήρυξε τον πόλεμο ενάντια στο σοσιαλισμό και τη σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη.
«Για τρεις ή τέσσερις μέρες, ή και περισσότερες, κάναμε έναν αγώνα για την αποφυγή μιας ειδεχθούς σφαγής στο κέντρο της Αθήνας, στην οποία κάθε είδος κυβέρνησης θα είχε ανατραπεί και θα είχε επιβληθεί ένας καθαρός θριαμβευτής “τροτσκισμός”».
«Νομίζω πως “τροτσκιστές” είναι ένας καλύτερος προσδιορισμός για τους Έλληνες κομμουνιστές και συγκεκριμένες άλλες σέχτες παρά η κανονική λέξη και έχει (η λέξη αυτή) το πλεονέκτημα να είναι το ίδιο μισητή και στη Ρωσία. (Γέλια και επευφημίες)».
Έτσι, ο Τσόρτσιλ δείχνει ξεκάθαρα ποιον θεωρεί εχθρό του: τη σοσιαλιστική επανάσταση, την οποία σωστά χαρακτηρίζει ως «τροτσκισμό». Τα ποταπά ψεύδη και οι συκοφαντίες του σταλινισμού παραμερίζονται από αυτό τον κορυφαίο εχθρό του σοσιαλισμού και της εργατικής τάξης. Κάνοντας έναν απολογισμό της πολιτείας του, ο Τσόρτσιλ προσπαθεί να δικαιολογήσει την πολιτική της κτηνώδους βίας που ασκεί, εξηγώντας τους κινδύνους που διέτρεχε η τάξη του λόγω της κατάστασης στην Ελλάδα. Ασφαλώς δεν αναφέρει πουθενά πως η γενική απεργία και ο ξεσηκωμός της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργατών και μεγάλων τμημάτων της μεσαίας τάξης στην Αθήνα προκλήθηκε από την αστυνομία, η οποία άναψε πυρ εναντίον αόπλων ανδρών, γυναικών και παιδιών. Ούτε λέει πως οι Έλληνες εργάτες είχαν πολλές πικρές μνήμες από τη φασιστική αστυνομία, η οποία χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο καταπίεσης από το φασίστα δικτάτορα Μεταξά και έπειτα παρείχε τις υπηρεσίες της στον Χίτλερ.
Ενάντια στον «τροτσκισμό», ενάντια στη σοσιαλιστική επανάσταση, ενάντια σε κάθε προσπάθεια των εργατών να πάρουν τον έλεγχο της κοινωνίας στα χέρια τους σε οποιαδήποτε χώρα, ο Τσόρτσιλ και η άρχουσα τάξη θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της συμμορίας των ναζί.
Ο Τσόρτσιλ δε μπήκε άσκοπα στον κόπο, στην πρώτη του ομιλία για την Ελλάδα, να δικαιολογήσει την υποστήριξή του στον Μουσολίνι ενάντια στον κίνδυνο του μπολσεβικισμού. Σήμερα, η άρχουσα τάξη διεξάγει τον ίδιο αγώνα ενάντια στον μπολσεβικισμό στο όνομα του τροτσκισμού, δηλαδή του γνήσιου επαναστατικού κομμουνισμού.
Ποιοι είναι οι αποκαλούμενοι εργατικοί ηγέτες;
Ο Βρετανός πρέσβης, μη όντας ικανοποιημένος από τους φόνους και την τρομοκρατία που οργανώθηκαν υπό την αιγίδα του ενάντια στους εργάτες της Αθήνας και τους συνδικαλιστές – πιθανότατα υπό τις οδηγίες των βρετανικών αρχών – οργάνωσε στη συνέχεια μια αποκρουστική φάρσα: μια επιτροπή με το όνομα «Έλληνες Συνδικαλιστές» έσπευσε να τον ευχαριστήσει για τη σωτηρία τους από την κομμουνιστική τυραννία! Ατυχώς, οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές ήταν τόσο αδέξιοι και απρόσεκτοι που ανάμεσα στους λεγόμενους «συνδικαλιστές ηγέτες» ήταν και ο προεξέχων Κουίσλινγκ Κρόκος, ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με το Εργατικό Μέτωπο που οργάνωσε ο Μεταξάς, όταν έθεσε στην παρανομία τα συνδικάτα και συνέχισε τη δράση του ανενόχλητος υπό τον Χίτλερ. Οι υπόλοιποι είναι του ίδιου φυράματος και δεν έχουν κανένα δεσμό με τα ελληνικά συνδικάτα – τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών.
