Οι εκλογές για τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Unison, του μεγαλύτερου βρετανικού συνδικάτου με 1,3 εκατομμύρια μέλη, ανέδειξαν τις τεράστιες δυνατότητες που ανοίγονται για την Αριστερά – με την προϋπόθεση ότι θα είναι ενωμένη.
Τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν ήταν τα παρακάτω:
Πωλ Χολμς – 45.220 (33,76%)
Κριστίνα ΜακΆνεα – 63.900 (47,7%)
Ρότζερ Μακένζι – 14.450 (10,79%)
Ούγκο Πιερ – 10.382 (7,75%)
Η υποψήφια της Δεξιάς, ΜακΆνεα, παρόλο που κέρδισε τις εκλογές διαδεχόμενη τον Ντέιβ Πρέντις, δεν θα πρέπει να είναι ικανοποιημένη από τα αποτελέσματα, που ανέδειξαν όχι τόσο την επικράτηση της δεξιάς πλατφόρμας, όσο τη δυναμική της αριστεράς. Οι συνολικοί ψήφοι της Αριστεράς ήταν πάνω από 70.000, σε σχέση με τις 63.900 της Δεξιάς – μια τεράστια διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Δεδομένων των συνθηκών, πρόκειται για ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Ο μόνος λόγος που ο υποψήφιος της Αριστεράς, ο Πωλ Χολμς, δεν πέτυχε μια συντριπτική νίκη ήταν επειδή η αριστερή ψήφος χωρίστηκε στα τρία. Εάν ο Ρότζερ Μακένζι και ο Ούγκο Πιερ είχαν τη διάθεση να αποχωρήσουν υπέρ της επίσημης (όπως ορίζεται από το καταστατικό του συνδικάτου) αριστερής υποψηφιότητας και να θέσουν τις δυνάμεις τους υπέρ του Χολμς, αυτός οπωσδήποτε θα είχε επιτύχει μια σπουδαία νίκη ενάντια σε όλα τα εμπόδια. Η αποτυχία να γίνει κάτι τέτοιο στέρησε με εγκληματικό τρόπο την αριστερά από ένα τόσο σημαντικό αποτέλεσμα.
Ο Ρότζερ Μακένζι παρουσιαζόταν ως «αριστερός» υποψήφιος που απολάμβανε τη στήριξη του Τζέρεμι Κόρμπιν, της Ντάιαν Άμποτ και άλλων αριστερών βουλευτών. Αλλά απολάμβανε ελάχιστης υποστήριξης στη βάση του συνδικάτου, αφού ως αναπληρωτής γενικός γραμματέας υπό τον Πρέντις, ήταν μέρος του μηχανισμού του συνδικάτου.
Όταν ο Μακένζι ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του, κάποιοι αριστεροί υποστήριξαν ότι είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να νικήσει τη Δεξιά. Όμως αυτό αποδείχθηκε λάθος. Ο Χολμς πήρε πάνω από τριπλάσιες ψήφους σε σχέση με τον Μακένζι. Τελικά, η καμπάνια του Μακένζι αυτό που κατάφερε ήταν να στερήσει κρίσιμο αριθμό ψήφων από τον Πωλ Χολμς. Είναι ξεκάθαρο ότι οι αριστεροί βουλευτές έπρεπε να έχουν ακούσει την Αριστερά των συνδικάτων και να υποστηρίξουν τον Χολμς.
Στη διάσπαση που προκάλεσε ο Μακένζι, ήρθε να προστεθεί η καμπάνια του Ούγκο Πιερ, του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ο Πιερ είχε απορριφθεί από την «Πλατιά Αριστερά» του Unison, αλλά παρ’ όλα αυτά, κατέβηκε ως ανεξάρτητος υποψήφιος. Η ζημιά που προκάλεσε αυτή η υποψηφιότητα ήταν μεγαλύτερη από τις ίδιες τις ψήφους που απέσπασε, καθώς οι εκλέκτορες των διαφόρων σωματείων που τον είχαν στηρίξει, δεν είχαν, βάσει καταστατικού, δικαίωμα πλέον να στηρίξουν την καμπάνια του Χολμς. Έτσι, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ακολούθησε μια καταστροφική πολιτική αποκλειστικά για λόγους πρεστίζ, ακυρώνοντας οριστικά τον όποιο θετικό ρόλο είχε παίξει στο παρελθόν. Από το 2015 που είχε αναδειχθεί σε πρώτη αριστερή δύναμη με 12,6% και 16.853 ψήφους, φέτος βρέθηκε στην τελευταία θέση με 7,75% και 10.382 ψήφους, την ίδια στιγμή που η συνολική αριστερή ψήφος τριπλασιάστηκε.
Παρά την τυπική ήττα της Αριστεράς, η συνολική δυναμική της φανερώνει τις τεράστιες δυνατότητες που ανοίγονται. Στις εκλογές που θα γίνουν φέτος για την Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του Unison, η ενότητα στην αριστερή ψήφο είναι αναγκαία – και αν επιτευχθεί, είναι πιθανό να οδηγήσει σε μια μεγαλειώδη νίκη με πολύ σημαντικές συνέπειες για το μέλλον.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποτελεί ένα τεράστιο εμπόδιο για το κίνημα, ιδιαίτερα σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο. Τα μέλη του Unison έχουν να αντιμετωπίσουν την αυξημένη επιθετικότητα των τοπικών αρχών, των ιδιωτικοποιήσεων και τη λιτότητα, ενώ ταυτόχρονα τα μέλη του βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της πανδημίας και διακινδυνεύουν την ασφάλεια τους ως εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, τα γηροκομεία και άλλους χώρους εργασίας. Οι προκλήσεις είναι κολοσσιαίες και η Δεξιά δεν έχει απαντήσεις, πέρα από την καθημερινή διεκπεραίωση των γραφειοκρατικών καθηκόντων της.
Το άμεσο καθήκον για την Αριστερά είναι να χτίσει τις δυνάμεις της πάνω στην ορμή που δημιούργησε η καμπάνια για την εκλογή γενικού γραμματέα και να οργανώσει τη μεγαλύτερη καμπάνια απ’ όσες έχει κάνει στο παρελθόν για να κερδίσει την πλειοψηφία στην Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή.
Η εφημερίδα «Socialist Appeal» του βρετανικού τμήματος της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης που στήριξε δραστήρια την υποψηφιότητα του Πωλ Χολμς, δίνει όλες της τις δυνάμεις σ’ αυτό το σκοπό, βοηθώντας να μετατραπεί το συνδικάτο σε μια οργάνωση που θα εκπροσωπεί πραγματικά τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Το βήμα αυτό είναι αναγκαίο για να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε ολόκληρο το βρετανικό εργατικό κίνημα στην κρίσιμη περίοδο που έρχεται.
Άγγελος Ηρακλείδης
