Έχουμε τη δύναμη, μπορούμε να νικήσουμε
Η απεργία των δασκάλων που ξεκίνησε τη Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου έδειξε τη δύναμή της. Η παρουσία των συναδέλφων έξω από το Υπουργείο Παιδείας την πρώτη μέρα της απεργίας ήταν πολύ μεγάλη, όπως και τα ποσοστά συμμετοχής σ’ αυτήν ήταν πολύ υψηλά. Για πρώτη φορά έκλεισαν ολόκληρα σχολικά συγκροτήματα και τα ποσοστά σε συλλόγους της Αττικής, αλλά και της επαρχίας, έφτασαν ακόμα και το 95%.
Οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας, μετά από χρόνια αγωνιστικής αδράνειας, μπαίνουν ξανά στον δρόμο του αγώνα και διεκδικούν:
– Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς (1.400 ευρώ καθαρά στον νεοδιόριστο)
– Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 15% του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού
– Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή
– Ενιαίο δημόσιο, δωρεάν, δωδεκάχρονο σχολείο
– Μείωση των μαθητών ανά τμήμα (20 μαθητές ανά τμήμα στο δημοτικό, 15 στο νηπιαγωγείο)
– Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς
– Σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους, για να καταργηθεί ο θεσμός της ωρομισθίας
– Μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση, ώστε να μην υπάρχει κανένα κενό στα σχολεία
– Αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που θα ανταποκρίνονται στις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας
– Κατάργηση της υπουργικής απόφασης για την υποχρεωτική εφαρμογή της ευέλικτης ζώνης
– Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία
– Κατάργηση του θεσμικού πλαισίου της αξιολόγησης, χειραγώγησης, κατηγοριοποίησης.
Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας εμμένει στην αδιαλλαξία και τον εμπαιγμό, αντιμετωπίζοντας τα αιτήματα των εκπαιδευτικών με τις γνωστές τακτικές του αποπροσανατολισμού και της συκοφάντησης. Δεν σταματά όμως, εκεί. Δεν διστάζει να κατεβάσει τα ΜΑΤ στους δρόμους και να ρίξει δακρυγόνα στους δασκάλους των παιδιών της. Μ’ αυτό τον τρόπο προσπάθησε να διαλύσει τη μεγαλειώδη πορεία του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου που έγινε την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου. Παρά την καταρρακτώδη βροχή κανένας συνάδελφος δεν σκέφτηκε να αποχωρήσει. Η δε, προκλητική συμπεριφορά της αστυνομίας, η οποία δεν άφησε την πορεία να προχωρήσει ώστε να δοθεί ψήφισμα στη Βουλή, αλλά και η προσπάθεια της κατόπιν ν’ ανακόψει την πορεία προς τα Προπύλαια σπάζοντας την σε πολλά κομμάτια, καθώς και η ρήψη χημικών προκάλεσε τη μεγάλη αγανάκτηση των συναδέλφων.
Είναι αλήθεια πως αυτή η ιστορική απεργία, με τέτοια αιτήματα και τέτοια μορφή, αποφασίστηκε στο συνέδριο του κλάδου κάτω από την επίμονη προβολή και πίεση του κινήματος της ζωντανής εκπαίδευσης και τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων.
Η δυναμική αυτής της απεργίας έχει τις προϋποθέσεις για να πετύχει. Δεν έχουν γίνει λίγα πράγματα έως τώρα. Οι γονείς έχουν ενημερωθεί από την πρώτη στιγμή με το γράμμα της ομοσπονδίας προς αυτούς, για τα αιτήματα του αγώνα, ώστε να βρίσκονται στο πλάι μας. Αξιόλογες προσπάθειες έχουν γίνει ώστε να ενημερωθούν και οι γονείς των αλλόγλωσσων μαθητών μέσα από μια ανακοίνωση γραμμένη στα αλβανικά και αγγλικά. Έχουν αναρτηθεί πανό σε πολλά σχολεία και κεντρικά σημεία πόλεων, έχουν διακινηθεί ενημερωτικά έντυπα σε χώρους εκτός σχολείου.
Η τηλεόραση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναφέρεται στην απεργία, στα προβλήματα που έχει προκαλέσει, ειδικά στους εργαζόμενους γονείς και σε κάποια από τα αιτήματα, κυρίως τα οικονομικά.
Η κυβέρνηση σε αυτά τα αιτήματα απαντά με αυταρχισμό. Γιατί αυταρχισμός είναι όχι μόνο το να κατεβάζεις τα ΜΑΤ στους δρόμους, αλλά το να καταδικάζεις σε οικονομικό στραγγαλισμό τη δημόσια εκπαίδευση, αφαιρώντας τον τίτλο δωρεάν αφού οι εργαζόμενοι γονείς βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και κατεδαφίζοντας επίσης τον τίτλο δημόσια με τη συνταγματική αναθεώρηση που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή που οι «κουμπάροι» παίρνουν μίζες που θα αρκούσαν για να δημιουργηθεί μια σχολική βιβλιοθήκη σε κάθε σχολείο.
Γιατί αυταρχισμός είναι να αναγκάζεις τα παιδιά να ζουν από τις 8 το πρωί έως τις 4 το απόγευμα σε ακατάλληλα κτίρια, με ανεπαρκή υλικοτεχνική υποδομή, να τρώνε εκεί που κάνουν μάθημα και να κάνουν μάθημα εκεί που τρώνε.
Γιατί αυταρχισμός είναι να μην έχει γνώμη ο εκπαιδευτικός για το πώς και ποια βιβλία διδάσκει και επιπλέον να κατηγορείται ως ένοχος για τα κακώς κείμενα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.Για όλα αυτά σίγουρα δεν φταίνε οι δάσκαλοι, άλλοι είναι οι φυσικοί και ηθικοί υπεύθυνοι, οι οποίοι θα ‘πρεπε να ‘χουν παραιτηθεί.
Η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη από το δίκιο της απεργίας μας. Διαφορετικά δεν θα καλούσε η υπουργός Παιδείας το Δ.Σ. της ΔΟΕ σε συνάντηση τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου, όταν μέχρι χθες έβγαινε, μας κατασυκοφαντούσε και μιλούσε υποτιμητικά για τον κλάδο μας.
Όμως, η απεργία αυτή έδειξε ότι οι δάσκαλοι δεν είναι μίζεροι και κακομοίρηδες, όπως η «κυρία» Γιαννάκου ήθελε να μας παρουσιάζει. Τολμούμε να βγούμε στους δρόμους, με μεγάλο οικονομικό κόστος για εμάς και τις οικογένειές μας, προκειμένου να παλέψουμε για τα δίκαια αιτήματά μας.
Ο αγώνας των δασκάλων κλιμακώθηκε με τρίτη 5θημερη απεργία. Τώρα που η απεργία έχει δείξει τη δυναμική της πρέπει να συνεχιστεί με την ίδια αποφασιστικότητα και ορμή που ξεκίνησε. Να σφίξουμε όλοι τα δόντια μπροστά στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και να βαδίσουμε εμπρός. Η αναμέτρηση με την κυβέρνηση δεν έχει τελειώσει. Ο αγώνας θα πρέπει να συνεχιστεί. Έχουμε το δίκιο, έχουμε τη δύναμη. Μπορούμε να νικήσουμε.
Βαρβάρα Κατσορίδα
(δασκάλα, μέλος της παράταξης «Ανεξάρτητη Παρέμβαση» στο σύλλόγο «Αθηνά»)
