Τα τελευταία δύο χρόνια σκοτώθηκαν περισσότεροι μαύροι Αμερικανοί από την αστυνομία απ’όσους Αμερικανούς σκοτώθηκαν σε μάχη στο Αφγανιστάν στη διάρκεια των τελευταίων 18 ετών. Περισσότεροι μαύροι Αμερικανοί σκοτώθηκαν από την αστυνομία τα τελευταία τρία χρόνια από όσους ανθρώπους σκοτώθηκαν στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Σε συνδυασμό με μια καταστροφική οικονομική κρίση και την πανδημία, γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί η κατάσταση έφτασε σε κρίσιμο σημείο, αφού η συσσωρευμένη οργή και η ταπείνωση αιώνων πλημμυρίζει τους δρόμους.
Νωρίτερα μέσα στο έτος, στο προσχέδιο του 2020 για τις «Προοπτικές για την επερχόμενη Αμερικανική Επανάσταση», είχαμε γράψει τα παρακάτω: «Το 2008 μεταμόρφωσε βαθιά τη συνείδηση δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Οι πιο σοβαροί στρατηγοί του κεφαλαίου το κατανοούσαν αυτό. Το Βαρόμετρο Edelman Trust πραγματοποίησε έρευνα σε ανθρώπους από 28 σημαντικές χώρες και βρήκε ότι το 56% του πληθυσμού πιστεύει ότι “ο καπιταλισμός σήμερα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στον κόσμο” -σε αυτό συμπεριλαμβάνεται το 47% των Αμερικανών. Και οι Παγκόσμιες Προοπτικές Πολιτικού Κινδύνου της Maplecroft συμπέραναν ότι κατά τη διάρκεια του 2019, 47 χώρες ‘έγιναν μάρτυρες μιας σημαντικής αύξησης στις διαμαρτυρίες, οι οποίες εντάθηκαν κατά το τελευταίο τέταρτο του έτους’. Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο 25% όλων των χωρών του κόσμου…[Η] επακόλουθη αποδιοργάνωση στις επιχειρήσεις, τις εθνικές οικονομίες και τις επενδύσεις παγκοσμίως ανέρχεται σε πολλά δισεκατομμύρια δολάρια. Με μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση στον ορίζοντα ή ήδη σε εξέλιξη, μπορούμε να περιμένουμε ακόμα πιο γενικευμένη δυσαρέσκεια το 2020 αλλά και περαιτέρω. Και τα κύματα της επανάστασης που συγκλονίζουν την Λατινική Αμερική, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την ίδια την Ευρώπη επηρεάζουν αναπόδραστα τις ΗΠΑ».
Αυτή η προοπτική έχει πλέον επαληθευτεί με απόλυτη ακρίβεια. Στις 10 ημέρες που έχουν μεσολαβήσει από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από την αστυνομία στη Μινεάπολη, οι ΗΠΑ συνταράσσονται συθέμελα από ένα μαζικό κίνημα πρωτοφανών διαστάσεων. Το κίνημα είναι ιδιαίτερα μαχητικό ενώ διογκώνεται και παραμένει ανθεκτικό παρά την βάναυση καταστολή και τις ακόμα περισσότερες αστυνομικές δολοφονίες. Σε πάνω από 200 πόλεις έχει κηρυχθεί απαγόρευση κυκλοφορίας και πάνω από 20.000 στρατιώτες της Εθνοφρουράς έχουν αναπτυχθεί σε 28 πολιτείες.
Το κατεστημένο σε θέση άμυνας
Αυτό το πανεθνικό κίνημα, το οποίο έχει φτάσει σε κάθε γωνιά της χώρας -από τα μεγάλα αστικά κέντρα μέχρι τις μικρές, αδρανείς και συντηρητικές πόλεις- έχει βάλει το κατεστημένο σε θέση άμυνας. Έχουν πλέον εξαναγκαστεί να κάνουν κάποιες υποχωρήσεις -να απαγγείλουν κατηγορίες στους άλλους τρεις αστυνομικούς που εμπλέκονται στον φόνο και να κάνουν βαρύτερες τις κατηγορίες εναντίον του Σόβιν [Σ.τ.Μ. του αστυνομικού που δολοφόνησε τον Τζορτζ Φλόιντ]- ενώ έχουν ανασύρει ακόμα και τον πρώην πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα προκειμένου να προσπαθήσει να κατευνάσει την κατάσταση.
