Σύμφωνα με τον υπουργό δημόσιας τάξης – κατά δήλωσή του υπηρέτη του καπιταλισμού – ο ΣΥΡΙΖΑ ανέχεται, συγκαλύπτει, αν όχι οργανώνει την τρομοκρατία. Όχι μόνο. Όποιοι είναι αντίθετοι και πολύ περισσότερο αγωνίζονται ενάντια στον καπιταλισμό είναι τρομοκράτες. Οι εγκληματίες της συγκυβέρνησης – υπηρέτες του καπιταλισμού κατά δήλωσή τους – μαζί με τους πολύτιμους συνεργάτες χρυσαυγίτες τραμπούκους της ρίχνουν απροκάλυπτα τις μάσκες της αστικής δημοκρατίας και αποκαλύπτουν το αποκρουστικό τους πρόσωπο. Όποιοι είναι αντίθετοι με το καθεστώς της ανεργίας, της φτώχιας, της δυστυχίας και της καταστροφής για την μεγάλη πλειοψηφία των εργατών και των καταπιεζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας και της απίστευτης συσσώρευσης πλούτου από τους καπιταλιστές και της προκλητικής φοροασυλίας τους, όποιοι είναι αντίθετοι με την κολοσσιαία οικολογική καταστροφή, όποιοι είναι αντίθετοι με τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον φασισμό, όποιοι είναι αντίθετοι με τις απίστευτες στρατιωτικές δαπάνες για τους μελλοντικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους του ελληνικού κεφαλαίου για την υπεράσπιση των οικονομικών συμφερόντων του, όποιοι είναι αντίθετοι με την σωματεμπορία και το εμπόριο ναρκωτικών κάτω από την ευγενή προστασία της αστυνομίας του αστικού κράτους και των πολιτικών του και τα τεράστια κέρδη που αποκομίζουν οι νταβατζήδες και οι έμποροι ναρκωτικών μαζί με τους αστυνομικούς συνεργάτες τους, είναι απλά τρομοκράτες.
Ποιος να το πίστευε. Οι τρομοκράτες της συγκυβέρνησης – οι οποίοι έχουν εγκαθιδρύσει ένα εφιαλτικό αστυνομικό κράτος αδίστακτης βίας και βασανιστηρίων ενάντια σε όλους όσους αντιστέκονται στον καπιταλισμό και τον φασισμό – μαζί με τους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους τους έχουν το απίστευτο θράσος και την αλαζονεία να ζητούν σε στυλ ιεράς εξέτασης από τον ΣΥΡΙΖΑ δηλώσεις καταδίκης και αποκήρυξης της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να σκύψει το κεφάλι στους καπιταλιστές κατηγόρους του και να υποταχθεί στο αστικό κράτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να απορρίψει με οργή τις θρασύτατες απαιτήσεις των καπιταλιστών και των πολιτικών λακέδων τους να καταδικάσει γενικά και αόριστα την βία. Όχι μόνο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να δηλώσει καθαρά και ξάστερα ότι υποστηρίζει πάντα χωρίς όρους την μαζική βίαιη αντίσταση των εργατών και των καταπιεζόμενων στρωμάτων όταν αυτή εκδηλώνεται, αγωνιζόμενος μαζί τους με όλες του τις δυνάμεις για τη νίκη των δημοκρατικών ή οικονομικών αιτημάτων τους, διατηρώντας πάντα το ανεξάρτητο επαναστατικό του πρόγραμμα, χωρίς σε καμιά περίπτωση να υποστηρίζει τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και των εργατικών κομμάτων που πιθανά καθοδηγούν τους συγκεκριμένους εργατικούς αγώνες, αντίθετα κάνοντάς τους κριτική για την προδοσία από μέρους τους της υπόθεσης της εργατικής τάξης, προσπαθώντας πάντα να οδηγήσει τους συγκεκριμένους δημοκρατικούς ή οικονομικούς αγώνες στη νίκη και τελικά στην σοσιαλιστική επανάσταση.
