Πριν από λίγες εβδομάδες οι τέσσερις «συστημικές» τράπεζες αποφάσισαν σχεδόν ταυτόχρονα να αυξήσουν το ύψος των προμηθειών σε μια σειρά υπηρεσίες και να επιβάλουν μια σειρά χρεώσεις σε μέχρι τώρα δωρεάν υπηρεσίες.
Υπολογίζεται ότι με τις αυξήσεις και τις νέες χρεώσεις, οι καταθέτες θα είναι αναγκασμένοι να καταβάλλουν για τις τραπεζικές προμήθειες περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ το μήνα. Επιπλέον, οι τράπεζες επιβάλουν χρεώσεις-φωτιά και στη ρύθμιση των «κόκκινων δανείων», με τα σχετικά έξοδα να αγγίζουν και τα 300 ευρώ ανά δάνειο!
Έτσι, καταρρίπτεται ο καπιταλιστικός μύθος ότι «η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός ρίχνουν τις τιμές». Οι τράπεζες με αυτήν τους την κίνηση λειτουργούν ξεκάθαρα ως καρτέλ. Και όλα αυτά τη στιγμή που με την πολιτική εθελούσιων εξόδων και μειωμένων μισθών για τους υπαλλήλους τους και με τη διεύρυνση του όγκου των ηλεκτρονικών συναλλαγών, το διοικητικό και λειτουργικό κόστος των τραπεζών συνεχώς πέφτει.
Σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας ο πρωθυπουργός συναντήθηκε την Πέμπτη 24/10 με τους επικεφαλής των πιστωτικών ιδρυμάτων και τους «παρακάλεσε» να ανακαλέσουν τις αυξήσεις, ενώ ο υπουργός ανάπτυξης «απείλησε» τους τραπεζίτες με.. δημιουργία γραμμής παραπόνων για τις τραπεζικές προμήθειες! Οι τραπεζίτες προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τη ληστεία και τελικά, σε μία προσπάθεια επικοινωνιακής αντιστροφής του κλίματος ανακοίνωσαν το πάγωμα (και όχι την ακύρωση) μερικών προμηθειών, προεξάρχουσας της ληστρικότερης αυτών: της συναλλαγής σε ΑΤΜ άλλης τράπεζας, σε περιοχές όπου δεν διαθέτουν ΑΤΜ ή κατάστημα. Πρόκειται για έναν προκλητικό εμπαιγμό!
Η βαθιά καπιταλιστική κρίση απέδειξε ότι οι τραπεζίτες (και οι άλλοι μεγάλοκαπιταλιστές) είναι αυτοί που κατέχουν την πραγματική εξουσία. Οι αστικές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν θα τους επιβάλουν μείωση των κερδών, αλλά αντιθέτως φορτώνουν την τελευταία δεκαετία τον εργαζόμενο λαό με άγρια μέτρα λιτότητας για να διασώσουν τα κέρδη τους. Έτσι, η μόνη λύση για να σταματήσει αυτή η ληστεία και να υπάρξει ένα τραπεζικό σύστημα που θα εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες είναι η κοινωνικοποίηση των τραπεζών και η συγχώνευσή τους σε μια ενιαία τράπεζα, στο πλαίσιο μιας κοινωνικοποιημένης, δημοκρατικά και κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας.
Ορέστης Δούλος
