«Δυνατότητα πραγματοποίησης»
Η κρίση του καπιταλισμού σημαίνει ότι παντού οι τραπεζίτες και οι κεφαλαιοκράτες επιθυμούν να ρίξουν ολόκληρο το φορτίο της κρίσης επάνω στους ώμους των ανθρώπων που μπορούν λιγότερο να αντέξουν οικονομικά να πληρώσουν: στους εργαζόμενους, τη μεσαία τάξη, τους ανέργους, τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους.
Το επιχείρημα που επαναλαμβάνεται συνεχώς είναι ότι, επειδή υπάρχει οικονομική κρίση, δεν μπορούμε να βελτιώσουμε ή ακόμα και να διατηρήσουμε το βιοτικό επίπεδο. Το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρώσουν για τις μεταρρυθμίσεις είναι μια κραυγαλέα αναλήθεια. Υπάρχει αφθονία χρημάτων για όπλα και για να πληρώσουν για εγκληματικούς επιθετικούς πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Αλλά δεν υπάρχουν χρήματα για σχολεία και νοσοκομεία. Υπάρχει αφθονία των χρημάτων για να επιχορηγήσει τους πλουσίους, όπως είδαμε με το δωράκι του Μπους των 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων στους τραπεζίτες. Αλλά δεν υπάρχουν χρήματα για τις συντάξεις, τα νοσοκομεία ή τα σχολεία.
Το επιχείρημα για «τη δυνατότητα πραγματοποίησης» επομένως καταστρέφεται. Μια δεδομένη μεταρρύθμιση είναι «πρακτική» ή όχι, ανάλογα με το αν είναι προς όφελος μιας δεδομένης τάξης ή όχι. Σε τελευταία ανάλυση, εάν είναι πραγματοποιήσιμη (δηλαδή, εάν θα τεθεί σε πράξη) εξαρτάται από την ταξική πάλη και την πραγματική ισορροπία δυνάμεων. Όταν η άρχουσα τάξη απειλείται να χάσει τα πάντα, θα είναι πάντα έτοιμη να κάνει παραχωρήσεις που «δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά». Αυτό έγινε και το Μάη του 1968 στη Γαλλία, όταν παραχώρησε η γαλλική άρχουσα τάξη τις τεράστιες αυξήσεις στους μισθούς και τις σημαντικές βελτιώσεις στους όρους εργασίας και το ωράριο προκειμένου να λάβει τέλος η γενική απεργία και να κάνει τους εργάτες να φύγουν από τα εργοστάσια που είχαν καταλάβει.
Η αρχή της κρίσης μπορεί καταρχάς προκαλέσει ένα σοκ, αλλά αυτό θα μετατραπεί σύντομα σε θυμό όταν συνειδητοποιήσει ο λαός ότι καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης. Θα υπάρξουν ξαφνικές αλλαγές στη συνείδηση, η οποία μπορεί να μετασχηματιστεί σε διάστημα 24 ωρών. Ένα μεγάλο κίνημα σε μόνο μια σημαντική χώρα μπορεί να προκαλέσει μια γρήγορη αλλαγή σε ολόκληρη την κατάσταση, όπως το 1968. Ο μόνος λόγος που αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα είναι επειδή η ηγεσία των μαζικών οργανώσεων των βρίσκεται πιο πίσω από τις εξελίξεις και αποτυγχάνει να παρουσιάσει μια πραγματική εναλλακτική λύση. Όμως, υπάρχουν ήδη σημάδια αλλαγής.
Στην πρόσφατη περίοδο έγιναν γενικές απεργίες και συλλαλητήρια σε όλη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα έχουν γίνει εννέα γενικές απεργίες από όταν ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία το 2004. Τους πρώτους έξι μήνες του 2008 το Βέλγιο βίωσε ένα κύμα παράτολμων απεργιών που θύμισαν αυτές της δεκαετίας του ’70. Το κίνημα εξαπλώθηκε αυθόρμητα από τον έναν τομέα στον άλλο. Τον Μάρτιο του 2008 η επιχείρηση μεταφορών του Βερολίνου (BVG) παραλύθηκε από μια μακροχρόνια και μαχητική απεργία των οδηγών και των εργαζομένων συντήρησης και διοίκησης. Μετά από τα χρόνια παραχωρήσεων και κατρακυλίσματος των συνδικάτων οι εργαζόμενοι λένε "αρκετά!". Χιλιάδες μαθητές και φοιτητές βγήκαν στους δρόμους στην Ισπανία την Τετάρτη 22η Οκτωβρίου ενάντια στα σχέδια για ιδιωτικοποίηση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και κάθε σχέδιο να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση μέσω των περικοπών στην εκπαίδευση, την υγεία και άλλες δημόσιες υπηρεσίες.
Στην Ιταλία μαθητές και φοιτητές κινητοποιούνται. Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και φοιτητές, μαζί με τους δασκάλους, τους καθηγητές και τους γονείς κινητοποιούνται σε όλη την Ιταλία ενάντια στην προσπάθεια του Μπερλουσκόνι να ιδιωτικοποιηθεί περαιτέρω η εκπαίδευση. Αυτό οδήγησε σε καταλήψεις των σχολείων και των πανεπιστημίων. Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν να απειλήσει στέλνοντάς τους οπλισμένη αστυνομία. Το Σάββατο 11 Οκτωβρίου, 300.000 εργαζόμενοι και νεολαίοι διαδήλωσαν στη Ρώμη σε μια πορεία που καλέστηκε από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.
Όλα αυτά δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν θα παραμείνουν με τα χέρια δεμένα ενώ το βιοτικό επίπεδό τους καταστρέφεται. Η σκηνή έχει στηθεί για μια έξαρση της ταξικής πάλης. Οι εργαζόμενοι δεν ενδιαφέρονται για τη λογική του συστήματος του κέρδους. Το καθήκον μας είναι να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα της τάξης μας, να συντηρήσουμε το βιοτικό επίπεδο και να αυξήσουμε τους όρους ζωής των εργαζομένων στα επίπεδα που προσεγγίζουν ένα εκπολιτισμένο βιοτικό επίπεδο. Εάν υπάρχουν χρήματα για τους τραπεζίτες, υπάρχουν και χρήματα για να χρηματοδοτηθεί το είδος μεταρρυθμίσεων που πρέπει να κάνουμε ώστε η κοινωνία να είναι κατάλληλη για να ζήσουμε σ’ αυτήν!
