Μια πολύ καλή ανάλυση για τις εξελίξεις στη Συρία και το συσχετισμό των δυνάμεων μετά τη ρωσική επέμβαση.
Την Δευτέρα 28/9 για πρώτη φορά μέσα σε δέκα χρόνια, ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, παρακολούθησε την γενική συνέλευση του ΟΗΕ, αφού πριν είχε συνάντηση κεκλεισμένων των θυρών με των Αμερικανό πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα. Μόλις πριν από ένα μήνα, μια τέτοια συνάντηση θα φάνταζε άκρως απίθανη. Από την κρίση στην Ουκρανία, οι σχέσεις μεταξύ των δυτικών κυβερνήσεων και της Ρωσίας έχουν ταχύτατα επιδεινωθεί, καθώς έχουν επιβληθεί σοβαρές κυρώσεις στη χώρα και ο Πούτιν έχει γίνει ο πιο δυσφημισμένος άνθρωπος στα δυτικά ΜΜΕ.
Παρ’ όλα αυτά, η αξιοσημείωτη αύξηση της στρατιωτικής παρουσίας της Ρωσίας στην Συρία, τον τελευταίο μήνα, έχει αλλάξει την κατάσταση. Βλέποντας την σταδιακή διάβρωση και αποσύνθεση του κρατικού μηχανισμού του Άσαντ, ο Πούτιν δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να επέμβει και να στηρίξει το αδύναμο συριακό καθεστώς απέναντι στην άνοδο των ισλαμικών ρευμάτων.
Οι ΗΠΑ ταχύτατα κατήγγειλαν αυτή τη κίνηση, αλλά αυτό, που αποκαλύπτει η συγκεκριμένη κατάσταση, είναι η αδυναμία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Για παραπάνω από ένα χρόνο, οι ΗΠΑ και η συμμαχία τους ενάντια στο Ισλαμικό κράτος βομβάρδιζαν περιοχές ελεγχόμενες από τον ISIS στη Συρία και το Ιράκ χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Τώρα, είναι αναγκασμένοι να στηριχτούν στην ρώσικη επέμβαση ως τη μόνη διέξοδο από την κρίση. Ήταν αποκαλυπτικό για το ποιος κάνει κουμάντο τώρα, το γεγονός ότι ο Μπάρακ Ομπάμα, μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, έπρεπε να μετακινηθεί δραματικά από την προηγούμενή του θέση λέγοντας: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι διατεθειμένες να δουλέψουν με οποιοδήποτε έθνος – συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας και του Ιράν – ώστε να σταματήσει η σύγκρουση.»
Ζήτημα συμμαχίας
Στο Ιράκ, ο πόλεμος εναντίον του IS και η επανακατάληψη των ιρακινών πόλεων προχωρούσε με βασανιστικά αργούς ρυθμούς και κόστος χιλιάδων ζωών. Εντωμεταξύ, ο IS έχει καταφέρει να καταλάβει νέες περιοχές όπως το Ramadi, την πρωτεύουσα του κυβερνείου Anbar. Αυτό προκύπτει από την αδυναμία του ιρακινού κράτους, σε συνδυασμό με την αδυναμία των ΗΠΑ να συντονίζουν άμεσα τις επιχειρήσεις με τα στρατεύματα που έχουν παίξει τον σημαντικότερο ρόλο στις επιθέσεις, δηλαδή με τις σχετιζόμενες με το Ιράν πολιτοφυλακές. Την ίδια στιγμή, οι εταίροι των ΗΠΑ από τις χώρες του Κόλπου ασκούν ουσιαστικές πιέσεις σε ιρακινές σουνίτικες φυλές, ώστε να διατηρήσουν την υποστήριξη τους για την επίθεση ενάντια στον IS ως διαπραγματευτικό χαρτί για την κεντρική κυβέρνηση.
Στη Συρία, οι προσπάθειες των ΗΠΑ είχαν ως αποτέλεσμα την διεύρυνση των δυνάμεων του IS, εκτός από τις κουρδικές περιοχές, όπου οι αριστερές Κουρδικές δυνάμεις του YPG (Λαϊκές Μονάδες Άμυνας) – μια οργάνωση που χαρακτηρίζεται ως τρομοκρατική από τις ΗΠΑ – έχουν σημειώσει αρκετά καθοριστικά πλήγματα στον IS.