Η θέση της Μαρξιστικής φιλοσοφίας για την ατομική τρομοκρατία
Από την άλλη μεριά ο Σύριζα οφείλει να προειδοποιήσει τους επαναστάτες ότι η ατομική τρομοκρατία είναι ενάντια στο συμφέρον της επανάστασης καθώς έχει σαν συνέπεια την φυλάκιση και την εκτέλεση πολύτιμων επαναστατών από το εκδικητικό αστικό κράτος, απωθεί τις μάζες των εργατών και δίνει προσχήματα στο αστικό κράτος να κλιμακώσει την βία ενάντιά τους. Ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν και ο Τρότσκυ ήταν απόλυτα αντίθετοι στην ατομική τρομοκρατία. Σύμφωνα με τον Λένιν είναι τρομερά ηλίθιο να θυσιάσουμε τη ζωή ενός επαναστάτη για να εκδικηθούμε έναν παλιάνθρωπο υπουργό για ν’ αντικατασταθεί από έναν άλλο επίσης παλιάνθρωπο υπουργό. Ο Λένιν έγραφε ότι το επαναστατικό κόμμα τότε μονάχα είναι άξιο του ονόματός του, όταν καθοδηγεί στην πράξη το μαζικό κίνημα της εργατικής τάξης. Ο Λέον Τρότσκυ έγραφε για την ατομική τρομοκρατία: «Αν μια τρομοκρατική απόπειρα, ακόμα και πετυχημένη, θα δημιουργήσει σύγχυση στην αστική τάξη, αυτό εξαρτάται από τις συγκεκριμένες πολιτικές περιστάσεις.
Η σύγχυση πάντως δεν μπορεί παρά να είναι πρόσκαιρη. Το καπιταλιστικό κράτος δεν στηρίζεται στους υπουργούς και δεν μπορεί να πέσει μαζί μ’ αυτούς. Οι τάξεις που υπηρετεί βρίσκουν πάντα αντικαταστάτες. Ο μηχανισμός παραμένει άθικτος και συνεχίζει την λειτουργία του. Όμως είναι πολύ μεγαλύτερη η σύγχυση που δημιουργείται μέσα στις γραμμές των εργατικών μαζών από μια τρομοκρατική απόπειρα. Αν είναι αρκετό να εξοπλιστεί κανείς με ένα πιστόλι για να πετύχει τον σκοπό του, τότε τι χρειάζεται όλη αυτή η προσπάθεια για τον ταξικό αγώνα; Αν μια κουταλιά μπαρούτι και λίγο μολύβι φτάνει για να σκοτωθεί ο εχθρός, τότε τι χρειάζεται η ταξική οργάνωση; Αν μπορούμε να τρομοκρατήσουμε πρόσωπα που κατέχουν ανώτατες θέσεις με τον κρότο των εκρήξεων, τότε τι χρειάζεται το κόμμα; Προς τι οι συγκεντρώσεις, η ζύμωση μέσα στις μάζες και οι εκλογές; Η ατομική τρομοκρατία είναι απαράδεκτη για μας γιατί μειώνει το ρόλο των μαζών στην ίδια την συνείδησή τους, τις συμφιλιώνει με την αδυναμία τους και στρέφει τα μάτια τους και τις ελπίδες τους σε έναν μεγάλο εκδικητή και απελευθερωτή που κάποια μέρα θα έρθει και θα εκτελέσει την αποστολή του. Ο καπνός όμως από την έκρηξη διαλύεται, ο πανικός σταματάει, ο διάδοχος του δολοφονημένου υπουργού εμφανίζεται, η ζωή ξαναμπαίνει στο συνηθισμένο αυλάκι, ο τροχός της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης γυρίζει όπως και πρώτα. Μονάχα η αστυνομική βία γίνεται πιο άγρια. Το μόνο αποτέλεσμα είναι ότι τη θέση των ελπίδων που δημιουργήθηκαν και του τεχνητά υποκινούμενου πάθους παίρνουν τώρα η απάθεια και η απογοήτευση».
