Ισχυροποιείται διαπραγματευτικά η Ελλάδα;
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής δεν αλλάζουν τίποτα για την μοίρα που διαμορφώνει ο καπιταλισμός για τον εργαζόμενο λαό της Ελλάδας. Η πολιτική της λιτότητας και των μαζικών περικοπών είναι πλήρως εδραιωμένη σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και αποτελεί θεμέλιο και προϋπόθεση για την εφαρμογή κάθε απόφασης της Συνόδου. Και οι δύο νέοι μηχανισμοί, τόσο αυτός της απευθείας αγοράς ομολόγων από τα κράτη, όσο και αυτός της απευθείας χρηματοδότησης των τραπεζών, σε τελική ανάλυση συνιστούν γιγαντιαίους μοχλούς μεταφοράς εισοδημάτων από την ευρωπαϊκή εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα προς τους τοκογλύφους δανειστές των κρατών και γενικότερα προς τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες.
Οι αποφάσεις της Συνόδου όμως αντίθετα, είναι εξαιρετικά χρήσιμες για την ελληνική άρχουσα τάξη. Καλλιεργούν την προσδοκία για αλλαγή των όρων της περίφημης «ανακεφαλαιοποίησης» των τραπεζών, η οποία με την υφιστάμενη συμφωνία επιβαρύνει το ελληνικό κράτος με 50 δις ευρώ που συμπεριλαμβάνονται στο κρατικό χρέος. Ήδη οι έλληνες αστοί χρησιμοποιούν ύπουλα αυτή την προσδοκία, για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι «αν εφαρμοστούν σωστά τα μέτρα του Μνημονίου τελικά θα γλιτώσουμε 50 δις ευρώ από το χρέος και θα πάμε το 2020 το χρέος στο 95% του ΑΕΠ αντί για το 120% που προβλέπει το Μνημόνιο». Αυτό ήταν το πνεύμα των άρθρων και των σχολίων που κυριάρχησαν στον ελληνικό Κυριακάτικο Τύπο αμέσως μετά τη Σύνοδο. Έτσι στο βωμό της περικοπής 25 μονάδων χρέους, η κυβέρνηση Σαμαρά αποκτά πάτημα για να εγκαταλείψει και τυπικά, ακόμα και αυτά τα ψίχουλα (και κάτι λιγότερο) που συμπεριλάμβανε ως θέσεις προς διαπραγμάτευση η περίφημη «προγραμματική συμφωνία» Ν.Δ.- ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΔΗΜ.ΑΡ., τα οποία έτσι κι αλλιώς, απέρριψε από την αρχή η τρόικα.
Στην πραγματικότητα όμως, η προοπτική περικοπής των 50 δις από το χρέος είναι μια υπόθεση χωρίς καμία ουσία για τους εργαζόμενους. Έτσι κι αλλιώς, το χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο. Από τα πράγματα έχει ήδη αναδειχθεί σαν αναγκαιότητα μια νέα μεγάλη περικοπή του, που όσο αναβάλλεται, φέρνει κοντύτερα μια γενικευμένη αδυναμία εξυπηρέτησης του ή αλλιώς μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η λειτουργία του νέου μηχανισμού για τις τράπεζες, με βάση τις αποφάσεις της Συνόδου, δεν πρόκειται να ξεκινήσει νωρίτερα από την έλευση του 2013. Έτσι η επίκληση της ανάγκης να τηρηθούν κατά γράμμα τα Μνημόνια στο βωμό της περικοπής 25 μονάδων χρέους από τον επόμενο χρόνο, την ώρα που η Ελλάδα βαδίζει ολοταχώς προς την πλήρη χρεοκοπία μέσα στις επόμενες βδομάδες και λίγους μήνες, μόνο απροκάλυπτη απάτη μπορεί να χαρακτηριστεί. Μ’ ένα δημόσιο χρέος που φέτος ανέρχεται σε 317 δις ευρώ και στο 160,6% του ΑΕΠ, με την ύφεση να εκτοξεύεται πάνω από 7% συνολικά για το τρέχον έτος και το έλλειμμα να βρίσκεται, παρά τις μαζικές περικοπές – «ανθρωποθυσίες», κολλημένο πάνω από 8%, ο ελληνικός καπιταλισμός έχει εδραιωθεί στην πρώτη θέση των υποψηφίων για χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ.
Αυτή η κατάσταση έκανε το κλίμα στη Σύνοδο ιδιαίτερα ψυχρό για την Ελλάδα, γεγονός που δε μπόρεσε να αλλάξει η δουλική επιστολή Σαμαρά, που έπνιξε την «επαναδιαπραγμάτευση» στα ρηχά νερά του “Μνημονιακού ρεαλισμού”. Η ψυχρότητα αυτή συνεχίζεται από την τρόικα αυτές τις μέρες, με αφορμή την επιστροφή των εκπροσώπων της στην Αθήνα, με ενδεικτικότερα δείγματα τις δηλώσεις του Ασμούσεν και της Λανγκάρντ, που αμφότεροι ξεκαθάρισαν ότι δεν υπάρχει περιθώριο επαναδιαπραγμάτευσης, νέας χρηματοδότησης ή μη απαρέγκλιτης εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου.