Και αυτοί οι ιμπεριαλιστές γκάνγκστερ, αφού ποδοπατούν κυνικά τις οργανώσεις των εργατών, προσπαθούν να πλασάρουν ύπουλα στους Βρετανούς εργάτες αυτούς τους φασίστες, ως «αντιπροσώπους» της ελληνικής εργατικής τάξης.
Ο στρατηγός Σκόμπι δεν αρκέστηκε στη συντριβή της γενικής απεργίας και της ένοπλης αντίστασης των εργατών στην Αττική, ούτε στην προστασία των φασιστών από τη δικαιολογημένη οργή των εργατών, αλλά άρχισε να επιδεικνύει τις μαριονέτες του μπροστά στα μάτια των Ελλήνων εργατών και αγροτών. Η διαδήλωση στην Αθήνα, την οποία επιδοκίμασαν ο Σκόμπι και ο Τσόρτσιλ, παρουσιάστηκε από τον πρώτο ως διαδήλωση «Ελλήνων εργατών». Αλλόκοτοι εργάτες κρατώντας πορτραίτα του Βασιλιά Γεωργίου και επευφημώντας το Στρατηγό Ζέρβα, οργανωτή των βασιλοφρόνων φασιστικών συμμοριών -φώναζαν «καμία αμνηστία»! Στην πραγματικότητα ήταν διαδήλωση της αντεπανάστασης – όχι των εργατών – των ανθρώπων που υποστήριξαν την κυβέρνηση Κουίσλινγκ στην Ελλάδα και οι οποίοι θα διαδήλωναν υπέρ οποιουδήποτε θα τους προστάτευε από τους εργάτες. Είτε ήταν ο Χίτλερ είτε ο Τσόρτσιλ, για αυτούς ήταν ακριβώς το ίδιο. Η μοναδική τους επιθυμία ήταν να πάρουν εκδίκηση από τους ηττημένους εργάτες – ηττημένους όχι από αυτούς αλλά από τα Βρετανικά τανκς, αεροπλάνα και όπλα.
Πλαστήρας – ο παρεμβατικός
Ο Πλαστήρας, η επιλογή του Τσόρτσιλ για έναν «δημοκρατικό» πολιτικό, ηγείται της καπιταλιστικής αγέλης ενάντια στο ΕΑΜ. Μια εύστοχη επιλογή του Τσόρτσιλ. Ο Πλαστήρας οδήγησε τον ελληνικό στρατό στην αντι-μπολσεβική σταυροφορία που εξαπέλυσε ο Τσόρτσιλ το 1919. Έμαθε τη «δημοκρατία» του και πώς να αντιμετωπίζει τους εργάτες σαν Στρατηγός στη Λευκή Φρουρά του Ράγκλερ, η οποία πολέμησε ενάντια στον Κόκκινο στρατό και κρέμασε [και] βασάνισε δεκάδες χιλιάδες Ρώσους εργάτες και αγρότες. Μια συμβολική σύμπτωση! Ο Τσόρτσιλ και ο Πλαστήρας παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι. Υπηρετούν τώρα τον ίδιο σκοπό με τότε: την εξάλειψη του σοσιαλισμού και της εργατικής εξουσίας σε όποιο μέρος της Ευρώπης επικρατήσει.
Ο Πλαστήρας αρχικά έθεσε την πολιτική εξόντωσης του ΕΛΑΣ. Και γιατί όχι; Οι βρετανικές δυνάμεις, με τη στρατιωτική τους υπεροχή, θα κέρδιζαν στο τέλος και οι Έλληνες καπιταλιστές θα μπορούσαν τότε να επέμβουν και να συντρίψουν τους προδομένους εργάτες και αγρότες.