Και παραπέρα: «Αν είμαστε αντίθετοι με τις τρομοκρατικές πράξεις, αυτό γίνεται γιατί η ατομική εκδίκηση δεν μας ικανοποιεί. Ο λογαριασμός που έχουμε να εξοφλήσουμε με το καπιταλιστικό σύστημα είναι πολύ μεγάλος για να παρουσιαστεί σε έναν υπάλληλο που λέγεται υπουργός. Να μάθουμε να βλέπουμε όλα τα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα, όλες τις προσβολές και τις ταπεινώσεις στις οποίες υποβάλλεται το ανθρώπινο σώμα και πνεύμα σαν τις τερατώδεις εκφράσεις του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος για να μπορέσουμε να κατευθύνουμε όλες τις ενέργειές μας σ’ έναν μαζικό αγώνα ενάντια σ’ αυτό το σύστημα, αυτή είναι η κατεύθυνση στην οποία η φλογερή επιθυμία για εκδίκηση μπορεί να βρει την ανώτατη ηθική της δικαίωση».
Ο Τρότσκυ έγραφε ότι την Οχτωβριανή επανάσταση, την μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία την έκανε όχι το κόμμα που έβαζε βόμβες, αλλά το κόμμα που υιοθέτησε ως φιλοσοφία του τον Διαλεκτικό Υλισμό, το κόμμα που έριξε το κύριο βάρος του στην Μαρξιστική θεωρία.
H σχέση πάθους της αστικής τάξης με την βία και την τρομοκρατία
Το καπιταλιστικό κράτος βασίζεται στο σύνολό του στη βία. Δεν έχει υπάρξει ούτε μία μέρα, ούτε μία ώρα, ούτε ένα λεπτό χωρίς το καπιταλιστικό κράτος να ασκεί την πιο αδίστακτη βία τρομοκρατώντας, βασανίζοντας και καταστρέφοντας τη ζωή των εργατών και των καταπιεζόμενων στρωμάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η βία του καπιταλιστικού κράτους καθίσταται «νόμιμη» και «δικαιολογημένη» από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του – σχολείο, οικογένεια, μέσα μαζικής ενημέρωσης, εκκλησία – και ασκείται από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του – αστυνομία, στρατός, δικαστήρια, φυλακές – . Οποιαδήποτε βίαιη αντίσταση από τους εργάτες και τους καταπιεζόμενους έρχεται αντιμέτωπη με την πιο αδίστακτη βία και καταστολή από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους, την ίδια ώρα που καθίσταται «παράνομη» από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του. Την ίδια στιγμή οι καπιταλιστές και οι λακέδες τους με το απόλυτο θράσος και αλαζονεία που τους χαρακτηρίζει ζητούν σε στυλ ιεράς εξέτασης από τα Μαρξιστικά κόμματα δηλώσεις καταδίκης της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται», στην πραγματικότητα δηλώσεις υποστήριξης του μονοπωλίου της βίας από το αστικό κράτος, κάτι που σημαίνει δηλώσεις υποταγής στον καπιταλισμό και το αστικό κράτος, δηλώσεις που τα Μαρξιστικά κόμματα οφείλουν να απορρίπτουν με οργή. Όχι μόνο. Τα Μαρξιστικά κόμματα οφείλουν να υποστηρίζουν χωρίς όρους και να συμμετέχουν μέχρι το τέλος στην βίαιη μαζική αντίσταση των καταπιεζόμενων στρωμάτων ενάντια στον καπιταλισμό.
