Μια κρίση του καθεστώτος
Ο Τρότσκι εξηγούσε ότι είναι οι ξαφνικές κι απότομες αλλαγές στις συνθήκες που δημιουργούν επαναστατική συνείδηση στις μάζες. Η κρίση βγάζει τις μάζες από την απάθειά τους παντού. Υπάρχει μια αυξανόμενη ζύμωση στην κοινωνία. Μια κριτική διάθεση αναπτύσσεται και μια αμφισβήτηση του συστήματος, πράγμα το οποίο δεν επικρατούσε πριν.
Η παρούσα κρίση, με ταχύτητα εκθέτει μπρος στα μάτια των μαζών ολάκερη την παρακμή της υπάρχουσας κοινωνίας και των θεσμών της. Το ένα στρώμα του κατεστημένου μετά το άλλο εγκαλείται μπρος στην έδρα του δικαστηρίου της κοινής γνώμης και κρίνεται ένοχο : τραπεζίτες, πρωθυπουργοί, πολιτικοί και πρόεδροι κρατών, βαρόνοι του τύπου κι επίσκοποι. Εκείνοι που έχαιραν σεβασμού τώρα περιφρονούνται και θεωρούνται όνειδος.
Οι μάζες αναζητούν ένα τρόπο εξόδου από την κρίση. Τούτο αντανακλάται σε εκλογικό επίπεδο με την βίαιη ταλάντευση προς τα αριστερά και προς τα δεξιά. Η μια μετά την άλλη οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν και πέφτουν. Οποιοσδήποτε πιθανός συνδυασμός έχει επιχειρηθεί κι έχει αποτύχει, διότι σε μια καπιταλιστική βάση δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από το αδιέξοδο. Με αυτόν τον τρόπο, για κάποιο χρονικό διάστημα οι πολιτικοί, τα κόμματα, τα προγράμματα και οι ιδέες μπαίνουν σε δοκιμασία. Οι μάζες σταδιακά μαθαίνουν τι κρύβεται πίσω από τις κενές υποσχέσεις.
Μια διάθεση σκεπτικισμού αρχίζει να αναπτύσσεται που θέτει υπό αμφισβήτηση τον κοινοβουλευτισμό και την πολιτική γενικά. Ωστόσο, στην Ευρώπη οι αυταπάτες περί κοινοβουλευτισμού είναι βαθιά ριζωμένες. Οι μάζες δεν θα εγκαταλείψουν εύκολα τις οργανώσεις με τις οποίες ταυτίζονται. Όμως κάθε μια από αυτές τις οργανώσεις θα τεθεί σε δοκιμασία. Θα υπάρξει μια σειρά από κρίσεις, αποσυνθέσεις και διασπάσεις, με την ανάδειξη νέων πολιτικών σχηματισμών, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το Die Linke και το Μέτωπο της Αριστεράς. Πρέπει να ακολουθήσουμε τέτοιες εξελίξεις προσεκτικά και να είμαστε προετοιμασμένοι να παρέμβουμε δραστήρια ώστε να φτάσουμε στα πιο μαχητικά στρώματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Την επόμενο χρονική περίοδο θα δείτε μια αιχμηρή πόλωση προς τα αριστερά και προς τα δεξιά, όπως ήδη βλέπουμε να συμβαίνει στην Ελλάδα και την Γαλλία. Κατά καιρούς έχουμε εξηγήσει πολλάκις ,πως δεν υπάρχει πιθανότητα φασιστικής ή βοναπαρτιστικής αντίδρασης στην Ευρώπη στο εγγύς μέλλον. Μολαταύτα, η άνοδος της Χρυσής Αυγής αποτελεί μια προειδοποίηση για το τι να περιμένουμε αν αποτύχει η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία στην Ελλάδα. Όσον αφορά το άμεσο μέλλον ,η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να κυβερνήσει με τα μέσα της αστικής δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, πρέπει να στηριχθεί στην ηγεσία των συνδικάτων και των αριστερών κομμάτων.