Ο Τσόρτσιλ αναμφίβολα υποστήριζε αρχικά αυτό το σχέδιο. Οι πρώτες του ομιλίες για το ελληνικό ζήτημα αφού ξέσπασαν οι συγκρούσεις, φανερώνει αυτές τις προθέσεις του. Αλλά, όταν έγινε ξεκάθαρο πως ο ΕΛΑΣ είχε την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργατών και των αγροτών – και για να τον καταστρέψουν θα απαιτείτο μια μεγάλη εκστρατεία – ο Τσόρτσιλ έκρινε πως ήταν απαραίτητη η χρήση άλλων μέσων, για να επιτύχει τους στόχους του. Μια τέτοια εκστρατεία που θα απαιτούσε 10 με 20 μεραρχίες – οι ναζί τις είχαν και δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τον ελληνικό λαό – απειλούσε με πάρα πολλές επιπλοκές σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η αποστροφή των Βρετανών εργατών και στρατιωτών φοβόταν πως θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε κάποιο είδος δράσης ενάντια στην βρετανική πολιτική στην Ελλάδα.
Μέσω της μαριονέτας του, του Πλαστήρα, ο Τσόρτσιλ ήδη ανάγκασε το ΕΑΜ να συνάψει εκεχειρία. Προς το παρόν έχει εγκαταλείψει το αίτημα για τον πλήρη αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και του έχει επιτρέψει να διατηρεί τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Ελλάδας – αλλά των μη βιομηχανικών περιοχών. Τα λιμάνια και οι μεγάλες πόλεις είναι κάτω από τον έλεγχο της κυβέρνησης – μαριονέτας και των ένοπλων δυνάμεων του βρετανικού ιμπεριαλισμού.
Έτσι, οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές έχουν το πάνω χέρι στην Ελλάδα και μπορούν τώρα να οργανώσουν τις δυνάμεις της αντεπανάστασης – το λεγόμενο ελληνικό στρατό – χωρίς εμπόδια, στην στρατηγικά και οικονομικά σημαντική περιοχή που έχουν καταλάβει.
Η προδοσία από τους ηγέτες των Βρετανών Εργατικών
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προδοσία των Ελλήνων εργατών από του ηγέτες του Εργατικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι σκανδαλώδης. Είπαν ψέματα στους εργάτες για τους πραγματικούς στόχους και τις προθέσεις του Τσόρτσιλ και της άρχουσας τάξης στον πόλεμο. Παραπλάνησαν τους εργάτες μιλώντας για «ελλιπή ενημέρωση» και «σύγχυση» του Τσόρτσιλ από το Βρετανό πρεσβευτή και τους στρατιωτικούς εκπροσώπους στην Ελλάδα. Επαίσχυντος φανφαρονισμός! Ο Τσόρτσιλ μάλλον καταλάβαινε την κατάσταση καλύτερα από αυτούς. Και σαν σκληρός εκπρόσωπος της τάξης του, προφανώς φρόντιζε να φτάνουν στη Βρετανία οι «πληροφορίες» που αυτός επιθυμούσε, όπως παλαιότερα που είχε επινοήσει μια ανύπαρκτη εξέγερση στο Βέλγιο, όταν βόλευε την καταπιεστική πολιτική του με τη συνδρομή των εκεί βρετανικών στρατευμάτων.
Προετοιμάστηκε για την εκστρατεία επίδειξης ισχύος και καταπίεσης, διασπείροντας συστηματικά ψέματα, συκοφαντίες και παραποιήσεις. Ο Aneurin Bevan αποκάλυψε, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στο Κοινοβούλιο, τις οδηγίες που είχαν δοθεί:
«Ο πρωθυπουργός διέταξε, κατ’ αρχάς, ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ να μην τυγχάνει καμίας επιβράβευσης στο BBC. Σε κάθε ιδιαίτερη περίπτωση, που θεωρείτο απαραίτητο να γίνουν εξαιρέσεις, θα έπρεπε να εξασφαλιστεί πρώτα η προσωπική του αποδοχή…»
Και αυτές οι οδηγίες δόθηκαν σε όλες τις υπηρεσίες που είχαν σχέση με τις ελληνικές υποθέσεις από την Ανώτατη Πολιτική Διοίκηση Πολέμου στις 1 Αυγούστου 1944, δηλαδή μήνες πριν ξεσπάσει η σύρραξη!