Όμως ο τωρινός πρόεδρος το μόνο που έχει κάνει είναι να ρίξει λάδι στη φωτιά, δηλώνοντας με μια Βίβλο στο χέρι: «Αν μια πόλη ή μια πολιτεία αρνείται να αναλάβει τη δράση που απαιτείται για να προστατεύσει τις ζωές και τις περιουσίες των κατοίκων της, τότε θα αναπτύξω το στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών και θα το λύσω εγώ γρήγορα το πρόβλημα για λογαριασμό τους». Αυτό, αφού διαλύθηκαν ειρηνικοί διαδηλωτές με δακρυγόνα και γκλοπ προκειμένου να κάνουν χώρο για αυτή τη φωτογράφιση
Ωστόσο, η αστυνομική καταστολή δεν ήταν ικανή να δαμάσει το κίνημα. Στο Λούισβιλ του Κεντάκι, η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε έναν ακόμα άοπλο μαύρο άντρα, τον Ντέιβιντ Μακ Άτι. Οι αστυνομικοί υποστήριξαν ότι «ανταπέδιδαν πυρά» από το πλήθος, αλλά αργότερα αποκαλύφθηκε ότι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί είχαν σβήσει τις κάμερες σώματος και ότι η εκδοχή που παρουσιάζουν έρχεται σε αντίθεση με αυτή που δίνουν οι αυτόπτες μάρτυρες. Ήταν φόνος. Ξανά.
Πάνω από 9.000 άνθρωποι έχουν συλληφθεί, η πλειονότητά τους απλά επειδή διαδήλωναν. Στη μια πόλη μετά την άλλη, οι διαδηλωτές αψηφούν τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Στο Λος Άντζελες και το Σιάτλ, τα πλήθη φωνάζουν το σύνθημα: «Δεν βλέπω ταραχές εδώ, γιατί έχετε εξοπλισμό για ταραχές;» (σε ελεύθερη μετάφραση).
Όλα όσα κάνει ο Τραμπ γίνονται υπό το πρίσμα των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου. Η απειλή να χρησιμοποιήσει το στρατό ήταν μια απόπειρα να παίξει «το χαρτί νόμος-και-τάξη», να φανεί «ισχυρός», ενώ παράλληλα καλλιεργεί την εικόνα των Δημοκρατικών ως «μαλακούς» απέναντι σε «ταραχοποιούς κακοποιούς».
Όμως το παιχνίδι που παίζει είναι πολύ επικίνδυνο. Η επέμβαση του στρατού θα ήταν ένα στοίχημα υψηλού ρίσκου, το οποίο θα σηματοδοτούσε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Τι θα συνέβαινε εάν οι διαδηλωτές δεν υποχωρούσαν; Τι θα συνέβαινε αν τα στρατεύματα αρνούνταν να ανοίξουν πυρ κατά πλήθους από άντρες, γυναίκες και παιδιά; Αν πράγματι άνοιγαν πυρ, πόσους ανθρώπους θα σκότωναν προτού εκατομμύρια άλλοι μπουν στο κίνημα, προτού παρουσιαστούν διασπάσεις στον στρατό σε «ταξικές γραμμές» και προτού κάθε πρεσβεία των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο τυλιχτεί στις φλόγες;
Έχουν ήδη υπάρξει περιστατικά (αληθινά ή σκηνοθετημένα) συναδέλφωσης μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών. Σε ένα βίντεο που έχει κυκλοφορήσει ευρέως, ένας μαύρος νέος απευθύνεται σε μαύρους αστυνομικούς, λέγοντας τους ότι χωρίς τις στολές τους, οι πλούσιοι αλλά και τα ίδια τους τα αφεντικά, τους απεχθάνονται. Σε ένα άλλο βίντεο, ένας αστυνομικός φαίνεται να ξεσπά σε κλάματα και να τον αντικαθιστούν στη γραμμή, αφού τον επιπλήττει ένα μαύρο κοριτσάκι παρακαλώντας τον να «γονατίσει»!
Το πρώτο σημάδι μιας επικείμενης επανάστασης είναι διασπάσεις στην άρχουσα τάξη, η οποία δεν μπορεί πια να κυβερνά με τον παλιό τρόπο. Τα οικονομικά «καρότα» της μεταπολεμικής εκρηκτικής ανάπτυξης έχουν μαραθεί και τα συνηθισμένα «μαστίγια» της καταστολής χάνουν την αποτελεσματικότητά τους, αφήνοντας τους καπιταλιστές και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους μπερδεμένους και με έντονες διαμάχες μεταξύ τους.
Έχουμε δει πολλά παραδείγματα γι’ αυτό, ειδικά από το 2016. Όμως τώρα, ένας ιδιαίτερα εκρηκτικός συνδιασμός παραγόντων έχει γιγαντώσει το μέγεθος αυτών των διαιρέσεων.Η επέμβαση του στρατού -όχι της Εθνοφρουράς αλλά του κανονικού Στρατού- με το Νόμο για τις Εξεγέρσεις του 1807, θα μπορούσε να έχει εντελώς αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Τραμπ φαίνεται να πιστεύει ότι οι ένοπλες δυνάμεις είναι σαν βρύση που μπορείς να την ανοίγεις και να την κλείνεις κατά βούληση, υπακούοντας την εντολή για καταστολή χωρίς αμφισβήτηση. Όμως, οι σοβαροί άνθρωποι που χαράσσουν στρατηγική στο Πεντάγωνο γνωρίζουν ότι μόλις παίξουν το χαρτί «στείλτε τα στρατεύματα»- τότε κυριολεκτικά ξεμένουν από χαρτιά.