Ωστόσο, καθώς η κρίση βαθαίνει, η αστική τάξη θα κρίνει ότι υπάρχουν πάρα πολλές απεργίες, πάρα πολλές διαδηλώσεις, πάρα πολύ χάος. Τότε το σύνθημα της (δημόσιας) Τάξης θα ενισχυθεί. Τότε, σενάρια και συνωμοσίες θα εκκολαφθούν, καθώς η Συνωμοσία του Κλαυδίου την δεκαετία του ‘70. Προτού, όμως, τεθεί το ζήτημα της βοναπαρτιστικής αντίδρασης, η εργατική τάξη θα έχει πολλές ευκαιρίες να πάρει την εξουσία. Μια πρόωρη προσπάθεια σε πραξικόπημα, στην Ελλάδα, για παράδειγμα, θα προκαλούσε άγρια αντίσταση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια επαναστατική έξαρση.
Είναι γεγονός πως η κρίση ξεδιπλώνεται ανομοιόμορφα. Έτσι έχει πάντοτε η κατάσταση. Εξελίσσεται γρηγορότερα και με μεγαλύτερη ένταση στις πιο αδύναμες καπιταλιστικά χώρες, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία, ενώ η Γερμανία και η Αυστρία βραδυπορούν, και η Βρετανία βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα. Αλλά αργά ή γρήγορα όλες οι χώρες θα συρθούν μέσα στην γενικευμένη κρίση.
Παντού βλέπουμε το βαρύ φορτίο του παρελθόντος, το οποίο ζυγίζει όσο ένα ψηλό βουνό στη συνείδηση των μαζών και γίνεται ιδιαιτέρως αισθητό στις ηγεσίες των μαζικών οργανώσεων. Οι ρεφορμιστές ηγέτες των συνδικάτων και των αριστερών κομμάτων ζουν στο παρελθόν. Αλλά ακόμα και τα μυαλά των εκπροσώπων των εργαζομένων και των ακτιβιστών των συνδικάτων είναι θολά από τις αναμνήσεις των ηττών του παρελθόντος. Έχουν «μολυνθεί» από διαθέσεις σκεπτικισμού και κυνισμού. Αυτό ισχύει ακόμα στην περίπτωση των ενεργών στρωμάτων, τα οποία είχαν εκπαιδευτεί κακώς από τον σταλινισμό και τον ρεφορμισμό στο παρελθόν και δεν τρέφουν εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Θα χρειαστούν σπουδαία γεγονότα προκειμένου να αναζωογονηθεί αυτό το στρώμα και πολλοί απλώς θα αποσυρθούν από την πολιτική εντελώς και θα αντικατασταθούν από μια νέα γενιά που δεν βαρύνεται από τις αναμνήσεις του παρελθόντος.
Σε γενικές γραμμές, το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης πέφτει περισσότερο στις πλάτες των νέων. Στην Ισπανία οι μισοί νέοι είναι άνεργοι. Στην Βρετανία ο Κάμερον θέλει να ανακαλέσει τις στεγαστικές παροχές για τους νέους κάτω των 25 ετών κλπ. Από τις γραμμές των νέων θα προκύψουν οι καλύτεροι αγωνιστές. Θα προσελκύονται από τα συνδικάτα και τα αριστερά κόμματα της αριστεράς, (βλέποντάς τα) ως μέσα για την αλλαγή της κοινωνίας. Αυτό είναι πάνω στο οποίο βασιζόμαστε κυρίως. Σύμφωνα με τα λόγια του Λένιν, εκείνος που έχει τη νεολαία, έχει το μέλλον.
Καμία διέξοδος
Ορισμένοι πιστεύουν ότι ο μόνος στόχος της άρχουσας τάξης είναι η σωτηρία των τραπεζών. Αυτό, όμως, είναι πολύ απλό. Υπάρχουν αντιφάσεις μεταξύ των διαφορετικών στρωμάτων των καπιταλιστών ,κι οι τραπεζίτες αντιπροσωπεύουν μονάχα ένα τμήμα. Στη Βρετανία το βάρος του χρηματιστικού κεφαλαίου είναι πολύ μεγάλο ,λόγω της καταστροφής της βρετανικής βιομηχανίας. Ακόμη, όμως, και στη Βρετανία ο συντηρητικός συνασπισμός έχει αναγκαστεί να ασκήσει πίεση στις τράπεζες, διερευνώντας τις υποθέσεις της Barclays και της RBS μετά το τελευταίο σκάνδαλο για τον καθορισμό των επιτοκίων .Ο Κάμερον απαίτησε την παραίτηση του επικεφαλής της BARCLAYS, ενώ ο δειλός ηγέτης των Εργατικών, Μιλιμπαντ, θέλει να τον δει στη φυλακή.