Ωστόσο, ακόμα και οι προελάσεις των Κούρδων σταμάτησαν, καθώς οι τελευταίοι στοχοποιήθηκαν από το τουρκικό καθεστώς του Ερντογάν ως ένα από τα βασικά μέλη της συμμαχίας με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, το καθεστώς του Ερντογάν ξεκίνησε αεροπορικές επιχειρήσεις που είχαν στόχο τις πολιτοφυλακές του κουρδικού PKK στο Ιράκ που αποτελούν τις πιο αποτελεσματικές δυνάμεις ενάντια στον IS στο έδαφος.
Εν τω μεταξύ, ο Ερντογάν υποστηρίζει ενεργά τον IS επιτρέποντάς του να δημιουργήσει δίκτυα στρατολόγησης, μεταφοράς και διακίνησης μέσα στη Τουρκία. Στην ουσία, ήταν η ενεργή παρέμβαση του Ερντογάν, η οποία απέτρεψε την τελευταία στιγμή την κατάληψη από τις, υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ, δυνάμεις του YPG του τελευταίου, ελεγχόμενου από τον IS,συνοριακού περάσματος ανάμεσα στην Τουρκία και τη Συρία. Έτσι ενώ ο IS δέχεται επιθέσεις από τις ΗΠΑ, ένας από τους βασικούς του συμμάχους είναι απασχολημένος να τον επανεφοδιάζει και να διατηρεί ανοιχτή τη ροή μαχητών προς της περιοχές του.
Το Νότιο Μέτωπο, το οποίο είναι η μοναδική σημαντική ομάδα που αποτελεί επίσημα μέρος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, δεν μπόρεσε να ενωθεί με τον επίσημο στρατό και η πρόσφατη προσπάθεια του να καταλάβει την πόλη Darra στο νότο «πάγωσε» από το δωμάτιο επιχειρήσεων της CIA στην Ιορδανία. Οι περιοχές και οι άνδρες του σταδιακά απορροφούνται από διάφορα ισλαμικά ρεύματα που πολύ πιθανόν να το διατηρούν ζωντανό, κυρίως, αντιμετωπίζοντάς το ως πηγή προμήθειας όπλων από την Δύση.
Οι προσπάθειες των ΗΠΑ να στήσουν μια δική τους διαμεσολαβητική δύναμη, επίσης, σαμποταρίστηκε από τους παραδοσιακούς της συμμάχους. Η υψηλής δημοσιότητας αποστολή εκπαίδευσης και εξοπλισμού αποτέλεσε μια απόλυτη ταπείνωση του συνόλου του Αμερικανικού στρατιωτικού κατεστημένου. Έχοντας ξοδέψει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να δημιουργήσουν μια αξιόπιστη δύναμη, η πρώτη ομάδα που μπήκε στο Συριακό έδαφος αμέσως δέχτηκε επίθεση από υποστηριζόμενη από την Τουρκία ομάδα της Al-Qaeda, την Jabhat Al-Nusra. Από τους περίπου πενήντα μαχητές μόνο μια χούφτα έχουν επιβιώσει σήμερα. Πιστεύεται ότι οι θέσεις τους αποκαλύφθηκαν στην Jabhat Al-Nursa από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. Η δεύτερη ομάδα Αμερικανών στρατιωτών, στάλθηκε πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά ο διοικητής τους αμέσως αυτομόλησε στην Jabhat Al-Nursa, παίρνοντας μαζί του μεγάλες ποσότητες στρατιωτικού υλικού υψηλής τεχνολογίας, αποκηρύσσοντας τις προσπάθειες των ΗΠΑ να εμποδίσουν τους στρατιώτες να παλέψουν ενάντια στον καθεστώς του Άσαντ. Για το λόγο αυτό, τη Δευτέρα η όλη προσπάθεια ανακλήθηκε και η αποστολή πάγωσε επ’ αόριστον.
Όλα αυτά τα γεγονότα αποκαλύπτουν τις βαθιές και άλυτες αντιφάσεις, μέσα στις οποίες βρίσκονται οι ΗΠΑ. Έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των παραδοσιακών τους συμμάχων, της Τουρκίας και των κρατών του Κόλπου, που τώρα υπηρετούν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα και έχουν φύγει εκτός ελέγχου των ΗΠΑ. Εντωμεταξύ, ο Ομπάμα δεν έχει καθόλου αξιόπιστα στρατεύματα στο έδαφος. Η συνεργασία του με τον YPG εμποδίστηκε από τον Ερντογάν και οι ΗΠΑ δεν μπορούν ανοιχτά να συνεργαστούν με τους Ιρανούς, τη Χεζμπολάχ ή το καθεστώς του Άσαντ υπό το φόβο της εναντίωσης από τους συμμάχους τους και τους Ρεπουμπλικανούς στις ΗΠΑ.
