Υπερασπίστε τα δημοκρατικά δικαιώματα!
Για περισσότερο από μισό αιώνα, οι εργαζόμενοι της δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής πίστεψαν ότι η δημοκρατία σταθεροποιήθηκε για πάντα. Αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Η δημοκρατία είναι μια πολύ εύθραυστη κατασκευή, και είναι μόνο δυνατή στις πλούσιες χώρες όπου η άρχουσα τάξη μπορεί να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις στις μάζες προκειμένου να μετριαστεί η ταξική πάλη. Αλλά όταν οι συνθήκες αλλάζουν η άρχουσα τάξη «στις δημοκρατικές» χώρες μπορεί να περάσει στη δικτατορία με την ίδια ευκολία που κάποιος περνά από το ένα βαγόνι ενός τραίνου σε άλλο.
Σε συνθήκες οξυμένης ταξικής πάλης, η άρχουσα τάξη θα αρχίσει να κινείται στην κατεύθυνση της αντίδρασης. Θα παραπονεθούν ότι υπάρχουν πάρα πολλές απεργίες και διαδηλώσεις και θα απαιτήσουν «Τάξη». Πρόσφατα ο Κόσσιγκα, που ήταν Χριστιανοδημοκράτης Υπουργός Εσωτερικών στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70, παλαιότερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και τώρα Γερουσιαστής, ρωτήθηκε τι πρέπει να γίνει για τις διαδηλώσεις των σπουδαστών. Απάντησε:
«Αφήστε τους να συνεχίσουν για λίγο καιρό. Αποσύρετε την αστυνομία από τους δρόμους και τις πανεπιστημιουπόλεις, διεισδύστε στο κίνημα με πράκτορες προβοκάτορες που είναι έτοιμοι για τα πάντα, και αφήστε τους διαδηλωτές για περίπου δέκα ημέρες να καταστρέφουν καταστήματα, να καίνε αυτοκίνητα και να κάνουν τις πόλεις άνω-κάτω. Μετά από αυτά, έχοντας κερδίσει την υποστήριξη του πληθυσμού – και αφού κάνετε τις σειρήνες των ασθενοφόρων να είναι δυνατότερες από εκείνες της αστυνομίας και των "καραμπινιέρων" – οι δυνάμεις καταστολής πρέπει άσπλαχνα να επιτεθούν στους σπουδαστές και να τους στείλουν στο νοσοκομείο. Μην τους συλλάβετε, δεδομένου ότι οι δικαστές θα τους απελευθερώσουν αμέσως απλά χτυπήστε τους όπως επίσης και τους καθηγητές που υποστηρίζουν το κίνημα.»
Αυτό είναι μια προειδοποίηση αυτού που μπορούμε να περιμένουμε στην ερχόμενη περίοδο όξυνσης της ταξικής πάλης στην Ιταλία και άλλες χώρες. Στο μέλλον, λόγω της αδυναμίας των ρεφορμιστών ηγετών είναι δυνατό να πετύχουν την καθιέρωση κάποιου είδους Βοναπαρτιστικής (στρατιωτικής-αστυνομικής) δικτατορίας σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Αλλά στις σύγχρονες συνθήκες ένα τέτοιο καθεστώς θα ήταν πολύ ασταθές και πιθανώς δε θα διαρκούσε και πολύ.
Στο παρελθόν στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Ισπανία υπήρχε μεγάλη αγροτική και μικροαστική τάξη, που διαμόρφωσαν μια μαζική βάση για την αντίδραση. Τώρα αυτές έχουν εξαφανιστεί. Στο παρελθόν οι περισσότεροι φοιτητές ήταν από τις πλούσιες οικογένειες και υποστήριζαν τους φασίστες. Τώρα οι περισσότεροι φοιτητές είναι αριστεροί. Τα κοινωνικά ερείσματα της αντίδρασης είναι αρκετά περιορισμένα. Οι φασιστικές οργανώσεις είναι μικρές, αν και μπορούν να είναι εξαιρετικά βίαιες, το οποίο απεικονίζει αδυναμία, όχι δύναμη. Επιπλέον, μετά από την εμπειρία με τον Χίτλερ, η αστική τάξη δεν έχει καμία πρόθεση να ξαναδώσει την εξουσία στα λυσσασμένα σκυλιά. Προτιμούν να βασιστούν στους «αξιοσέβαστους» ανώτερους στρατιωτικούς, χρησιμοποιώντας τους φασίστες κακοποιούς ως εφεδρείες.