Στη Γερμανία είναι η βιομηχανική πτέρυγα της αστικής τάξης που εξουσιάζει τη «φωλιά». Ασκούν πίεση στις τράπεζες να πληρώσουν και να αποδεχτούν τις απώλειες. Στην Ισπανία, οι μετοχές της BANKIA έχουν χάσει περί το 80 – 90 % της αξίας τους, παρά το γεγονός ότι η αξία αυτών των μετοχών υποτίθεται ότι ήταν εγγυημένη από το κράτος και η κυβέρνηση βρισκόταν στα χέρια του δεξιού Λαϊκού Κόμματος.
Από όλες τις πλευρές βλέπουμε άλυτες αντιφάσεις. Η ζήτηση έχει αυξηθεί για Ευρωομόλογα. Αλλά κάποιος θα πρέπει να εγγυηθεί γι αυτά τα υποθετικά ομόλογα. Ποιός θα είναι αυτός; Η Γερμανία, φυσικά! Όταν τα έθνη που χρωστούν, προτείνουν την έκδοση ευρωομολόγων, η Μέρκελ απαντά: «όχι όσο ζω».
Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών αναφέρει ότι η Ελλάδα έχει λάβει περισσότερα χρήματα απ’ όσα πήρε η Γερμανία από το σχέδιο Marshall μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό είναι ένα ψέμα. Μετά το 1948, η Γερμανία έλαβε πολύ περισσότερα από τις ΗΠΑ για να πληρώσει τα μεγάλα χρέη που είχαν συσσωρευτεί πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ναι, όμως αυτό συνέβαινε σε μια εποχή που οι ΗΠΑ κατείχαν τα 2/3 του παγκόσμιου χρυσού στο Φορτ Νοξ και ο καπιταλιστικός οικονομικός κόσμος βρισκόταν σε τεράστια άνοδο.
Σε ποιά θέση βρίσκεται τώρα; Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στην πιο βαθειά κρίση της ιστορίας. Οι ΗΠΑ έχουν ένα τεράστιο έλλειμμα, κι εξωτερικό και εσωτερικό.Το κράτος που ήταν ο μεγαλύτερος δανειστής στον κόσμο έχει γίνει ένας από τους μεγαλύτερους οφειλέτες. Και όσο για τη Γερμανία, δεν υπάρχει αρκετό χρήμα στην Bundesbank να διασώσει την Ισπανία και την Ιταλία. Το χρέος μόνο της Ιταλίας ανέρχεται στο ποσό περίπου των 2 τρισεκατομμυρίων ευρώ.
Η Γερμανία δεν θέλει να πληρώσει, δεν μπορεί όμως από την άλλη να αφήσει το ευρώ απλώς να καταρρεύσει. Από τη μία πλευρά, οι γερμανικές (και οι αμερικανικές) τράπεζες κρατούν μεγάλο ποσοστό του ελληνικού, του ισπανικού και του ιταλικού χρέους. Από την άλλη, η Γερμανία εξάγει τα αγαθά της στις χώρες της ευρωζώνης.
Στις επίμονες απαιτήσεις για ευρωομόλογα, η Μέρκελ απαντά: «Βεβαίως, αλλά εμείς απαιτούμε όλες οι τα χρέη να συμφωνηθούν από την Ε.Ε. (από την Γερμανία δηλαδή), προτού παρουσιαστούν στα εθνικά κοινοβούλια.
