Θ) Είναι εφικτή η ανατροπή του καπιταλισμού σήμερα;
Είναι όμως εφικτή σήμερα η ανατροπή του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης οικονομίας στην Ελλάδα; Οι πολιτικοί εκπρόσωποι και υπάλληλοι της τρόικας και της ελληνικής άρχουσας τάξης εξ επαγγέλματος ειρωνεύονται σαν «ανέφικτη» κάθε προγραμματική πρόταση που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των τραπεζιτών και των υπόλοιπων αρπακτικών του κεφαλαίου. Κάθε διεκδίκηση που αμφισβητεί τα δεσμά των μισθωτών σκλάβων και της τεράστιας στρατιάς ανέργων που αρχίζει να τρέφεται από τα αποφάγια της κοινωνίας, είναι για αυτούς τους καλούς χριστιανούς «λαϊκισμός» και «τυχοδιωκτισμός».
Κάτω από την πίεση της αστικής κοινής γνώμης, οι ρεφορμιστές ηγέτες διαχρονικά, και ιδίως όταν ζυγώνουν προς την εξουσία, σπεύδουν να «στρογγυλέψουν» και να «λογικέψουν» το πρόγραμμά τους. Από τη μια πλευρά προσπαθούν να καθησυχάσουν τους αστούς, διαβεβαιώνοντάς τους ότι τα θεμελιώδη τους συμφέροντα, δηλαδή ο έλεγχος πάνω στην οικονομία και το κράτος δεν πρόκειται να θιγούν και από την άλλη, διαβεβαιώνουν τους εργαζόμενους ότι μια θεμελιώδης αλλαγή στην κοινωνία δεν είναι ακόμα εφικτή.
Τι είναι όμως τελικά στ’ αλήθεια πολιτικά και κοινωνικά εφικτό και τι όχι; Μια ματιά στις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα γύρω μας τα τελευταία 2 χρόνια, αρκεί για να αναθεωρήσει ριζικά κανείς το τι πρέπει να θεωρεί «εφικτό» και τι όχι. Ποιος άραγε θα θεωρούσε πριν από λίγα χρόνια εφικτή τη χρεοκοπία μιας χώρας της Ευρωζώνης και την προσφυγή της στο ΔΝΤ; Ποιος θα θεωρούσε εφικτή την κατάργηση του κατώτατου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων από μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση; Ποιος θα μπορούσε να θεωρήσει εφικτή τη διενέργεια 18 γενικών απεργιών σε δυο μόλις χρόνια; Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί την απώλεια 3 εκατομμυρίων ψήφων για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ μέσα σε δυόμιση χρόνια; Ποιος θα μπορούσε να θεωρήσει εφικτή τη σημερινή εκτόξευση προς την εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, που δυόμιση χρόνια πριν βρίσκονταν στα πρόθυρα της πολιτικής περιθωριοποίησης από διαρκείς συγκρούσεις κορυφής χωρίς ξεκάθαρες πολιτικές αρχές; Ποιος θα μπορούσε πριν από λίγα χρόνια να φανταστεί ότι είναι εφικτή για μια χώρα της καπιταλιστικής Δύσης η άνοδος στην κυβέρνηση ενός κόμματος του κομμουνιστικού κινήματος;
Το εφικτό στην κοινωνία και την πολιτική δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι συνάρτηση των αντικειμενικών, υλικών παραγόντων που καθορίζουν την κοινωνική ζωή και του αποτελέσματος της ζωντανής διαπάλης που διεξάγεται ανάμεσα στις δυο βασικές τάξεις της κοινωνίας, την αστική τάξη και το προλεταριάτο, με τους συμμάχους τους.
Η εγκαθίδρυση μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης οικονομίας που θα ανοίξει τον δρόμο για το σοσιαλισμό σε όλη την Ευρώπη είναι απόλυτα εφικτή σήμερα, γιατί οι παραγωγικές δυνάμεις στην Ελλάδα (η εργασία, η τεχνική, η επιστήμη, η τεχνολογία κ.α) είναι επαρκώς ανεπτυγμένες, ώστε να μπορούν να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή διαβίωση για κάθε εργαζόμενο άνθρωπο. Ενδεικτικά, το ΑΕΠ της Ελλάδας, από 38,6 δις ευρώ το 1990 εκτοξεύτηκε στο 2008 στα 244 δις το 2008. Όμως η βαθειά σημερινή κρίση του καπιταλισμού που το έχει ήδη συρρικνώσει, φτάνοντάς το κοντά στα 200 δις ευρώ, «κραυγάζει ότι οι ανεπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις καταδικάζονται σε μαρασμό μέσα στα ασφυκτικά δεσμά των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας.
Ανέφικτη θα ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού αν δεν υπήρχε στην ελληνική κοινωνία η δύναμη που έχει συμφέρον και μπορεί να διασώσει τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις από την καπιταλιστικό μαρασμό. Αυτή όμως, όχι μόνο είναι υπαρκτή, αλλά είναι και αντικειμενικά πανίσχυρη. Είναι η εργατική τάξη της Ελλάδας που με βάση τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ (Εθνική Στατιστική Υπηρεσία) αποτελεί μια μεγάλη πλειοψηφία στην κοινωνία με 2,6 εκατομμύρια εργαζόμενους μισθωτούς και πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργους που τα τελευταία δυο χρόνια ενώθηκαν σε κοινούς μαζικούς αγώνες διαρκείας. Δίπλα σε αυτούς, θα πρέπει να προσθέσουμε σαν αντικειμενικούς, εν δυνάμει συμμάχους, περίπου 1 εκ. αυτοαπασχολούμενους και περίπου 200.00 απασχολούμενους ως βοηθούς σε μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις.