Τα εγκλήματα των αστικών τάξεων δεν έχουν τελειωμό. Η νίκη του αστικού στρατού επί της Κομμούνας του Παρισιού είχε σαν συνέπεια την γενοκτονία των επαναστατών. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος εξαπολύθηκε από τις αστικές τάξεις της Ευρώπης και της Αμερικής για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των αποικιών κάτω από τα γελοία συνθήματα της «εθνικής άμυνας» και της «υπεράσπισης της πατρίδας», στην πραγματικότητα για την απόκτηση από τις αστικές τάξεις καινούργιων αγορών και αποικιών για καταλήστευση κι εκμετάλλευση της γης και των ανθρώπων και για την υπεράσπιση των παλιών. Περίπου δέκα εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν για τα οικονομικά συμφέροντα των καπιταλιστών. Χρειάστηκε η νίκη της Οχτωβριανής επανάστασης στη Ρωσία για να τεθεί τέλος στη σφαγή. Οι μέχρι τότε καπιταλιστές εχθροί ξαφνικά έγιναν σύμμαχοι προκειμένου να πνίξουν στο αίμα την σοσιαλιστική επανάσταση. Δεκατέσσερις ξένοι στρατοί από όλες τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες εισέβαλαν στη Ρωσία και πολέμησαν στο πλευρό των Λευκών. Οι ήρωες του κόκκινου στρατού συνέτριψαν τους εισβολείς και τους Λευκούς κι έσωσαν την επανάσταση, επιτυγχάνοντας την μεγαλύτερη κατάκτηση στην ιστορία της ανθρωπότητας, την κρατική ιδιοκτησία της γης και της βιομηχανίας. Οι καπιταλιστές κάτω από τον τρόμο επέκτασης της σοσιαλιστικής επανάστασης χρηματοδότησαν και έφεραν στην εξουσία τις πιο αδίστακτες φασιστικές και στρατιωτικές δικτατορίες στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, οι οποίες οργάνωσαν γενοκτονίες των Μαρξιστών και των επαναστατών.
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος εξαπολύθηκε από τις αστικές τάξεις της Ευρώπης και της Αμερικής για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των αποικιών, αλλά και για την επίθεση στην Σοβιετική Ένωση για την ήττα του σοσιαλισμού κάτω από τα γελοία συνθήματα της «αντιφασιστικής άμυνας» και της «δημοκρατίας», στην πραγματικότητα για την απόκτηση από τις αστικές τάξεις καινούργιων αγορών και αποικιών για καταλήστευση κι εκμετάλλευση της γης και των ανθρώπων και για την υπεράσπιση των παλιών. Περίπου είκοσι εκατομμύρια Σοβιετικοί έπεσαν αγωνιζόμενοι για την υπεράσπιση των σοσιαλιστικών βάσεων της οικονομίας. Πολλές χιλιάδες Μαρξιστές κι επαναστάτες σκοτώθηκαν στην Ευρώπη και την Ασία πολεμώντας ενάντια στον φασισμό και τον καπιταλισμό. Άλλοι τριάντα περίπου εκατομμύρια άνθρωποι εξολοθρεύτηκαν στον πόλεμο αυτό για τα οικονομικά συμφέροντα των καπιταλιστών.
Ενώ ο πόλεμος είχε ουσιαστικά τελειώσει και η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να παραδοθεί, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έριξε ατομικές βόμβες στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, ζώα και δέντρα κάηκαν και εξαϋλώθηκαν με μοναδικό στόχο την τρομοκράτηση της Σοβιετικής Ένωσης και των Μαρξιστικών κομμάτων σε όλο τον κόσμο ώστε να υποταχθούν στους νέους υποψήφιους αποκρουστικούς δικτάτορες του πλανήτη, τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. H ανακάλυψη της ατομικής βόμβας από την Σοβιετική Ένωση την έσωσε από βέβαιο πυρηνικό αφανισμό, καθώς οι ΗΠΑ κατάστρωναν μυστικά σχέδια ατομικού βομβαρδισμού της. Σε όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα και ιδιαίτερα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι «πολιτισμένες» και «δημοκρατικές» ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής εξαπέλυσαν – και συνεχίζουν διαρκώς να εξαπολύουν – άγριους και ανελέητους πολέμους ενάντια στους λαούς των αποικιών τους και πολλών άλλων χωρών που εξεγείρονταν – και εξεγείρονται – ενάντια στην καταπίεση, την εκμετάλλευση και την καταλήστευση των ίδιων και της γης τους. Εκατομμύρια άνθρωποι στις αποικίες και σε πολλές άλλες χώρες βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν – και συνεχίζουν να βασανίζονται και να δολοφονούνται – από τους «δημοκράτες» ιμπεριαλιστές – Κορέα, Αλγερία, Κονγκό, Αγκόλα, Ναμίμπια, Μοζαμβίκη, Μαλαισία, Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη, Κούβα, Δομινικανική δημοκρατία, Γρενάδα, Αϊτή, Νικαράγουα, Κύπρος, Σερβία, Αφγανιστάν, Λίβανος, Παλαιστίνη, Ιράκ, ο κατάλογος είναι ατελείωτος -. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γκουαντάναμο που έφτιαξαν στην Κούβα οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ξεπέρασε σε φρίκη ακόμη και τα φασιστικά στρατόπεδα της Γερμανίας.