Ο ουτοπισμός των ρεφορμιστών
Οι ρεφορμιστές δεν έχουν λύση για την κρίση. Έχουν δεχτεί το καπιταλιστικό σύστημα κι όλες τις λειτουργίες του. Μες στην τυφλότητά τους, πιστεύουν ότι οι περικοπές είναι προϊόν της άγνοιας ή κάποιου ιδεολογικού κινήτρου. Κάποιοι εξ αυτών έχουν επιχειρήσει να ρίξουν το φταίξιμο ακόμα και στους οίκους αξιολόγησης. Τούτο είναι σαν να κατηγορείς το θερμόμετρο που καταγράφει πυρετό. Αν σπάσεις το θερμόμετρο ,ο πυρετός δεν θα εξαφανιστεί. Ακόμη κι αν απαγορεύσεις τους οίκους αξιολόγησης, οι αγορές θα συνεχίσουν να λειτουργούν ακριβώς όπως και πριν. Και υπό καπιταλιστικές συνθήκες, πώς μπορεί κανείς να νομοθετήσει ώστε να πάψουν οι αστοί να παίρνουν τα χρήματά τους από επικίνδυνες ή ασύμφορες αγορές και να τα μεταφέρουν σε ασφαλέστερες ή πιο κερδοφόρες;
Συνθήματα όπως «φορολογείστε τους πλούσιους» μπορεί να έχουν θετική επίδραση στην προπαγάνδα, αλλά στερούνται επιστημονικού περιεχομένου. Ο Ολάντ προτείνει να αυξήσει την φορολογία στα υψηλά εισοδήματα στο 75 %. Αυτό αναμφίβολα κέρδισε ψήφους προς όφελός του, αλλά αν προσπαθήσει να το εφαρμόσει, θα οδηγήσει αυτομάτως σε μια μαζική εκροή κεφαλαίου από την Γαλλία στην Ελβετία ή ακόμα και στη Βρετανία, όπου ο Κάμερον υποστηρίζει ότι θα καλωσόριζε κάτι τέτοιο με ανοιχτές αγκάλες (αυτό δεν βελτίωσε τις σχέσεις του Λονδίνου με το Παρίσι).
Το πρόβλημα με τον ρεφορμισμό είναι ότι παρεμβαίνοντας στην αγορά, χωρίς να την εξαλείψει, καθιστά αδύνατη την ομαλή λειτουργία του καπιταλισμού. Στην περίπτωση της Γαλλίας, αν ο Ολάντ επιχειρήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, θα βρεθεί μπρος σε μια σφοδρή σύγκρουση με το κεφάλαιο που θα τον κάνει ν’ αλλάξει πορεία. Το ίδιο συνέβη και στον Μιτεράν στο παρελθόν. Όμως η κατάσταση τώρα είναι κατά πολύ χειρότερη σε σχέση με το 1981, και η μεταστροφή του Ολάντ θα είναι πολύ πιο γρήγορη και πιο απότομη. Αυτό θα προκαλέσει μια νέα έκρηξη της ταξικής πάλης, με ταυτόχρονη ανάπτυξη του Mετώπου της Aριστεράς (Front de Gauche) και ζύμωση στις τάξεις του σοσιαλιστικού κόμματος.
Ποιό είναι το πρόβλημα; Η εργατική τάξη έχει δείξει ότι είναι πρόθυμη να ανταποκριθεί σε ένα τολμηρό κάλεσμα για δράση, όταν αυτό γίνει. Αλλά οι ηγέτες δεν έχουν εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη ή στους εαυτούς τους. Ακόμα και οι καλύτεροι της αριστεράς είναι ακόμα απρόθυμοι να πάνε μέχρι το τέλος. Ψάχνουν πάντοτε για κάποια «έξυπνη» λύση που θα τους επιτρέψει να αποφύγουν μια ευθεία σύγκρουση με την άρχουσα τάξη. Δίχως όμως αυτή την αναμέτρηση, καμία διέξοδος δεν είναι εφικτή, κι αυτά τα «έξυπνα» συνθήματα θα καταλήξουν σε μια ακόμα χειρότερη κρίση.
Ο Τσίπρας έχει γίνει πολύ δημοφιλής προβάλλοντας μια αριστερή εικόνα κι ερχόμενος σε αντιπαράθεση με τη λιτότητα. Το πρόγραμμά του, όμως, είναι εντελώς ουτοπικό. Επιθυμεί η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη, ενώ απορρίπτει τους όρους που θέτουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Η ηγεσία του ΚΚΕ επιθυμεί η Ελλάδα να επιστρέψει στη δραχμή. Όμως η πρώτη επιλογή έχει απορριφθεί από τους αστούς ηγέτες της Ε.Ε., ενώ η δεύτερη είναι μια τέλεια συνταγή για οικονομική κατάρρευση. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει λύση για τον ελληνικό καπιταλισμό, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ. Το να υποστηρίζουν οτιδήποτε άλλο είναι για να παραπλανήσουν την εργατική τάξη.