Επιπρόσθετα, η εργατική τάξη της Ελλάδας βρίσκεται σήμερα σ’ ένα ασύγκριτα ψηλότερο μορφωτικό επίπεδο απ’ ότι στο παρελθόν και διαθέτει ισχυρές μαζικές οργανώσεις, που μπορούν να επιβάλουν τη συλλογική της θέληση στην κοινωνία. Πιο ευνοϊκή από αυτή την αντικειμενική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα για την έναρξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει.
Είναι όμως πολιτικά εφικτή αυτή η ζωτική υπόθεση; Η πολιτική συνείδηση των εργαζόμενων μαζών μέσα από την εμπειρία των μαζικών αγώνων ενάντια στα μέτρα των Μνημονίων έχει ριζοσπαστικοποιηθεί και έχει στραφεί με πρωτοφανή ταχύτητα στ΄ αριστερά. Στις εκλογές τις 6ης Μάη, και τα τρία μαζί προερχόμενα από το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα κόμματα, συγκέντρωσαν αθροιστικό ποσοστό μικρότερο από αυτό που σήμερα δίνουν οι δημοσκοπήσεις μονάχα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερα, η τεράστια απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εργατική τάξη, που αναδεικνύεται με τα πολύ υψηλά ποσοστά υποστήριξης που συγκεντρώνει στις μεγάλες πόλεις, είναι ένα εξαιρετικός δείκτης για της επαναστατικές πολιτικές δυνατότητες και προοπτικές της παρούσας περιόδου.
Ορισμένες δεκαετίες πιο πίσω, και μόνο η προοπτική της ανόδου ενός κόμματος του κομμουνιστικού κινήματος στην κυβέρνηση, θα είχε προκαλέσει ήδη ένα πραξικόπημα. Τώρα οι αστοί αντιδραστικοί παρακολουθούν τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάργηση των ΜΑΤ χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν άμεσα, μεταθέτοντας την ώρα της αντεπαναστατικής τους εκδίκησης προς τους «αυθάδεις», κομμουνιστές αμφισβητίες της «τάξης», για μια άλλη προσφορότερη γι’ αυτούς στιγμή στο μέλλον. Τέλος, οι αστοί πολιτικοί εξαιτίας της βαθιάς κρίσης του συστήματός τους, δεν μπορούν να δώσουν στα παραδοσιακά πολιτικά τους στηρίγματα, τους μικροαστούς, ούτε καν υποσχέσεις για μια επιβίωση με υποφερτές στερήσεις.
Όλα αυτά δείχνουν ότι μέσα από τη φρενήρη ανάπτυξη της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και την αυξανόμενη καχεξία των αστικών κομμάτων και ηγεσιών συγκριτικά με την παλιά αδιαφιλονίκητη πολιτική τους κυριαρχία, διαμορφώνονται οι αναγκαίες πολιτικές προϋποθέσεις για την ανατροπή του καπιταλισμού και την έναρξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται σε υποκειμενικό παράγοντα που μπορεί να κάνει πολιτικά εφικτή τη μεγάλη, επαναστατική κοινωνική αλλαγή. Το μόνο που λείπει από την ηγεσία του που με την τεράστια ώθηση των μαζών ήδη βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας, είναι το κατάλληλο, επαναστατικό πρόγραμμα. Αυτό όμως, κάθε άλλο παρά ένα δευτερεύον ζήτημα αποτελεί. Αντίθετα, είναι σήμερα το πιο αποφασιστικό ζήτημα!
Ι) 10 σημεία – δέσμες μέτρων για την κοινωνικοποιημένη, σχεδιασμένη οικονομία και την εξουσία του εργαζόμενου λαού
Το πρόγραμμα της Κυβέρνησης της Αριστεράς δεν είναι ένα θέμα φιλολογικού ενδιαφέροντος. Αποτελεί μια υπόθεση ζωής ή θανάτου για εκατομμύρια εξαθλιωμένους εργαζόμενους και άνεργους, νυν ή υποψήφιους, τροφίμους των συσσιτίων. Σαν τέτοιο, θα έπρεπε να έχει συζητηθεί και διαμορφωθεί δημοκρατικά με την ενεργή συμμετοχή των πιο προχωρημένων τμημάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και επιπλέον, να έχει ήδη ζυμωθεί και δοκιμαστεί μέσα στις πλατύτερες μάζες των εργαζόμενων, για να κερδηθεί η ενεργή υποστήριξή τους στην εφαρμογή του στην εξουσία.
Όμως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κινούμενη σπασμωδικά μέσα στην παραζάλη των τρομακτικών πιέσεων από την τρόικα και την άρχουσα τάξη, υποβάθμισε την υπόθεση αυτή και μετέβαλε το πρόγραμμα της Κυβέρνησης της Αριστεράς σε ένα «άνωθεν» επιβαλλόμενο πολιτικό σχέδιο, που καταρτίστηκε από «ειδικευμένα στελέχη» στους 4 τοίχους των κομματικών γραφείων. Χωρίς τη δημιουργική συμβολή των χιλιάδων αγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ σε μια δημοκρατική συζήτηση, χωρίς τη δοκιμασία του στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε από την ηγεσία είναι πολιτικά ανεπαρκές για να εκφράσει τα καθήκοντα της περιόδου.
Είναι εμφανώς επηρεασμένο από τις πιέσεις της αστικής «κοινής γνώμης» για μεγαλύτερη «μετριοπάθεια» και λιγότερο ριζοσπαστισμό. Είναι αφηρημένο και άτολμο σε βασικά του σημεία. Με πολιτικούς όρους, δεν είναι το αναγκαίο επαναστατικό πρόγραμμα, αλλά ένα πρόγραμμα ρεφορμιστικό, δομημένο δηλαδή πάνω στην επικίνδυνη αυταπάτη των «σταδιακών μεταρρυθμίσεων» μιας άρρωστης καπιταλιστικής οικονομίας και ενός διαφθαρμένου και αυταρχικού κράτους που την υπηρετεί.
