Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των Προεδρικών εκλογών, σηματοδοτούν την είσοδο της Γαλλίας σε μία νέα φάση πολιτικής κρίσης. Όπως και τον Απρίλιο του 2002, στον δεύτερο γύρο θα αναμετρηθούν η Δεξιά με την Άκρα Δεξιά. Όμως πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Είχαμε το ξέσπασμα της κρίσης του 2008.
Μία πιθανή νίκη του Εμανουέλ Μακρόν, σε δύο εβδομάδες, δεν θα οδηγήσει σε μία σχετική πολιτική σταθερότητα, όπως έγινε με την εκλογική νίκη του Σιράκ το 2002. Οι αλλαγές που συντελούνται στο πολιτικό σκηνικό ανοίγουν μία περίοδο μεγάλης αβεβαιότητας και αστάθειας. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο θα αποτελέσουν το πρώτο δείγμα αυτής της πραγματικότητας. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι αυτές οι εκλογές θα δώσουν στον Πρόεδρο μία ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Η αστική τάξη, οι πολιτικοί της και τα ΜΜΕ είδαν με ανακούφιση τα αποτελέσματα: απέφυγαν το «χειρότερο», από τη δική τους σκοπιά, δηλαδή, το να περάσει ο Μελανσόν στο δεύτερο γύρο. Τώρα θα φτιάξουν μία μεγάλη «δημοκρατική» χορωδία καλώντας στην υποστήριξη του Μακρόν για να «μπει ένα φρένο στο Εθνικό Μέτωπο». Πολλοί πολιτικοί της «Αριστεράς» θα προωθήσουν το ίδιο σύνθημα.
Εμείς απορρίπτουμε ένα τέτοιο σύνθημα που είναι παράλογο και αναποτελεσματικό. Είναι η κρίση του καπιταλισμού, η μαζική ανεργία και οι αντιδραστικές πολιτικές διαδοχικών κυβερνήσεων, που εξηγούν την αυξανόμενη επιτυχία της «αντισυστημικής» δημαγωγίας του Εθνικού Μετώπου (ΕΜ). O Μακρόν θα συνεχίσει και θα χειροτερέψει αυτή την πολιτική περικοπών που ακολούθησαν ο Ολλάντ και οΣαρκοζί: τις μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, την διάλυση της εργατικής νομοθεσίας, την κατάργηση των κοινωνικών παροχών, την κατάργηση των φοροαπαλλαγών, τις επιδοτήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, κλπ. Αν και στην εκστρατεία του, ο Μακρόν απέκρυψε το πρόγραμμα του με ένα « κεντρώο» πέπλο και πολλές κούφιες υποσχέσεις ο ίδιος είναι αναμφισβήτητα αφοσιωμένος στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, η οποία απαιτεί δραστικές πολιτικές λιτότητας.
Το ΕΜ είναι ένας επικίνδυνος εχθρός, που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Όμως δεν προσπαθούμε να αντιπαλέψουμε μια πυρκαγιά ψηφίζοντας υπέρ του εμπρηστή. Είναι το εργατικό κίνημα αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσει το ΕΜ με τις δικές του μεθόδους και στη βάση ενός ριζοσπαστικού αριστερού προγράμματος που θα αντιμετωπίσει τη ρίζα του προβλήματος: το γεγονός ότι η οικονομία βρίσκεται στον έλεγχο μίας χούφτας πλούσιων παρασίτων. Τις μέρες που ακολουθούν, οι μαζικές συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης πρέπει να κινητοποιηθούν στους δρόμους ενάντια στη Δεξιά και την Άκρα Δεξιά. Η Πρωτομαγιά πρέπει να έχει τη σημαία του αγώνα ενάντια στο αντιδραστικό πρόγραμμα, τόσο της Λεπέν όσο και του Μακρόν. Πρέπει να τεθεί στην ατζέντα από τους συνδικαλιστές ηγέτες μία 24ωρη γενική απεργία.
Τέλος, πρέπει να κινητοποιηθούμε ώστε να δώσουμε στην «Ανυπότακτη Γαλλία» την ευρύτερη δυνατή εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο τον Ιούνη. Το πέρασμα στον δεύτερο γύρο της Λεπέν και του Μακρόν δεν πρέπει να επισκιάσει το μεγάλο γεγονός των προεδρικών εκλογών, δηλαδή την μεγάλη επιτυχία της εκστρατείας του Μελανσόν. Οι επιδόσεις τους είναι η συνέχεια μίας σειράς γεγονότων που έχουν σηματοδοτήσει την άνοδο της ευρωπαϊκής και αμερικανικής Αριστερά. Αυτό είναι ένα διεθνές φαινόμενο με ένα ξεκάθαρο νόημα: ένας αυξανόμενος αριθμός νέων και εργατών ψάχνουν για μία ριζοσπαστική αριστερή εναλλακτική λύση στην κρίση και στους πολιτικούς που βρίσκονταν για δεκαετίες στην εξουσία χωρίς να κάνουν τίποτα ή κάνοντας τα πράγματα χειρότερα γι’ αυτούς. Η βαθιά κρίση τους καπιταλιστικού συστήματος οδηγεί σε πολιτική πόλωση, στα δεξιά με το ΕΜ, αλλά επίσης και στ΄ αριστερά.
Η εκλογική κατάρρευση του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΣΚ) είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Ο Χαμόν πλήρωσε το τίμημα για τον εργατικό νόμο και τις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης Ολάντ. Πλήρωσε επίσης και για το δικό του μετριοπαθές πρόγραμμα και την συμμετοχή του για 2 χρόνια στην κυβέρνηση. Στο τέλος των προκριματικών του ΣΚ, ο Χαμόν θα μπορούσε να βασιστεί στην ξεκάθαρη νίκη του και να ξεκινήσει μία επίθεση ενάντια στην δεξιά πτέρυγα του ίδιου του, του κόμματος. Προτίμησε όμως να επιδιώξει μία «κεντρώα» θέση. Έτσι βρέθηκε στο κέντρο ενός χάσματος.
Η εκστρατεία του Μελανσόν προκάλεσε τεράστιο ενθουσιασμό ανάμεσα σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.Ειδικότερα, ο αριθμός των νέων που παρευρέθησαν στις συγκεντρώσεις της «Ανυπότακτης Γαλλίας» ήταν εντυπωσιακός. Αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση των νέων-που είναι επίσης ένα διεθνές φαινόμενο-θα έχει βαθιές και εξαιρετικά θετικές επιπτώσεις στο μέλλον της Αριστεράς. Στο πλαίσιο αυτό, ένα από τα βασικά καθήκοντα των επόμενων μηνών είναι να οργανωθεί η μάζα των «Ανυπότακτων» σε ένα δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα. Αυτός θα είναι ο καλύτερος τρόπος για να αξιοποιηθεί η μεγάλη ανάπτυξη που γνώρισε η «Ανυπότακτη Γαλλία» στις εκλογές και ο καλύτερος τρόπος να προσελκυστούν κάτω από τη σημαία της τα πιο μαχητικά στοιχεία της νεολαίας και της εργατικής τάξης
Μαζικές κινητοποιήσεις στους δρόμους ενάντια σε Λεπέν και Μακρόν!
Για μία 24ωρη γενική απεργία!
Κινητοποίηση για μία πλειοψηφία της «Ανυπότακτης Γαλλίας» στο κοινοβούλιο!
Γαλλικό Τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης – εφημερίδα “Revolution”
