Λίγοι μήνες έχουν περάσει από τις βουλευτικές εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου στη Βενεζουέλα, που έδωσαν πλειοψηφία 98 κοινοβουλευτικών εδρών (έναντι 67 της αντιπολίτευσης) στην κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες. Η μειωμένη υποστήριξη στον Τσάβες, όπως εκφράστηκε στις εκλογές με την αποχή ενός εκατομμυρίου υποστηρικτών του, η κακή κατάσταση της οικονομίας και η εντονότερη πίεση από τη βάση, δείχνουν ότι η επανάσταση βρίσκεται για άλλη μια φορά σε σταυροδρόμι.
Η οικονομία της Βενεζουέλας, επηρεασμένη από την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, βρίσκεται σε ύφεση εδώ και 20 μήνες περίπου. Την ίδια ώρα που το ξένο και εγχώριο κεφάλαιο αρνούνται να επενδύσουν στη χώρα και δημιουργούν τεχνητές ελλείψεις σε αγαθά πρώτης ανάγκης προσπαθώντας να στραγγαλίσουν την οικονομία της, οι εθνικοποιημένες βιομηχανίες έχουν ακόμη χαμηλή παραγωγικότητα και υψηλά χρέη. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, στο ότι, μέχρι τώρα, έχουν εθνικοποιηθεί οι επιχειρήσεις που είχαν μεγάλα χρέη και απειλούνταν με πτώχευση, ενώ σε άλλες εθνικοποιημένες επιχειρήσεις, όπου δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα ο εργατικός έλεγχος, παρατηρούνται στοιχεία γραφειοκρατικής σπατάλης και κακοδιαχείρισης. Από την άλλη πλευρά, ο πληθωρισμός αυξάνεται, λόγω κερδοσκοπίας από τους καπιταλιστές, αλλά και λόγω της υποτίμησης του νομίσματος της χώρας, σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα, μειώνοντας ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο των μαζών στη χώρα.
Σε αυτή την κατάσταση, ο αγώνας των μαζών έχει αλλάξει μορφή και στρέφεται προς το Κοινοβούλιο. Για την ψήφιση νέων νόμων, απαιτείται πλειοψηφία 2/3 επί των εδρών, κάτι που δεν έχει το κυβερνόν κόμμα, μετά τις εκλογές. Έτσι, από τη μια πλευρά, η δεξιά αντιπολίτευση κάλεσε σε «συμβιβασμό» και «σεβασμό της «δημοκρατίας», ενώ από την άλλη, η βάση των εργατικών οργανώσεων και του PSUV (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας), ζήτησε από το Κοινοβούλιο να ψηφίσει έναν έκτακτο, εξουσιοδοτικό νόμο, που θα επιτρέπει στον Τσάβες να εκδίδει νόμους για περιορισμένο χρονικό διάστημα και για συγκεκριμένα ζητήματα, χωρίς την έγκριση του Κοινοβουλίου. Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε τελικά στις 17 Δεκέμβρη, επιτρέποντας στον πρόεδρο της χώρας να εκδίδει διατάγματα σχετικά με την ανακούφιση των πλημμυροπαθών, τις εθνικοποιήσεις, αλλά και άλλα ζητήματα.
Η δεξιά αντιπολίτευση αντιμετώπισε με λύσσα το νόμο αυτό, καλώντας σε απεργίες, διαδηλώσεις και γενικά, υπονομεύοντας την επανάσταση με κάθε τρόπο, νόμιμο και παράνομο. Αλλά και κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί μίλησαν για «σεβασμό στη δημοκρατία», χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για τη δημοκρατία, έξω από το ταξικό της πλαίσιο. Από την άλλη, χιλιάδες εργάτες και αγρότες, βλέπουν το νόμο αυτό, ως ένα βήμα προς τη ριζοσπαστικοποίηση της επανάστασης, που ήταν και το βασικό σύνθημα σε μια σειρά διαδηλώσεων τους τελευταίους μήνες, αφού ακυρώνει τις νομικές δικαιολογίες των ρεφορμιστών για τη μη ολοκλήρωση της επανάστασης. Και πράγματι χρησιμοποιήθηκε ήδη για το σκοπό αυτό: ο Τσάβες προχώρησε στην εθνικοποίηση 47 μεγάλων τσιφλικιών στη νοτιοδυτική Βενεζουέλα, καθώς και δύο εργοστασίων, όπου οι εργαζόμενοι είχαν προχωρήσει σε καταλήψεις και απεργίες εδώ και πολλούς μήνες, και που θα χρησιμοποιηθούν για την ανέγερση νέων σπιτιών για τους πλημμυροπαθείς.
Η καταστροφή, που προκλήθηκε από τις πρόσφατες πλημμύρες είναι ενδεικτική της κατάστασης: πρόκειται μεν για μια φυσική καταστροφή, η οποία επιδεινώθηκε όμως εξαιτίας της αθλιότητας του καπιταλισμού, που αναγκάζει εκατομμύρια κόσμου να μένουν σε παραγκουπόλεις, χωρίς καμία προστασία από τα φυσικά φαινόμενα. Και η μόνη λύση για να καλυφθούν οι οικιστικές ανάγκες της κοινωνίας είναι η εθνικοποίηση και ο εργατικός έλεγχος των κατασκευαστικών επιχειρήσεων. Ήδη έχουν γίνει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, με την εθνικοποίηση αρκετών τέτοιων επιχειρήσεων. Αλλά δε φτάνει μόνο αυτό: δεδομένων των προβλημάτων γραφειοκρατικής διαχείρισης και σαμποτάζ, που έχουν ήδη παρατηρηθεί σε κάποιες από αυτές τις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις, απαιτείται η εγκαθίδρυση του εργατικού ελέγχου, με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους σε κάθε εργοστάσιο.
Αλλά, ταυτόχρονα, είναι απαραίτητη η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος της χώρας, για να μπορέσουν οι επιχειρήσεις αυτές να έχουν τις πιστώσεις που χρειάζονται. Και όλα αυτά τα βήματα μπορούν να γίνουν μέσω του νέου εξουσιοδοτικού νόμου και μιας έκκλησης για μαζικές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης.