Η Ρωσία στο προσκήνιο
Η είσοδος της Ρωσίας στο προσκήνιο ήρθε, καθώς γινόταν ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι το καθεστώς του Άσαντ κλονιζόταν κάτω από τις πιέσεις του εμφυλίου πολέμου. Για τη Ρωσία κάτι τέτοιο θα αποτελούσε πλήγμα, διότι το καθεστώς του Άσαντ είναι ο βασικός σύμμαχος της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή και επιπλέον, φιλοξενεί τη μοναδική της στρατιωτική εγκατάσταση εκτός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης , την ναυτική βάση της Tartus.
Η πτώση του Άσαντ δεν θα είχε μόνο ως αποτέλεσμα η Συρία να κυριευθεί από Ισλαμικές οργανώσεις, αλλά επιπλέον θα οδηγούσε σε αποσταθεροποίηση την Τουρκία, το Λίβανο και την Ιορδανία, καθώς και τα κράτη του Κόλπου. Αυτό θα αποτελούσε βασική απειλή για τα ρωσικά συμφέροντα στη περιοχή και θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες για ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία.
Θα είχε επίσης άμεσο αντίκτυπο μέσα στη Ρωσία, όπου ισλαμικά γκρουπ κλίνουν προς τον IS σε τέσσερις περιοχές του ρωσικού Καυκάσου: στο Νταγκεστάν, στην Τσετσενία, στην Ιγκουσετία και στην Καμπαρτίνο – Μπαλκάρια.
Με την επέμβασή της στο συριακό εμφύλιο πόλεμο, η Ρωσία όχι μόνο δίνει την πολύ αναγκαία ηθική ώθηση στους εξουθενωμένους Σύριους στρατιώτες, αλλά παρέχει την επίσης πολύ αναγκαία τεχνική, πληροφοριακή και αεροπορική υποστήριξη, κάτι που οι ΗΠΑ δεν παρείχαν στο καθεστώς. Αυτό θα αλλάξει εντελώς την ισορροπία δυνάμεων στο πεδίο της μάχης.
Την ίδια στιγμή η Ρωσία έχει στήσει αίθουσα κοινών επιχειρήσεων μαζί με το Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία στη Βαγδάτη. Αυτό αποτελεί απευθείας παράβαση της συμμαχίας, της οποίας ηγούνται οι ΗΠΑ και της οποίας το Ιράκ αποτελεί μέλος.
Σε μια συνέντευξη τύπου τη Δευτέρα ο Hakem al-Zameli, ο επικεφαλής της επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας του Ιράκ, είπε ότι ιρανικές και ρωσικές ομάδες έχουν ήδη καταφθάσει στο Ιράκ, ώστε να ξεκινήσουν τη προετοιμασία της τετραμερούς συμμαχίας.
Στην συνέχεια πρόσθεσε: «Το Ιράκ χρειάζεται την ανταλλαγή εμπειρίας και πληροφοριών με χώρες, ειδικά αφότου έγινε ξεκάθαρο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι σοβαρές και απέτυχαν μαζί με την Διεθνή συμμαχία να αντιμετωπίσουν το Ισλαμικό Κράτος.»
Από μια άποψη, η Ρωσία κατάφερε να κάνει αυτό που οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν, να προετοιμάσει δηλαδή μια σοβαρή στρατιωτική εκστρατεία μαζί με δυνάμεις που πραγματικά πολεμούν τον IS στο έδαφος.
Ωστόσο, υπάρχει και ένας ακόμα λόγος για την επέμβαση του Πούτιν. Από το 2014, μετά την Ουκρανική κρίση, η Ρωσία έγινε παρίας ανάμεσα στις υπόλοιπες παγκόσμιες δυνάμεις της Δύσης, η οποία επέβαλε σκληρές κυρώσεις οδηγώντας την οικονομία της χώρας σε σοβαρή κρίση. Για τον Πούτιν , η επέμβαση στη Συρία αποτελεί μια δίοδο ώστε να επαναφέρει τον εαυτό του στο παγκόσμιο σκηνικό και την ίδια στιγμή να συνδεθεί με τη Δύση.
Στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, ο Πούτιν κάλεσε για μια συμμαχία όπως αυτή που νίκησε τον Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Παρά το σιωπηρό υπαινιγμό για την αμερικάνικη υποστήριξη των Ναζί και των φασιστών στην Ουκρανία, ο Πούτιν ξεκάθαρα υπαινισσόταν την κατατρόπωση του στρατού του Χίτλερ από τους Σοβιετικούς, η οποία οδήγησε σε μία γρήγορη εκτόξευση της δημοτικότητας των Σοβιετικών σε ολόκληρο τον κόσμο και σηματοδότησε την είσοδό τους στο προσκήνιο ως μια βασική παγκόσμια δύναμη.
Καμία επιλογή για τον Ομπάμα
Παρά τις κούφιες απειλές τους, ο Ομπάμα και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν έχουν άλλη επιλογή από το να δεχτούν το τετελεσμένο γεγονός της επέμβασης του Πούτιν, το οποίο αποτελεί τον μοναδικό τους δρόμο για την σταθεροποίηση της Συρίας. Ο ένας μετά τον άλλον, κορυφαίοι δυτικοί ιμπεριαλιστές αξιωματούχοι παραδέχονται ότι η Δύση χρειάζεται να συνεργαστεί με τη Ρωσία. Πράγματι, τι άλλο θα ήθελαν να κάνουν σχετικά με αυτό; Καλούσαν για μια συμμαχία όλων των εθνών ενάντια στον IS και τώρα, που η Ρωσία την προσφέρει, είναι σε αδύναμη θέση ώστε να την αρνηθούν.
Η προηγούμενη αμετάκλητη απαίτηση για απομάκρυνση του καθεστώτος του Άσαντ επίσης ξεθώριασε, καθώς κορυφαίοι δυτικοί αξιωματούχοι σταδιακά παραδέχονται ότι «μπορεί να υπάρξει χώρος για τον Άσαντ» σε ένα μεταβατικό καθεστώς.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Άσαντ, η οικογένειά του και οι φίλοι του είναι τόσο στενά δεμένοι με το συριακό κράτος, το όποιο θα καταρρεύσει αν αυτοί απομακρυνθούν. Ακόμα και ο Ομπάμα, παρά το γεγονός ότι τόσο καιρό καταγγέλλει τη βαρβαρότητα το συριακού καθεστώτος στον ΟΗΕ, έπρεπε να παραδεχτεί ότι «ο ρεαλισμός επιβάλει ότι χρειάζεται ένας συμβιβασμός, ώστε να σταματήσουν οι μάχες και, σε τελική ανάλυση, να εξαλειφθεί o ΙSIL».
Ο Πούτιν προσφέρει στον Ομπάμα ένα «κλαδί ελιάς», μια διέξοδο από το χάος που έχουν δημιουργήσει οι ΗΠΑ στη Συρία, αλλά βάζοντας τους δικούς του όρους, καθώς και την αναγνώριση της Ρωσίας ως μια παγκόσμια δύναμη που θα αντιμετωπίζεται με ίσους όρους. Για τον Ομπάμα αυτό αποτελεί μια ευκαιρία που δεν μπορεί να χαθεί, παρ’ όλο που θα του προκαλέσει προβλήματα με τους Ρεπουμπλικάνους στο εσωτερικό.
Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις είναι επίσης θετικές. Η ροή προσφύγων από την Συρία ήδη έχει αποσταθεροποιητική επίδραση στο πολιτικό σύστημα της ΕΕ και προκαλεί διαχωρισμούς μεταξύ των ευρωπαϊκών αρχουσών τάξεων πάνω στο ζήτημα του ποιος θα επωμιστεί το κόστος. Την ίδια στιγμή, η ήδη εύθραυστη οικονομία της ΕΕ, και ειδικά η γερμανική, έχει πληγεί σοβαρά από τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Γι’ αυτό, πολύ κορυφαίοι αξιωματούχοι από χώρες της ΕΕ έχουν αλλάξει την συμπεριφορά τους, ειδικά σε ό,τι αφορά την απαίτηση για την ανατροπή του Άσαντ.