Μετά την κατάρρευση του γραφειοκρατικού «σοσιαλισμού» στον κατάλογο των ιμπεριαλιστικών χωρών προστέθηκε η καπιταλιστική Ρωσία, η οποία διεξήγαγε ήδη έναν φριχτό ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στην Τσετσενία με πολλές χιλιάδες βασανισμένους και δολοφονημένους, ενώ τελευταίες στη λίστα αλλά όχι λιγότερο αποκρουστικές έκαναν την εμφάνισή τους η Κίνα και η Βραζιλία. Πολλοί επίσης ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι ξέσπασαν και ξεσπούν συνεχώς ανάμεσα σε μέσης και μικρής ισχύος καπιταλιστικά κράτη για την απόκτηση καινούργιων εδαφών για εκμετάλλευση της γης και των ανθρώπων και για την υπεράσπιση των παλιών. Αμέτρητοι άνθρωποι βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν και συνεχίζουν να βασανίζονται και να δολοφονούνται σ’ αυτούς τους πολέμους, πάντα «για την υπεράσπιση της πατρίδας τους».
Οι καπιταλιστές όταν ένιωσαν ότι κινδύνευαν ή ότι μπορεί να κινδύνευαν – και όταν νιώθουν ότι κινδυνεύουν ή μπορεί να κινδυνέψουν – τα οικονομικά τους συμφέροντα χρηματοδότησαν και έφεραν – και χρηματοδοτούν και φέρνουν – στην εξουσία τις πιο φριχτές φασιστικές και στρατιωτικές δικτατορίες σε όλο σχεδόν τον κόσμο, οι οποίες οργάνωσαν – και οργανώνουν- γενοκτονίες των Μαρξιστών και των επαναστατών – Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ινδονησία, Φιλιππίνες, Ταϋλάνδη, Σαουδική Αραβία, Μπαχρέϊν, Ομάν, Ιράκ, Ιράν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκία, Νότια Αφρική, Νιγηρία, Σουδάν, Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Βολιβία, Περού, Χιλή, Κούβα, Αϊτή, Ονδούρα, Νικαράγουα, Ελ Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, η λίστα είναι ατελείωτη. Ακόμη και στις πιο «δημοκρατικές» και «ειρηνικές» περιόδους των καπιταλιστικών χωρών αμέτρητες διώξεις, φυλακίσεις και δολοφονίες υπέστησαν και συνεχίζουν να υφίστανται οι Μαρξιστές αυτών των χωρών.
Θεμελιακές οικονομικές δραστηριότητες στα καπιταλιστικά κράτη είναι η πολεμική βιομηχανία, η σωματεμπορία και το εμπόριο ναρκωτικών. Η πολεμική βιομηχανία αποτελεί για την τάξη των καπιταλιστών από οικονομική άποψη το πιο κερδοφόρο, αναντικατάστατο είδος επένδυσης, ενώ από κοινωνική και πολιτική άποψη ο μιλιταρισμός αποτελεί το κύριο στήριγμα της ταξικής κυριαρχίας της. Η πολεμική βιομηχανία, ο μιλιταρισμός και οι αναπόφευκτες στον καπιταλισμό πολεμικές αναμετρήσεις κατασπαταλούν ανυπολόγιστους πολύτιμους φυσικούς πόρους και δυνάμεις που διαφορετικά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ευημερία των ανθρώπων και την παγκόσμια οικολογική ισορροπία. Ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός καταστρώνει επίσης σχέδια για την εξαπόλυση πυρηνικού πολέμου ενάντια στους ιμπεριαλιστές κύριους ανταγωνιστές του, την Ρωσία και την Κίνα. Η σωματεμπορία και το εμπόριο ναρκωτικών ανθούν στα καπιταλιστικά κράτη κάτω από την ευγενή προστασία της αστυνομίας των αστικών κρατών και των πολιτικών τους με τεράστια κέρδη για τους νταβατζήδες και τους εμπόρους ναρκωτικών μαζί με τους αστυνομικούς συνεργάτες τους.