Ο στρατός των ΗΠΑ αποτελεί ουσιαστικά τον μοναδικό θεσμό της άρχουσας τάξης που έχει ακόμα υψηλό επίπεδο αποδοχής. Αποτελείται κυρίως από τους αδερφούς, τις αδερφές, τους πατέρες, τις μητέρες, τα ξαδέρφια, τα παιδιά, κ.ο.κ. των ανθρώπων και τον βλέπουν σαν τον ηρωικό υπερασπιστή της «αμερικάνικης ελευθερίας». Όμως αν χρησιμοποιηθεί ενάντια σε πολίτες που παίρνουν ιδιαίτερα σοβαρά την «ελευθερία (του) από την τυραννία», τότε η κατάσταση γίνεται απρόβλεπτη. Θα ήταν παρόμοιο με την κήρυξη πολέμου ενάντια στον πληθυσμό των ΗΠΑ – ένας πόλεμος που δεν θα ήταν εγγυημένο ότι μπορούν να κερδίσουν χωρίς να υπονομεύουν σε μόνιμη βάση την ικανότητα τους να διατηρούν την κυριαρχία τους.
Ένα κύριο άρθρο της Wall Street Journal το έθεσε με αυτό τον τρόπο:
«Θεωρούμε ότι αυτό θα ήταν λάθος, παρόλο που ο κ. Τραμπ έχει την εξουσία να το κάνει… Αυτή τη στιγμή, η θέα στρατιωτών στους δρόμους των ΗΠΑ θα ήταν πιο πιθανό να ερεθίσει τα πνεύματα παρά να κατευνάσει… Οι στρατιώτες των ΗΠΑ είναι εκπαιδευμένοι για μάχη εναντίον ενός ξένου εχθρού, όχι για να ελέγχει τις ταραχές ανάμεσα σε Αμερικανούς. Το ρίσκο των λαθών θα ήταν υψηλό, και ο κ. Τραμπ θα κατηγορούταν για οποιαδήποτε αιματοχυσία από συγκρούσεις μεταξύ πολιτών με τα στρατεύματα…».
Δεν φοβούνται μόνο τα «λάθη», αλλά τον αντίκτυπο που θα είχαν στην κοινή γνώμη δολοφονίες πολιτών από στρατιώτες σε υπηρεσία. Φοβούνται ακόμα τις συνέπειες της αποστολής στρατιωτών -η πλειονότητα των οποίων είναι μισθοφόροι με μεγάλα ποσοστά μαύρων και Λατίνων- σε μάχη ενάντια σε άοπλους διαδηλωτές που διαμαρτύρονται κατά των ρατσιστικών δολοφονιών από την αστυνομία.
Έχουν υπάρξει αναφορές από οργανώσεις βετεράνων, ότι κάποιοι στρατιώτες στην ενεργό δράση και Εθνοφρουροί εναντιώνονται στον προοπτική να αναπτυχθούν σε τέτοιες συνθήκες. Ένας Εθνοφρουρός που υπηρετεί ως υγειονομικός σε εταιρεία στις γραμμές του πεζικού αναφέρεται να λέει: «Δεν μπορώ να το κάνω. Ακόμα και κοιτάζοντας τη στολή μου νιώθω να αηδιάζω που συσχετίζομαι με αυτό, ειδικά αφότου [η μονάδα της Εθνοφρουράς] πυροβόλησε τον άνθρωπο στον οποίο άνηκε αυτή η ψησταριά [στο Λούισβιλ του Κεντάκι]. Ζω στην Πενσυλβάνια. Ζω με την ιστορία του Κεντ. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτό». Η εφημερίδα Military Times έχει επίσης αναφερθεί στην εξελισσόμενη διάθεση δυσαρέσκειας μεταξύ των στρατευμάτων που μπορεί να έχουν χρησιμοποιηθεί ενάντια σε διαδηλωτές.
Διασπάσεις στην κορυφή
Η ανάπτυξη του στρατού θα μπορούσε ακόμα να προκαλέσει μια βαθιά συνταγματική κρίση, με μια ανοιχτή διάσπαση στην κρατική μηχανή αναφορικά με τη νομιμότητα της επίκλησης του Νόμου για τις Εξεγέρσεις. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο την ίδια στιγμή που ο Τραμπ απείλησε να βγάλει το στρατό στους δρόμους, υπήρξε μια δυναμική αντίδραση από τμήματα του καπιταλιστικού κράτους. Όχι επειδή είναι λιγότερο αναίσθητοι και σκληροί ή περισσότερο δημοκρατικοί από τον Τραμπ, αλλά διότι φοβούνται ότι μια τέτοια πράξη, αντί να συντρίψει το κίνημα και να θέσει την κατάσταση “υπό έλεγχο”, θα μπορούσε να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Φοβούνται να υπονομεύσουν το Σύνταγμα των ΗΠΑ ακόμα περισσότερο από όσο έχει γίνει ήδη, καθώς είναι το νομικό προπύργιο της καπιταλιστικής κυριαρχίας στη χώρα.
