Πού βαδίζει η Τυνησία;
Στην Τυνησία, οι μάζες βρίσκονται στους δρόμους εδώ και πάνω από ενάμιση μήνα, έχοντας ανάψει τη φλόγα που εξελίσσεται σε επαναστατική πυρκαγιά σε όλη τη Βόρεια Αφρική και τη Μ. Ανατολή, με επίκεντρο πλέον την Αίγυπτο. Η νίκη των μαζών απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς του Μπεν-Άλι που αναγκάστηκε να δραπετεύσει από τη χώρα, τρομοκράτησε την άρχουσα τάξη και τα αντιδραστικά καθεστώτα της σε όλο τον αραβικό κόσμο, όσο και τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους σε ΗΠΑ και ΕΕ.
Το καθεστώς προσπάθησε να ανασυνταχθεί, υπό το κάλυμμα, μιας μεταπολίτευσης που δεν θα έθιγε τίποτα σε σχέση με το παλιό πολιτικό κατεστημένο, με ηγέτη της «μεταβατικής» κυβέρνησης τον Γκανούτσι, πρωθυπουργό του Μπεν Άλι για τα 11 τελευταία χρόνια. Ωστόσο κάτω από την πίεση των επαναστατημένων μαζών, οι αρχικά πρόθυμοι «εταίροι» του από την Αριστερά και το εργατικό κίνημα, ηγέτες του πρώην ΚΚ και της συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας UGTT, αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από την κυβέρνηση πριν καν κλείσει μια βδομάδα. Ταυτόχρονα, οι μάζες εξαπέλυαν την οργή τους ενάντια σε όλα τα σύμβολα του παλιού καθεστώτος, καταλαμβάνοντας και καταστρέφοντας κυβερνητικά κτίρια και τοπικά γραφεία του πρώην κυβερνώντος κόμματος RCD.
Κάτω από αυτή την πίεση, ο πρωθυπουργός Γκανούτσι, επιχείρησε μια σειρά μανούβρες για να αποπροσανατολίσει τις επαναστατημένες μάζες (διάλυση της ΚΕ του RCD, παραίτηση των κυβερνητικών υπουργών από μέλη του) και όταν αυτές απέτυχαν, πέρασε σε έναν ανασχηματισμό. Στον ανασχηματισμό αυτό, καθαιρέθηκαν 3 πρώην υπουργοί του RCD, ο υπουργός οικονομικών, ο υπουργός εξωτερικών και ο υπουργός άμυνας, και αντικαταστάθηκαν από «ανεξάρτητους» τεχνοκράτες και επιχειρηματίες, ενώ συνολικά μειώθηκαν οι πρώην υπουργοί του Μπεν Άλι, από τους 7 σε 3. Τίποτα όμως από αυτά δεν συνιστά θεμελιώδη αλλαγή, αφού αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με τις μάζες που έριξαν τη δικτατορία, ο μισητός Γκανούτσι παραμένει στη θέση του επικεφαλή και συνολικά αυτή η κυβέρνηση παραμένει εντολοδόχος της άρχουσας κλίκας που σφετεριζόταν το λαϊκό πλούτο της Τυνησίας και καταπίεζε το λαό της όλα αυτά τα χρόνια υπό την προεδρία του Μπεν Άλι.
Ο λαός έχει πλήρη επίγνωση αυτού του γεγονότος, όπως φάνηκε από τη συνέχιση των μαζικών διαδηλώσεων με αίτημα την παραίτηση της νέας κυβέρνησης και την απομάκρυνση του Γκασνούτσι από την πρωθυπουργία. Την μέρα που ανακοινώθηκε ο ανασχηματισμός και η σύνθεση της νέας κυβέρνησης (Πέμπτη 26-1) μαζικές διαδηλώσεις ξέσπασαν σε όλες τις μεγάλες πόλεις με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές να φωνάζουν συνθήματα ενάντια στην νέα κυβέρνηση την κλίκα του RCD, τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και της Γαλλίας και κεντρικό σύνθημα «δεν θα μας κλέψετε την επανάσταση».