Αυτή η στάση της τρόικας και του ισχυρού ευρωπαϊκού Βορρά, δεν πηγάζει από μια σκληρή τεχνική διαπραγμάτευσης. Όταν οικονομικοί κολοσσοί όπως η Ιταλία και η Ισπανία, καθώς και το τραπεζικό σύστημα όλης της Ευρώπης, περνούν το κατώφλι της «εντατικής» των Μηχανισμών στήριξης, απειλώντας να τινάξουν στον αέρα το οικοδόμημα τη Ευρωζώνης και της ίδια της Ε.Ε., τα νέα δάνεια και οι διευκολύνσεις στον ξεγραμμένο ασθενή που λέγεται Ελλάδα, καθίστανται περιττή και απαγορευμένη «πολυτέλεια».
Το καλύτερο που θα μπορούσε να προσδοκά η κυβέρνηση Σαμαρά από την τρόικα είναι θολές υποσχέσεις γύρω από τα 50 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, με τον όρο ότι θα ληφθούν άμεσα τα νέα μέτρα περικοπών και λιτότητας, απολύσεων και ιδιωτικοποιήσεων που απορρέουν από τα Μνημόνια. Και αυτό είναι μόνο το ευνοϊκότερο για την κυβέρνηση και κατά τα φαινόμενα το λιγότερο πιθανό σενάριο.
Το πιθανότερο σενάριο είναι, με αφορμή τη λήξη ενός ομολόγου της ΕΚΤ ύψους 3,26 δις και την υποχρέωση καταβολής τόκων ύψους 512 εκ ευρώ στα μέσα Αυγούστου που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από τα άδεια κρατικά ταμεία, να κορυφωθεί ένας εκβιασμός, στο πλαίσιο του οποίου για να δοθούν τα απαραίτητα από τις συμφωνημένες δόσεις Αυγούστου και Σεπτεμβρίου ποσά (7,5 και 5 δις ευρώ αντίστοιχα) θα απαιτηθούν, όχι απλά νέα μέτρα, αλλά ακόμα και η εσπευσμένη ψήφιση ολόκληρου του προϋπολογισμού που θα περιλαμβάνει άγριες περικοπές, τρεις μήνες νωρίτερα από ότι ίσχυε ως τώρα. Αυτή η πιθανή έμπρακτη σκλήρυνση της στάσης στης Τρόικας, που θα δικαιολογηθεί από τα στοιχεία της έκθεσης των απεσταλμένων της που προφανώς θα είναι καταδικαστικά για την ελληνική οικονομία, θα αποτελεί μια καθαρή ένδειξη της έναρξης της διαδικασίας ώθησης της χώρας, με έναν «συναινετικό» τρόπο, εκτός ευρώ. Η στιγμή κατά την οποία οι πολιτικοί απατεώνες – κυβερνητικοί εταίροι που ορκίζονταν στην παραμονή της χώρας στο ευρώ θα κληθούν να διαχειριστούν μια «οικειοθελή αποχώρηση» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, πλησιάζει…
Ποια πολιτική στάση πρέπει να τηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η κύρια γραμμή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ήταν η υποστήριξη της ακύρωσης του Μνημονίου και της υπαγωγής του τραπεζικού συστήματος σε «δημόσιο» έλεγχο. Η συντακτική ομάδα της «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ» και της «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΦΩΝΗΣ», θέλοντας να συμβάλει στη διόρθωση των λαθών και τη συμπλήρωση του προγράμματος που η ηγεσία (δυστυχώς χωρίς τη στοιχειώδη συμμετοχή της βάσης σε μια σχετική συζήτηση) ανακοίνωσε προεκλογικά, υποστηρίξε ότι η σωστή θέση για την ακύρωση του Μνημονίου, πρέπει απαραίτητα να συμπληρωθεί από ένα πρόγραμμα εγκαθίδρυσης μιας κοινωνικοποιημένης, δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας με βασικό μοχλό της ένα κοινωνικοποιημένο (και όχι αφηρημένα «υπό δημόσιο έλεγχο») τραπεζικό σύστημα.
Με λύπη όμως πλέον διαπιστώνουμε, ότι αντί οι σύντροφοι της ηγεσίας να δείξουν μετεκλογικά τη διάθεση να κινηθούν προς αυτή την αναγκαία κατεύθυνση, κινούνται προς την αντίθετη. Οι δημόσιες τοποθετήσεις της, δείχνουν ότι η ηγεσία από την υπεράσπιση της ακύρωσης των Μνημονίων έχει μπει «ντεφάκτο» στον δρόμο της υπεράσπισης της «επαναδιαπραγμάτευσης».
