Βρετανία: Ο Εντ Μίλιμπαντ και το Εργατικό Κόμμα

Αντίθετα με τα προγνωστικά και τις επιθυμίες του Βρετανικού αστικού κατεστημένου, ο Εντ Μίλιμπαντ εκλέχθηκε πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος, απλά και μόνο υιοθετώντας λίγο πιο αριστερά συνθήματα από τον αδερφό του Ντέιβιντ. Το γεγονός αυτό ήταν αντανάκλαση της αριστερής στροφής που τα συνδικάτα θέλουν να ακολουθήσει το κόμμα.

Μετά από 4 μήνες διαδικασιών για την εκλογή ηγέτη του Εργατικού Κόμματος, ο Εντ κέρδισε την ηγεσία αφήνοντας πίσω τον αδερφό του με την οριακή διαφορά 50.65% έναντι 49.35%.

Η έκπληξη ήταν μεγάλη, καθώς το Βρετανικό κατεστημένο ήταν σίγουρο για την νίκη του Ντέιβιντ που ήταν ο «αγαπημένος» των ΜΜΕ και θεωρούνταν ο φυσικός διάδοχος του Γκόρντον Μπράουν. Ο Ντέιβιντ είχε την πλειοψηφία στις ψήφους των βουλευτών και των μελών του κόμματος. Στα συνδικάτα όμως, βρισκόταν πίσω από τον νεότερο αδερφό του. Τελικά, στον τέταρτο γύρο ο Εντ κατάφερε να τον ξεπεράσει σε ψήφους.

Αυτό συνέβη ενάντια στη θέληση του κατεστημένου, αφού ο Ντέιβιντ ήταν ο εκλεκτός τους και ο άνθρωπος που μπορούσαν να εμπιστευτούν ως αξιόπιστο υπηρέτη του καπιταλισμού και πολιτικό «κλώνο» του Μπλερ. Για την άρχουσα τάξη, η οποία υπέστη μεγάλο πλήγμα, ο αδερφός του, ο Εντ, ήταν εντελώς αναξιόπιστος.

Ο Εντ μπήκε στο παιχνίδι μόλις τον Μάη. Η απόσταση που κράτησε από το «νέο» εργατικό κόμμα και τον Μπλερ, ήταν αυτή που τον έκανε να κερδίσει την υποστήριξη της βάσης των συνδικάτων (τα τρία μεγαλύτερα συνδικάτα πήραν το μέρος του) και που του έδωσε τη νίκη στις εκλογές.

Από την άλλη πλευρά, ο Ντέιβιντ αντιμετωπιζόταν με καχυποψία από τα συνδικάτα, ειδικά μετά τις δηλώσεις του κατά των διαδηλώσεων για τις περικοπές.

Ο φόβος της άρχουσας τάξης για τον Εντ, έγκειται στην πίεση που πιστεύουν ότι θα δεχθεί από τα συνδικάτα για να αντιταχθεί στην πολιτική της κυβέρνησης και να προωθήσει τα δικά τους αιτήματα. Όπως έγραψε η «Sunday Times» «..η πολιτική του είναι εντελώς διαφορετική από του αδερφού του, χρησιμοποιεί την αριστερή φρασεολογία για ισότητα, απορρίπτει την είσοδο ιδιωτικών φορέων στα σχολεία, ακόμα και αν τα αποτελέσματα θα ήταν καλύτερα. […] Πιστεύει ότι οι χώρες με ανεπτυγμένα συνδικάτα είναι πιο ευτυχισμένες.» και καταλήγει: «Το προ-Μπλερ εργατικό κόμμα είναι ο στόχος του Εντ, όπως και η περισσότερο αριστερή πράσινη τάση».

Στους ηγέτες των συνδικάτων έχει δώσει ελπίδες η νίκη του Εντ και σύμφωνα με δηλώσεις τους είναι καθαρό σημάδι πως το κόμμα θα αλλάξει και από το «νέο» εργατικό κόμμα θα ξαναγίνει ένα κόμμα που θα συνδέεται με τους εργαζομένους. Φυσικά, ο Εντ δεν είναι ο «κόκκινος» ηγέτης όπως θέλει ο τύπος να τον παρουσιάσει, αφού στρέφεται προς τις δύο κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Από τη μία πλευρά δηλώνει στο πλευρό των πιεσμένων μεσαίων στρωμάτων της χώρας και δείχνει υποστήριξη σε αυτούς που «εργάζονται σκληρά και υπακούουν στους νόμους» και από την άλλη δίνει έμφαση στην ταυτότητα του κόμματος, ως κόμμα της εργατικής τάξης.

Είναι αξιοσημείωτο, το γεγονός ότι δεν κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία στα μέλη του κόμματος, παρά τις επιθέσεις του στην πολιτική του «νέου» Εργατικού κόμματος. Αυτό δείχνει πόσο απρόσιτη έχει γίνει η βάση του κόμματος. Στην δεκαετία του ’70, η βάση του κόμματος βρισκόταν πιο αριστερά από τα συνδικάτα. Τότε η ρεφορμιστική αριστερά του κόμματος ήθελε να υποβαθμίσει την ψήφο των συνδικάτων και μόνο οι Μαρξιστές πάλεψαν ενάντια σε αυτή την πολιτική, γιατί καταλάβαιναν το ρόλο-κλειδί που παίζουν τα συνδικάτα για το κόμμα. Σήμερα τα μέλη των συνδικάτων είναι πολύ πιο κοντά στους εργαζομένους από ότι η βάση του κόμματος.

Ενδιαφέρον επίσης είναι το ποσοστό των μελών που απείχαν, 15% των συνολικών ψήφων (συμπεριλαμβανομένων και των μελών των συνδικάτων). Αυτό δείχνει την δυσαρέσκεια απέναντι στους υποψηφίους και τις πολιτικές τους. Σίγουρα θα είχε μεγάλη απήχηση η ύπαρξη μίας αριστερής πτέρυγας με σοσιαλιστικά αιτήματα.

Ο Εντ κέρδισε τις εκλογές επειδή εμφανίστηκε στ’ αριστερά του Ντέιβιντ. Όμως, το σημαντικό είναι να δούμε την κατεύθυνση που θα πάρει υπό την πίεση της εργατικής τάξης και των μαζικών γεγονότων που επίκεινται. Τι θα γίνει αν εκλεγεί Πρωθυπουργός; Στην πραγματικότητα δεν έχει διαφορετικό πρόγραμμα να προτείνει σε σχέση με αυτό της προηγούμενης Εργατικής κυβέρνησης. Μία αληθινή στροφή προς τ’ αριστερά πρέπει να συνοδευτεί από αυθεντικά σοσιαλιστικά αιτήματα και πολιτικές, όπως αυτές που υπερασπίζουν οι μαρξιστές του Εργατικού Κόμματος που εκδίδουν το περιοδικό «Socialist Appeal».