Δυστυχώς, η ξεκάθαρη αντίληψη που έχουν οι μάζες για τη φύση της νέας κυβέρνησης, δεν χαρακτηρίζει και την συνδικαλιστική ηγεσία της UGTT. Η ΚΕ της ομοσπονδίας, συνεδρίασε το βράδυ που ανακοινώθηκε ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης για να αποφασίσει τη στάση που θα κρατήσει απέναντι της. Η ΚΕ αποφάσισε κατά πλειοψηφία να υποστηρίξει τη νέα κυβέρνηση, αν και δε θα συμμετέχει σε αυτή, με 72 ψήφους υπέρ, 11 κατά και 4 αποχές. Ανάμεσα σε όσους ψήφισαν κατά, ήταν 4 από τα 12 μέλη του εκτελεστικού γραφείου της ΚΕ, και οι αντιπρόσωποι των εκπαιδευτικών πρώτης και δεύτερης βαθμίδας της εκπαίδευσης, οι αντιπρόσωποι των εργαζόμενων στον τομέα της υγείας και οι αντιπρόσωποι των τοπικών συνδικάτων των πόλεων Sfax και Jandouba.
Υπάρχει λοιπόν, ένα χάσμα ανάμεσα στη συνείδηση των μαζών που έχει προχωρήσει με άλματα, και στη συνείδηση των ηγετικών εκπροσώπων τους, στην Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα. Το πρώην ΚΚ, είναι παντελώς ανίκανο να παρέχει μια επαναστατική ηγεσία στο κίνημα, αφού ήταν εδώ και καιρό συμβιβασμένο με το καθεστώς. Αυτό φάνηκε χαρακτηριστικά στο γεγονός, ότι ήταν το τελευταίο κόμμα της αντιπολίτευσης που παραιτήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Η δε ηγεσία της UGTT αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από στοιχεία φιλικά με το προηγούμενο καθεστώς, που δεν εκπροσωπούν με έναν αυθεντικό τρόπο τη θέληση ούτε τα συμφέροντα των εργατών της χώρας. Αυτό φάνηκε όχι μόνο από τη θέση που πήραν απέναντι στη νέα κυβέρνηση, αλλά και από τη συμμετοχή τους στην προηγούμενη, από την οποία και παραιτήθηκαν μόνο κάτω από μεγάλη πίεση της βάσης, και από το γεγονός ότι αρνήθηκαν όλο αυτό το διάστημα να καλέσουν σε μια γενική απεργία, παρά την πίεση της βάσης και τις πολλές τοπικές γενικές απεργίες που οργανώθηκαν από τα τοπικά παραρτήματα της οργάνωσης.
Με τα δεδομένα αυτά, η επανάσταση προς το παρόν παραμένει ακέφαλη. Παρά τα θαυμάσια δείγματα επαναστατικής θέλησης και πρωτοβουλίας από τις μάζες, δεν υπάρχει μια ηγεσία που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο, καθοδηγώντας την εργατική τάξη στην εξουσία και συσπειρώνοντας τις λαϊκές μάζες γύρω της, παρ’ ότι οι συνθήκες είναι εξαιρετικά ευνοϊκές για κάτι τέτοιο και η εξουσία πραγματικά περιφέρεται τις τελευταίες ημέρες στους δρόμους, αλλά δεν υπάρχει κανείς να την αρπάξει! Σε αυτές τις συνθήκες βέβαια, η παρούσα ηγεσία, δεν θα μπορέσει να αντέξει για πολύ. Είτε οι επαναστατημένες μάζες θα αναδείξουν μέσα στο επόμενο διάστημα μια ηγεσία που θα ανταποκρίνεται στο επίπεδο της συνείδησης τους, είτε η καθυστέρηση να το κάνουν θα αποβεί τελικά μοιραία, δίνοντας το χρόνο στο καθεστώς να ανασυνταχθεί και να επιφέρει συντριπτικά χτυπήματα στην επαναστατική πρωτοπορία, όταν οι πλατύτερες μάζες κουραστούν και απογοητευτούν από την αδράνεια.
