Οι αγρότες της χώρας, ακολουθώντας το παράδειγμα των αγροτικών κινημάτων στην Ευρώπη, ξεκίνησαν έναν μαχητικό αγώνα που έφερε την κυβέρνηση σε θέση άμυνας. Οι αγρότες διεκδικούν την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), τη μείωση του κόστους στο αγροτικό ρεύμα και το αφορολόγητο στο πετρέλαιο. Ζητούν επίσης την αντιμετώπιση των μεσαζόντων, που αγοράζουν την παραγωγή τους σε εξευτελιστικές τιμές ενώ αυτή καταλήγει στα ράφια σε υπερτριπλάσιες τιμές, καθώς και την πλήρη αποζημίωση από καταστροφές όπως οι πλημμύρες στη Θεσσαλία.
Μέτρα-«ασπιρίνες»
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε κάποια μέτρα «ασπιρίνες», όπως 10% έκπτωση στο ρεύμα και επιστροφή του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στους αγρότες. Ο Κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε υποκριτικά ότι θα «ξύσει τον πάτο του βαρελιού» για να δώσει ό,τι μπορεί στους αγρότες. Ωστόσο, μετά την ανακοίνωση των πενιχρών παραχωρήσεων, δήλωσε ότι «δεν έχουμε να δώσουμε κάτι παραπάνω». Η κυβέρνηση βέβαια, είχε να δώσει δεκάδες δισ. ευρώ σε εξοπλιστικά προγράμματα, σε επιδοτήσεις της αισχροκέρδειας των εταιρειών ενέργειας και για να εξασφαλίσει αφορολόγητο πετρέλαιο στους εφοπλιστές.
Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι κυβέρνηση του μεγάλου κεφαλαίου και από αυτή την ταξική σκοπιά διαπραγματεύεται με τους αγρότες και όχι από εκείνη του «ουδέτερου θεματοφύλακα της δημοσιονομικής σταθερότητας». Το μεγάλο κεφάλαιο συντρίβει τους μικρούς αγρότες για να βγάλει μεγαλύτερα κέρδη. Οι μεγάλες εταιρείες τους πουλάνε ακριβότερα λιπάσματα, σπόρους και εργαλεία. Οι τράπεζες τους ληστεύουν με ακριβό δανεισμό. Οι μεγάλες αγροτικές εταιρείες ανταγωνίζονται τα προϊόντα τους. Οι μεσάζοντες και τα super market αγοράζουν τα αγροτικά προϊόντα όλο και φθηνότερα, ενώ τα πουλάνε σε τριπλάσιες τιμές στον καταναλωτή. Ο πρωθυπουργός δήλωσε πως «…το πρόβλημα, ξέρετε, από το χωράφι στο ράφι […] δηλαδή τι περιθώρια κέρδους έχουν οι μεσάζοντες σε σχέση με τους αγρότες. Δεν είναι απλό πρόβλημα, αν ήταν απλό σας διαβεβαιώνω ότι κάποιος θα το είχε ήδη λύσει». Αντιθέτως! Το πρόβλημα είναι απλό και έχει όνομα, λέγεται καπιταλιστική αισχροκέρδεια. Η κυβέρνηση όμως δεν θέλει να το λύσει για να μην θίξει τα κέρδη των αφεντικών της.
Τα αιτήματα των αγροτών είναι απόλυτα δίκαια και πρέπει να τα στηρίξει το εργατικό κίνημα. Ωστόσο, από μόνα τους δεν είναι αρκετά για να εξασφαλίσουν στον μικρό αγρότη μία αξιοπρεπή διαβίωση και μακροπρόθεσμα την επιβίωση του. Το μεγάλο κεφάλαιο θα συνεχίσει να συντρίβει τον μικρό παραγωγό. Ο μικρός αγρότης θα είναι διαρκώς θύμα των βίαιων διακυμάνσεων της παγκόσμιας αγοράς που θα τον αναγκάζει να ζει σε διαρκή επισφάλεια. Επιπρόσθετα, καθώς η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει, οι όποιες επιδοτήσεις στηρίζουν σήμερα το αγροτικό νοικοκυριό θα αρχίσουν να καταργούνται μία προς μία.