Χρέος κάθε αριστερού αγωνιστή είναι να παλέψει με σκοπό αυτό το πρόγραμμα να αλλάξει και να αναμορφωθεί, ώστε να ανταποκρίνεται στα αληθινά, επαναστατικά καθήκοντα της περιόδου. Οι μαρξιστές του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ που εκδίδουν την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» και το περιοδικό «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ» (www.marxismos.com), συμβάλλοντας σε αυτή τη ζωτική υπόθεση, προτείνουμε ένα πρόγραμμα που αποτελείται από 10 σημεία – δέσμες μέτρων ικανών να ανοίξουν το δρόμο για την ανατροπή του καπιταλισμού στην Ελλάδα και την εγκαθίδρυση μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης οικονομίας και μιας νέας δημοκρατικής εξουσίας του εργαζόμενου λαού.
1) Χρέος και Μνημόνια
Η εκδήλωση της διεθνούς κρίσης υπερπαραγωγής στον ελληνικό καπιταλισμό εκτόξευσε στα ύψη το κρατικό χρέος. Αυτή η αυξητική τάση του χρέους εμφανίστηκε σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, σαν ένα κοινό σύμπτωμα της καπιταλιστικής κρίσης. Το κρατικό χρέος εκτοξεύθηκε παγκόσμια, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της συντονισμένης προκλητικής απόπειρας των αστικών κυβερνήσεων να διασωθούν οι τράπεζες με τεράστια ποσά από τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Η θέση του ελληνικού καπιταλισμού σαν του πιο «αδύναμου κρίκου» της Ευρωζώνης, τον έφερε πρώτο πιο κοντά στην χρεοκοπία.
Οι έμμισθοι ιδεολογικοί απολογητές των ελλήνων καπιταλιστών αποδίδουν το υπέρογκο κρατικό χρέος της χώρας στους «δημόσιους υπαλλήλους» και στο «πελατειακό», «κομματικό» κράτος. Αυτή όμως είναι μια διαστρεβλωμένη και ψευδής εικόνα της πραγματικότητας. Σε μια ταξική κοινωνία το κράτος δεν είναι ουδέτερο. Είναι το κράτος της άρχουσας τάξης. Όλες οι στρεβλώσεις του σύγχρονου ελληνικού κράτους αντανακλούν την διαμορφωμένη ιστορικά φύση και νοοτροπία της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Ακόμα και οι αυξημένες προσλήψεις στο κράτος σε ορισμένες φάσης κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, σε τελική ανάλυση υπηρέτησαν την ανάγκη να διασφαλιστεί η σταθερότητα του καπιταλισμού, με δεδομένη τη διαχρονική απροθυμία των ελλήνων αστών να προβούν σε σοβαρές παραγωγικές επενδύσεις που θα δημιουργούσαν μαζικά νέες θέσεις εργασίας.
Στην πραγματικότητα, οι δαπάνες για τους μισθούς της μεγάλης πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων, ήταν οι μόνες από τα χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων που είχαν ένα ορισμένο ανταποδοτικό αποτέλεσμα για το κοινωνικό σύνολο με τη μορφή παροχής υπηρεσιών. Οι αληθινές σπατάλες που δημιούργησαν το τέρας του χρέους ήταν άλλες.
Ήταν καταρχήν, όλες όσες έγιναν εξαιτίας του παρασιτικού οικονομικού ρόλου της ελληνικής άρχουσας τάξης. Οι έλληνες αστοί ήταν διαχρονικά στηριγμένοι στο κρατικό χρήμα πολύ περισσότερο από τις άρχουσες τάξεις στον υπόλοιπο αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Έβλεπαν πάντα το κράτος σαν τη βασική πηγή γρήγορου και εύκολου κέρδους μέσα από τις υπερτιμολογημένες μεγάλες κρατικές προμήθειες και εργολαβίες, τις απευθείας «επενδυτικές» επιδοτήσεις, τις φοροαπαλλαγές και την προκλητική κρατική ανοχή στην φοροδιαφυγή.
Επίσης, μια σειρά από άλλες παρασιτικές δαπάνες που αποδεικνύουν τον ταξικό και φαύλο χαρακτήρα του αστικού κράτους, προσέθεσαν διαχρονικά ένα μεγάλο όγκο κρατικών χρεών. Οι παχυλές αμοιβές και τα «έξοδα διαφθοράς» μιας ολόκληρης στρατιάς υψηλόβαθμων κρατικών και κυβερνητικών στελεχών, συμβούλων και διευθυντών. Οι στρατιωτικές δαπάνες με τις υπερτιμολογήσεις και της υπέρογκες μίζες για την αγορά πανάκριβων εξοπλισμών. Οι γενικότερες δαπάνες συντήρησης ενός στρατού δομημένου στην αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού» και υποταγμένου στους πολυδάπανους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Οι αυξημένες δαπάνες για τα σώματα ασφαλείας στο βωμό της διατήρησης ενός πολυάριθμου και καλά εξοπλισμένου μηχανισμού καταστολής των αγώνων του εργαζόμενου λαού. Οι μισθολογικές δαπάνες του κλήρου, οι ποικίλες χρηματοδοτήσεις, αλλά και μια σειρά προκλητικών φοροαπαλλαγών για την Εκκλησία. Όλα αυτά, δημιούργησαν μια αυξημένη τάση για κρατικό δανεισμό, ο οποίος τις περισσότερες φορές, με τον αδιαφανή και ληστρικό του χαρακτήρα προς όφελος των εγχώριων και ξένων τραπεζών, πολλαπλασίαζε το χρέος.