Διεργασίες μέσα στην εργατική τάξη και την πρωτοπορία της
Από τις πρώτες ώρες της επανάστασης εμφανίστηκαν στοιχεία δυαδικής εξουσίας με την δημιουργία επιτροπών αυτοάμυνας στις γειτονιές για να προστατεύσουν το λαό από τις επιθέσεις της αστυνομίας και των οπλισμένων συμμοριών του καθεστώτος, και στη συνέχεια με την εμφάνιση ανώτερων μορφών αυτοοργάνωσης, όπως τα περιφερειακά λαϊκά συμβούλια που εμφανίστηκαν στις πόλεις Sidi Bou Ali και Siliana, παίρνοντας στα χέρια τους τις βασικές υποδομές και τα ΜΜΕ, αναλαμβάνοντας την διανομή τροφίμων, την αυτοάμυνα και τις επαφές με το στρατό και αμφισβητώντας τη νομιμότητα της κεντρικής εξουσίας και της κυβέρνησης.
Στη συνέχεια είδαμε να εξελίσσεται ένα επαναστατικό κύμα σε πολλά εργοστάσια, επιχειρήσεις και άλλους εργασιακούς χώρους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που επέβαλλε στην πράξη την απομάκρυνση των παλιών διευθυντών και προϊσταμένων που ήταν συνδεδεμένοι με την κλίκα του Μπεν Άλι και την αντικατάσταση τους από νέους, εκλεγμένους από τους εργάτες. Αυτή ήταν μια αμφισβήτηση στην πράξη του διευθυντικού δικαιώματος και της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα κύμα κατάληψης των βασικών μοχλών της παραγωγής και λειτουργίας τους υπό εργατικό έλεγχο, βάζοντας τις βάσεις για το σοσιαλιστικό δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας, αν υπήρχε μια ηγεσία του εργατικού κινήματος έτοιμη να δείξει το δρόμο και να συντονίσει τα μεμονωμένα περιστατικά σε ένα εθνικό κίνημα.
Ταυτόχρονα σε μια σειρά συνδικάτα, τέθηκε θέμα ανάκλησης της ηγεσίας τους, που ήταν συνδεδεμένη με το παλιό καθεστώς και εκλογής νέας, ακόμα και θέμα ανάκλησης της κεντρικής ηγεσίας της UGTT που αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων. Αλλά και στο εσωτερικό της ΚΕ της UGTT, σχηματίστηκε όπως είδαμε μια αριστερή πτέρυγα που συνεχίζει να πιέζει από μέσα. Όλα αυτά τα γεγονότα αποτελούν δείγματα μιας ξεκάθαρης ριζοσπαστικοποίησης στη συνείδηση της εργατικής τάξης, που αυθόρμητα και ενστικτωδώς την οδηγεί σε επαναστατικά συμπεράσματα.
Στο πολιτικό πεδίο, ανάλογες διεργασίες εκφράζονται με το σχηματισμό του « Μετώπου 14η Ιανουαρίου». Το μέτωπο αυτό δημιουργήθηκε από κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς, που βρίσκονταν στην παρανομία κάτω από το δικτατορικό καθεστώς. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Τυνησίας (PCOT) μια αριστερή διάσπαση του ΚΚ την δεκαετία του ‘80 με μαοϊκές αναφορές, που από την πρώτη στιγμή στάθηκε ενάντια στην «ελεγχόμενη μεταπολίτευση» από τους ίδιους ανθρώπους που κυβερνούσαν ως τότε. Στο μέτωπο επίσης συμμετέχουν το «Πατριωτικό και Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Τυνησίας», η «Ανεξάρτητη Αριστερά», η «Ένωση Νασεριστών», το «Μπααθικό Ρεύμα», το «κίνημα Δημοκρατών εθνικιστών» (που είναι διάφορες οργανώσεις νασερικών, μπααθιστών και αριστερών εθνικιστών) και η νεοϊδρυθείσα «Ένωση (Λίγκα) Εργατικής Αριστεράς».
Στο μέτωπο αυτό, η «Ένωση Εργατικής Αριστεράς», διαθέτει την πιο προχωρημένη πολιτικά πλατφόρμα, αν και με μεγάλη δόση σύγχυσης, αφού μιλάει, για «την ανάγκη μιας εργατικής κυβέρνησης που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονταν ως τώρα και τον ιμπεριαλισμό, με την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων που άνηκαν στον Μπεν Άλι και την οικογένεια του» (οι επιχειρήσεις αυτές αποτελούν τους μισούς από τους βασικούς μοχλούς στην οικονομία της Τυνησίας. Αν προσθέσουμε σε αυτές και την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων που ελέγχονται από το ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, θα μιλάμε ουσιαστικά για την κατάργηση του καπιταλισμού στην Τυνησία).