Η ιδέα ότι η λύση είναι η άρνηση πληρωμής του χρέους παραμένοντας στον καπιταλισμό, είναι χαρακτηριστικό των ουτοπικών ιδεών των ριζοσπαστών μικροαστών. Αν δεν συνδέεται το αίτημα αυτό με την απαλλοτρίωση των τραπεζιτών και των καπιταλιστών, θα οδηγήσει σε οικονομική κατάρρευση. Αυτό δείχνει την περιορισμένη φύση του προγράμματος του Τσίπρα που δείχνει να πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει την πληρωμή των χρεών της στους Γερμανούς και Γάλλους τραπεζίτες και εν τούτοις να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Αυτό είναι ουτοπία στην ακραία της μορφή. Η Ελλάδα θα δει σύντομα εαυτόν ,όχι μόνο έξω από την Ευρωζώνη αλλά κι από την Ε.Ε., αποκομμένη από τις διεθνείς αγορές κι ανίκανη να δανειστεί χρήματα για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.
Το μοναδικό σωστό μεταβατικό σύνθημα είναι αυτό για την εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση. Αυτά τα παράσιτα έχουν πάρει ήδη αρκετό δημόσιο χρήμα. Ούτε μια δεκάρα για τους τραπεζίτες! Μόνο μέσω της εθνικοποίησης των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών θα είναι δυνατή η κίνηση προς μια ορθολογικά σχεδιασμένη οικονομία.
Η απαλλοτρίωση του χρηματιστικού κεφαλαίου θα προσφέρει πολλές ευκαιρίες για να λυθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Παρά ταύτα, η εθνικοποίηση των τραπεζών καθεαυτή είναι ανεπαρκής. Ακόμα κι αν εθνικοποιούταν ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα δεν θα έμπαινε τέλος στην αναρχία του καπιταλισμού. Είναι αναγκαίο τα μεγάλα μονοπώλια που κυριαρχούν στην οικονομία να εθνικοποιηθούν υπό εργατικό δημοκρατικό έλεγχο και διαχείριση.Τα ανώτερα επίπεδα της οικονομίας πρέπει να βρίσκονται στα χέρια του κράτους ,και το κράτος να είναι στα χέρια της εργατικής τάξης. Μονάχα τότε θα είναι δυνατός ο σχεδιασμός των παραγωγικών δυνάμεων με έναν ορθολογικό κι αρμονικό τρόπο.
Πρέπει να πούμε την αλήθεια στην εργατική τάξη της Ελλάδας: υπάρχει μόνο μια επιλογή: να πάρει την εξουσία κι έπειτα να κάνει έκκληση στους εργάτες της Ευρώπης να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Κάτω η Ευρώπη των τραπεζιτών και των καπιταλιστών! Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης! Αυτό είναι το σύνθημά μας. Αν οι Έλληνες εργάτες πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, αυτό θα έχει «ηλεκτρική» επίδραση στους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης, ξεκινώντας με την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Γαλλία. Θα έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο, τουλάχιστον όμοιο με αυτόν της Ρωσικής Επανάστασης του 1917. Όλη η κατάσταση θα μετασχηματιστεί.
Σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ιταλία τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς και το εθνικό χρέος έχουν γίνει ζητήματα κλειδιά καθώς η άρχουσα τάξη αναγκάζεται να εφαρμόσει μαζικές περικοπές και μέτρα λιτότητας. Απαιτούμε την άμεση παύση των πληρωμών των τόκων του εθνικού χρέους και την αποκήρυξη του χρέους συνολικά (σε αντίθεση με το ρεφορμιστικό σύνθημα του ελέγχου). Αυτό αμέσως θα έθετε το ζήτημα του πώς αυτές οι κυβερνήσεις θα χρηματοδοτήσουν τις δαπάνες τους. Απαντούμε: μέσω της απαλλοτρίωσης χωρίς αποζημίωση του συνόλου του τραπεζικού και ασφαλιστικού τομέα και με την συγκέντρωση αυτών σε μια εθνική κρατική τράπεζα που θα χρησιμοποιηθεί για τον σχεδιασμό της οικονομίας.
