Ταυτότητα

Θεμελιώδεις Ιδέες

Συχνές Ερωτήσεις

Επικοινωνία

ΑρχικήΕπικαιρότηταΔιεθνήΤυνησία: Ο Μπράχμι δολοφονήθηκε – εκδίκηση για το θάνατό του η ολοκλήρωση...

Αγωνίσου μαζί μας!

Η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, το ελληνικό τμήμα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς (RCI), χρειάζεται τη δική σου ενεργή στήριξη στον αγώνα της υπεράσπισης και διάδοσης των επαναστατικών σοσιαλιστικών ιδεών.

Ενίσχυσε οικονομικά τον αγώνα μας!

Τυνησία: Ο Μπράχμι δολοφονήθηκε – εκδίκηση για το θάνατό του η ολοκλήρωση της επανάστασης

26 Ιουλίου 2013

Το πρωί της Πέμπτης, 25 Ιουλίου, ο αριστερός νασσερικός Μοχάμεντ Μπράχμι, μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης, δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του στην Τύνιδα. Το συνδικάτο UGTT κάλεσε μια γενική απεργία διαμαρτυρίας, ενώ το Λαϊκό Μέτωπο έχει καλέσει σε μαζική πολιτική ανυπακοή για την ανατροπή της κυβέρνησης και τη διάλυση της Συντακτικής Συνέλευσης.

Η δολοφονία του Μπράχμι, ηγετικού μέλους του νασσερικού Κινήματος του Λαού, είχε τα ίδια επιχειρησιακά χαρακτηριστικά με την δολοφονία του Τσάκρι Μπελαΐντ, στις 6 Φεβρουαρίου. Δυο άντρες σε μοτοσικλέτα περίμεναν έξω από το σπίτι του και του έριξαν 14 σφαίρες. Δεν χωράει αμφιβολία πως πρόκειται για μια πολιτική δολοφονία και η οικογένεια και οι σύντροφοι του Μπράχμι στοχοποιούν το κυβερνόν Ισλαμικό κόμμα Εννάντα. Οι ίδιες κατηγορίες είχαν εκτοξευθεί και για τη δολοφονία του Μπελαΐντ, για την οποία δεν έχει παραπεμφθεί σε δική κανένας. Της δολοφονίας είχαν προηγηθεί δηλώσεις από τους ηγέτες του Εννάντα πως θα υπερασπιστούν τη «νομιμότητα» μέχρι την τελευταία σταγόνα του αίματός τους. Αυτή είναι μια σαφής υποκίνηση της βίας, στον απόηχο της ανατροπής του Μόρσι στην Αίγυπτο.

Γρήγορα ξέσπασαν μαζικές οργισμένες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Αρχικά εκατοντάδες και έπειτα χιλιάδες λαού, κυρίως εξαγριωμένοι νέοι, συγκεντρώθηκαν στη Λεωφόρο Μπουργκίμπα, εκεί όπου οι γιγάντιες διαδηλώσεις είχαν ανατρέψει τον Μπεν Αλί το 2011. Η απάντηση της αστυνομίας ήταν τα δακρυγόνα και η βίαιη καταστολή. Αυτό δεν αποθάρρυνε τους διαδηλωτές, που παρέμειναν στους δρόμους μέχρι τις πρωινές ώρες της Παρασκευής, ενώ κάποιοι βάδισαν προς την Εθνική Συντακτική Συνέλευση φωνάζοντας “degage” – που σημαίνει «έξω» – το σύνθημα της τυνησιακής επανάστασης.

Υπήρξαν ακόμα, διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία στις πόλεις Bizerte, Gafsa (όπου ο Στρατός άνοιξε πυρ με πραγματικά πυρά), Redeyef, Siliana, Sfax, Djerba, Beja, Kasserine και πολλές άλλες. Στην Sidi Bouzid, την γενέτειρα του Μπράχμι, απ’ όπου ξεκίνησε η επανάσταση το Δεκέμβρη του 2010, οι μάζες έκαψαν τα γραφεία του Εννάντα και πυρπόλησαν το τοπικό κυβερνείο. Υπάρχουν αναφορές που κάνουν λόγο για την αντικατάσταση των επίσημων αρχών από μια «επιτροπή πολιτών».