Ας δώσουμε όμως ορισμένα πιο συγκεκριμένα παραδείγματα για την παρασιτική λειτουργίας των καπιταλιστών και του διαφθαρμένου και σπάταλου χαρακτήρα του ελληνικού αστικού κράτους. Για τη διάσωση των «προβληματικών» βιομηχανικών επιχειρήσεων που εγκατέλειψαν τη δεκαετία του 1980 οι έλληνες βιομήχανοι φορτώνοντας τις ζημιές τους στο κράτος, οι συνολικές κρατικές δαπάνες ανήλθαν σε 1,3 τρις δραχμές, όταν το 1990 το συνολικό δημόσιο χρέος ανέρχονταν σε 11 τρις δραχμές.
Από την αρχή της δεκαετίας του 1980 μέχρι τις μέρες μας, η φορολογία των Α.Ε έπεσε σταδιακά από 49% στο 20%, σε μια περίοδο τεράστιας κερδοφορίας για τους έλληνες καπιταλιστές. Τα προκλητικά υπερτιμολογημένα έργα για τους «Ολυμπιακούς αγώνες» του 2004 κόστισαν στο ελληνικό κράτος 20 δις ευρώ. Μόνο κατά την εικοσαετία 1990-2010 σύμφωνα με το «Stockholm International Peace Research Institute», οι ελληνικές κυβερνήσεις δαπάνησαν 21,4 δις δολάρια για εισαγωγές όπλων. Οι δε «μίζες» του φυλακισμένου πρώην υπουργού Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου, εκτιμώνται συνολικά σε 300 δις ευρώ (εφημερίδα «Real» 3/6/2012). Η ειδική εξεταστική επιτροπή της Βουλής διαπίστωσε ότι η ζημιά του ελληνικού κράτους από τις παράνομες δραστηριότητες της «SIEMENS» στην Ελλάδα ξεπέρασε τα 2 δις ευρώ και οι «μίζες» που παρείχε υπολογίστηκαν σε πάνω 180 εκατ. ευρώ.
Η συσσώρευση όλων αυτών των φαινομένων κρατικοδίαιτου αστικού παρασιτισμού, κάτω από την καταλυτική επίδραση της διεθνούς ύφεσης, οδήγησε το ελληνικό κράτος στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και στα Μνημόνια. Αυτό το γιγαντιαίο τερατούργημα του χρέους φέρει τον τίτλο «Δημόσιο» εντελώς ψευδεπίγραφα. Δεν δημιουργήθηκε από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά αποκλειστικά από το μεγάλο κεφάλαιο και τον ανεξέλεγκτο από τον λαό, παρασιτικό και διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό που φτιάχτηκε για να το υπηρετεί.
Με την ένταξη της Ελλάδας το 2010 στον περίφημο Μηχανισμό «διάσωσης» και με τον δανεισμό από την τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, αυτό που διασώθηκε ήταν ένα πολύτιμο και μεγάλο για τις τράπεζες μέρος των ληστρικών δανείων του ελληνικού κράτους, που αν η Ελλάδα χρεοκοπούσε θα το αποχαιρετούσαν. Με το Μνημόνια αποπειράθηκε να φορτωθεί το τρομακτικό κόστος της αποπληρωμής του χρέους στις πλάτες των φτωχών εργαζόμενων μαζών της Ελλάδας με μια πρωτοφανή σε αγριότητα λιτότητα, στο βωμό του να ελεγχθεί η προδιαγεγραμμένη πορεία της Ελλάδας προς τη χρεοκοπία, ώστε αυτή να μη συμβεί άτακτα και αποσταθεροποιήσει τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλισμό.
Τα δάνεια της τρόικας έχουν ως τώρα κατευθυνθεί σχεδόν αποκλειστικά προς τις τράπεζες και ελάχιστα στις λειτουργικές ανάγκες του ελληνικού κράτους. Με βάση τα επίσημα στοιχεία του υπ. Οικονομικών, η συνολική χρηματοδότηση της χώρας από την τρόικα προγραμματίζεται να φτάσει σχεδόν τα 245 δις ευρώ έως και το τέλος του 2014. Τα ποσά τα οποία είχαν εκταμιευθεί έως και τις 21/5/2012 ήταν συνολικά 147,6 δις ευρώ. Σύμφωνα με το αποκαλυπτικό σημείωμα του οικονομολόγου Θ. Παπαδόπουλου στην ιστοσελίδα iskra.gr, από αυτά τα χρήματα μόνο τα 13 δις ευρώ περίπου κάλυψαν πρωτογενείς ανάγκες του κράτους, ενώ 75 δις ευρώ περίπου κάλυψαν τόκους και χρεολύσια και τα υπόλοιπα 59,5 δις ευρώ διατέθηκαν στους ομολογιούχους για την υλοποίηση του «PSI» και στις τράπεζες για την περίφημη «ανακεφαλαιοποίησή» τους.
Από εδώ και στο εξής, τα προγραμματισμένα ποσά των δανείων της τρόικας θα κατευθύνονται αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση του χρέους, χρεώνοντας όμως το ελληνικό κράτος με επιπλέον τόκους. Αυτό αποδεικνύεται από το ίδιο το Μνημόνιο, το οποίο προβλέπει για το 2013 πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή ότι τα έσοδα του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων θα είναι ικανά να καλύψουν όλες τις δαπάνες πλην της αποπληρωμής ομολόγων που λήγουν και των ετήσιων τόκων.
Το πρόβλημα του χρέους είναι τεράστιο. Η πολύ μικρή περικοπή χρέους από το PSI (πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων) ακυρώνεται από την καλπάζουσα ύφεση. Σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝT τον Απρίλιο του 2012, το χρέος του ελληνικού κράτους το 2014 θα «σκαρφαλώσει» στο 171% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα πρέπει να καταβάλει τα επόμενα 4 χρόνια για την εξυπηρέτησή του συνολικά 95 δις ευρώ. Δηλαδή, για να εξυπηρετηθεί το χρέος την επόμενη τετραετία θα πρέπει να καταβληθούν περίπου τα φορολογικά έσοδα δύο χρόνων!