Ο μικρός αγρότης δεν μπορεί να σωθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού και θα σπρωχτεί στην εξαθλίωση. Μπορεί να πετύχει τις διεκδικήσεις του μόνο παλεύοντας ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο και συμμαχώντας με το εργατικό κίνημα. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να υιοθετήσει αιτήματα που αμφισβητούν την μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Πώς θα λυθούν τα προβλήματα των αγροτών;
Για να καταπολεμηθεί η αισχροκέρδεια χρειάζεται να ανοίξουν τα βιβλία όλων των εταιρειών που εμπλέκονται στην αγροτική παραγωγή, τη μεταφορά και εμπορία αγροτικών προϊόντων και να ελεγχθούν από επιτροπές εργατών και αγροτών. Όσες εταιρείες αισχροκερδούν θα πρέπει να απαλλοτριώνονται με εργατικό έλεγχο και διαχείριση. Οι τράπεζες θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν, να διαγράψουν τα χρέη των υπερχρεωμένων μικρών παραγωγών και να δώσουν φθηνά δάνεια στους αγρότες.
Σε τελική ανάλυση δεν γίνεται να επιτευχθούν μόνιμες και σταθερές κατακτήσεις για τους μικρούς αγρότες χωρίς τη σύγκρουση με τον καπιταλισμό. Αυτό σημαίνει την κοινή πάλη εργατών και αγροτών για την άνοδο μίας εργατικής κυβέρνησης που θα εφαρμόσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα και θα επιβάλει έλεγχο στο εξωτερικό εμπόριο για την προστασία των μικρών αγροτών από την «εισβολή» φθηνότερων αγροτικών προϊόντων.
Είναι όμως, κάτι τέτοιο ρεαλιστικό; Είναι απόλυτα ρεαλιστικό. Οι μαχητικές κινητοποιήσεις των αγροτών στηρίζονται από το 68% της κοινής γνώμης. Στα πανεπιστήμια συνεχίζεται ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η εργατική τάξη είναι εξοργισμένη από την αυξανόμενη ακρίβεια και τις διαρκείς επιθέσεις της κυβέρνησης. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος αγροτών, εργατών και της νεολαίας. Το μόνο εμπόδιο είναι οι συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες της εργατικής τάξης.
Η παθητικότητα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν. Ωστόσο, η ηγεσία του ΚΚΕ που εκτιμά ότι «η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό» αντίστοιχα δεν παίρνει καμία σοβαρή πρωτοβουλία για να κάνει πράξη αυτή την προοπτική. Αξιοποιώντας το τεράστιο κενό που άφησε η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του ΚΚΕ θα μπορούσε κάλλιστα να αναδείξει την ανάγκη ενός κοινού αγώνα εργατών, αγροτών, φοιτητών για την άνοδο μίας επαναστατικής εξουσίας που θα εφάρμοζε ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Ωστόσο η ηγεσία του ΚΚΕ, με τη θεωρία της παθητικής αναμονής για να «ωριμάσουν οι συνθήκες» δεν προχωρά σε ένα τέτοιο βήμα, περιορίζοντας το κόμμα στην προβολή και υπεράσπιση επιμέρους, μίνιμουμ (σε τελική ανάλυση ρεφορμιστικών) αιτημάτων, που τα χωρίζει άβυσσος με την προοπτική του σοσιαλισμού. Αν δεν διορθωθεί αυτό το σοβαρό λάθος θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ήττες.
Η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση παλεύει για να γίνουν οι θέσεις που περιγράφηκαν παραπάνω πλειοψηφικές μέσα στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία. Πάλεψε μαζί μας οργανωμένα για να το κάνουμε αυτό πραγματικότητα!
Ηλίας Κυρούσης