Οι νέοι που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Τύνιδα, ανακοίνωσαν πως κατέφθαναν ήδη σε αυτήν, ομάδες επαναστατημένων νέων από τη Gafsa, τη Sidi Bouzid και τη Sfax. «Δεν θα αποχωρήσουμε μέχρι ο Γκανούτσι να φύγει και να μην ξανάρθει» είπε ο Μοχάμεντ Μααρούφι, ένας από τους ηγετικούς νέους αγωνιστές, αναφερόμενος στον ηγέτη του κυβερνώντος κόμματος Εννάντα. Οι διαθέσεις που αναπτύσσονται είναι ξεκάθαρα εξεγερσιακές. Τα πρόσφατα επαναστατικά γεγονότα στην Αίγυπτο, που οδήγησαν στην ανατροπή του Μόρσι, έχουν κατακτήσει τη φαντασία των Τυνήσιων μαζών που αντιμετωπίζουν παρόμοιες συνθήκες. Ένα Τυνήσιο “tammarod” (επαναστατικό) κίνημα έχει δημιουργηθεί, υποστηρίζοντας πως έχει συγκεντρώσει 850.000 υπογραφές μέσα σε λίγες μέρες, στην καμπάνια για την ανατροπή της κυβέρνησης και της Εθνικής Συνέλευσης.

Οι ρίζες του κινήματος βρίσκονται στη συσσώρευση οργής από το γεγονός ότι κανένα από τα συνθήματα της επανάστασης («ψωμί, δουλειά, δικαιοσύνη») δεν έχει ικανοποιηθεί και μάλιστα, η κατάσταση στην πραγματικότητα έχει χειροτερεύσει. Η ανεργία των νέων έχει αυξηθεί, υπάρχει μια γενική επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και αυξανόμενος πληθωρισμός. Δεν έχει υπάρξει απονομή δικαιοσύνης για τους μάρτυρες της επανάστασης και η Συντακτική Συνέλευση δεν έχει καν ψηφίσει ένα Σύνταγμα μετά από δυο χρόνια, ενώ υποτίθεται πως θα το έκανε μέσα σε ένα χρόνο.

Η κυβερνητική τρόικα, μια συμμαχία του ισλαμικού Εννάντα με το αστικό φιλελεύθερο CPR και το «Σοσιαλδημοκρατικό» Εττακόλ, έχει αποδειχθεί παντελώς ανίκανη να αντιμετωπίσει τη βαθιά κρίση της οικονομίας και έχει παραλύσει.

Αυτή η δυσφορία έφτασε στην επιφάνεια κατά διαστήματα τα τελευταία 2 χρόνια. Υπήρξε ένα κύμα περιφερειακών γενικών απεργιών και εξεγέρσεων το Νοέμβρη-Δεκέμβρη. Αυτές δεν ήταν απλές απεργίες. Σε πολλές περιπτώσεις απέκτησαν εξεγερσιακές διαστάσεις, με τους εργάτες και τους νέους να κλείνουν τους κεντρικούς δρόμους και να παίρνουν βασικά την εξουσία στα χέρια τους για ολόκληρες περιόδους, σε διάφορες περιοχές. Πέρα από τα κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα, οι μάζες ήταν εξοργισμένες από τις συνεχείς προκλήσεις των Ισλαμικών φασιστικών συμμοριών ενάντια στο αριστερό και το εργατικό κίνημα, συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης ενάντια στα γραφεία της UGTT. Αυτές οι επιθέσεις έχουν γίνει από τις λεγόμενες «Λίγκες για την Προστασία της Επανάστασης», συνδεδεμένες με το κυβερνόν κόμμα Εννάντα.

