Η παρούσα περίοδος είναι μια περίοδος τεράστιας και αυξανόμενης πόλωσης μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Το χάσμα μεταξύ πλούσιων και των φτωχών ανθρώπων έχει γίνει μια πραγματική άβυσσος και το χάσμα μεταξύ των πλούσιων και φτωχών χωρών έχει αυξηθεί επίσης δραματικά. Ο μισός περίπου πληθυσμός του κόσμου ζει με 2$ ημερησίως, ενώ από την άλλη πλευρά υπάρχει μια προκλητική συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια. Σε μια περίοδο κατά την οποία συζητείται η δυνατότητα για ταξίδι του ανθρώπου στον Άρη, 7 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από τις ασθένειες που συνδέονται με την έλλειψη καθαρού πόσιμου νερού!
Οι συνθήκες διαβίωσης των μαζών στις αποκαλούμενες αναπτυσσόμενες χώρες δεν βελτιώνονται, αντίθετα επιδεινώνονται διαρκώς. Αυτή η επιδείνωση δεν σταματά ακόμη και στις περιόδους ανάπτυξης. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, το κατά κεφαλή εισόδημα μειώθηκε σε 54 «αναπτυσσόμενες χώρες». Στη δεκαετία του 1980 ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης – της υγείας, της μακροζωίας, της εκπαίδευσης και του βιοτικού επιπέδου – μειώθηκε σε τέσσερις φτωχές χώρες. Στη δεκαετία του 1990, εν μέσω μιας περιόδου ανάπτυξης , μειώθηκε σε 21 χώρες…
Η υπό την Σαχάρα Αφρική είναι ένας εφιάλτης στον οποίο η βαρβαρότητα αγγίζει την μια χώρα μετά από την άλλη. Στην περίπτωση αυτή, η φράση του Λένιν «ο καπιταλισμός είναι τρόμος χωρίς τέλος» αποκτά την πλήρη σημασία της. Η Σιέρα Λεόνε, το Κονγκό, η Ρουάντα, η Λιβερία – όλες αυτές οι χώρες έχουν γίνει πεδία φοβερών σφαγών και κανιβαλισμού. Αυτές οι τρομερές συγκρούσεις είναι μια ένδειξη της πλήρους ανικανότητας του καπιταλισμού να λυθούν τα προβλήματα αυτών των χωρών, παρά τον κολοσσιαίο ορυκτό πλούτο που έχουν ή μάλλον, εξαιτίας αυτού.
Οι αντίπαλες ομάδες γκάνγκστερ συμμαχούν με το ένα ή το άλλο κράτος για να βάλουν χέρι στα διαμάντια και στον υπόλοιπο ορυκτό πλούτο. Πάντα το χέρι κάποιας ιμπεριαλιστικής δύναμης ή κάποιας πολυεθνικής επιχείρησης, κινεί τα νήματα. Μόνο στον εμφύλιο πόλεμο στο Κονγκό, τουλάχιστον 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σφαγιαστεί, στην πλειοψηφία τους αθώοι χωρικοί. Ακόμα εκατομμύρια ανθρώπων δολοφονήθηκαν στους εμφύλιους πολέμους στη Λιβερία, τη Σιέρα Λεόνε, τη Γουινέα και την Ακτή Ελεφαντοστού.
Η επιδημία του AIDS στην Αφρική προκαλεί το θάνατο και τη δυστυχία σε μια κλίμακα που είναι συγκρίσιμη με το «μαύρο θάνατο» (χολέρα) στην Ευρώπη του Μεσαίωνα. Υπάρχουν φάρμακα που θα μπορούσαν να παρέχουν ιδιαίτερη ανακούφιση σε αυτούς τους άτυχους ανθρώπους, αλλά η πλεονεξία των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών αποτρέπει την παραγωγή αυτών των φαρμάκων στις φτωχές χώρες και τη διάθεσή τους σε προσιτές τιμές. Οι αστοί αντιμετωπίζουν αυτόν τον τρομακτικό ωκεανό της ανθρώπινης δυστυχίας με πλήρη αδιαφορία. Εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν τα φάρμακα ήταν διαθέσιμα σε προσιτές τιμές, οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους θα πέθαιναν από την πείνα.