Η εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η διανομή και η ανταλλαγή θα επιτρέψουν σε αυτές τις δυνάμεις, που παρέμειναν αδρανείς άνεργοι λόγω της αναρχίας της καπιταλιστικής παραγωγής, να χρησιμοποιηθούν. Στην Ισπανία οι Τράπεζες και τα Ταμιευτήρια (cajas) κατέχουν χιλιάδες άδειες ιδιοκτησίες. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένας μεγάλος κι αυξανόμενος αριθμός αστέγων.
Απαιτούμε τα άδεια σπίτια να περάσουν στα χέρια των αστέγων. Υπάρχουν εκατομμύρια ανέργων (11 % στην Ευρώπη) και πληθώρα αναγκών που πρέπει να εκπληρωθούν. Η άμεση εισαγωγή του 35ωρου την εβδομάδα μας καθιστά ικανούς να κινητοποιήσουμε τα εκατομμύρια ανέργων να χτίσουν σπίτια, σχολεία, δρόμους και νοσοκομεία προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της κοινωνίας.
Εν τούτοις δεν υπάρχει τίποτα το μαγικό στα μεταβατικά αιτήματα, τα οποία, όπως υποστηρίζει ο Τρότσκι, δεν είναι αρκετά:
«Φυσικά η κινητή κλίμακα ωρών εργασίας και η αυτοπροστασία των εργατών δεν είναι αρκετά. Αυτά είναι μονάχα τα πρώτα απαραίτητα βήματα για να προστατευθούν οι εργάτες από την πείνα και τα φασιστικά μαχαίρια. Αυτά είναι επείγοντα και απαραίτητα μέσα για αυτοάμυνα. Αλλά από μόνοι τους δεν θα επιλύσουν το πρόβλημα. Το κύριο καθήκον είναι να προετοιμαστεί το έδαφος για ένα καλύτερο οικονομικό σύστημα, για μια πιο δίκαιη, λογική κι αξιοπρεπή χρήση των παραγωγικών δυνάμεων με βάση τα συμφέροντα όλων των ανθρώπων.
Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με τις συνήθεις «φυσιολογικές», μεθόδους των συνδικάτων. Δεν μπορείτε να διαφωνήσετε με αυτό, διότι σε συνθήκες καπιταλιστικής παρακμής και απομόνωσης τα συνδικάτα αποδεικνύονται ανίκανα ακόμα και να σταματήσουν την περεταίρω επιδείνωση των συνθηκών των εργαζομένων. Πιο αποφασιστικές και διεισδυτικές μέθοδοι είναι απαραίτητες. Η αστική τάξη, η οποία κατέχει τα μέσα παραγωγής και διαθέτει κρατική δύναμη, έχει φέρει ολάκερη την οικονομία σε ένα καθεστώς ολοκληρωτικής κι απελπιστικής αταξίας. Είναι απαραίτητο να διακηρύξουμε την χρεοκοπία της αστικής τάξης και να μεταφέρουμε την οικονομία σε νέα και ειλικρινή χέρια, κι αυτό δηλαδή είναι στα χέρια των ίδιων των εργατών».
Αυτά τα λόγια του Τρότσκι εκφράζουν την ουσία των μεταβατικών αιτημάτων, η οποία είναι ότι δείχνουν τον δρόμο για τη σοσιαλιστική επανάσταση ως μόνη διέξοδο. Η σοβαρότητα της κρίσης είναι τέτοια ώστε σε χώρες όπως η Ελλάδα πολλοί άνθρωποι – όχι μόνον οι προχωρημένοι εργαζόμενοι και η νεολαία – συνάγουν επαναστατικά συμπεράσματα. Πρέπει να σφυρηλατήσουμε στους προχωρημένους εργαζόμενους και τη νεολαία την ανάγκη του να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία.
Είναι περιττό να εξηγήσουμε σε ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα ότι είναι αναγκαία μια θεμελιώδης αλλαγή: όχι επιμέρους λύσεις ή «έξυπνα συνθήματα», αλλά ολοκληρωτική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος απαιτείται. Αυτό που απαιτείται είναι να αναπτύξουμε τις δυνάμεις του Μαρξισμού όσο το δυνατόν γρηγορότερα, για να κατακτήσουμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην Μαρξιστική Τάση μέσω συστηματικής και δραστήριας δουλειάς.
4 Ιουλίου 2012
Μετάφραση : Στέλλα Χρήστου, Μαρία Κοτσώνη, Πάνος Μίχος, Ιωσήφ Σπάρταλης
{fcomment}