Τελικά, το κίνημα ανάγκασε τη UGTT να καλέσει μια εθνική γενική απεργία. Αλλά οι ηγέτες της UGTT φοβήθηκαν ότι μια εθνική απεργία θα θέσει το ερώτημα για το «ποιος κυβερνά τη χώρα». Οι ηγέτες αυτοί λοιπόν, προχώρησαν σε μια συμφωνία με την κυβέρνηση και ακύρωσαν την απεργία την τελευταία στιγμή. Η συμφωνία αυτή υποτίθεται πως περιελάμβανε μια πλήρη έρευνα για τη δράση των συμμοριών των «Λιγκών». Αλλά αυτό δε συνέβη ποτέ.

Και τότε, η δολοφονία του Τσόκρι Μπελαΐντ, του ηγέτη του Ενωμένου Κινήματος των Δημοκρατών Πατριωτών, την 6η Φλεβάρη, προκάλεσε μια νέα επαναστατική έκρηξη. Ανακοινώθηκε γενική απεργία και ξέσπασαν διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία παντού. Τη μέρα της κηδείας του, ένα γιγάντιο πλήθος περισσότερων από 1 εκατομμύριο ανθρώπων, τίμησαν τον αριστερό ηγέτη και φώναξαν συνθήματα ενάντια στην κυβερνητική τρόικα και ιδιαίτερα στο Ισλαμικό Εννάντα. Σε κάποιες πόλεις οι μάζες ανέλαβαν άμεση δράση για τη διάλυση των «Λιγκών» και έκλεισαν τα γραφεία τους, πυρπολώντας παράλληλα τα γραφεία του Εννάντα. Η διάθεση ήταν σαφώς εξεγερσιακή.

Παρ’ όλα αυτά, για άλλη μια φορά, κανείς δεν έδωσε σε αυτό το κίνημα μια ξεκάθαρη προοπτική. Οι ηγέτες του Λαϊκού Μετώπου μίλαγαν για την ανάγκη της απομάκρυνσης της τροϊκανής κυβέρνησης, αλλά δεν υπήρξε καμιά συγκεκριμένη πρόταση για το πώς αυτή θα επιτευχθεί. Οι μάζες χωρίς ξεκάθαρη ηγεσία και προοπτική επέστρεψαν τελικά στα σπίτια τους και το κίνημα έσβησε. Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να γίνει κάλεσμα για μια γενική απεργία διαρκείας και για τη δημιουργία επαναστατικών επιτροπών σε όλη τη χώρα που θα έριχναν από την εξουσία την κυβέρνηση. Οι επιτροπές αυτές θα έπρεπε να συνδεθούν σε μια εθνική επαναστατική συνέλευση που θα έπαιρνε την εξουσία.

Εξαιτίας της έλλειψης ηγεσίας, η τρόικα, που μπήκε σε κρίση σαν αποτέλεσμα του κινήματος, κατάφερε να κρατηθεί στην εξουσία εκ των πραγμάτων. Προχώρησαν στο σχηματισμό μια νέας κυβέρνησης που ήταν κατά βάση ίδια με την προηγούμενη. Τίποτα δεν άλλαξε.

Τώρα, οι ηγέτες της UGTT αναγκάστηκαν να καλέσουν μια γενική απεργία την περασμένη Παρασκευή 26 Ιουλίου. Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι οι βασικοί ηγέτες της UGTT δεν έχουν την προοπτική της εξουσίας και του σχηματισμού μιας επαναστατικής κυβέρνησης του εργαζόμενου λαού. Μπήκαν επικεφαλής της γενικής απεργίας, η οποία θα πραγματοποιούταν ούτως ή άλλως, ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις της και να κρατήσουν τις μάζες υπό έλεγχο. Το πρωί της Παρασκευής, καθώς οι μάζες συγκεντρώνονταν έξω από τα γραφεία της UGTT, ο γενικός γραμματέας Αμπάσι βγήκε στο βήμα για να τους απευθυνθεί. Ενώ καταδίκασε τη δολοφονία του Μπράχμι, δεν έδωσε καμιά ξεκάθαρη καθοδήγηση στις μάζες, δεν όρισε καν ώρα και μέρος για κάποια διαδήλωση. Ένας αγωνιστής που ήταν παρόν στο σκηνικό, σχολίασε ότι «οι μάζες μπορούν να νιώσουν την προδοσία».