Ήδη την πρόσφατη περίοδο τα δημοκρατικά δικαιώματα δέχονται επίθεση παντού. Χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, η άρχουσα τάξη καταθέτει νέους νόμους για να περιορίσει τα δημοκρατικά δικαιώματα. Μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Μπους έτρεξε κατευθείαν να κατεβάσει το Νόμο για την Ασφάλεια της Πατρίδας (Homeland Security Act). Η κυβέρνηση του Μπους προσπαθεί να καταστρέψει τη βάση του δημοκρατικού καθεστώτος που καθιέρωσε η αμερικανική επανάσταση και να κινηθεί προς μια μορφή εξουσίας απελευθερωμένης από τους περιορισμούς των νόμων. Παρόμοιους νόμους έχουν περάσει στη Μεγάλη Βρετανία και άλλες χώρες.
Θα παλέψουμε για να υπερασπίσουμε όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί από την εργατική τάξη στο παρελθόν. Προ πάντων θα υπερασπίσουμε το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση και θα αντιταχθούμε σε όλους τους νομικούς περιορισμούς στα συνδικάτα. Ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να προσχωρήσει σε ένα συνδικάτο και να ενωθεί με άλλους εργαζομένους την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του/της. Πολύ συχνά οι υπερασπιστές του καπιταλισμού αντιπαραβάλλουν το σοσιαλισμό με τη δημοκρατία. Αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που τολμούν να κατηγορήσουν τους σοσιαλιστές ως αντιδημοκρατικούς και να αυτοπροβληθούν ως υπερασπιστές της δημοκρατίας είναι πάντα οι πιο άγριοι εχθροί της. Βολικά για αυτούς, ξεχνούν ότι τα δημοκρατικά δικαιώματα που κατέχουμε σήμερα κατακτήθηκαν από την εργατική τάξη στο μακροχρόνιο και πικρό αγώνα της εναντίων των πλούσιων και των ισχυρών που αντιτάχθηκαν με συνέπεια σε κάθε δημοκρατική απαίτηση.
Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία επειδή μας παρέχει τους ευνοϊκότερους όρους στην προσπάθεια για το σοσιαλισμό. Αλλά κατανοούμε ότι στον καπιταλισμό η δημοκρατία πρέπει απαραίτητα να έχει έναν περιορισμένο, μονόπλευρο και πλασματικό χαρακτήρα. Ποια η χρησιμότητα της ελευθερίας του Τύπου όταν όλες οι μεγάλες εφημερίδες, τα περιοδικά και οι τηλεοπτικές επιχειρήσεις, οι αίθουσες εκδηλώσεων και τα θέατρα βρίσκονται στα χέρια των πλουσίων; Εφ’ όσον η γη, οι τράπεζες και τα μεγάλα μονοπώλια παραμένουν στα χέρια λίγων, όλες οι πραγματικά σημαντικές αποφάσεις που έχουν επιπτώσεις στις ζωές μας θα ληφθούν, όχι από τα Κοινοβούλια και τις εκλεγμένες κυβερνήσεις αλλά πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Η παρούσα κρίση έχει κάνει αυτό το γεγονός φανερό σε όλους.
Ο σοσιαλισμός είναι δημοκρατικός ή δεν υπάρχει. Αντιπροσωπεύουμε μια γνήσια δημοκρατία στην οποία οι άνθρωποι θα έπαιρναν τη λειτουργία της βιομηχανίας, της κοινωνίας και του κράτους στα χέρια τους. Αυτή θα ήταν μια γνήσια δημοκρατία, σε αντιδιαστολή με την καρικατούρα που έχουμε τώρα, στην οποία όλοι μπορούν να πουν (λίγο πολύ) ό,τι θέλουν, εφ’ όσον λαμβάνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις που έχουν επιπτώσεις στις ζωές μας πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες από τις μικρές, μη εκλεγμένες ομάδες στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών και τα μεγάλα μονοπώλια.
Απαιτούμε:
1) Την άμεση κατάργηση όλων των αντί-συνδικαλιστικών νόμων.
2) Το δικαίωμα όλων των εργαζομένων να ανήκουν σε συνδικάτα, να απεργούν, να διαμαρτύρονται και να διαδηλώνουν.
3) Το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και της συγκέντρωσης.
4) Όχι στους περιορισμούς των δημοκρατικών δικαιωμάτων με την πρόφαση των αποκαλούμενων αντιτρομοκρατικών νόμων!
5) Οι οργανώσεις των εργαζομένων να απορρίψουν την ψεύτικη ιδέα της «εθνικής ενότητας» με καπιταλιστικές κυβερνήσεις και κόμματα με την πρόφαση της κρίσης. Οι τελευταίοι είναι αρμόδιοι για την κρίση και θέλουν να δώσουν το λογαριασμό στην εργατική τάξη για να τον πληρώσει.