Ένα άρθρο στο CNN ανέφερε ότι υπήρξε αντίθεση στο Πεντάγωνο αναφορικά με την ανάπτυξη του στρατού: «Αξιωματούχοι του Υπουργείου Άμυνας λένε στο CNN ότι υπήρχε βαθιά και αυξανόμενη δυσφορία μεταξύ κάποιων στο Πεντάγωνο ακόμα και πριν να ανακοινώσει ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ τη Δευτέρα ότι είναι έτοιμος να στείλει το στρατό για να επιβάλλει την τάξη στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών».
Ο πρώην Υπουργός Άμυνας του Τραμπ, ο αποκαλούμενος «λυσσασμένο σκυλί», Μάτις, επίσης παρενέβη με άρθρο του στην εφημερίδα The Atlantic, στο οποίο περιέγραψε τον Τραμπ σαν «απειλή για το Σύνταγμα» και στην πράξη ζήτησε την απομάκρυνσή του: «Μπορούμε να ενωθούμε χωρίς αυτόν, αξιοποιώντας δυνάμεις εγγενείς στην πολιτισμένη κοινωνία μας. Δεν θα είναι εύκολο αυτό, όπως έχουν δείξει οι τελευταίες ημέρες, αλλά το οφείλουμε στους συμπολίτες μας». Και πάλι πρόκειται για μια κίνηση χωρίς προηγούμενο. Ένας απόστρατος Πεζοναύτης στρατηγός και πρώην Υπουργός Άμυνας να ζητά την απομάκρυνση του προέδρου!
Η φωνή του πρώην προέδρου του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, του απόστρατου Ναυάρχου Μάικ Μούλεν, προστέθηκε σε αυτές που απορρίπτουν την χρήση του Στρατού. Το έκανε αυτό με μια λίγο έως πολύ συγκαλυμμένη έκκληση στους στρατιώτες να παρακούσουν διαταγές: «Εξακολουθώ να έχω εμπιστοσύνη στον επαγγελματισμό των ανδρών και των γυναικών μας με στολή. Θα υπηρετήσουν με ικανότητα και με συμπόνια. Θα υπακούσουν τις νόμιμες διαταγές. Όμως δεν έχω την ίδια εμπιστοσύνη στην ορθότητα των διαταγών που θα δοθούν από τον συγκεκριμένο Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου».
Ο Τζον Άλεν, απόστρατος Πεζοναύτης στρατηγός με τέσσερα αστέρια, πρώην επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, και πρώην ειδικός πρέσβης του Προέδρου στην Παγκόσμια Συμμαχία για την Αντιμετώπιση του ISIS της κυβέρνησης Ομπάμα, έγραψε ότι οι πρόσφατες πράξεις και απειλές του Τραμπ «μπορεί να σηματοδοτήσουν την αρχή του τέλους του αμερικάνικου πειράματος». Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους δόθηκε η μάχη της Αμερικανικής Επανάστασης εξαρχής, ήταν η διαμαρτυρία για την τυραννία να υπάρχουν κανονικά στρατεύματα τοποθετημένα εντός των πόλεων της Αμερικής.
Και παρότι ο Τραμπ και οι φανατικοί συκοφάντες του κατηγορούν «αριστερούς εξτρεμιστές» για το χάος και έχουν προχωρήσει στον προσδιορισμό των «αντίφα» σαν εσωτερική τρομοκρατική οργάνωση, το FBI αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για οργανωμένο κίνημα «αντίφα» -ενόσω έχουν συλλάβει ακροδεξιούς εξτρεμιστές για σχεδιασμό βομβιστικών επιθέσεων.
Όλη αυτή η πίεση έχει οδηγήσει σε μία ακόμα κίνηση χωρίς προηγούμενο, αποκαλύπτοντας εκ νέου το βάθος των διασπάσεων στην άρχουσα τάξη. Ο τωρινός Υπουργός Άμυνας, Μαρκ Έσπερ, δήλωσε δημόσια την αντίθεσή του στην επίκληση του Νόμου για τις Εξεγέρσεις την Τετάρτη, ερχόμενος σε ανοιχτή αντίθεση με τον Πρόεδρο. Αυτό είναι περιστατικό υψίστης σημασίας, το οποίο αποκαλύπτει ότι το καπιταλιστικό κράτος έχει ορισμένους μηχανισμούς, ώστε να ελέγχει ακόμα και τον πιο ανυπότακτο πρόεδρο. Όμως πριν το τέλος της ημέρας υπήρξε ακόμα μια ανατροπή στην ιστορία αυτή.