Εξαίρεση στον κανόνα φαίνεται να αποτελεί η Γαλλία του Φανσουά Ολάντ, ο οποίος κατηγόρησε τον Άσαντ για εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας. Ωστόσο, σε μια ομιλία του στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, αποκάλυψε την απομόνωση του με το να κάνει έκκληση στα ευρωπαϊκά έθνη να μην αφήσουν την προσφυγική κρίση να καθορίζει την στάση τους απέναντι στη Συρία. Βεβαίως, αυτό είναι εύκολο να το πει, καθώς η Γαλλία είναι λιγότερο εκτεθειμένη στη προσφυγική κρίση και στις κυρώσεις στη Ρωσία, καθώς επίσης έχει στενότερους δεσμούς με τα κράτη του Κόλπου και άλλους ιδρυτές του Ισλαμικού φονταμενταλισμού στην Μέση Ανατολή.
Απέχοντας πολύ από το να φέρει μια ποιοτική αλλαγή στην κατάσταση στη Μέση Ανατολή, η ρωσική κίνηση έφερε στην επιφάνεια την πραγματική κατάσταση: ότι το καθεστώς του Άσαντ και το Ιράν αποτελούν τις μοναδικές δυνάμεις που μπορούν να πολεμήσουν τον IS στη Συρία και στο Ιράκ, σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς συμμάχους της Δύσης που αποτελούν τις βασικές πηγές αποσταθεροποίησης. Όμως, όντας ανίκανοι να πάρουν την απόφαση από μόνοι τους, οι Αμερικάνοι περίμεναν να την πάρει εκ μέρους τους η Ρωσία και δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να την ακολουθήσουν.
Οι ΗΠΑ όχι μόνο πρέπει να αποδεχτούν τα γεγονότα, αλλά θα πρέπει να σταματήσουν την χρηματοδότηση των επίγειων δυνάμεων, εάν θέλουν να αποφύγουν μια άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Φυσικά, έτσι κι αλλιώς θα έκαναν κάτι τέτοιο αργά η γρήγορα, διότι δεν απέδωσε, αλλά το γεγονός ότι η Ρωσία τους επιβάλει να το κάνουν αποτελεί μια επιπλέον γελοιοποίηση.
Ιμπεριαλιστικός οφθαλμός αντί οφθαλμού
Η ρίζα όλης της βαρβαρότητας στη Συρία μπορεί να εντοπιστεί στις επεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και στους σαπισμένους συμμάχους του στη Τουρκία και στα κράτη του Κόλπου. Πρώτα, μέσω της αποσταθεροποίησης του Ιράκ και του διαμελισμού του πάνω σε θρησκευτικές γραμμές από την αμερικάνικη κατοχή, η οποία άφησε εκατομμύρια νεκρούς και ακόμα περισσότερους εκτοπισμένους. Και στη συνέχεια, μέσω της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία από το ξεκίνημα της συριακής επανάστασης το 2011.
Από τότε, αυτές οι δυνάμεις έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια δολάρια στη δημιουργία της Ισλαμικής αντίστασης, ώστε να διώξουν τον Άσαντ και να αποδυναμώσουν τη Συρία. Η CIA μόνο, ξόδευε σχεδόν 1δισ δολάρια το χρόνο σε κάτι, το οποίο έχει γίνει μια από τις μεγαλύτερες αποστολές στην ιστορία της υπηρεσίας. Ενώ το τέρας που δημιούργησαν τώρα έχει γίνει βάρος για τις ΗΠΑ, οι σύμμαχοι τους έχουν επενδύσει αρκετά σ’ αυτό, για να το παρατήσουν. Όμως όπως είπε ο Πούτιν στον Ομπάμα, δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Φυσικά, ενώ ο Πούτιν μπορεί να εκθέσει την υποκρισία της Δύσης, αυτό δε σημαίνει ότι τρέφει τα καλύτερα αισθήματα για την Συρία. Για τον Πούτιν, η Συρία δεν σημαίνει τίποτα. Στην πραγματικότητα, η ναυτική βάση της Tartus δεν αποτελεί σημαντική θέση για την Ρωσία σε σύγκριση με άλλα προβλήματα που πιθανόν να έχει η Ρωσία. Για τον Πούτιν η Συρία αποτελεί ένα διαπραγματευτικό χαρτί, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει για να ανακτήσει την χαμένη θέση της Ρωσίας ως παγκόσμια δύναμη και ως περιφερειακή δύναμη στην Μέση Ανατολή.