Ο καπιταλισμός έχει προκαλέσει μια απίστευτη οικολογική καταστροφή. Σύμφωνα με τους επιστήμονες του κλίματος, οι αλλαγές που έχουν ήδη συμβεί στο κλίμα της γης είναι τεράστιες και πρωτοφανείς, πραγματοποιούνται με τρομαχτική ταχύτητα και πλησιάζουμε χρονικά στο σημείο που αυτές θα γίνουν ανεξέλεγκτες και ανεπίστρεπτες. Η φοβερή παγκόσμια καταστροφή των δασών – καθώς αυτά δεν αποδίδουν κέρδος στους καπιταλιστές – και η συντριπτική κυριαρχία των ιδιωτικών έναντι των δημόσιων μεταφορών – καθώς οι ιδιωτικές μεταφορές αποδίδουν τεράστια κέρδη στους καπιταλιστές των βιομηχανιών αυτοκινήτων και πετρελαίου, ενώ τα ιδιωτικά αυτοκίνητα αποτελούν στοιχεία επίδειξης πλουτισμού για τους αστούς και μικροαστούς – αποτελούν τα θεμέλια καταστροφής του κλίματος και της οικολογικής ισορροπίας του πλανήτη.
Το καπιταλιστικό σύστημα μετέφερε χρονολογικά τον μεσαίωνα από τον 15ο στον 20ο και 21ο αιώνα. Οι άνθρωποι σήμερα ζουν στον σύγχρονο καπιταλιστικό μεσαίωνα. Το τέλος αυτού του δρόμου είναι αναπόφευκτα στρωμένο με την οικολογική καταστροφή ή τον πυρηνικό πόλεμο και τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους και όλων των μορφών ζωής στη γη. Ο Λένιν έγραφε ότι η καπιταλιστική κοινωνία είναι μία φρίκη χωρίς τέλος. Το μόνο που μας επιφυλάσσει το καπιταλιστικό σύστημα αν δεν ανατραπεί είναι ένα τέλος με φρίκη.
Η θέση της Μαρξιστικής φιλοσοφίας για την βία
Ο Τρότσκυ έγραφε στο μεταβατικό πρόγραμμα της 4ης Διεθνούς ότι οι Mαρξιστές υποστηρίζουν πάντοτε χωρίς όρους ακόμα και τα πιο μέτρια δημοκρατικά ή οικονομικά αιτήματα των εξεγειρόμενων εργατών αγωνιζόμενοι μαζί τους με όλες τους τις δυνάμεις για τη νίκη, διατηρώντας πάντα το ανεξάρτητο επαναστατικό τους πρόγραμμα, χωρίς σε καμιά περίπτωση να υποστηρίζουν τις ρεφορμιστικές ηγεσίες των συνδικάτων και των εργατικών κομμάτων που καθοδηγούν τους συγκεκριμένους εργατικούς αγώνες, αντίθετα κάνοντάς τους κριτική για την προδοσία από μέρους τους της υπόθεσης της εργατικής τάξης, προσπαθώντας πάντα να οδηγήσουν τους συγκεκριμένους δημοκρατικούς ή οικονομικούς αγώνες στη νίκη και τελικά στην σοσιαλιστική επανάσταση. Στο ίδιο πρόγραμμα ο Τρότσκυ έγραφε ότι οι Μαρξιστές υποστηρίζουν πάντα χωρίς όρους τις εξεγέρσεις ενάντια στον ιμπεριαλισμό αγωνιζόμενοι μαζί με τις εξεγειρόμενες αντιιμπεριαλιστικές μάζες με όλες τους τις δυνάμεις για τη νίκη, διατηρώντας πάντα το ανεξάρτητο επαναστατικό τους πρόγραμμα, χωρίς σε καμιά περίπτωση να υποστηρίζουν τις «αντιιμπεριαλιστικές» ηγεσίες των αστικών κομμάτων ή τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των εργατικών κομμάτων που πιθανά καθοδηγούν τους συγκεκριμένους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, αντίθετα κάνοντάς τους κριτική για την προδοσία από μέρους τους της αντιιμπεριαλιστικής υπόθεσης, προσπαθώντας πάντα να οδηγήσουν τους συγκεκριμένους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες στη νίκη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τελικά στην σοσιαλιστική επανάσταση.