Η Washington Post ανέφερε ότι ενώ ο Στρατός σχεδίαζε να στείλει στα σπίτια τους στρατιώτες σε υπηρεσία που είχαν αναπτυχθεί στην Ουάσινγκτον, Π.Κ., «το σχέδιο αντιστράφηκε την Τετάρτη μετά από μια συνάντηση στον Λευκό Οίκο στην οποία συμμετείχε ο Υπουργός Άμυνας Μαρκ Έστερ».
Εξελίσσεται ένας πανίσχυρος αγώνας, ο οποίος διαλύει την κορυφή της άρχουσας τάξης και της κρατικής μηχανής της, κάτι που συμβαίνει κάθε φορά και σε κάθε μέρος όπου αναδύεται ένα μαζικό κίνημα τέτοιων διαστάσεων. Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι πρέπει να γίνουν υποχωρήσεις προκειμένου να κατευνάσουν το κίνημα, ενώ άλλοι απαιτούν να χρησιμοποιηθεί η σιδερένια γροθιά. Οι πρώτοι επιχειρηματολογούν λέγοντας ότι η καταστολή θα οδηγήσει μόνο σε περαιτέρω κλιμάκωση του κινήματος. Σε αυτό το σημείο των εξελίξεων των διαδηλώσεων, και οι δύο πλευρές έχουν ταυτόχρονα δίκιο και άδικο.
Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το εύρος, το πλάτος και το βάθος του μαζικού κινήματος που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε χώρα. Πρόκειται για την πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική χώρα που έχει εμφανιστεί ποτέ στον πλανήτη, μια χώρα της οποίας η άρχουσα τάξη έχει τρομοκρατήσει τις περισσότερες χώρες του κόσμου και τους πληθυσμούς τους εδώ και αιώνες.
Οι αντιφάσεις βγαίνουν στην επιφάνεια
Το κίνημα είναι το αποτέλεσμα της συσσώρευσης αρκετών παραγόντων. Αρχικά, έχει τις βάσεις του στην εμπειρία του αρχικού κύματος του κινήματος “Black Lives Matter” (σε ελεύθερη μετάφραση «οι ζωές των μαύρων έχουν αξία») και στη συνειδητοποίηση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει θεμελιωδώς. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε την εμπειρία του κινήματος Occupy του 2011, το οποίο άντλησε έμπνευση από την Αραβική Άνοιξη και την εξέγερση στο Ουισκόνσιν. Υπάρχει ακόμα η εμπειρία από τις καμπάνιες του Μπέρνι Σάντερς τόσο το 2016 όσο και το 2020, οι οποίες ριζοσπαστικοποίησαν ένα ολόκληρο στρώμα ανθρώπων, πάνω απ’ όλα τη νεολαία, βάζοντας το σοσιαλισμό σταθερά στην «ημερήσια διάταξη». Το αναπόφευκτο συμπέρασμα που έβγαλαν πολλοί από την προδοσία του Σάντερς είναι ότι το εκλογικό πεδίο είναι αποκλεισμένο, βγάζοντας τους στους δρόμους.
Στη συνέχεια, έχουμε την διαχείριση της πανδημίας της ασθένειας COVID-19, η οποία έχει αποκαλύψει την πραγματική φύση του καπιταλιστικού συστήματος, στο οποίο τα κέρδη προηγούνται έναντι της ζωής των ανθρώπων -πάνω από 100.000 ζωές ως τώρα, για να είμαστε ακριβείς. Και σαν επιστέγασμα, έχουμε την βαθύτερη οικονομική κρίση που έχει δει ποτέ ο αμερικανικός καπιταλισμός, η οποία έριξε στην ανεργία δεκάδες εκατομμύρια μέσα σε διάρκεια λίγων μόλις εβδομάδων.
Η νέα γενιά, η οποία είναι η κινητήρια δύναμη του κινήματος, απέκτησε πολιτική συνείδηση σαν επακόλουθο της οικονομικής κρίσης του 2008 και της διάσωσης των τραπεζών. Ολόκληρη η εμπειρία της ζωής τους έχει σημαδευτεί από κρίσεις, αβεβαιότητα και από την απουσία οποιασδήποτε προοπτικής για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Την παρούσα στιγμή δεν έχουν εναλλακτική λύση. Αυτή η αχαλίνωτη οργή είναι που δίνει σε αυτό το κίνημα αυτή την ενέργεια χωρίς όρια που παρουσιάζει αντιμέτωπο με την βάναυση καταστολή.
Σε αυτό το σημείο, η εξέγερση στις ΗΠΑ έχει πολλά κοινά σημεία με τις εξεγέρσεις του Οκτωβρίου του 2019 στη Χιλή, στην Καταλονία, στον Λίβανο, κ.ο.κ. Η γενιά της καπιταλιστικής κρίσης του 2008 βρίσκεται στο προσκήνιο των εξεγέρσεων που εξαπλώνονται σαν φωτιά σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οποίες ξεκίνησαν πριν ακόμα από την πανδημία της νόσου COVID-19 και πρόκειται μονάχα να ενταθούν την επόμενη περίοδο.