Όσο διατηρείται αυτό το τεράστιο βάρος πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού δεν μπορεί να γίνει πράξη κανένα πραγματικό βήμα κοινωνικής προόδου. Το στοιχειώδες καθήκον της Κυβέρνησης της Αριστεράς είναι να απαλλάξει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από αυτό το άθλιο βάρος παρασιτικών και ληστρικών «υποχρεώσεων» που φόρτωσαν πάνω στις πλάτες τους οι αστικές κυβερνήσεις.
Η Κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει άμεσα να πάρει τα ακόλουθα μέτρα :
α) Διαγραφή του χρέους του ελληνικού κράτους με παράλληλη :
Αποζημίωση των μικρο-ομολογιούχων σε ύψος που θα διαμορφώνεται ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση.
Εξασφάλιση επαρκούς χρηματοδότησης στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία που κατέχουν ομόλογα του ελληνικού κράτους για να μην κινδυνεύσει η βιωσιμότητα τους.
Ρύθμιση κατόπιν αμοιβαίας συνεννόησης και συμφωνίας του χρέους που κατέχουν ξένοι ασφαλιστικοί φορείς εργαζόμενων.
Άμεση εξόφληση όλων των οφειλών του κράτους προς εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες και αυτών που συνδέονται με τη στοιχειώδη λειτουργία των υπηρεσιών Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικής Ασφάλισης.
β) Άμεση ακύρωση με μια ενιαία νομοθετική πράξη των δανειακών συμβάσεων με την τρόικα, των Μνημονίων και όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά (χαράτσια, αυξήσεις φόρων, μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, ιδιωτικοποιήσεις κλπ).
Τα μέτρα αυτά θα απαλλάξουν τη χώρα από τα περίπου 13 δις ευρώ που είναι οι προβλεπόμενες για φέτος δαπάνες για τόκους, αλλά και από πολλαπλάσιες τέτοιους είδους παρασιτικές δαπάνες για τα επόμενα πολλά χρόνια. Αυτό θα σηματοδοτήσει μια τεράστια ελάφρυνση για τις επόμενες γενιές τους εργαζόμενου λαού.
Όπως όμως ήδη εξηγήσαμε, αυτά τα μέτρα θα προκαλέσουν την αυτόματη διακοπή των δανείων της τρόικας, έναν γενικευμένο οικονομικό πόλεμο ενάντια στην Κυβέρνηση της Αριστεράς από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και την ώθηση εκτός ευρώ. Αυτός ο πόλεμος αν δεν αντιμετωπιστεί κατάλληλα, αναπόφευκτα θα θέσει σε κίνδυνο τη δυνατότητα καταβολής των λεγόμενων «πρωτογενών δαπανών», δηλαδή των δαπανών που απαιτούνται για να πληρώνονται μισθοί, συντάξεις και να λειτουργούν σχολεία και νοσοκομεία, οι οποίες φτάνουν συνολικά για το 2012 στα 47,7 δισεκατομμύρια ευρώ.
Είναι βαθιά λαθεμένες και πρόχειρες οι εκτιμήσεις που γίνονται από διάφορους ρεφορμιστές αναλυτές, που υποστηρίζουν ότι οι δαπάνες αυτές θα είναι εξασφαλισμένες για την κυβέρνηση της Αριστεράς, τάχα από τα φορολογικά έσοδα που προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός, τα οποία είναι 52,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι εκτιμήσεις αυτές συνυπολογίζουν τα φορολογικά έσοδα που προβλέπονται από τα Μνημόνια («χαράτσια» κλπ), ενώ δεν λαμβάνουν υπόψη την κατάρρευση των εσόδων και την ακόμα πιο βαθειά ύφεση που θα προκαλέσει ο πόλεμος του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στη νέα κυβέρνηση, από τη στιγμή μάλιστα που τα περισσότερα από τα μισά έσοδα του κράτους (συνολικά 28,6 δισεκατομμύρια ευρώ) εξαρτώνται από την εξαιρετικά επιρρεπή στην ύφεση κατανάλωση (έμμεση φορολογία).
Τα κρατικά έσοδα για τις κοινωνικά ζωτικές δαπάνες (μισθοί, επιδόματα, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία), κάθε άλλο παρά είναι εξασφαλισμένα». Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστούν άμεσα, είναι μόνο η ταυτόχρονη εφαρμογή των υπόλοιπων δεσμών μέτρων που προτείνουμε σε αυτό το πρόγραμμα.
2) Φορολογία
Η φορολογία στα κέρδη και τον πλούτο των καπιταλιστών, των μεγαλο-εισοδηματιών και των κατόχων μεγάλων περιουσιών θα είναι ένα σημαντικό και άμεσο μέσο για να βρεθούν σύντομα από την Κυβέρνηση της Αριστεράς τα απαιτούμενα ποσά ώστε να καλυφθούν οι «πρωτογενείς δαπάνες», αλλά και να αρχίζει να βελτιώνεται από τους πρώτους μήνες της θητείας της το βιοτικό επίπεδο των μαζών.
Αυτό όμως το μέσο δεν πρέπει να υπερτιμάται. Η μεγαλοαστική τάξη θα προβεί σ’ ένα πολύπλευρο οικονομικό σαμποτάζ (κλείσιμο επιχειρήσεων, φυγή κεφαλαίων, καταθέσεων κλπ) για να αποφύγει τη δίκαιη και βαριά φορολόγηση. Η επούλωση των τρομακτικών κοινωνικών ανισοτήτων και η χρηματοδότηση των κοινωνικών αναγκών μπορεί να γίνει με σταθερό, ασφαλή και μακροπρόθεσμο τρόπο, μόνο μέσα από το πέρασμα της συγκεντρωμένης παραγωγής και του συγκεντρωμένου πλούτου στα χέρια της κοινωνίας, μέσα από την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικοποιημένης, δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας.
