«Ο φίλος μου ο Χίτλερ»
Το έργο του Γιούκιο Μισίμα αφηγείται την ιστορία της Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών, από την οπτική 4 πρωταγωνιστών της. Δολοπλοκίες και πολιτικά παιχνίδια με πρωταγωνιστές κεντρικά στελέχη του Ναζιστικού κόμματος λίγο πριν την ολοκληρωτική ανάληψη της εξουσίας. Οι κύριοι χαρακτήρες της παράστασης είναι ο ίδιος ο Χίτλερ, ο βιομήχανος Κρουπ, ο επικεφαλής των SA Ερνστ Ρεμ, και ο Γκέοργκ Στράσερ, ο οποίος εκπροσωπεί την πιο «ριζοσπαστική» πτέρυγα του Ναζιστικού κόμματος.
Μπορεί αυτό να συνέβη λόγω θεματολογίας, ή προσωπικών προτιμήσεων, χωρίς να αποκλείω να ήταν πράγματι στις προθέσεις του συγγραφέα ή της σκηνοθέτιδας, αλλά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης είχα στο μυαλό μου ότι μου θυμίζει Μπρεχτ. Και το ότι δεν με συνεπήρε συναισθηματικά το δράμα των χαρακτήρων (βέβαια σε αυτό μπορεί επίσης να συνέβαλε και η γνώση ότι πρόκειται για ναζιστικά κτήνη), έκανε τη σκέψη για τον παραλληλισμό με τον Μπρεχτ ακόμα πιο έντονη.
Μια ωραία σκηνοθετική προσθήκη ήταν η χρήση ενός βωβού ρόλου «μπαλαντέρ» που είχε ο ηθοποιός που υποδυόταν ο Κρουππ, και η οποία μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα και ως κριτική για τον ευπροσάρμωστο ρόλο του μεγάλου κεφαλαίου στις πολιτικές εξελίξεις γενικά. Παίζουν: Σάκης Καρκαφίρης, Θάνος Κρομμύδας, Απόστολος Μαλεμπιτζής, Νεκτάριος Σμυρνάκης. Μετάφραση, κινησιολογία, και σκηνοθεσία: Βικτωρία Τσεκμάκ. Κοστούμια: Χριστίνα Κοστίβ.
«Γυναίκες στο ντιβάνι»
Η παράσταση αποτελείται από τρεις μονολόγους τριών διαφορετικών γυναικών σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Οι τρεις μονόλογοι είναι επιλογή και διασκευή τριών ιστοριών από το ομότιτλο μυθιστόρημα 24 μονολόγων γυναικών, της Βούλας Αργυροπούλου. Πρωταγωνιστεί η Αλεξάνδρα Χαραλαμπίδου και στα τρία μέρη. Μέσα από τις ιστορίες της ζωής τους θίγουν το ρόλο της γυναίκας, τη μητρότητα ως ρόλο αλλά και ως ατομική ανάγκη, ενώ κάθε ιστορία με διαφορετικό τρόπο θίγει και διαφορετικές πτυχές έμφυλης καταπίεσης. Πόσο συχνά – ειδικά στο παρελθόν – μια γυναίκα εξαναγκάζεται σ’ έναν γάμο-φυλακή, και ειδικά από τη μητέρα της. Πόσο πολύ ακόμα και σήμερα, θα εθελοτυφλεί μια μητέρα που το παιδί της κακοποιείται μέσα στο σπίτι της. Πόσο εύκολα, ακόμα και σήμερα, μια γυναίκα που θέλει και δεν καταφέρνει να κάνει παιδί, θα επωμιστεί όλη την ευθύνη για αυτό μόνη της.
Είναι μια συναισθηματικά φορτισμένη παράσταση, με κορύφωση στην τελευταία ιστορία. Ειδικά με τα γεγονότα έμφυλης βίας των τελευταίων χρόνων, η παράσταση έχει περισσότερους λόγους να είναι επίκαιρη. Όσον αφορά τη σκηνική παρουσία, γίνεται κατορθωτό η προσοχή του θεατή να μην αποσπάται από το επίκεντρο του έργου που είναι οι γυναίκες, ενώ παράλληλα δεν φαίνεται άδεια ή φτωχή. Τόσο το σκηνικό που είναι λιτό – αλλά με ενδιαφέρουσα σημειολογία – όσο και ο δεύτερος, ουσιαστικά βουβός, ρόλος του ψυχοθεραπευτή, τον οποίο υποδύεται ο Σάκης Τσινιάρος που είναι υπεύθυνος και για τη σκηνοθεσία, λειτουργούν αρκετά υποστηρικτικά. Οι παραστάσεις για τη φετινή σεζόν έχουν τελειώσει, αλλά θα συνεχίσουν την επόμενη σεζόν 2024-2025.
Ορέστης Πουλάκης