Σαν μέλη της Βουλής, οι εργατικοί ηγέτες πρέπει να γνώριζαν τι συνέβαινε, αλλά παρέμεναν σιωπηλοί και δεν κατήγγειλαν τη συνωμοσία, η οποία προφανέστατα ετοιμαζόταν σε βάρος των Ελλήνων εργατών. Έτσι, συμμετείχαν ως συνεργοί στα αντεπαναστατικά σχέδια του βρετανικού καπιταλισμού εναντίον των ευρωπαϊκών λαών. Και οι προδότες του σταλινικού, του λεγόμενου «Κομμουνιστικού», κόμματος ακόμα συνεχίζουν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση του Τσόρτσιλ! Για να μην αναφέρει κανείς τον Aneurin Bevan και άλλους Εργατικούς αριστερούς, οι οποίοι δεν είχαν το κουράγιο να ψηφίσουν ενάντια στην κυβέρνηση, αφού αποκαλύφθηκαν οι προθέσεις της!
Έτσι, ενώ ο Τσόρτσιλ και η άρχουσα τάξη προετοιμάζονταν συστηματικά, με ψυχρούς ταξικούς υπολογισμούς, να συντρίψουν τους εργάτες στην Ευρώπη, οι εργατικοί και οι σταλινικοί ηγέτες έλεγαν στους εργάτες διάφορα παραμύθια σχετικά με την «εθνική ενότητα» και τα «συμφέροντα του έθνους». Ο Τσόρτσιλ και οι Τόρυς εξαπέλυαν μια συνεπή ταξική πολιτική υπέρ των συμφερόντων του βρετανικού καπιταλισμού, ενώ οι εργατικοί και οι σταλινικοί ηγέτες επέτρεπαν οι εργάτες να βρίσκονται πάντα απροετοίμαστοι μπροστά στα γεγονότα.
Υποκριτικά, το «Κομμουνιστικό» Κόμμα παρότρυνε σε «διαμαρτυρίες» ενάντια στην κυβέρνηση, οι οποίες θα παραμείνουν σε κάθε περίπτωση κενές περιεχομένου. Αντιτίθεται και σαμποτάρει οποιαδήποτε πρόταση για δράση εναντίον των ραδιουργιών του Τσόρτσιλ. Κάνει έκκληση στον Βελζεβούλ να εναντιωθεί στο Σατανά – «Σε παρακαλώ Τσόρτσιλ μην εφαρμόζεις την πολιτική του Τσόρτσιλ»! Εξάλλου, όλες οι «διαμαρτυρίες» του ΚΚ στοχεύουν στο να καθησυχαστούν τα ειλικρινή και ανυπόκριτα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Όταν ο Will Lawther, κάτω από την επιρροή της αντίδρασης των Βρετανών εργατών, πρότεινε οι Εργατικοί υπουργοί να εγκαταλείψουν την κυβέρνηση και το Εργατικό κίνημα, στην περίπτωση που η βρετανική επέμβαση στην Ελλάδα συνεχιζόταν, να οργανώσει Συμβούλια Δράσης, το ΚΚ αντί να αξιοποιήσει την πρόταση σαν βάση για μια καμπάνια μέσα στα συνδικάτα και την εργατική τάξη, παρέμεινε σιωπηλό. Ο Daily Worker (σ.τ.μ: καθημερινή εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βρετανίας – πρώτη ονομασία της σημερινής «Morning Star»), ο οποίος ενώ δημοσίευε όλες τις φραστικές διαμαρτυρίες των Εργατικών, ακόμα και των Φιλελεύθερων εκπροσώπων, οι οποίες ήταν απολύτως κενές περιεχομένου, λογόκρινε προσεκτικά το λόγο του Lawther και ούτε που παρουσίασε τις προτάσεις του.
