Η σταλινική παράδοση της βίας μέσα στο κίνημα πρέπει να απομονωθεί από τους Φοιτητικούς Συλλόγους!
Το μαζικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο αμαυρώθηκε για άλλη μία φορά από φαινόμενα φυσικής βίας ανάμεσα στις αριστερές φοιτητικές παρατάξεις και συγκεκριμένα ανάμεσα σε μέλη της ΠΚΣ, την παράταξη της ΚΝΕ και μέλη της ΑΡΑΣ, της βασικής πλέον οργάνωσης μέσα στα ΕΑΑΚ. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον 8 άτομα να τραυματιστούν σοβαρά και να μεταφερθούν στο νοσοκομείο.
Αυτό δεν ήταν ένα μεμονωμένο επεισόδιο που έγινε «εν βρασμώ» ανάμεσα σε θερμοκέφαλα άτομα. Ήταν μία προσχεδιαμένη σύγκρουση για ένα απόλυτα δευτερεύον και ανούσιο στόχο: για να καθοριστεί – με τη βία – τα πανό ποιων Φοιτητικών Συλλόγων (ανάλογα με το ποια από τις δύο δυνάμεις είναι ισχυρότερη σε αυτούς) θα βρίσκονται στην κεφαλή της πορείας. Οι περιφρουρήσεις των δύο παρατάξεων είχαν πάρει θέση από νωρίς το πρωί στα Προπύλαια, προετοιμαζόμενες για τη επικείμενη σύγκρουση, όπως οι χούλιγκαν ποδοσφαιρικών ομάδων που προγραμματίζουν ραντεβού για ξύλο. Αυτό επίσης δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Στα περισσότερα από τα συλλαλητήρια τις τελευταίες βδομάδες, στις περισσότερες μεγάλες πόλεις είχαμε αντίστοιχα φαινόμενα, αν και μικρότερης έντασης.
Οι εκατοντάδες αγωνιζόμενοι φοιτητές που βρέθηκαν μπροστά στην προαναφερθείσα συμπλοκή έμειναν εμβρόντητοι και σοκαρισμένοι χωρίς να μπορούν να καταλάβουν γιατί δεκάδες φοιτητές που κατεβαίνουν στην πορεία με τον ίδιο υποτίθεται στόχο, χτυπάνε τώρα ο ένας τον άλλο με μένος και δολοφονικά χτυπήματα στο κεφάλι, χρησιμοποιώντας καδρόνια και κράνη. Ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση θα προκάλεσε στους ανένταχτους φοιτητές το γεγονός ότι αυτές οι δυνάμεις είναι θεωρητικά «σύμμαχες» και σε όλη την Ελλάδα κατεβαίνουν στις συνελεύσεις με κοινά αγωνιστικά πλαίσια.
Πρέπει να το πούμε καθαρά και χωρίς περιστροφές: αυτή η πρακτική είναι απεργοσπαστική, παραλυτική και διαλυτική για το φοιτητικό κίνημα. Είναι μία σταλινική γάγγραινα που μολύνει το φοιτητικό κίνημα εδώ και δεκαετίες και δεν έχει καμία σχέση με τις παραδόσεις του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, ούτε βέβαια με τις καλύτερες παραδόσεις του φοιτητικού κινήματος.
Οι χιλιάδες φοιτητές που συμμετέχουν στις Γενικές Συνελεύσεις (Γ.Σ.) και στηρίζουν τις καταλήψεις νιώθουν αποστροφή γι’ αυτές τις πρακτικές και δεν είναι υπερβολή να σημειώσουμε ότι αυτές οι πρακτικές ήταν ένας από τους λόγους που, ενώ οι Γ.Σ. των Φοιτητικών Συλλόγων (Φ.Σ.) ήταν μαζικές, οι διαδηλώσεις δεν είχαν τη μαζικότητα που είχαμε δει σε παλαιότερα φοιτητικά κινήματα.
Με ένα παραστατικό τρόπο τα φαινόμενα αυτά δείχνουν τον εκφυλισμό των ηγεσιών των δύο βασικότερων αριστερών παρατάξεων, οι οποίες παίζουν το ρόλο του φρένου στην πρώτη αναζωπύρωση του φοιτητικού κινήματος μετά από χρόνια.
