Το περασμένο Σάββατο 20 Οκτωβρίου, οι δρόμοι του Λονδίνου γέμισαν για μια ακόμα φορά με κόκκινες σημαίες και πανό συνδικάτων, καθώς 130.000 περίπου εργαζόμενοι απ’ όλη τη χώρα διαδήλωσαν ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης της Βρετανίας που αποτελείται από μια συμμαχία Συντηρητικών και Φιλελευθέρων.
Η διαδήλωση διοργανώθηκε από την Γενικής Συνομοσπονδία Εργατών της Βρετανίας, την TUC, και σηματοδότησε ένα νέο στάδιο στον αγώνα του Βρετανικού εργατικού κινήματος ενάντια στην αυξανόμενη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης. Στη διαδήλωση υπήρχαν ισχυρά μπλοκ απ’ όλα τα βασικά συνδικάτα της χώρας: UNITE, UNISON, PCS, RMT, NUT και GMB. Συμμετείχε επίσης και ένας μεγάλος αριθμός νέων, μαθητών, φοιτητών και εργαζόμενων.
Από νωρίς το πρωί του Σαββάτου, οι διαδηλωτές άρχισαν να φθάνουν στην πρωτεύουσα από όλα τα σημεία της Αγγλίας και της Ουαλίας. Ανάλογες διαδηλώσεις διοργανώθηκαν στην Γλασκώβη της Σκωτίας και το Μπέλφαστ της Ιρλανδίας, με τη συμμετοχή κι εκεί χιλιάδων ατόμων.
Πολλοί διαδηλωτές στο Λονδίνο κρατούσαν πλακάτ με συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση, συχνά κάνοντας χιουμοριστικά σχόλια για τον Άντριου Μίτσελ, ηγετικό στέλεχος των Συντηρητικών που πρόσφατα εξωθήθηκε σε παραίτηση μετά από την αποκάλυψη μιας φραστικής, υβριστικής επίθεσης που έκανε σε έναν αστυνομικό τον οποίο και αποκάλεσε υπεροπτικά «κατώτερο» και «αποχαυνωμένο».
Ακόμα σοβαρότερα, στην διαδήλωση υπήρχαν πολλά πλακάτ που έγραφαν το σύνθημα για μια γενική απεργία. Αυτό το αίτημα εκφράζει την αληθινή διάθεση που αναπτύσσεται στη βάση του εργατικού κινήματος ενάντια στους συνδικαλιστές ηγέτες που αντιδρούν παθητικά και αρνούνται να κινητοποιήσουν αποφασιστικά το σύνολο του κινήματος για να ηττηθεί η κυβέρνηση.
Για να πούμε την αλήθεια, η διαδήλωση αυτή παρότι ήταν μια από τις μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων, δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο η αντίστοιχη που είχε γίνει πριν από ενάμιση χρόνο. Αυτό αναμφίβολα εκφράζει ένα ορισμένο κλίμα δυσαρέσκειας των εργαζόμενων για την παθητικότητα των συνδικαλιστών ηγετών.
Η μαχητικότητα των εργατών δεν είναι μια βρύση για να ανοίγει και να κλείνει κατά τις ορέξεις των συνδικαλιστών ηγετών. Αυτό που χρειάζεται είναι μια συστηματική και καλά οργανωμένη καμπάνια δράσης, που θα στοχεύει στην ανατροπή της κυβέρνησης. Τίποτα λιγότερο δεν μπορεί να βοηθήσει στο άμεσο σταμάτημα της βίαιης επίθεσης στο βιοτικό επίπεδο των μαζών που επιβάλλεται από την κρίση του καπιταλισμού.
Οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις είναι χρήσιμες σαν μέσο για να κινητοποιηθεί η εργατική τάξη και να αισθανθεί τη δύναμή της. Παρ’ όλα αυτά, οι μέθοδοι πάλης των διαδηλώσεων εκφράζουν μια πολύ περιορισμένη πίεση πάνω στην κυβέρνηση, που δεν είναι ικανή να την αναγκάσει να πάρει πίσω τα αντεργατικά μέτρα. Αυτή είναι η ιδέα που αναπτύσσεται στη βάση του εργατικού κινήματος. Όλες οι απόπειρες των συνδικαλιστών ηγετών να κάνουν την κυβέρνηση να υποχωρήσει από τα πιο ακραία έστω μέτρα που έχει υιοθετήσει, θα πέσουν στο κενό. Κάθε βήμα πίσω από τα συνδικάτα θα προκαλεί νέες επιθέσεις από την πλευρά της κυβέρνησης.
Το γενικό συμβούλιο της TUC υποστήριξε ένα ψήφισμα που μιλούσε για «τη διερεύνηση της δυνατότητας για μια γενική απεργία». Αυτό το ψήφισμα μνημονεύτηκε από τους ομιλητές στις ομιλίες που ακολούθησαν την διαδήλωση. Αυτό δείχνει τις μεγάλες πιέσεις που αναπτύσσονται στην βάση.
Η πίεση πρέπει να κλιμακωθεί. Λέμε στους ηγέτες της TUC: έργα και όχι λόγια! Αυτό που χρειάζεται δεν είναι μια «διερεύνηση της δυνατότητας», αλλά η προετοιμασία μιας γενικής απεργίας, της οποίας η ημερομηνία πρέπει άμεσα να προσδιοριστεί συγκεκριμένα.
Ο μόνος δρόμος για να υπερασπίσουμε τις δουλειές μας και το βιοτικό μας επίπεδο είναι να διώξουμε από την εξουσία τους Συντηρητικούς και τους Φιλελεύθερους. Παλεύουμε για μια Εργατική κυβέρνηση που θα πάρει πίσω όλα τα μέτρα της παρούσας δεξιάς κυβέρνησης και θα ακολουθήσει πολιτικές, σύμφωνες με τα συμφέροντα των εργατών. Η φιλο-καπιταλιστική πολιτική των Εργατικών υπό την ηγεσία του Έντ Μίλιμπαντ επανεπιβεβαιώθηκε από την ομιλία του στο «Χάιντ Παρκ» την προηγούμενη Κυριακή. Αποδοκιμάστηκε ηχηρά για αυτή την ομιλία και κατά τη γνώμη μας εισέπραξε αυτό που του αξίζει.
Είναι ώρα η βάση του εργατικού κινήματος να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Αν οι συνδικαλιστές ηγέτες δεν είναι έτοιμοι να αγωνιστούν σοβαρά για τα συμφέροντα των εργατών θα πρέπει να αντικατασταθούν από άλλους ηγέτες. Το Εργατικό Κόμμα που ιδρύθηκε από τα εργατικά συνδικάτα, θα πρέπει να υπερασπίζει τα συμφέροντα αυτών που το υποστηρίζουν. Ο Λεν Μακ Κλάσκυ, γενικός γραμματέας του UNITE, του μεγαλύτερου βρετανικού συνδικάτου, κάλεσε τους εργαζόμενους να ξαναπάρουν πίσω το Εργατικό Κόμμα. Αυτή η έκκληση πρέπει να μεταμορφωθεί σε δράση. Είναι ώρα να πάρουμε μια μεγάλη σκούπα και να «καθαρίσουμε» το Εργατικό Κόμμα από τους καριερίστες, τους δεξιούς και να το επαναπροσανατολίσουμε στον αγώνα για τα δικαιώματα των εργατών και το σοσιαλισμό.
Λονδίνο 24/10
Νίκλας Άλμπιν Σβένσον – περιοδικό «Socialist Appeal»
Μετάφραση: Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
{fcomment}