Ακόμη και σε χώρες που έχουν γνωρίσει κάποια βελτίωση, η ανάπτυξη δεν σημαίνει αύξηση στο βιοτικό επίπεδο των μαζών. Το ΑΕΠ της Ουγκάντας αυξήθηκε κατά 6% ετησίως τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι λιγότερο από $250 το χρόνο.
Εντούτοις, οι επαναστατικές δυνατότητες της εργατικής τάξης φάνηκαν στη θαυμάσια γενική απεργία στη Νιγηρία το 2002. Η εργατική τάξη θα μπορούσε εύκολα να έχει πάρει τη εξουσία, αλλά για μια ακόμη φορά οι ηγέτες των συνδικάτων ενέργησαν ως φρένο για το κίνημα. Έσωσαν την άρχουσα τάξη, η οποία στη συνέχεια τους «εξέφρασε τις ευχαριστίες της» συλλαμβάνοντας τους.
Η λεγόμενη βοήθεια που δίνεται από τους ιμπεριαλιστές είναι ένα κακόγουστο αστείο. Είναι ασήμαντη και συνήθως συνδέεται με κερδοφόρες εμπορικές συμφωνίες, ιδιαίτερα για όπλα. Αλλά αυτά τα άθλια ποσά «ενίσχυσης» επισκιάζονται από τα τεράστια ποσά που οι ιμπεριαλιστές απομυζούν απ’ τα αποκαλούμενα αναπτυσσόμενα έθνη, μέσω του άνισων όρων εμπορίου και των τόκων των χρεών. Εξάλλου η «ενίσχυση» που δίνουν οι Η.Π.Α είναι μόλις 0,1% του ΑΕΠ της, που είναι μόλις η μισή μέση ενίσχυση άλλων χωρών και μόλις το 0,9% της βοήθειας που δίνεται από τη πολύ μικρή Δανία… Ακόμα και αυτό το ελάχιστο ποσό βοήθειας που καταβάλλεται από τις ΗΠΑ δεν είναι πραγματικά ενίσχυση. Το μεγαλύτερο μέρος είναι τρόφιμα, κάτι που αποτελεί καλυμμένη μορφή επιδότησης στους Αμερικανούς αγρότες.
Η πόλωση μεταξύ πλούσιων και των φτωχών δεν είναι ένα γεωγραφικό φαινόμενο, όπως βεβαιώνουν κάποιες ομάδες μικροαστών στις δυτικές χώρες. Την ίδια στιγμή, ενώ ξεζουμίζουν όλους τους ζωτικούς πόρους από τα εκατομμύρια πεινασμένων ανθρώπων στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, οι ίδιες γιγαντιαίες εταιρίες εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων και στις χώρες τους. Το 1970 η πραγματική ετήσια αποζημίωση των εκατό κορυφαίων γενικών διευθυντών ήταν (με σημερινές αξίες) 1,3 εκατομμύριο $ – 39 φορές δηλαδή η αμοιβή ενός μέσου εργαζομένου. Αλλά το 2000, το ποσό είχε αυξηθεί στα $37,5 εκατομμύρια – χίλιες φορές περισσότερο από τον μισθό ενός μέσου εργαζομένου!
Ποτέ στην Ιστορία δεν ήταν τόσο μεγάλο το χάσμα μεταξύ των εργαζομένων και των αστών αφεντικών. Δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη η δύναμη και ο πλούτος που συγκεντρώθηκε στα χέρια τόσο λίγων ανθρώπων. Αυτή η πραγματικότητα φανερώνει λοιπόν, πόσο αντιδραστικό και παρασιτικό έχει γίνει πλέον το καπιταλιστικό σύστημα και πόσο αναγκαία και επείγουσα υπόθεση είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας σε παγκόσμιο επίπεδο.