Στις Γ.Σ. που θα ακολουθήσουν θα έχουμε αναπόφευκτα τη συνέχεια των εκφυλιστικών πρακτικών. Αντί να συζητηθεί ποια είναι τα επόμενα βήματα την κρίσιμη εβδομάδα ψήφισης του νομοσχεδίου θα έχουμε αλληλοκαταγγελίες για το ποιος επιτέθηκε πρώτος και ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό το κατάπτυστο περιστατικό. Φυσικά δεν υπάρχει τρόπος για τους φοιτητές στους Φ.Σ. να επιβεβαιώσουν τι συνέβη πραγματικά. Μπορούν μόνο να επιβεβαιώσουν αυτά που βλέπουν μέσα στον Σύλλογο.
Μία σοβαρή αριστερή κομμουνιστική παράταξη θα θεωρούσε εντελώς ανούσιο το θέμα της θέσης των πανό και θα επικέντρωνε τις ενέργειες της στην μαζικοποιήση του κινήματος και τη σύνδεση του με το εργατικό κίνημα. Αν δεχόταν επίθεση από άλλη δύναμη του κινήματος ή επιχειρούταν να αποκλειστεί από διαδικασίες και κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος, θα άνοιγε το θέμα μέσα στους Φ.Σ., οι οποίοι αναμφίβολα θα καταδίκαζαν τις δυνάμεις που θέλουν να λύνουν τις διαφορές τους με γροθιές και ρόπαλα. Το πρόβλημα είναι ότι οι δύο μεγαλύτερες αριστερές παρατάξεις χρησιμοποιούν εδώ και πολλά χρόνια αυτές τις πρακτικές μέσα στο φοιτητικό κίνημα.
Ένας από τους λόγους που μένουν χωρίς λογοδοσία στο φοιτητικό κίνημα αυτές οι πρακτικές είναι γιατί δεν υπάρχει δημοκρατικός συντονισμός του φοιτητικού αγώνα. Για να ξεδιαλύνει αυτό το περιστατικό βίας, αυτό που πρέπει να ρωτήσει κάθε σκεπτόμενος αγωνιστής φοιτητής είναι: ποιος αποφασίζει που θα μπουν τα πανό; Η απάντηση είναι: οι φοιτητικές παρατάξεις. Και εφόσον οι φοιτητικές παρατάξεις δεν μπορούν να έρθουν σε συμφωνία μεταξύ τους, και επιπρόσθετα επειδή είναι δυνάμεις που ασπάζονται σταλινικές πρακτικές, το θέμα λύνεται τελικά με φυσική βία.
Για να σταματήσουν αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα οι φοιτητές πρέπει να πάρουν τον έλεγχο του κινήματος στα χέρια τους. Να δημιουργήσουν πραγματικά συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων που τώρα στην πραγματικότητα είναι συντονιστικά παρατάξεων (τις περισσότερες φορές μάλιστα γίνονταν δύο διαφορετικά συντονιστικά, ένα της ΠΚΣ και ένα των ΕΑΑΚ). Για να σταματήσουν οι αποφάσεις για την πορεία του φοιτητικού κινήματος να λαμβάνονται στα κλειστά γραφεία της ΚΝΕ και της ΑΡΑΣ οι Φ.Σ. πρέπει να εκλέγουν κάθε βδομάδα έναν αντιπρόσωπο για κάθε 50 ή 100 φοιτητές σε ένα δημοκρατικό συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων σε κάθε πόλη αλλά και πανελλαδικά. Αυτά τα συντονιστικά πρέπει να λειτουργούν, όπως και οι Γ.Σ., με την αρχή της πλειοψηφίας. Οι αντιπρόσωποι θα είναι υπόλογοι στις Γ.Σ. και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί από αυτές. Ένα τέτοιο συντονιστικό θα είχε το κύρος και τη νομιμοποίηση να αποφασίσει που θα μπουν τα πανό, και πώς θα οργανωθεί η περιφρούρηση, καθώς και να αποκαλύψει ποια δύναμη είναι υπεύθυνη για εκφυλιστικά φαινόμενα βίας στο εσωτερικό του κινήματος. Ο λόγος που οι προαναφερθείσες αριστερές παρατάξεις δεν αναφέρουν καν αυτό το στοιχειώδες μέτρο εκδημοκρατισμού του φοιτητικού κινήματος είναι για να μη χάσουν τον έλεγχο που έχουν πάνω σε αυτό και να συνεχίσουν να το «καπελώνουν».
Η πολυετής συνέχιση αυτών των εκφυλιστικών φαινομένων ενδοκινηματικής βίας είναι ένα από τα στοιχεία που τονίζουν την ανάγκη να αλλάξουν ριζικά τις θέσεις τους αυτές οι δυνάμεις ή να παραμεριστούν από νέες επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις μέσα στο φοιτητικό κίνημα, οι οποίες θα πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας αυτές τις σταλινικές πρακτικές.
