Στις 25 Φεβρουαρίου εκατοντάδες χιλιάδες Τυνήσιοι διαδήλωσαν στους δρόμους των κύριων πόλεων της χώρας κατά της κυβέρνησης Gannouchi απαιτώντας την δημιουργία Συντακτικής Συνέλευσης. Σύμφωνα με την πρωτοβουλία της επαναστατικής νεολαίας η οποία έχει αναλάβει την διοργάνωση αυτών των διαδηλώσεων, 250.000 διαδήλωσαν στην πρωτεύουσα Τύνιδα μόνο, και σε άλλες 100.000 σε άλλες πόλεις. Αστυνομική πηγή στην Τύνιδα έδωσε τα στοιχεία για «πάνω από 100.000» διαδηλωτές στην πρωτεύουσα. Η Ερυθρά Ημισέληνος δήλωσε ότι αυτή ήταν «η μεγαλύτερη διαδήλωση μετά την πτώση του Ben Ali».
Τα κύρια συνθήματα που ακούγονταν από τις μάζες ήταν «Gannouchi φύγε», «Φτάνουν οι φάρσες», «Ντροπή στη κυβέρνηση». Αποκαλύπτοντας τον διεθνιστικό χαρακτήρα του κινήματος υπήρξαν συνθήματα όπως «επανάσταση στην Τυνησία, στην Αίγυπτο επανάσταση, επανάσταση μέχρι τη νίκη», καθώς και για την υποστήριξη της επανάστασης κατά του Καντάφι.
Πρόκειται για μια εξαιρετική αναβίωση του κινήματος που δείχνει ότι η τεράστια επαναστατική άνοδος που ανέτρεψε το μισητό Ben Ali στις 14 Ιανουαρίου, δεν έχει υποχωρήσει.
«Λίφτινγκ» του καθεστώτος
Αμέσως μετά την πρώτη νίκη του επαναστατημένου λαού, που στοίχισε τη ζωή πολλών μαρτύρων, η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί του παλαιού καθεστώτος άρχισαν τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για να βεβαιωθούν ότι παρ’όλο που ο δικτάτορας είχε ανατραπεί, το καθεστώς θα παρέμενε άθικτο.
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα που η άρχουσα τάξη στην Τυνησία αντιμετώπισε – και αντιμετωπίζει – είναι ότι ο Μπεν Αλί δεν ήταν μόνο ένας δικτάτορας, αλλά η οικογένειά του είχε κυριαρχήσει πλήρως σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και ιδιαίτερα σε μεγάλα τμήματα της οικονομίας. Ένας πλήρης δημοκρατικός «καθαρισμός» του παλαιού καθεστώτος συνεπώς, συνιστά απειλή για το σύνολο του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα.
Μετά τη πτώση του δικτάτορα δημιουργήθηκε μια «νέα» κυβέρνηση εθνικής ενότητας, της οποίας όλοι οι βασικοί υπουργοί ήταν πρώην υπουργοί του Ben Ali, προσθέτοντας μόνο μερικά επίσημα «αριστερά» κόμματα της αντιπολίτευσης και μερικά στελέχη συνδικαλιστικών οργανώσεων για να δώσουν κάποια νομιμότητα.
Δείχνοντας αιχμηρό επαναστατικό ένστικτο, οι μάζες δεν εξαπατήθηκαν. Μέσα σε 24 ώρες, η πίεση των μαζών ανάγκασε την ηγεσία της συνομοσπονδίας εργατών (UGTT) να αποσυρθεί από την κυβέρνηση – παρωδία. Μια σειρά μαζικών περιφερειακών γενικών απεργιών ανάγκασαν τον νέο πρωθυπουργό Gannouchi να αποβάλει την πλειονότητα των υπουργών του κυβερνώντος RCD από την κυβέρνηση στις 27 Ιανουαρίου και στη συνέχεια να ανακοινώσει την ίδια διάλυση του RCD.
Η γραφειοκρατία της UGTT αποδέχθηκε επίσημα τη «νέα» κυβέρνηση. Και πάλι όμως, οι μάζες δεν εξαπατήθηκαν. Ο Gannouchi παρέμεινε πρωθυπουργός, αποτελώντας πάντα έναν εξέχοντα εκπρόσωπο του παλαιού καθεστώτος. Ρίχνοντας «λάδι στη φωτιά», η κυβέρνηση όρισε νέους περιφερειακούς κυβερνήτες προκειμένου να αποσπάσει την εξουσία από τις διάφορες επαναστατικές επιτροπές που είχαν προκύψει κατά τη διάρκεια της επανάστασης και οι οποίες είχαν στην ουσία πάρει την εξουσία στις περιφέρειες. Από αυτούς τους 24 «νέους» διοικητές, οι 19 είχαν δεσμούς με το παλιό καθεστώς! Μαζικές διαδηλώσεις εναντίον τους, τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν το προσκήνιο, υπό την προστασία του Στρατού.