Στην Ελλάδα, ο ρόλος του σταλινισμού ήταν ανάλογος. Ενώ η ελληνική άρχουσα τάξη προετοιμαζόταν να συντρίψει την εργατική τάξη, οι σταλινικοί ηγέτες προσπαθούσαν να παραπλανήσουν τους εργάτες με τον ίδιο μύθο της «εθνικής ενότητας». Πριν από τη γενική απεργία και την εξέγερση που προκλήθηκαν από τις ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης μαριονέτας, αυτοί έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να συνθηκολογήσουν με την αντίδραση. Οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ στο Κοινοβούλιο αποδέχτηκαν ακόμα και την πρόταση για αφοπλισμό των δυνάμεών τους, ενώ η φασιστική βασιλική φρουρά στο βουνό και τα Τάγματα Ασφαλείας θα παρέμεναν οπλισμένα. Μόνο η αγανάκτηση και η πίεση των μαζών – οι οποίες αρνήθηκαν να θέσουν τους εαυτούς τους στο έλεος των χειρότερων εχθρών τους – ήταν αυτό που τους ανάγκασε να αποσυρθούν από τη συμφωνία.
Ήταν το ταξικό ένστικτο των εργατών, που είχαν μάθει από τις πικρές ημέρες του αντιναζιστικού αγώνα το μάθημα που δίδαξαν οι Μαρξ και Λένιν, πως τα όπλα αντιπροσωπεύουν την εξουσία. Αυτό τους οδήγησε στην απόφαση να μην παραδώσουν τα όπλα τους. Ήταν οι κυρίως υπεύθυνοι για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη ναζιστική κατοχή και ήταν αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν στους καπιταλιστές – οι οποίοι είχαν τονωθεί ιδιαίτερα από τη μεταξική δικτατορία και είχαν συνεργαστεί με τους Κουίσλινγκς – να διατηρήσουν τον έλεγχο και να προετοιμάσουν το δρόμο για μία νέα δικτατορία.
Ο Στάλιν συνεχίζει να μην αντιδρά καθόλου στα γεγονότα, θεωρώντας πως η Βαρσοβία άξιζε την απώλεια της Αθήνας. Σαν αντάλλαγμα για τα σύνορα στην Πολωνία και μια κυβέρνηση υπάκουη στην εξωτερική πολιτική του Στάλιν – ενώ ο καπιταλισμός εκεί παραμένει – και μια σφαίρα επιρροής στα Βαλκάνια, ο Τσόρτσιλ έλαβε πλήρη ελευθερία κινήσεων στην Ελλάδα. Μια κυνική παρασκηνιακή συμφωνία έχει στηθεί. Επιπλέον, ο Τσόρτσιλ καταλαβαίνει καλά πως ο Στάλιν φοβάται ιδιαίτερα μια επαναστατημένη Βαλκανική και τις επιπλοκές που θα προκαλέσει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτός είναι ο λόγος που μπορεί να σαρκάζει περιφρονητικά τη γελοία σταλινική μαριονέτα, τον Willie Gallacher, όταν κάνει κάποια επιζήμια παρατήρηση.
Ο Τσόρτσιλ του είπε περιφρονητικά:
«Προφανώς, η παρατήρηση που έκανα την προηγούμενη ημέρα στο αξιότιμο μέλος, τον κέντρισε βαθύτατα» (γέλια).