Η Ελλάδα έχει τα λιγότερα φορολογικά έσοδα μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών της ΕΕ και συγκρίνεται μόνο με τις πιο υπανάπτυκτες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Η φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου και των πλουσίων είναι η αιτία για αυτή την κατάσταση. Ταυτόχρονα, αυτός είναι ένας από τους πιο αποφασιστικούς παράγοντες που οδήγησαν στην υπερχρέωση του ελληνικού κράτους. Αυτό αποδεικνύεται με μια απλή ματιά στα σχετικά επίσημα στοιχεία της “Eurostat” και του υπ. Οικονομικών.
Ο συντελεστής φορολόγησης των εταιρικών κερδών από 49% που ήταν το 1989 έπεσε στο ασήμαντο 20% το 2010. Τώρα μάλιστα η ΝΔ, προτείνει ξεδιάντροπα μια περεταίρω μείωση του συντελεστή φορολόγησής στο 15%. Ενδεικτικά, μεταξύ 2000 και 2007 είχαμε μείωση των εσόδων από τη φορολόγηση νομικών προσώπων από 4,1% στο 2,6% του ΑΕΠ, σε μια χρονική περίοδο που τα κέρδη των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είχαν απογειωθεί, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στην Ευρώπη.
Η φοροδιαφυγή των πλουσίων είναι κάτι παραπάνω από προκλητική. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπ. Οικονομικών οι φορολογικές δηλώσεις με εισόδημα πάνω από 95.000 ευρώ ανέρχονται περίπου μόλις σε 35.000 ή σε 0,6% επί του συνόλου των φορολογικών δηλώσεων, ενώ αυτές με εισόδημα πάνω από 300.000 ευρώ ανέρχονταν μόνο σε 1.395.
Σύμφωνα με το «Παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης», οι ελληνικών συμφερόντων εταιρείες «off-shore» ξεπερνούν τις 10.000 και διακινούν περί τα 500 δισ. ευρώ. Οι πανίσχυροι Έλληνες εφοπλιστές το Μάρτιο του 2012 κατείχαν 3.760 πλοία, δηλαδή το 15% της παγκόσμιας χωρητικότητας, αλλά για λόγους φορο-αποφυγής, μόνο 862 από αυτά έφεραν την ελληνική σημαία («Η Καθημερινή»,15/4/2012). Κι όλα αυτά, την ώρα που υπάρχουν 58 διαφορετικές φοροαπαλλαγές για το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο.
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα κατέχει μια από τις υψηλότερες θέσεις στη συμβολή της έμμεσης φορολογίας – που επιβαρύνει κύρια τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα – στα συνολικά φορολογικά έσοδα,. Το ποσοστό των έμμεσων φόρων ξεπερνά το 60% των φορολογικών εσόδων, ενώ ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι μόλις στο 36,2%. Αντίθετα, τα έσοδα από την άμεση φορολογία στην Ελλάδα σαν ποσοστό του ΑΕΠ βρίσκονται στο μισό περίπου των αντίστοιχων της ΕΕ.
Την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι και μικροϊδιοκτήτες πληρώνουν εν ονόματι της κρίσης το ένα «χαράτσι» μετά το άλλο, οι έλληνες καπιταλιστές και μεγαλο-εισοδηματίες αντιδρούν πολύ «πατριωτικά». Έχουν φυγαδεύσει «πακτωλούς» καταθέσεων στο εξωτερικό και άρχισαν να ενδιαφέρονται για τις επενδύσεις σε ακίνητη περιουσία σε πόλεις όπως το Λονδίνο. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel», το ύψος των καταθέσεων των ελλήνων στην Ελβετία φτάνει στο αστρονομικό ύψος των 600 δις ευρώ. Το ποσό αυτό είναι πάνω από τρεις φορές μεγαλύτερο από το ύψος των καταθέσεων των ιδιωτών σε ελληνικές τράπεζες και σχεδόν τρεις φορές το ΑΕΠ της χώρας. Τέλος, σύμφωνα με στοιχεία των βρετανικών αρχών, ο αριθμός των Ελλήνων που αναζητεί σπίτι στην βρετανική πρωτεύουσα έχει τριπλασιαστεί και την τελευταία διετία έχουν αποκτηθεί από Έλληνες στο Λονδίνο ακίνητα αξίας άνω του 1 δις ευρώ.
Όλος αυτός ο τρομακτικός πλούτος πρέπει να αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση της Αριστεράς όπως αυτό που αντιπροσωπεύει πραγματικά, δηλαδή σαν πλούτος που προήλθε από την σκληρή εκμετάλλευση και την ωμή κλεψιά των εργαζόμενων ανθρώπων της Ελλάδας. Η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να επιστρέψει το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό αυτού του πλούτου στη χώρα και στους εργαζόμενους.
Τα πιο επείγοντα φορολογικά μέτρα που πρέπει να λάβει η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι τα ακόλουθα:
α) Για να διεκδικηθούν όσα έχουν κλαπεί από τον ελληνικό λαό με τη φορολογική ασυλία και τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου και των κατόχων μεγάλων περιουσιών, απαιτείται απαραίτητα η μέθοδος της αναδρομικής φορολόγησης. Τυπικά, σύμφωνα με το άρθρο 78 του Συντάγματος η αναδρομική επιβολή φόρου απαγορεύεται. Ωστόσο η επίκλησή του άρθρου αυτού δεν ευσταθεί, καθώς η κατάσταση που επικρατεί διαχρονικά στη χώρα παραβιάζει ένα άλλο και μάλιστα θεμελιώδες άρθρο του Συντάγματος, το άρθρο 4, που ορίζει ότι «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους».