Η ρωσική ανάμειξη μπορεί να αποδυναμώσει τους Ισλαμιστές, αλλά αυτό δεν θα οδηγήσει στη δημιουργία μιας ελεύθερης, δημοκρατικής Συρίας του λαού. Πρώτα απ’ όλα, οι Ρώσοι υπερασπίζουν σθεναρά το καθεστώς του Άσαντ, το οποίο αποτελεί και πάντα θα αποτελεί μια δικτατορία. Μπορεί ο Άσαντ να φαίνεται ως ο βασικός πολέμιος των Ισλαμιστών σήμερα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους Σύριους Ισλαμιστές, συμπεριλαμβανομένης της Αλ Κάιντα, αρκεί να μπορεί να τους χρησιμοποιεί, για να ασκεί πίεση στην αμερικάνικη κατοχή στο Ιράκ. Επίσης, δεν είχε κανένα πρόβλημα με το να τους παρακολουθεί να σφετερίζονται την Συριακή επανάσταση. Ενώ το επαναστατικό κίνημα έχει την συμπάθεια αρκετών Σύριων σε περιοχές ελεγχόμενες από τον Άσαντ, το Ισλαμικό κίνημα σήμερα έχει ενισχύσει την υποστήριξη του Άσαντ. Όσο το τσάκισμα της επανάστασης αποτελούσε το ζητούμενο, οι ιμπεριαλιστές, οι Ισλαμιστές και ο Άσαντ βρίσκονταν ντε φάκτο στο ίδιο στρατόπεδο.
Ακόμα και σήμερα, οι προτάσεις των Ιρανών και των Ρώσων (καθώς και του Άσαντ) απλώς περιορίζονται σε μία συμφωνία, όπου η εξουσία θα μοιράζεται στις ομάδες που υπάρχουν στη Συρία. Όμως, ποιες είναι αυτές οι ομάδες; Είναι εγκληματικές συμμορίες που δραστηριοποιούνται κάτω από την ομπρέλα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA), νεοφιλελεύθεροι δημοκράτες υποστηριζόμενοι από τη Δύση, πολιτοφυλακές που επίσης υποστηρίζονται από την Δύση, καθώς και διαφορετικών αποχρώσεων Ισλαμιστές που υποστηρίζονται από την Τουρκία και την Σαουδική Αραβία. Με εξαίρεση τις κουρδικές δυνάμεις , καμία από αυτές τις ομάδες στη Συρία δεν αντιπροσωπεύει τις συριακές μάζες και είναι σίγουρο ότι αυτές οι ομάδες θα στραφούν εναντίον των Κούρδων, πριν καν στεγνώσει το μελάνι από μια μελλοντική συμφωνία.
Οι δυνάμεις της Συριακής επανάστασης έχουν εδώ και καιρό εξοντωθεί, έχουν αντικατασταθεί ή διαφορετικά έχουν τσακιστεί από τους ιμπεριαλιστικούς γύπες της περιοχής. Το λάθος τους, το οποίο το πλήρωσαν ακριβά, ήταν ότι προσπάθησαν να περιορίσουν τον αγώνα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και να καλέσουν την βοήθεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ασφαλώς, η ταξική πάλη δεν θα σταματήσει, αλλά προς το παρόν οποιαδήποτε σωτηρία για τις συριακές μάζες θα έρθει από επαναστατικά κινήματα που θα εκδηλωθούν κάπου αλλού στην περιοχή.
Μέσα στον καπιταλισμό,ωστόσο, δεν υπάρχουν λύσεις στη κρίση της Μέσης Ανατολής. Ενώ η Ρωσία μπορεί να πολεμάει τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό στη Συρία, αυτό το κάνει μόνο και μόνο για την υπεράσπιση της ταξικής κοινωνίας και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Οι μοναδικές δυνάμεις που έχουν το συμφέρον των μαζών μέσα στη καρδιά τους είναι οι ίδιες οι εργατικές μάζες. Σε καπιταλιστική βάση κανένα από τα προβλήματα των μαζών δεν μπορεί να λυθεί. Μόνο μέσω ενός επαναστατικού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό σε όλη την ευρύτερη περιοχή, μπορεί η βαρβαρότητα του φονταμενταλισμού, η φτώχεια και η μιζέρια να εξαλειφθούν.
Χαμίντ Αλιζαντέχ
Μετάφραση από την ιστοσελίδα www.marxist.com : Ιωσήφ Σπάρταλης
