Τα ξημερώματα της Παρασκευής 24 Ιουνίου, έγινε μια μαζική προσπάθεια από αρκετές εκατοντάδες μετανάστες να πηδήξουν τον φράχτη της Μελίγια και να περάσουν από τη μαροκινή πλευρά στην Ισπανία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 37 ανθρώπων (μέχρι στιγμής επιβεβαιωμένο), σύμφωνα με τοπική ΜΚΟ, με 76 τραυματίες, εκ των οποίων οι 13 σοβαρά. Αυτό το περιστατικό συμβαίνει μόλις λίγους μήνες μετά την επικύρωση των νέων σχέσεων μεταξύ της ισπανικής κυβέρνησης και της μαροκινής δικτατορίας.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που έχει συμβεί σε αυτά τα σύνορα μέχρι σήμερα. Μάρτυρες, δημοσιογράφοι και βίντεο που τεκμηρίωσαν το συμβάν εξιστορούν πως τόσο οι Μαροκινοί χωροφύλακες όσο και μέλη της αστυνομίας και της πολιτικής φρουράς επιτέθηκαν βάναυσα σε όλους τους μετανάστες που προσπάθησαν να περάσουν τον φράχτη. Μια εντυπωσιακή εικόνα αυτής της αστυνομικής παρέμβασης απεικονίζεται σε φωτογραφίες με τους Μαροκινούς χωροφύλακες να ξυλοκοπούν, να επιτίθονται και να πραγματοποιούν άμεσες απελάσεις με πλήρη ατιμωρησία εντός των ισπανικών συνόρων. Στο παρελθόν, οι συνεργασίες μεταξύ της αστυνομίας και των χωροφυλάκων σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις ήταν συνηθισμένες, αλλά είναι η πρώτη φορά που οι χωροφύλακες ενεργούν εντός των ισπανικών συνόρων. Η έκταση αυτής της καταστολής από τις δυνάμεις ασφαλείας προκάλεσε πολυάριθμα «ανθρώπινα μπουλούκια», στα οποία αρκετοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους λόγω ασφυξίας ή ποδοπατήματος. Επιπλέον, πολλοί άνθρωποι έπεσαν από την κορυφή του φράχτη που σε ορισμένα σημεία έχει ύψος 10 μέτρα.
Υπεύθυνη η κυβέρνηση Σάντσεθ
Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να προκαλέσει την ίδια οργή και σοκ με τις εικόνες νεκρών και τραυματιών που στοιβάζονται στο έδαφος, είναι τα λόγια του Ισπανού πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ όταν αναφέρθηκε στα γεγονότα. Ο πρωθυπουργός κατηγόρησε υποκριτικά την εμπορία ανθρώπων (τράφικινγκ), προβάλλοντας ισχυρισμούς ενάντια στους μετανάστες που απλώς αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από τον πόλεμο και την πείνα – που, παρεμπιπτόντως, προκαλείται από τη λεηλασία των αφρικανικών χωρών από ευρωπαϊκές και κινεζικές πολυεθνικές.
Ο Σάντσεθ περιέγραψε τα γεγονότα ως «μια βίαιη και οργανωμένη πράξη από μαφίες που διακινούν ανθρώπινα όντα σε μια πόλη που βρίσκεται στην ισπανική επικράτεια… Ήταν μια επίθεση στην εδαφική ταυτότητα μιας χώρας με βίαιο τρόπο». Λες και οι φτωχοί και απελπισμένοι μετανάστες είχαν επιτεθεί στα σύνορα με όπλα και βόμβες! Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού δεν σταμάτησαν εκεί και κολάκευσε τις δυνάμεις ασφαλείας και τους αστυνομικούς που έδρασαν επιθετικά και προκάλεσαν το θάνατο δεκάδων ανθρώπων. «Αν δείτε τις εικόνες, θα παρατηρήσετε ότι η μαροκινή χωροφυλακή έχει εργαστεί σκληρά για να προσπαθήσει να αποτρέψει αυτή τη βίαιη επίθεση στον φράχτη της Μελίγια. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε το εξαιρετικό έργο που επιτελούν οι δυνάμεις και οι φορείς της Κρατικής Ασφάλειας στη Μελίγια για την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης και επίσης να αναγνωρίσουμε το έργο που έχει κάνει η μαροκινή κυβέρνηση για να προσπαθήσει να σταματήσει μια βίαιη επίθεση που θέτει υπό αμφισβήτηση τη δική μας εδαφική ακεραιότητα».