Το Λαϊκό Μέτωπο εξέδωσε μια δήλωση στην οποία προχωράει πιο πέρα από ότι το Φεβρουάριο, δίνοντας μια κατεύθυνση για το κίνημα. Κάλεσε σε γενική απεργία την Παρασκευή και το Σάββατο (ημέρα της κηδείας του Μπράχμι), αλλά προτρέπει επίσης σε μαζική πολιτική ανυπακοή «ώστε να επιβληθεί η διάλυση της Εθνικής Συντακτικής Συνέλευσης». Ακόμα, καλεί σε καταλήψεις των γραφείων όλων των δημοτικών, περιφερειακών και εθνικών αρχών. Αυτό είναι σωστό και βάζει τη βάση για την αντικατάσταση των θεσμών του καπιταλιστικού κράτους – που είναι στην πραγματικότητα οι ίδιοι με αυτούς του καθεστώτος Μπεν Αλί – από επαναστατικά όργανα σε όλα τα επίπεδα.

Η 48ωρη απεργία είναι επίσης σωστό σύνθημα, αλλά αφέθηκε αναπάντητο το ερώτημα του τι πρέπει να γίνει από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν ανατράπηκε από αυτήν. Αυτό που πρέπει να προταθεί τώρα είναι μια γενική απεργία διαρκείας, που θα συνοδεύσει και θα ισχυροποιήσει τις καταλήψεις για να ανατραπεί το καθεστώς.

Πρέπει επίσης να προστεθεί, ότι στις παρούσες συνθήκες, οι επαναστατικές επιτροπές πρέπει να οργανώσουν την ένοπλη αυτό-άμυνα και τη διάλυση των φασιστικών συμμοριών των «Λιγκών» και να κάνουν έκκληση στη βάση του Στρατού, στους απλούς στρατιώτες να οργανωθούν και αυτοί σε επαναστατικές επιτροπές και να συνδεθούν με τους επαναστατημένους εργάτες και νέους.

Ποια είναι όμως η εναλλακτική λύση που προσφέρουν οι ηγέτες του Λαϊκού Μετώπου; Για ποιο πράγμα καλούν τις μάζες να αγωνιστούν; Εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Παραθέτοντας τη δήλωσή τους, καλούν για:

«το σχηματισμό μιας Ανώτατης Εθνικής Επιτροπής για την Εθνική Σωτηρία από αντιπροσώπους όλων των πολιτικών κομμάτων και ανθρώπους της κοινωνίας των πολιτών, η οποία, με τη βοήθεια συνταγματολόγων, θα ολοκληρώσει το προσχέδιο του Συντάγματος.»

Ακόμα, καλούν για το «σχηματισμό μια κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας»«με επικεφαλής μια ανεξάρτητη εθνική προσωπικότητα» η οποία θα «πάρει έκτακτα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά μέτρα και μέτρα ασφαλείας και θα προετοιμάσει δημοκρατικές, δίκαιες και διαφανείς εκλογές.»

Τα παραπάνω αποκαλύπτουν δυο πράγματα. Το πρώτο είναι το γεγονός ότι οι ηγέτες των οργανώσεων του Λαϊκού Μετώπου, είναι ποτισμένοι με βαθιές αυταπάτες για τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Απαιτούν ένα σύνταγμα επεξεργασμένο από τους αντιπροσώπους «των πολιτικών κομμάτων και της κοινωνίας των πολιτών». Ποιοι όμως τους εξέλεξαν αυτούς; Διαφορετικές δυνάμεις της κοινωνίας, πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, εργοδοτικές οργανώσεις, αντιπροσωπεύουν αντικρουόμενα συμφέροντα διαφορετικών κοινωνικών τάξεων. Πώς μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα σύνταγμα που θα ικανοποιεί τα αιτήματα όλων τους; Αυτό σπέρνει πολύ επικίνδυνες αυταπάτες για τον αστικό κοινοβουλευτισμό και την αστική δημοκρατία.