Έτσι λοιπόν, συγκεκριμένα για να συγκεντρωθεί ένα ποσό ίσο με το πρωτογενές έλλειμμα που θα προκύψει από την κατάργηση των φορολογικών επιβαρύνσεων του Μνημονίου (χαράτσια, αυξήσεις ΦΠΑ, μειώσεις αφορολογήτου ορίου κλπ) πρέπει να επιβληθεί:
– Ενιαία έκτακτη αναδρομική φορολόγηση επί του συνολικού όγκου των κερδών των 200 εν ενεργεία μεγαλύτερων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στη χώρα, από την ημερομηνία εισόδου της στην Ευρωζώνη μέχρι το χρονικό σημείο εισόδου στην ύφεση (2001-2008).
– Έκτακτη αναλογική, αναδρομική φορολόγηση όσων μέσα στο ίδιο διάστημα απέκτησαν μεγάλη κινητή ή ακίνητη περιουσία.
β) Επαναφορά του συντελεστή φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου στο 45% και κατάργηση κάθε φοροαπαλλαγής στις μεγάλες επιχειρήσεις.
γ) Επιβολή κλιμακούμενου συντελεστή φόρου εισοδήματος κάθε πηγής από 40% έως και 75% για εισοδήματα 40.000 ευρώ και άνω ετησίως.
δ) Επιβολή κλιμακούμενου συντελεστή φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας σε ιδιοκτήτες ακινήτων με αντικειμενική αξία 400.000 ευρώ και άνω, καθώς και για ακίνητα που εμφανίζονται να ανήκουν σε «off-shore» εταιρείες, σε ύψος που θα διαμορφώνεται σε ετήσια βάση με κριτήριο τις ανάγκες ενός κρατικού προγράμματος κατασκευής εργατικών κατοικιών.
ε) Κατάργηση των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, ΕΦΚ κ.λπ.) στα βασικά είδη διατροφής, στα οικιακά τιμολόγια ενέργειας, ύδρευσης και τηλεπικοινωνιών και στο πετρέλαιο θέρμανσης.
ζ) Αύξηση του αφορολόγητου ορίου στα 40.000 ευρώ για κάθε ζευγάρι και επιπλέον 5.000 ευρώ για κάθε παιδί.
η) Σε περίπτωση αποκάλυψης φοροδιαφυγής :
– για τις μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να επιβάλλεται απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση.
– για τους έχοντες μεγάλα εισοδήματα και τους κατόχους μεγάλων περιουσιών πρέπει να επιβάλλεται πλήρης δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων.
– για τις άλλες κατηγορίες φορολογουμένων πρέπει να επιβάλλονται ποινές που θα κυμαίνονται από βαριά πρόστιμα μέχρι τη δήμευση περιουσιακών στοιχείων, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση.
θ) Είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, αλλά και τις άλλες απάτες του κεφαλαίου, μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο «η πολιτική βούληση» της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Επίσης, κανένα πρακτικό βήμα δεν πρόκειται να γίνει με την απόπειρα «να δουλέψουν σωστά» οι διεφθαρμένοι και διάτρητοι φορολογικοί μηχανισμοί του σημερινού κράτους.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς χρειάζεται να θεσμοθετήσει άμεσα τον εργατικό έλεγχο. Σε κάθε μεγάλη επιχείρηση πρέπει να διεξάγεται στο εξής, εξονυχιστικός διαχειριστικός έλεγχος από εκλεγμένες επιτροπές των εργαζόμενων που δουλεύουν σε αυτή, με τη βοήθεια αφοσιωμένων στο εργατικό κίνημα ειδικών. Οι επιτροπές αυτές πρέπει να έχουν πρόσβαση σε ένα ενιαίο ηλεκτρονικό σύστημα κεντρικής καταχώρησης και διασταύρωσης στοιχείων, το οποίο προϋποθέτει την άμεση δημιουργία ενός περιουσιολογίου.
3) Εργατικός έλεγχος
Η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και οι άλλες απάτες και σκάνδαλα του μεγάλου κεφαλαίου που συντελούνται σε αγαστή σύμπνοια με τους αστούς τεχνοκράτες ειδικούς της εξαπάτησης, τους μεγαλόσχημους αστούς πολιτικούς και τα υψηλόβαθμα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, θα πρέπει να βρεθούν αμέσως στο στόχαστρο της Κυβέρνησης της Αριστεράς.
Οι υπάρχοντες «ελεγκτικοί» μηχανισμοί του αστικού κράτους λειτουργώντας με γραφειοκρατικό, αδιαφανή και ανεξέλεγκτο από την κοινωνία τρόπο προστατεύουν με το «αζημίωτο» τα «μυστικά» των μεγάλων βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων. Οι λογαριασμοί ανάμεσα στο μεμονωμένο καπιταλιστή και την κοινωνία παραμένουν ένα πρακτικά, αλλά και θεσμικά κατοχυρωμένο μυστικό του καπιταλιστή. Έτσι οι ιδιοκτήτες των κοινωνικών μέσων παραγωγής μπορούν ανενόχλητοι να κρύβουν από τους ίδιους τους παραγωγούς και τους καταναλωτές τις μηχανορραφίες της εκμετάλλευσης, της ληστείας, της απάτης.