Ούτε μια λέξη θρήνου για τους νεκρούς, καμία ένδειξη ανθρώπινης ευαισθησίας για αυτή τη σφαγή των φτωχών! Αυτές οι διακηρύξεις δεν εκφράζουν τίποτα άλλο από την υποταγή της εξωτερικής πολιτικής του ισπανικού κράτους στα συμφέροντα της μαροκινής δικτατορίας και στα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού: αλλά και στα συμφέροντα του μεγάλου ισπανικού κεφαλαίου, των μεγάλων εταιρειών IBEX και άλλων που δραστηριοποιούνται στο Μαρόκο σε όλων των ειδών τους τομείς – γεωργία, βιομηχανία και εμπόριο. Είναι το ίδιο υπεύθυνες όσο είναι ο Σάντσεθ για αυτή τη σφαγή.
Η απάνθρωπη μεταχείριση αυτών των φτωχών μεταναστών αποκαλύπτει τις αποκρουστικές, υποκριτικές ομιλίες για την «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που οι καπιταλιστικές «δημοκρατίες» των πλούσιων χωρών αρέσκονται να επιδεικνύουν, με βάση την ηθική αυθαιρεσία, την απληστία και τον ρατσισμό. Αυτή η μεταχείριση των Αφρικανών μεταναστών έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο που υποδέχθηκαν, με κλάδους ελαίας, περισσότερους από 100.000 Ουκρανούς πρόσφυγες μέσα σε μόλις ένα μήνα – μόνο στην Ισπανία. Για αυτούς τους πρόσφυγες φαίνεται ότι δεν υπάρχουν προβλήματα διαμονής, επιδοτήσεων, βοήθειας ακόμα και εργασίας.
Κανένας αντιδραστικός υποκριτής από το Λαϊκό Κόμμα (PP) και το Vox δεν έχει φωνάξει κατά της «εισβολής» των Ουκρανών, ούτε ζήτησε από τον Σάντσεθ ή τη Γιολάντα Ντίαζ να τους πάρουν στα σπίτια τους, όπως ισχυρίζονται υστερικά κάθε φορά που μιλάει η Αριστερά ενάντια στην κατασταλτική πολιτική κατά των μεταναστών.
Συμφωνία με το Μαρόκο
Οι φιλοφρονήσεις και τα λόγια ευγνωμοσύνης του πρωθυπουργού Σάντσεθ προς τη μαροκινή δικτατορία και τις ενέργειές της στα σύνορα δεν είναι τυχαία. Ο Σάντσεθ γνωρίζει ότι, σε ένα πλαίσιο αυξημένων εντάσεων μεταξύ των εθνών, ιμπεριαλιστικής λεηλασίας φτωχών αφρικανικών χωρών, παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και κλιματικής αλλαγής, τα μεταναστευτικά ρεύματα θα αυξηθούν τα επόμενα χρόνια. Γι’ αυτό χρειάζεται να φορέσει το προσωπείο του «θυρωρού του νυχτερινού κέντρου», που μπορεί να κρατήσει μακριά τους «ανεπιθύμητους» και που δε φοβάται όταν πρόκειται να διώξει αυτούς που δεν είναι ευπρόσδεκτοι – με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό. Ο Σάντσεθ βλέπει στο Μαρόκο τον τέλειο συνεργάτη για να εκπληρώσει αυτό το καθήκον. Και επιπλέον, το Μαρόκο δεν ενοχλείται να παίξει αυτόν τον ρόλο, με αντάλλαγμα ένα πράγμα: ότι η εξωτερική πολιτική της ισπανικής κυβέρνησης θα υποστηρίζει τα συμφέροντα όχι μόνο της μαροκινής δικτατορίας, αλλά και ενός από τους σημαντικότερους εταίρους της, των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στο τέλος βλέπουμε ότι, όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου διαφορές μεταξύ μιας κυβέρνησης Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ισπανίας- Unidas Podemos (PSOE-UP) και κυβερνήσεων όπως αυτή του Θαπατέρο, του Ραχόι και του Αθνάρ. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η εξωτερική πολιτική του Ισπανικού Κράτους χαρακτηρίζεται από δουλοπρέπεια στον βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό (δουλοπρέπεια που εγκαινιάστηκε από τον φρανκισμό και που σήμερα έχει αλλάξει ελάχιστα) και από υποταγή στα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, όπως φάνηκε πρόσφατα στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Αν αφήσουμε στην άκρη όλους τους ευφημισμούς, οι νέες σχέσεις με το Μαρόκο συνίστανται στα εξής: το ισπανικό κράτος παραιτείται από κάθε αξίωση σχετικά με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του λαού της δυτικής Σαχάρας, υποκλίνεται στα συμφέροντα του Μοχάμεντ ΣΤ’ και φυλάει τα σιδερόφρακτα σύνορα, με τις ένοπλες δυνάμεις – και το κόστος ανθρώπινων ζωών – που είναι απαραίτητες για να γίνει αυτό.