Η κακή αρχή έγινε με τη «σύσταση» στη νέα κυβέρνηση να «εκμεταλλευτεί» (!!!) το ισχυρό εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, για να διαπραγματευθεί πιο αποτελεσματικά με την τρόικα. Η ακόμα χειρότερη συνέχεια, ήρθε με την διεξαγωγή κριτικής στους κυβερνητικούς χειρισμούς γύρω από την εκπροσώπηση της Ελλάδας στη Σύνοδο Κορυφής, όχι από τη σκοπιά της ριζικής αμφισβήτησης των Μνημονίων και του σημερινού βάρβαρου καπιταλιστικού οικοδομήματος της ΕΕ που έχει σαν στόχο να κόψει το «γόρδιο δεσμό» της υποτέλειας στους τοκογλύφους, αλλά από τη σκοπιά ενός «θαρραλέου» και «ικανού» διαπραγματευτή καλύτερων όρων δανεισμού για τη χώρα. Με ταξικούς όρους, δυστυχώς όλο αυτό το διάστημα, αντί η ηγεσία να μιλά σαν εκφραστής των συμφερόντων των εκατομμυρίων θυμάτων των Μνημονίων και του καπιταλισμού, επιχειρεί να τοποθετηθεί σαν ένας – αδιαμφισβήτητα φιλολαϊκών προθέσεων – σύμβουλος της ελληνικής άρχουσας τάξης για πιο «αποτελεσματικές και μαχητικές» διαπραγματεύσεις.
Οι σύντροφοι στην ηγεσία, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πάνω στο σαθρό έδαφος του καπιταλισμού, η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει σήμερα καμία διαπραγματευτική ισχύ και για τίποτα. Ο μόνος δρόμος προόδου για τη χώρα είναι οι εργαζόμενοι, με όπλο μια κυβέρνηση της Αριστεράς, να αποσπάσουν την εξουσία και τον πλούτο από τα χέρια των αστών συνεταίρων της τρόικας, σαν ένα βήμα για την ανατροπή του καπιταλισμού σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι συμβουλές στους αστούς για πιο «μαχητική διαπραγμάτευση» συγχύζουν και αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους, γιατί, εκτός από την απόκρυψη του αληθινού επαναστατικού, σοσιαλιστικού μονόδρομου, περνούν έμμεσα το ολέθριο μήνυμα ότι οι Έλληνες αστοί έχουν συμφέροντα αντίθετα από εκείνα των δανειστών, καθώς και κοινές αγωνίες και σκοπούς με τον εργαζόμενο ελληνικό λαό.
Φυσική κατάληξη της λαθεμένης στάσης της ηγεσίας μας όλο αυτό το διάστημα, είναι η προχθεσινή έκκληση του σ. προέδρου προς την κυβέρνηση να διεκδικήσει την υπαγωγή της Ελλάδας στο νέο Μηχανισμό για τις τράπεζες, όπως συνέβη με την Ισπανία. Εδώ προκύπτουν ορισμένα εύλογα ερωτήματα. Δεν γνωρίζουν οι σύντροφοι της ηγεσίας ότι η υπαγωγή σε αυτό τον Μηχανισμό – όπως και σε όλους τους αντίστοιχους έως σήμερα – συνεπάγεται την αποδοχή των όρων άγριας λιτότητας που έχουν επιβάλει σε όλη την Ευρώπη οι αστικές κυβερνήσεις; Δεν γνωρίζουν ότι μια τέτοια υπαγωγή συνεπάγεται επίσης το αυτόματο πέρασμα της ιδιοκτησίας των βασικών τραπεζών της χώρας στα χέρια της ΕΕ; Ακυρώνεται με την υποστήριξη αυτής της άποψης η θέση του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για «έλεγχο των τραπεζών από το ελληνικό δημόσιο» ναι ή όχι; Τα ερωτήματα ασφαλώς είναι ρητορικά και συμπεριλαμβάνουν στο εσωτερικό τους τις ίδιες τις απαντήσεις.
Οι συντηρητικές μετατοπίσεις της ηγεσίας πρέπει να σταματήσουν άμεσα, πριν εξελιχθούν σε μια δεξιά στροφή χωρίς επιστροφή, που θα επιβάλει μια ανάλογη πορεία και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι προσεγγίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και που οι πιο μαχητικοί από αυτούς επιθυμούν να μπουν στις γραμμές του, θα ήταν καταστροφικό για τις ελπίδες και τα συμφέροντά του εργαζόμενου λαού.
Η ειλικρινής διάθεση αυτοκριτικής από την πλευρά της ηγεσίας σήμερα θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη. Ακόμα πιο χρήσιμη όμως και ουσιαστική, είναι η δημιουργική και ενεργή παρέμβαση της ίδιας της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ στον καθορισμό της πολιτικής του πορείας. Η επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα ενιαίο, δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα με τάσεις, η κατάργηση του σημερινού μοντέλου της ομοσπονδίας των συνιστωσών – χωριστών μηχανισμών που εκτρέφει τον παραγοντισμό και εμποδίζει τους απλούς αγωνιστές να γίνουν εκείνοι οι πρωταγωνιστές στην λήψη των αποφάσεων, είναι τα πιο επείγοντα και ζωτικά πολιτικά μας καθήκοντα.
– ΚΑΜΙΑ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΕΞΙΑ! ΔΙΟΡΘΩΣΗ – ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!
– ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ!
– ΑΜΕΣΗ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΕ ΕΝΙΑΙΟ, ΜΑΖΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΕΣ ΤΑΣΕΙΣ!
{fcomment}