Όμως δεν είναι μόνο η νεολαία που αμφισβητεί το σύστημα. Μπορούν να στηρίζονται στη συμπάθεια της πλειοψηφίας του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένου μεγάλου ποσοστού των ψηφοφόρων των Ρεπουμπλικάνων. Μια δημοσκόπηση της εταιρείας Morning Consult που πραγματοποιήθηκε το διάστημα μεταξύ 31 Μαΐου-1 Ιουνίου έδειξε ότι «το 54% των ενηλίκων στις ΗΠΑ -συμπεριλαμβανομένου του 69% των Δημοκρατικών, του 49% των ανεξάρτητων και του 39% των Ρεπουμπλικάνων- υποστηρίζουν τις διαδηλώσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη ως απάντηση στον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ και άλλων μαύρων Αμερικανών».
Είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι μια άλλη δημοσκόπηση που δημοσίευσε το περιοδικό Newsweek έδειξε ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών, το 54%, «πιστεύουν ότι ο εμπρησμός ενός κτιρίου της αστυνομίας της Μινεάπολης σαν επακόλουθο του θανάτου του Τζορτζ Φλόιντ ήταν δικαιολογημένος»!
Αυτή τη στιγμή, ο ιδιαίτερα αυθόρμητος χαρακτήρας του κινήματος και η απουσία εθνικής ηγεσίας, προγράμματος ή στρατηγικής είναι η δύναμή του, καθώς καθιστά ακόμα πιο δύσκολο για τους Δημοκρατικούς και τους φιλελεύθερους να το επηρεάσουν. Όμως σε ένα ορισμένο σημείο, αυτή η έλλειψη σαφήνειας και οργάνωσης αναπόφευκτα θα μετασχηματιστεί σε μια δυνητικά θανάσιμη αδυναμία που θα το εξασθενίσει.
Φυσικά, κάθε κίνημα τέτοιου μεγέθους που διαρκεί περισσότερο από μερικές ημέρες αρχίζει να προωθεί την ίδια του τη φυσική ηγεσία. Υπάρχουν αναφορές για επιτροπές γειτονιάς που ιδρύονται σε φτωχές περιοχές μαύρων και Λατίνων, ξεκινώντας από την Μινεάπολη, το επίκεντρο του κινήματος. Αντιμέτωποι με απειλές από την αστυνομία, από ταραξίες που προκαλούν λεηλασίες κι από πολιτοφυλακές ακροδεξιών, οι άνθρωποι έχουν ξεκινήσει να οργανώνουν την αυτοάμυνα τους, ακόμα και με όπλα ανά χείρας σε ορισμένες περιπτώσεις.
Μια δραματική αναφορά από τη Μινεάπολη περιγράφει την κατάσταση: «Θέλω να ξέρετε όλοι εσείς ότι οι γείτονες μου κι εγώ ήμασταν έξω μέχρι να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε άλλο. Κάποια παιδιά ακόμα και ολόκληρη τη νύχτα έτσι ώστε άλλοι από μας να μπορέσουμε να ξεκουραστούμε. Έχω πραγματικά την ανάγκη να το ξεκαθαρίσω, ότι ΔΕΝ ήταν ούτε η αστυνομία ούτε η εθνοφρουρά που κράτησε ασφαλή τη γειτονιά μας -εμείς το κάναμε. Η αστυνομία δεν εμπόδισε αρκετούς ανθρώπους από το να διαρρήξουν την τράπεζα, την εμπορία αυτοκινήτων, το εργαστήριο επισκευών -εμείς το κάναμε. Η αστυνομία δεν έδιωξε τους λευκούς εθνικιστές και κάποιους που δεν είναι από την πόλη μας από το τετράγωνο μας -εμείς το κάναμε. Η αστυνομία δεν έκανε ελέγχους σε ευάλωτους γείτονες και δεν βοήθησε να παραμείνουν ασφαλείς στο σπίτι -εμείς το κάναμε. Η εθνοφυλακή δεν καθάρισε τους δρόμους μας, δεν έφερε φαγητό εκεί που χρειάστηκε και δεν μετέφερε ευάλωτους φίλους σε ξενοδοχεία -εμείς το κάναμε. Οπότε μην αποδίδετε την ασφάλεια κανενός στην αυξημένη στρατιωτικοποιημένη παρουσία στη Μινεάπολη. Ούτε ο [κυβερνήτης] Βαλς, ούτε ο [δήμαρχος] Φρέι, ούτε τα γουρούνια, ούτε η φρουρά. Τα εύσημα πρέπει να πάνε στους γείτονες και στα μέλη της κοινότητας που προσέχουν ο ένας τον άλλον. Είναι ατελές και έντονο, όμως είναι καλύτερο από αυτό που είχαμε πριν».