Ο Μαρξ έγραψε και δικαιώθηκε απόλυτα από την ιστορία, ότι η βία έχει και έναν προοδευτικό ρόλο στην ιστορία, όταν η βία είναι η μαμή της παλιάς κοινωνίας που γεννάει την καινούργια. Σύμφωνα με την Ρόζα Λούξεμπουργκ, η βία είναι ο υπέρτατος νόμος της πάλης των τάξεων, άλλοτε λανθάνoυσα και άλλοτε εμφανής. Δεν είναι η αγάπη προς την βία ή ο επαναστατικός ρομαντισμός αλλά η σκληρή ιστορική ανάγκη, εκείνη που υποχρεώνει τα Μαρξιστικά κόμματα να προετοιμάζονται για βίαιες συγκρούσεις αργά ή γρήγορα με την αστική κοινωνία, στην περίπτωση που οι προσπάθειές τους σκοντάψουν σε οικονομικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων.
Για τον Λένιν, ακόμη και οι καλύτερες ιδέες δεν αξίζουν τίποτα αν δεν μπορείς να τις υπερασπίσεις. Υποστήριζε τον αντάρτικο ένοπλο αγώνα όπου αυτός διεξάγονταν στην Ρωσία, ως σημαντικό συμπληρωματικό στοιχείο της άοπλης ταξικής πάλης στις πόλεις. Και όπως έγραφε ο Λέον Τρότσκυ, ακόμα και αν η δικτατορία του προλεταριάτου γεννιόταν σε ορισμένες χώρες στους κόλπους της δημοκρατίας, ο εμφύλιος πόλεμος δεν θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί. Το ζήτημα του να γνωρίζουμε σε ποιον θα ανήκει η εξουσία μέσα στην χώρα, δηλαδή αν η αστική τάξη πρέπει να ζήσει ή να πεθάνει, θα λυθεί όχι με την προσφυγή στα άρθρα του συντάγματος, αλλά με την άσκηση κάθε μορφής βίας.
Στον λόγο του στην Κοπεγχάγη, ο Τρότσκυ δήλωνε: «Καμιά κυρίαρχη τάξη ως τώρα δεν έχει παραιτηθεί εθελοντικά και ειρηνικά. Στα ζητήματα ζωής και θανάτου, επιχειρήματα βασισμένα στην λογική δεν έχουν ποτέ καταφέρει ν’ αντικαταστήσουν τα επιχειρήματα που βασίζονται στην δύναμη και την βία. Ίσως είναι λυπηρό, αλλά έτσι είναι. Δεν έχουμε φτιάξει εμείς αυτό τον κόσμο. Είμαστε αναγκασμένοι να τον δεχτούμε όπως είναι». Πόσο αληθινές, πόσο αποδεδειγμένες από την ιστορία και πόσο σύγχρονες είναι οι ιδέες των μεγάλων αυτών επαναστατών.
Ως επίλογο, παραθέτουμε τα ιστορικά λόγια του Κομμουνιστικού Μανιφέστου: «Οι Κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με την βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κοινωνική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτα άλλο εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο».
{fcomment}