Ποια είναι η θέση των Unidas Podemos;
Όπως δυστυχώς έχουμε συνηθίσει, τα παράπονα των ηγετών των UP ήταν χλιαρά και αξιολύπητα. Μέχρι στιγμής δεν έχουν προχωρήσει πέρα από τις αφηρημένες καταγγελίες για την πολιτική των συνόρων και τις νέες σχέσεις με το Μαρόκο. Στην πράξη, το μόνο που έχει γίνει είναι ότι έχει υποβληθεί αίτημα έρευνας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να εξακριβωθούν τα γεγονότα. Η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι UP δεν είναι εύκολη. Από τη μια πλευρά, είναι δεμένοι πισθάγκωνα σε μια κυβέρνηση που δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει όσα όπλα είναι απαραίτητα για να περιορίσει ανθρώπους που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα, και που, επιπλέον, παρουσιάζεται ως ο πιο δουλοπρεπής λακές των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ. Από την άλλη, δεν είναι ικανοί να οργανώσουν κανενός είδους αντιπολίτευση που να υπερβαίνει το καθαρά θεσμικό.
Το ότι το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι μια υποτιθέμενη έρευνα της ΕΕ λέει πολλά για την ιδεολογική και οργανωτική χρεοκοπία στην οποία έχουν βυθιστεί. Από ποια Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησαν έρευνα; Την ίδια που εδώ και χρόνια καταδικάζει τους Σύρους πρόσφυγες και αυτούς που προέρχονται από περιοχές της Μέσης Ανατολής να ζουν άθλια σε προσφυγικούς καταυλισμούς στη Λέσβο; Αυτή που καταδικάζει εκατοντάδες ανθρώπους να πνίγονται στη Μεσόγειο κάθε χρόνο ενώ οι Ουκρανοί πρόσφυγες υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες; Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες ότι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ασχοληθεί σοβαρά με τις ενέργειες της ισπανικής κυβέρνησης και της μαροκινής δικτατορίας.
Πρέπει να απορρίψουμε όλα τα ημίμετρα πάνω σε αυτό το θέμα. Οι μεταναστευτικές ροές θα είναι ισχυρότερες και πιο επαναλαμβανόμενες τα επόμενα χρόνια. Η μόνη απάντηση από τον καπιταλισμό είναι: περισσότερα τείχη, περισσότερες ανθρώπινες συντριβές, περισσότερη βία, περισσότερος θάνατος. Εμείς, οι κομμουνιστές, προσφέρουμε μια άλλη πιο ελπιδοφόρα προοπτική: αυτή της απαλλοτρίωσης των πλουσίων, τον εργατικό έλεγχο των βασικών μοχλών της οικονομίας και της εργατικής δημοκρατίας. Μόνο έτσι μπορούμε να βάλουμε ένα τέλος, όχι μόνο στην καταπίεση των μεταναστών, αλλά και σε όλα τα δεινά που μαστίζουν την τάξη μας. Η φτώχεια, η πείνα, η ανισότητα θα γίνουν τότε προβλήματα του παρελθόντος. Τα σύνορα θα ξεθωριάζουν όλο και περισσότερο μέχρι να εξαλειφθούν τελείως με στόχο την ελεύθερη και εθελοντική παγκόσμια αδελφότητα των λαών. Μόνο έτσι θα γνωρίσει το ανθρώπινο γένος την αληθινή ελευθερία.
Λιμπέριο Μουνιόθ, εφημερίδα «Lucha de clases», 28 Ιουνίου του 2022
Μετάφραση άρθρου από την ιστοσελίδα www.marxist.com: Κωνσταντίνος Αυγέρος