Οι κινητοποιήσεις αυτές, σε συνδυασμό με ένα κύμα απεργιών, οδήγησαν στη φυσική απομάκρυνση των διευθυντών που συνδέονται με τον Ben Ali σε κρατικές εταιρείες και υπουργεία, κλπ. Η πτώση του Ben Ali άνοιξε τον δρόμο για την έκφραση όλης της απογοήτευσης και οργής που είχε συσσωρευτεί για δεκαετίες. Η γραφειοκρατία της UGTT δεν ήταν σε θέση να σταματήσει αυτό το κύμα των απεργιών, παρά τις επανειλημμένες δημόσιες εκκλήσεις από τον γενικό γραμματέα της τον Abdessalem Jerad, ο οποίος ήταν ο πιο πιστός σύμμαχος του Ben Ali μέχρι το τέλος.
Το Μέτωπο «14 Γενάρη»
Το «Μέτωπο 14 Γενάρη», ένας συνασπισμός αριστερών και αριστερών εθνικιστικών οργανώσεων, το κύριο τμήμα της οποίας είναι το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα της Τυνησίας (PCOT), μπόρεσε να καρπωθεί την αυξανόμενη οργή κατά της κυβέρνησης Gannouchi. Αν και το Μέτωπο έχει ένα προωθημένο πρόγραμμα παρέλειψε να λάβει οποιαδήποτε πρωτοβουλία να διοργανώσει πραγματικά ένα κίνημα και να αγωνιστεί για αυτές τις διεκδικήσεις. Το Μέτωπο έχει απειλήσει να καλέσει σε εθνική συνέλευση για την υπεράσπιση της επανάστασης. Ένα τέτοιο όργανο, εφόσον απαρτίζεται από εκλεγμένους αντιπροσώπους από τις επαναστατικές επιτροπές στις διάφορες πόλεις, τις περιφέρειες, τους χώρους εργασίας και τα σχολεία, θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για μια επαναστατική κυβέρνηση εκπροσωπώντας την πραγματική βούληση του λαού.
Ωστόσο, το Μέτωπο και το PCOT ως η ισχυρότερη δύναμη του, έχει μόνο μιλήσει για αυτό, και στην πραγματικότητα ακυρώθηκε η σύγκληση τέτοιας συνέλευσης. Στις 20 Φεβρουαρίου, όταν δεκάδες χιλιάδες κατέκλυσαν την Kasbah, δύο μέλη του Μετώπου έφτασαν "για να μάθουν ποιος είχε οργανώσει τη κοινητοποίηση." "Η πραγματικότητα κινείται πιο γρήγορα από εμάς» παραδέχτηκαν τα μέλη του «Μέτωπο»!
Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι σε αυτή την κατάσταση, αντιμέτωποι με τις προσπάθειες όλων των νόμιμων πολιτικών κομμάτων να ξεγελάσουν τις μάζες μέσα από διάφορα τεχνάσματα, και την αποτυχία της αντικυβερνητικής Αριστεράς να προσφέρει πρακτική εναλλακτική λύση, ο επαναστατημένος λαός έχει διατηρηθεί ένα τόσο υψηλό επίπεδο κινητοποίησης. Αυτό δείχνει ένα εξαιρετικά προχωρημένο επίπεδο της συνείδησης από την πλευρά των Τυνήσιων εργαζομένων και της επαναστατικής νεολαίας.
Το δεύτερο κύμα
Ξεκινώντας από την πόλη Kasbah στις 20 Φεβρουαρίου, ένα νέο κύμα διαδηλώσεων σάρωσε την Τυνησία. Δεκάδες χιλιάδες κινητοποιήθηκαν στην Kasbah, όπου ένας μεγάλος αριθμός νέων αποφάσισε να διοργανώσει μία νέα καθιστική διαμαρτυρία. Τα αιτήματά τους ήταν ξεκάθαρα: ρήξη με το παλιό καθεστώς, παραίτηση της κυβέρνησης Gannouchi και μια Συντακτική Συνέλευση που να εκλέγεται από το λαό και θα αποφασίσει για το μέλλον της χώρας.
Η συμμετοχή της νεολαίας ήταν το κλειδί. Ειδικά οι μαθητές Λυκείου που έχουν βγει στους δρόμους, μέρα με τη μέρα κατά δεκάδες χιλιάδες, αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά του κινήματος. Όλη αυτή η παρέμβαση με προκηρύξεις, αφίσες, ενημερώσεις από στόμα σε στόμα, συντονισμένη γύρω από το facebook και το twitter κορυφώθηκε με τη μαζική διαδήλωση στις 25 Φεβρουαρίου.