Αυτός είναι ο δρόμος προς τα εμπρός. Η γενίκευση των δημοκρατικών επιτροπών γειτονιάς όχι μόνο θα εξασφάλιζαν την αυτοάμυνα των ανθρώπων στις εργατικές περιοχές, άλλα επίσης θα παρείχαν στο κίνημα μια δημοκρατική και υπεύθυνη δομή. Οι επιτροπές που υπάρχουν ήδη σε εμβρυακή μορφή σε διαφορετικά μέρη της Μινεάπολης θα έπρεπε να συνδεθούν μέσω ενός δικτύου εκλεγμένων και ανακλητών αντιπροσώπων. Η Ομοσπονδία Εργασίας της Μινεάπολης θα έπρεπε να κινητοποιήσει τα μέλη της και να διαθέσει όλους τους πόρους της μέχρι τέλους προς την κατεύθυνση της διευκόλυνσης της διασύνδεσης αυτών των επιτροπών σε ολόκληρη τη μητροπολιτική περιοχή των Δίδυμων Πόλεων και παραπέρα.
Ούτε ο Τραμπ, ούτε ο Μπάιντεν, αλλά εργατική εξουσία!
Η οργανωμένη βία και η ισχύς του κράτους πρέπει να βρει απάντηση από τη δύναμη του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Οι δηλώσεις και οι πράξεις των εργαζόμενων στις μεταφορές σε διάφορες πόλεις, οι οποίοι έχουν δηλώσει ότι δε θα παρέχουν υλική υποστήριξη στην αστυνομία, στην προσπάθεια της να μαντρώσει διαδηλωτές, είναι μόνο μια «νύξη» αυτής της δύναμης.
Οι διαδηλωτές έξω από τον Λευκό Οίκο ανάγκασαν τον πρόεδρο να κρυφτεί σε καταφύγιο και τα φώτα αυτού του συμβόλου της καπιταλιστικής ισχύος έσβησαν υπό το φόβο να προσελκύσουν την προσοχή των διαδηλωτών. Η κινητοποιημένη και οργανωμένη εργατική τάξη μπορεί να παραλύσει ολόκληρη τη χώρα -και να θέσει εκτός λειτουργίας ολόκληρο το σύστημα.
Στη διάρκεια των τελευταίων μηνών έχουν ξεσπάσει πάνω από 220 αυθόρμητες απεργίες και στάσεις εργασίας ως διαμαρτυρία για τις πληρωμές, την ασφάλεια και τις εργασιακές συνθήκες μέσα στην πανδημία. Στις περισσότερες περιπτώσεις, σε αυτές έχουν ηγηθεί μη οργανωμένα στρώματα της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η δύναμη που πρέπει να αξιοποιηθεί προκειμένου να προχωρήσει προς τα εμπρός αυτό το κίνημα. Η νεολαία πρέπει να στραφεί προς τους εργαζόμενους, οι οποίοι ήδη βλέπουν με συμπάθεια το κίνημα, και η οργανωμένοι εργάτες πρέπει να σπάσουν αυτή την ανίερη συμμαχία με τους απεργοσπάστες και διασπαστές των συλλαλητηρίων, του Δημοκρατικούς και να ριχτούν με όλη τους την καρδιά στον αγώνα. Απλά φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν δεκάδες εκατομμύρια, οργανωμένοι και μη, εργάτες σταματούσαν να παρέχουν την εργασία τους σε μια γενική απεργία, ξεκινώντας από τη Μινεάπολη και μέχρι να εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα!
Όμως η σκληρή αλήθεια είναι η ακόλουθη: αν το κίνημα δεν οργανωθεί και δεν διοχετεύσει την ενέργειά του για να επιφέρει θεμελιώδη αλλαγή, το ποτάμι της οργής θα υποχωρήσει προς τις όχθες του -ακόμα και αν η πορεία του ποταμού έχει αλλάξει για πάντα. Αυτό είναι το τραγικό μάθημα των τελευταίων 100 και παραπάνω ετών, που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά καθώς οι μάζες εξεγείρονται αυθόρμητα χωρίς ηγεσία προετοιμασμένη εκ των προτέρων και έτοιμη να φτάσει στα άκρα πολεμώντας να ανατρέψει τον καπιταλισμό.
Χρειάστηκε ο εμπρησμός του Τρίτου Κτιρίου της Αστυνομίας στη Μινεάπολη για να εξαναγκαστούν να απαγγείλουν κατηγορίες στον Σόβιν. Δέκα ημέρες συνεχιζόμενης μαζικής δράσης σε ολόκληρη τη χώρα απαιτήθηκαν προκειμένου να υποχρεωθεί το κράτος να απαγγείλει κατηγορίες εναντίον των άλλων τριών αστυνομικών που ήταν υπεύθυνοι για τον φόνο του Τζορτζ Φλόιντ. Αυτές οι συμβολικές παραχωρήσεις αξίζει να γιορτάζονται, όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετές. Τη στιγμή που οι μάζες θα φύγουν από τους δρόμους, το κράτος θα κάνει βήματα προς τα πίσω και θα προετοιμάσει την αθώωση τους, ή στην καλύτερη περίπτωση πιο ήπιες ποινές.