Πρόσφατα, ολόκληρο το μέτωπο, υιοθέτησε μια πολιτική πλατφόρμα σε σχέση με το ζήτημα της κυβέρνησης, που προτείνει τη σύγκληση ενός εθνικού συνεδρίου, με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων και οργανώσεων της αντιπολίτευσης, εντός της χώρας αλλά και όσων βρίσκονται στην εξορία λόγω του αγώνα ενάντια στη δικτατορία, των συνδικάτων, των φορέων για την εκπαίδευση και την κουλτούρα, των αντιπροσώπων των λαϊκών συμβουλίων που έχουν δημιουργηθεί και «γνωστών δημοκρατικών προσωπικοτήτων», που θα αναλάβει τα καθήκοντα προσωρινής κυβέρνησης, για να προετοιμάσει τις εκλογές για μια Συντακτική Συνέλευση.
Αναμφίβολα αυτή η πρόταση κινείται στη σωστή κατεύθυνση και θα γίνει δεκτή με ενθουσιασμό από τα πιο προχωρημένα πολιτικά στοιχεία της εργατικής τάξης και του λαού και μπορεί να κερδίσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας. Βέβαια, αυτό που πρέπει να σημειώσουμε, είναι ότι η σωστότερη πρόταση για τη σύνθεση ενός τέτοιου συνεδρίου, θα ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των εκπροσώπων να αποτελείται από τα λαϊκά συμβούλια των πόλεων και τις επιτροπές των γειτονιών, και οι οργανώσεις και οι «προσωπικότητες» να συμμετέχουν σε αυτό μόνο αν εκλεγούν από κάποια τέτοια οργάνωση βάσης.
Ένα τέτοιο σώμα είναι το μόνο που θα μπορούσε να εξασφαλίσει την πραγματική λαϊκή κυριαρχία. Βέβαια για να γίνει εφικτή η συγκρότηση και η λειτουργία του, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να συγκροτηθούν τοπικές αιρετές και ανακλητές επιτροπές δράσης παντού, σε κάθε πόλη, εργασιακό χώρο και γειτονιά, για την προστασία της επανάστασης και να αναλάβουν την αυτοάμυνα μέσα από τη συγκρότηση πολιτοφυλακών υπό τον έλεγχο τους. Τέτοιες επιτροπές πρέπει να συγκροτηθούν και μέσα στο στρατό, καθαιρώντας τους μόνιμους αξιωματικούς και εκλέγοντας νέους μέσα από τους απλούς στρατιώτες και τους κατώτερους αξιωματικούς, για να αποσπαστεί ο στρατός από τον έλεγχο της άρχουσας τάξης και να περάσει στον έλεγχο του επαναστατημένου λαού.
Ακόμα και να υλοποιηθούν όμως όλα αυτά, δε θα λυθεί εύκολα το πρόβλημα. Η άρχουσα τάξη θα πολεμήσει λυσσασμένα για να διατηρήσει την εξουσία της και χρησιμοποιώντας το στρατό και την αστυνομία, θα βυθίσει τη χώρα σε έναν αιματηρό εμφύλιο για να τα καταφέρει. Δύο διαφορετικές εξουσίες, που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις δεν μπορούν να συνυπάρχουν για πολύ. Έτσι ο μόνος τρόπος να εξασφαλιστεί η πραγματική δημοκρατία, είναι να τσακιστεί η εξουσία που διαφυλάσσει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών, αφαιρώντας το υλικό της υπόβαθρο, που είναι ο έλεγχος πάνω στα μέσα παραγωγής. Μόνο με την απαλλοτρίωση των βασικότερων μοχλών της οικονομίας και το δημοκρατικό σχεδιασμό της από τους εργαζόμενους και το λαό, μπορεί να δοθεί ένα τέλος στην καταπίεση που εδώ και αιώνες υφίσταται ο λαός της Τυνησίας από τους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
-Ζήτω η επανάσταση στην Τυνησία! Ζήτω η Αραβική Προλεταριακή Επανάσταση!
-Εμπρός για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή με τη συντονισμένη επαναστατική δράση των εργατών στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τις άλλες Αραβικές χώρες!
Παναγιώτης Κολοβός
πηγή: www.marxist.com