Η Κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να δώσει άμεσα στους εργαζόμενους το δικαίωμα να φτάσουν στα «άδυτα» της επιχείρησης για την οποία κοπιάζουν και χύνουν τον ιδρώτα τους καθημερινά. Να αποκαλύψουν όλα τα «μυστικά» της επιχείρησης, του ομίλου, του κλάδου τους και τελικά της εθνικής οικονομίας σαν σύνολο. Το μέσο για να εκπληρωθεί αυτό το ζωτικό καθήκον είναι ο εργατικός έλεγχος.
Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει σχετικά με αυτό το αποφασιστικό ζήτημα τα ακόλουθα μέτρα:
α) Κατάργηση του «εμπορικού μυστικού» και του «τραπεζικού απορρήτου», θεσμών μέσω των οποίων οι καπιταλιστές κρύβουν τις απάτες και την απληστία τους, όχι από τους ανταγωνιστές τους, αλλά από την ίδια την κοινωνία.
β) Νομοθέτηση του εργατικού ελέγχου σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις. Φορείς του εργατικού ελέγχου πρέπει να είναι οι εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές εργαζόμενων, με τη βοήθεια αφοσιωμένων στο εργατικό κίνημα ειδικευμένων και επιστημόνων, όμως με την ιδιότητα του συμβούλου και όχι του «τεχνοκράτη».
γ) Ο εργατικός έλεγχος πρέπει να εκτείνεται σε όλα τα αποφασιστικά επίπεδα λειτουργίας των επιχειρήσεων όπως οι προμήθειες υλικών και πρώτων υλών, η διαχείριση των χρημάτων (Δάνεια – Επενδύσεις – Κέρδη), η επεξεργασία των προϊόντων (Σχεδιασμός – Παραγωγή) και η διάθεσή τους, για την αποφυγή υπερτιμολογήσεων και υπο-τιμολογήσεων.
δ) Το πεδίο στο οποίο επίσης, μπορεί να δώσει σημαντικά αποτελέσματα ο εργατικός έλεγχος είναι η καπιταλιστική μάστιγα της ακρίβειας. Την ώρα που το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης τσακίζεται, οι τιμές μένουν αμετάβλητες σαν αποτέλεσμα του ασφυκτικού ελέγχου των βασικών κλάδων της οικονομίας από συγκεκριμένα μονοπώλια και ολιγοπώλια.
Οι διεφθαρμένες, γραφειοκρατικές και ανεξέλεγκτες υπηρεσίες του αστικού κράτους δεν μπορούν να διεξάγουν έναν αποτελεσματικό έλεγχο στις τιμές. Είναι αποφασιστικής σημασίας ζήτημα να κατακτηθεί η δυνατότητα να διεισδύσει το βλέμμα της εργαζόμενης κοινωνίας στην πηγή της ακρίβειας, δηλαδή στα μεγάλα βιομηχανικά μονοπώλια, για να αποδείξει και να αναδείξει την κερδοσκοπία των καπιταλιστών. Γι’ αυτό ο εργατικός έλεγχος πρέπει να γίνει η βασική μέθοδος ελέγχου των τιμών.
Έναν ουσιαστικό έλεγχο των τιμών στα καρτέλ που εφαρμόζουν «εναρμονισμένες πρακτικές» μπορούν να τον εγγυηθούν μόνο οι εκλεγμένες επιτροπές εργατών στα εργοστάσια, συνδεδεμένες με ειδικές επιτροπές ελέγχου των τιμών που θα αποτελούνται από όλους αυτούς που σαν καταναλωτές υφίστανται μαζί με τους εργάτες τις επιπτώσεις από την ακρίβεια, δηλαδή τους εργαζόμενους αγρότες, τους βιοτέχνες και τους μικροκαταστηματάρχες. Μέσα από αυτόν τον τρόπο, οι εργάτες θα δείξουν στα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι η πραγματική αιτία για την υψηλές τιμές βρίσκεται μόνο στα υπερβολικά κέρδη των καπιταλιστών και στις σπατάλες της καπιταλιστικής αναρχίας (διαφήμιση κ.λπ).
ε) Για να είναι αποτελεσματική η δουλειά τους, οι επιτροπές εργατικού ελέγχου πρέπει να επεκτείνονται από τη μεμονωμένη επιχείρηση σε ολόκληρο τον κλάδο και σε εθνικό επίπεδο. Οι επιτροπές των μεμονωμένων επιχειρήσεων, θα πρέπει να εκλέξουν σε συνδιασκέψεις επιτροπές ομίλων, κλάδων και τέλος μια πανελλαδική επιτροπή εργατικού ελέγχου. Η πανελλαδική επιτροπή πρέπει να γνωστοποιεί ενώπιων του λαού τα πορίσματά της, ξεκαθαρίζοντας ποια είναι τα εισοδήματα και ποιες οι δαπάνες της κοινωνίας, ποιο είναι το μερίδιο που οικειοποιούνται οι καπιταλιστές σαν άτομα και η τάξη τους σαν σύνολο από το εθνικό εισόδημα. Πρέπει να ξεσκεπάσει τις απάτες των τραπεζών, των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων και να παρουσιάσει δημόσια τα πορίσματά της, που πρέπει να είναι δεσμευτικά για την Κυβέρνηση της Αριστεράς.
Η εφαρμογή ενός γνήσιου και δημοκρατικού εργατικού ελέγχου θα αποκαλύψει αναπόφευκτα τον παρασιτικό ρόλο των καπιταλιστών βοηθώντας τις πλατιές λαϊκές μάζες να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για ένα άλλο οικονομικό μοντέλο, συνειδητού σχεδιασμού και ελέγχου της οικονομίας. Επίσης ο γνήσιος εργατικός έλεγχος αποτελεί το πιο πολύτιμο μέσο εκπαίδευσης των εργαζόμενων για το πώς μπορεί να διοικηθεί μια δημοκρατικά σχεδιασμένη, κοινωνικοποιημένη οικονομία.
Συνεχίζεται…
{fcomment}