Η παρατήρηση είχε ως εξής:
Gallacher (αναφορά, W. Fife):
«Πρόκειται μήπως το ψήφισμα για την Ελλάδα να γίνει πιο ισορροπημένο και αξιόπιστο από αυτό που μας παρουσίασε [ο Τσόρτσιλ] πριν την ανακωχή;»
Τσόρτσιλ:
«Ο κύριος Gallacher δεν πρέπει να ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με αυτά τα ζητήματα, γιατί αλλιώς θα κινδυνεύει να κατηγορηθεί για τροτσκιστική παρέκκλιση προς στα αριστερά». (γέλια)
«Θα συνεχίσω να εξετάζω προσεκτικά την ακριβή πολιτική χροιά των θέσεων που υιοθετεί…»
Ο Τσόρτσιλ γνωρίζει το ρόλο του Gallacher και του ΚΚ – γνωρίζει πως ο Gallacher δεν είναι παρά ένας πράκτορας του Στάλιν και τον επαναφέρει στη γραμμή, αποδοκιμάζοντάς τον επιδεικτικά. Ακόμα και μια υποκριτική αντιπολίτευση, η οποία απλά είχε σκοπό να παίξει το ρόλο μιας «…ακίνδυνης δικλείδας ασφαλείας για τους κομμουνιστές εργάτες» αντιμετωπίστηκε με δυσφορία!
Οι Έλληνες εργάτες αγωνίζονταν για την εξουσία
Για τους εργάτες όμως όλου του κόσμου, η τραγωδία στην Ελλάδα και οι επιπτώσεις της παραμένουν ακόμα! Ο Τσόρτσιλ παραμερίζει την κριτική του λαλίστατου και αδιάκριτου Πλαστήρα, ο οποίος απειλεί ανοιχτά για αιματηρά αντίποινα εναντίον των ελληνικών μαζών, με το κυνικό σχόλιο πως η ίδια η ύπαρξη της κυβέρνησής του εξαρτάται από τα βρετανικά όπλα και πως η βρετανική κυβέρνηση δεν το επιθυμεί αυτό.
Το γεγονός φανερώνει πως μέσα στις λίγες ημέρες της επανάστασης – γιατί τέτοιο ήταν το ενστικτώδες αυτό κίνημα των ελληνικών μαζών – οι εργάτες και οι αγρότες οπλισμένοι και οργανωμένοι στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έλεγχαν ολόκληρη την Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου μεγάλου μέρους της Αθήνας. Στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, οι εργάτες είχαν αποκτήσει τον έλεγχο στις κατοικίες, στα εργοστάσια, στη διανομή των τροφίμων κλπ. Ο Λένιν ποτέ δεν κουραζόταν να τονίζει πως η εξουσία και το κράτος, μπορούν να αναχθούν σε «οπλισμένα σώματα ανδρών». Πως αυτό που καθορίζει το ποια τάξη είναι στην εξουσία είναι το ποια τάξη ελέγχει τα οπλισμένα σώματα των ανδρών. Ο Τσόρτσιλ και άλλοι αντιπρόσωποι του καπιταλισμού το καταλαβαίνουν πολύ καλά και γι’ αυτό (παρά την ύπαρξη υπάκουης σοσιαλιστικής και σταλινικής ηγεσίας στο Αντιστασιακό Κίνημα), εξαιτίας των δυνατοτήτων μιας οπλισμένης εργατικής τάξης, είναι τόσο επίμονοι στο θέμα του αφοπλισμού των εργατών και των αγροτών και απαιτούν τη δημιουργία «εθνικών» στρατών, δηλαδή στρατών στους οποίους οι αξιωματικοί και τα λοιπά στελέχη έχουν επιλεγεί από τους καπιταλιστές και βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο καπιταλιστικό έλεγχο.
Έτσι, στην Ελλάδα ο έλεγχος της κατάστασης βρισκόταν στα χέρια της εργατικής τάξης! Ήταν μια κατάσταση παρόμοια με την Παρισινή Κομμούνα και την Ισπανία του 1936, αν εξαιρέσει κανείς την ηγεσία, η οποία ήταν πολύ πιο φοβισμένη, ανίδεη και ύπουλη.
Η εξουσία βρισκόταν μέσα στα χέρια των ηρωικών Ελλήνων εργατών και αγροτών! Αυτό που ήταν απαραίτητο να κάνουν ήταν να απαλλοτριώσουν την περιουσία των καπιταλιστών, να δημεύσουν τη γη των γαιοκτημόνων για τους αγρότες και να οργανώσουν ένα εργατικό κράτος με εργατική κυβέρνηση!