Όταν αυτό που χρειάζεται είναι οι επαναστατημένοι εργάτες και νέοι να πάρουν την εξουσία – πολιτική και οικονομική, οι ηγέτες του Λαϊκού Μετώπου απαιτούν μια τεχνοκρατική κυβέρνηση με επικεφαλής «μια ανεξάρτητη εθνική προσωπικότητα»! Ανεξάρτητη από ποιον; Η Τυνησία είναι μια καπιταλιστική χώρα σε κρίση. Μια χώρα διαχωρισμένη σε τάξεις. Τα συμφέροντα των εργατών, των φτωχών, της επαναστατικής νεολαίας, των αγροτών, είναι σαφώς διαφορετικά από τα συμφέροντα των καπιταλιστών, των παλιόφιλων του Μπεν Αλί, των αστών του Εννάντα και των φιλελεύθερων αστών. Τα συμφέροντα των δυο αυτών ομάδων είναι ευθέως αντικρουόμενα μεταξύ τους. Πώς μπορεί να βρεθεί μια «ανεξάρτητη» προσωπικότητα που θα ικανοποιεί τα συμφέροντα των εργατών και των καπιταλιστών μαζί;

Το δεύτερο πράγμα που αποκαλύπτεται από αυτή τη δήλωση είναι το γεγονός ότι οι ηγέτες του Λαϊκού Μετώπου είναι ακόμα σταθερά προσανατολισμένοι σε μια στρατηγική δύο σταδίων της επανάστασης. Πιστεύουν ότι το άμεσο καθήκον της επανάστασης είναι να εγκαθιδρύσει τη «δημοκρατία» και πως μόνο αργότερα, μπορεί να τεθεί το ζήτημα του σοσιαλισμού. Ποια είναι τα προβλήματα των τελευταίων δυόμισι χρόνων που δημιούργησαν αυτό το τεράστιο ρεύμα αντίστασης ανάμεσα στις μάζες; Ήταν το γεγονός ότι η τροϊκανή κυβέρνηση ήταν «ανίκανη»; Η πραγματικότητα είναι πως παρά τις αδυναμίες της κυβέρνησης αυτής καθ’ αυτής και τη γελοία στάση της Συντακτικής Συνέλευσης, ο κύριος παράγοντας ήταν η κρίση του καπιταλισμού στην Τυνησία, η οποία επιδεινώνεται από την κρίση του καπιταλισμού στην Ευρώπη και διεθνώς.

Οι μάζες δεν αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία αφηρημένα. Αγωνίστηκαν ενάντια στο καθεστώς του Μπεν Αλί για να μπορούν να έχουν ψωμί και δουλειά. Από τη σκοπιά των εργατών και των φτωχών, η δημοκρατία σημαίνει κάτι, μόνο όταν μπορεί να παρέχει ψωμί και δουλειά. Η καπιταλιστική «δημοκρατία» είναι παντελώς ανίκανη να κάνει κάτι τέτοιο στις παρούσες συνθήκες στην Τυνησία.

Η επαναστατική στρατηγική που χρειάζεται σήμερα στην Τυνησία είναι αυτή που συνδυάζει τα δημοκρατικά και τα κοινωνικά, οικονομικά αιτήματα και συνδέει την επίτευξή τους με την κατάκτηση της εξουσίας από τους εργάτες και την διακυβέρνηση μέσα από δημοκρατικές επαναστατικές επιτροπές.

Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τη μνήμη των μαρτύρων Μπράχμι και Μπελαΐντ, όπως και τη μνήμη των εκατοντάδων εργατών και νέων που πέθαναν για την επανάσταση.

  • Κάτω η τρόικα! Κάτω η Συντακτική Συνέλευση!
  • Απαλλοτρίωση όλων των πολυεθνικών! Απαλλοτρίωση της περιουσίας της οικογένειας Μπεν Αλί και της παρέας τους! Απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής!
  • Επαναστατικές επιτροπές παντού! Όλη η εξουσία στα χέρια μιας επαναστατικής συνέλευσης εκλεγμένων εργατών, αγροτών και στρατιωτών αντιπροσώπων!
  • Γενική απεργία για την ανατροπή του καθεστώτος!

· Τιμή στους νεκρούς – ολοκλήρωση της επανάστασης!

{fcomment}

Πρόσφατα Άρθρα

Σχετικά άρθρα