Οι διαδηλώσεις επηρέασαν το σύνολο της χώρας και κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας έγιναν σχεδόν καθημερινά στις πόλεις Gabes (21 Φεβρουαρίου), Ben Guerden (21 Φεβρουαρίου), Μοnastri (21 Φεβρουαρίου), Sfax (22 Φεβρουαρίου), Redeyef (22 Φεβρουαρίου), Kairouan (23 Φεβρουαρίου), Sousse (23 Φεβρουαρίου), Djerba.
Η δυσαρέσκεια κατά του Gannouchi ως εκπρόσωπου του παλαιού καθεστώτος είναι εκτεταμένη και βαθιά ριζωμένη. Μια δημοσκόπηση στις 24 Φεβρουαρίου έδειξε ότι το 50,6% του πληθυσμού ήταν δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση και μόνο το 33% είχε θετική γνώμη. Η ίδια δημοσκόπηση έδειξε ότι το 62% των ανθρώπων θέτουν την ανεργία στην κορυφή της λίστας των προβλημάτων.
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το ισλαμικό κόμμα «Ennahdha» υποστηρίζεται μόνο από το 3,1% των ανθρώπων σε αυτή τη δημοσκόπηση, γκρεμίζοντας την ιδέα που προωθείται από αστούς σχολιαστές ότι στις χώρες αυτές ήταν αναγκαία η υποστήριξη φιλοδυτικών δικτατόρων, προκειμένου να εμποδιστεί η άνοδος του ισλαμικού φονταμενταλισμού στην εξουσία. Είναι ενδεικτικό ότι στις 19 Φεβρουαρίου υπήρξε επίσης μια μεγάλη διαδήλωση, με ισχυρή παρουσία των γυναικών για την υπεράσπιση του κοσμικού χαρακτήρα της τυνησιακής κοινωνίας.
Η κινητοποίηση στις 25 Φλεβάρη ήταν εντυπωσιακή, εξαναγκάζοντας την κυβέρνηση Gannouchi σε παραίτηση. Αυτή ήταν μια ακόμα τεράστια νίκη για τον λαό της Τυνησίας που επιβεβαιώνει με τον πιο λαμπρό τρόπο την επαναστατική διάθεση των Τυνήσιων εργαζόμενων και νεολαίων!
Τι πρέπει να αντικαταστήσει την κυβέρνηση;
Ένα σημαντικό ζήτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: η κυβέρνηση έπεσε, αλλά τι πρόκειται να το αντικαταστήσει;
Οι επαναστατικές επιτροπές που ήδη υπάρχουν θα πρέπει να ενισχυθούν, να εξαπλωθούν σε κάθε γειτονιά, χώρο εργασίας, το σχολείο και το πανεπιστήμιο, να αποκτήσουν πλήρως δημοκρατικές δομές και λειτουργία και να συνδέονται, σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο μέσω εκλεγμένων και ανακλητών αντιπροσώπων. Στις σημερινές συνθήκες, η σύγκληση Εθνικής Συνέλευσης των αντιπροσώπων από τις επαναστατικές επιτροπές θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για ένα προσωρινό επαναστατικό συμβούλιο, το οποίο θα μπορούσε να αναλάβει τη σύγκληση μιας δημοκρατικής και επαναστατικής συντακτικής συνέλευσης.
Μια τέτοια συνέλευση θα ήταν σε θέση να αποφασίσει για το μέλλον της χώρας με ένα πλήρως δημοκρατικό τρόπο, σαρώνοντας όλες τις δομές του παλαιού καθεστώτος.
Το καθήκον της επαναστατικής αναδιοργάνωσης της τυνησιακής κοινωνίας θα πρέπει να ξεκινήσει με την κατάσχεση του πλούτου και της περιουσίας της φατρίας των Trabelsi και την επανεθνικοποίηση όλων των εταιρειών που έχουν ιδιωτικοποιηθεί από το καθεστώς Ben Ali. Αυτός ο πλούτος πρέπει να τεθεί υπό τον δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων και θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για ένα μαζικό πρόγραμμα δημοσίων έργων, νοσοκομείων, σχολείων, δρόμων και υποδομών, οι οποίες θα αρχίσουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ανεργίας και της φτώχειας.
Οι Τυνήσιοι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν τι είδους καθεστώς θέλουν, μέσα από μια δημοκρατικά εκλεγμένη επαναστατική συντακτική συνέλευση.
Η επανάσταση στη Τυνησία έχει ήδη αποτελέσει έμπνευση για το επαναστατικό κύμα που σαρώνει το σύνολο του αραβικού κόσμου. Αν καταφέρει να ανατρέψει όχι μόνο τον δικτάτορα, αλλά και ολόκληρο το οικοδόμημα του καπιταλιστικού συστήματος που αυτός υπηρέτησε, στη συνέχεια, το παράδειγμά της, θα ακολουθηθεί από τα εκατομμύρια των εργαζομένων και της νεολαίας, που ήδη κινούνται να απαλλαγούν από τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης που τους έχουν αλυσοδεμένους για δεκαετίες και αιώνες.
Ορέστης Δούλος