Το γεγονός πως οι εργάτες ήθελαν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, καταδεικνύεται καθαρά από μια έκθεση που δημοσιεύτηκε στην Daily Telegraph στις 31 Ιανουαρίου 1945:
«Κατά τις έντονες αθηναϊκές εβδομάδες πριν ξεσπάσει η εξέγερση του ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ολόκληρη η πόλη είχε γεμίσει με συνθήματα του ΚΚΕ, μεταξύ των οποίων “Εκδίκηση”, “Θάνατος στους προδότες” και “Θάνατος στους καπιταλιστές”».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης, η μοναδική μέριμνα της ηγεσίας ήταν να συνθηκολογήσει με όρους που δε θα την εξέθεταν ολοκληρωτικά μπροστά στα μάτια της βάσης! Έτσι, όταν ο Τσόρτσιλ (σαν εκπρόσωπος του βρετανικού ιμπεριαλισμού) – ο οποίος ήταν ο κυρίως υπεύθυνος για την επέμβαση στην Ελλάδα – κατέφθασε στην Αθήνα, δημοσίως του έπλεξαν ένα κολακευτικότατο εγκώμιο, παρ’ όλο που ο ίδιος είχε σχεδιάσει το σφαγιασμό των Ελλήνων εργατών με κάθε λεπτομέρεια εδώ και πολύ καιρό.
Έκαναν έκκληση για συμβιβασμό: ο Δαμασκηνός να γίνει αντιβασιλέας! Και ο Δαμασκηνός έγινε αντιβασιλέας και αμέσως κατήγγειλε το ΕΑΜ με τον αυστηρότερο τρόπο! Απαίτησαν εκλογές και η απαίτησή τους απορρίφθηκε, μέχρι έως ότου οι εργάτες πειθαρχήσουν και διαρραγεί το μέτωπό τους και εξασφαλιστεί η πλειοψηφία για μια «δημοκρατική» αντίδραση – στην περίπτωση που οι μάζες συνεχίσουν να μη δέχονται την επιστροφή του βασιλιά.
Σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής συμβιβασμού και συνθηκολόγησης απέναντι στην καπιταλιστική τάξη, σε ένα κρίσιμο στάδιο του αγώνα, μεγάλα τμήματα ρεφορμιστών και φιλελευθέρων, ιδιαίτερα οι τελευταίοι, κινήθηκαν ανοιχτά προς την πλευρά της αντίδρασης. Τώρα, οι ηγέτες του ΕΑΜ συνεχίζουν τις συζητήσεις, ξανά σχετικά με τη συμμετοχή τους στην καπιταλιστική κυβέρνηση. Το πιο πιθανό είναι να καταλήξουν σε κάποιου είδους συμφωνία που, από τη μια, θα ξεπουλάει τους εργάτες και, από την άλλη, θα διασώζει το κύρος της απέναντί τους. Παρά τον ηρωισμό των Ελλήνων εργατών και αγροτών, θα συντριβούν και θα προδοθούν στα χέρια των καπιταλιστών.
Ωστόσο, η νίκη ήταν μέσα στα χέρια τους. Στους Βρετανούς στρατιώτες στην Ελλάδα δεν αρέσει να παίζουν το βρώμικο ρόλο του καταπιεστή του ελληνικού λαού. Ένα κύμα τρόμου και αποστροφής διαπέρασε τη βάση της βρετανικής εργατικής τάξης. Αλλά οι φωνές για «δημοκρατία» και από τις δύο πλευρές προκάλεσαν σύγχυση σχετικά με το τι πραγματικά συνέβαινε. Ένα ξεκάθαρο ταξικό κάλεσμα για διεθνισμό, για εργατική αλληλεγγύη, θα αποκτούσε ολοένα και μεγαλύτερη συμπάθεια στη βάση των Βρετανών εργατών. Ο Gallacher με τρόπο υπενθύμισε στον Τσόρτσιλ πως αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οργανώνει έναν πόλεμο παρέμβασης ενάντια στην εργατική τάξη. Αλλά αυτή η ανταρσία του δεν κατάφερε να καταδείξει το γεγονός πως η παρέμβαση ενάντια στη Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε μόνο εξαιτίας της επαναστατικής διεθνιστικής πολιτικής των Λένιν και Τρότσκι.