Το κίνημα ήδη έχει πάει πολύ πιο μακριά από μία αντίδραση στο φόνο του Τζορτζ Φλόιντ. Ολόκληρο το σύστημα είναι ένοχο. Το κίνημα αμφισβητεί ολόκληρο το ρατσιστικό καπιταλιστικό σύστημα που σκότωσε έναν ακόμα μαύρο άντρα, απλώς λόγω του χρώματος του δέρματος του. Η σκληρή δολοφονία του κατέληξε να είναι ένα ιστορικό «ατύχημα» που απελευθέρωσε μια βαθύτερη αναγκαιότητα. Όπως το έθεσε η εξάχρονη κόρη του, Τζιάνα: «Ο μπαμπάκας άλλαξε τον κόσμο».
Πρέπει να προβάλουμε το σύνθημα της πτώσης του Τραμπ. Ωστόσο, αυτό σημαίνει απαραίτητα να συζητήσουμε ποιος θα τον αντικαταστήσει. Στόχος μας δεν είναι να τον αντικαταστήσουμε με τον Μάικ Πενς ή τον Τζο Μπάιντεν. Οι δήμαρχοι και οι κυβερνήτες στις πόλεις και τις πολιτείες όπου οι φτωχοί άνθρωποι σκοτώνονται από ρατσιστές αστυνομικούς είναι, κατά κύριο λόγο, Δημοκρατικοί. Οι δήμαρχοι και οι κυβερνήτες σε πόλεις και τις πολιτείες όπου η αστυνομία και η Εθνοφρουρά έχουν χρησιμοποιήσει βάναυση καταστολή κατά των διαδηλωτών είναι, κατά κύριο λόγο, Δημοκρατικοί. Ο Μπάιντεν είπε πως εάν ερχόταν στην εξουσία θα μπορούσε να φέρει την αλλαγή στην αστυνομία, εκπαιδεύοντας, για παράδειγμα, την αστυνομία «να πυροβολεί στο πόδι και όχι στην καρδιά». Τι άλλο χρειάζεται για να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων του κατεστημένου; Ότι δεν υπάρχει «μικρότερο κακό»;
Αυτό που χρειάζεται ένα ένα μαζικό, εργατικό, σοσιαλιστικό κόμμα που θα συνδέεται οργανικά με την οργανωμένη εργατική τάξη και την ευρύτερη εργατική τάξη. Ένα τέτοιο εργαλείο είναι απαραίτητο για να αξιοποιηθεί η ενέργεια και ο θυμός της νεολαίας, για να επικεντρωθεί στην κατάρριψη ολόκληρου του ρατσιστικού καπιταλιστικού συστήματος που μαστίζεται από την κρίση. Χρειαζόμαστε επίσης επαναστατικά στελέχη που θα κατανοούν τη μαρξιστική θεωρία και την ιστορική εμπειρία της εργατικής τάξης.
Αυτό το ηρωικό κίνημα αποτελεί έμπνευση για ολόκληρο τον κόσμο. Αν αυτά τα γεγονότα μπορούν να συμβούν στην «κοιλιά του θηρίου» μπορούν να συμβούν οπουδήποτε!
Αυτό που παρατηρούμε δεν είναι η Τρίτη Αμερικανική Επανάσταση. Αλλά αυτά είναι αναμφίβολα οι πρώτες σκηνές μιας επαναστατικής εποχής, μιας εποχής που θα τελειώσει «είτε σε μια επαναστατική ανασύσταση της κοινωνίας γενικότερα, είτε στην από κοινού καταστροφή των ανταγωνιζομένων τάξεων». Εν ολίγοις, διακυβεύεται η ίδια η μοίρα της ανθρωπότητας. Ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από την πανδημία του καπιταλισμού είναι να παλέψουμε οργανωμένα για να τον εξαλείψουμε την επόμενη ιστορική περίοδο.
• Ο μόνος αποτελεσματικός αγώνας ενάντια στους δολοφόνους αστυνομικούς είναι ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό!
• Για την ενότητα της εργατικής τάξης- Το χτύπημα σε έναν είναι χτύπημα σε όλους!
• Δημοκρατικά εκλεγμένες, από τις επιτροπές γειτονιάς και τους εργατικούς χώρους, ομάδες αυτοάμυνας παντού!
• Το οργανωμένο εργατικό κίνημα πρέπει να μπει στον αγώνα, να οργανώσει το κίνημα και να καλέσει σε γενική απεργία για να παραλύσει η οικονομία!
• Κάτω ο Τραμπ, οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκράτες! Για ένα μαζικό εργατικό, σοσιαλιστικό κόμμα και για μία εργατική κυβέρνηση!
Τζον Πίτερσον και Χόρχε Μαρτίν
Αρχική δημοσίευση: 4 Ιουνίου 2020 στην ιστοσελίδα In Defence of Marxism
Μετάφραση: Γιώργος Λάλας