Στην επέμβαση ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, κανένας καπιταλιστικός στρατός δεν πείστηκε να συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στους Ρώσους εργάτες. Τα ψεύδη και οι συκοφαντίες του Τσόρτσιλ είχαν αποδειχτεί παντελώς άχρηστα ενάντια στο όπλο των μπολσεβίκων – τον επαναστατικό διεθνισμό. Στον αμερικανικό στρατό έγινε ανταρσία, όπως επίσης και στο γαλλικό, το γερμανικό και άλλους. Οι Βρετανοί στρατιώτες είχαν απαιτήσει να σταλούν πίσω στις χώρες τους. Αυτό συνέβη, μόνο επειδή οι μπολσεβίκοι, οι «τροτσκιστές» όπως θα τους αποκαλούσε σήμερα ο Τσόρτσιλ, προχώρησαν στη σοσιαλιστική επανάσταση και έκαναν ταξικό κάλεσμα στους εργάτες και τους αγρότες του κόσμου. Σήμερα, ένα ταξικό κάλεσμα, που θα επαναλαμβανόταν διαρκώς από τους Έλληνες εργάτες και αγρότες, θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Οι Έλληνες εργάτες και αγρότες δε θα ξεχάσουν τα διδάγματα που φλέγουν τη συνείδησή τους, εφόσον οι τροτσκιστές στην Ελλάδα (και το κόμμα αν και μικρό, έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτά τα γεγονότα) τους εξηγούν διαρκώς το ρόλο του ρεφορμισμού και του σταλινισμού σε όσα έχουν συμβεί. Μια προσωρινή ανάπαυλα θα επακολουθήσει για την ταξική πάλη, για να ξεσπάσει μόνο με μεγαλύτερη ακόμα ένταση κατά την επόμενη περίοδο. Οι μαρτυρικοί Έλληνες εργάτες θα μάθουν τα διδάγματα! Δε θα ξεχάσουν.
Η Ελλάδα δεν είναι το τέλος, αλλά μόνο η αρχή. Ο Τσόρτσιλ ετοιμάζεται ήδη να αντιμετωπίσει τους εργάτες στη Βόρεια Ιταλία που επαναστατούν. Η άρχουσα τάξη ετοιμάζεται να επιτεθεί στους Γερμανούς εργάτες, μόλις πέσει ο Χίτλερ. Προετοιμάζονται να συντρίψουν την επανάσταση στην Ευρώπη την επόμενη περίοδο. Ακόμα και τώρα, ο Τσόρτσιλ και η άρχουσα τάξη ετοιμάζονται να λύσουν τους λογαριασμούς τους και με τους Βρετανούς εργάτες!
Οι προχωρημένοι εργάτες της Ελλάδας και του υπόλοιπου κόσμου πρέπει να κατανοήσουν τα διδάγματα που προκύπτουν από αυτή σύγκρουση. Συμφωνίες και συμμαχίες με τους καπιταλιστές μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε καταστροφή και ήττα. Καμία υποστήριξη σε οποιοδήποτε τμήμα της καπιταλιστικής τάξης δεν μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα των εργατών. Η ταξική συνεργασία σημαίνει παράδοση στους καπιταλιστές. Ο ρεφορμισμός και ο σταλινισμός μπορούν μόνο να οδηγήσουν την ταξική μάχη σε νίκη των καπιταλιστών. Μόνο ένα κόμμα που θα έχει την πολιτική του επαναστατικού κομμουνισμού μπορεί να οδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία! Χτίστε την Τέταρτη Διεθνή που είναι η μόνη που ενώνει τους εργάτες όλων των χωρών κάτω από το σύνθημα: «Εργάτες όλου του κόσμου, ενωθείτε!»
Μετάφραση: Άγγελος Ηρακλείδης
