Συνέντευξη με τον φοιτητή Αμπίτ Παλ, μέλος του αμερικανικού τμήματος (Revolutionary Communists of America) της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς από τη Νέα Υόρκη, ο οποίος συμμετείχε από την πρώτη μέρα στις πρόσφατες μαζικές φοιτητικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που συντάραξαν την αμερικανική κοινωνία.
Κ.Ε.: Είδαμε στις ΗΠΑ ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα κατασκηνώσεων και καταλήψεων στα πανεπιστήμια της χώρας σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Μπορείς να μας πεις πώς ξεκίνησε αυτό το κίνημα και ποια ήταν τα αιτήματα του;
Α.Π.: Ναι φυσικά. Το φοιτητικό κίνημα ξεκίνησε πρώτα στο πανεπιστήμιο του Γέιλ και μετά πέρασε στο πανεπιστήμιο Κολούμπια όπου η συμμετοχή ήταν μαζική. Πολύ γρήγορα το κίνημα εξαπλώθηκε σε 170 πανεπιστήμια σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο φοιτητικό κίνημα των τελευταίων δεκαετιών. Θα πρέπει να πάμε στα κινήματα του 1968 και 1970 ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ για να βρούμε κάτι αντίστοιχο. Όσον αφορά τα αιτήματα του κινήματος ένα από τα βασικά αιτήματα ήταν να σταματήσουν τα πανεπιστήμια να έχουν οικονομικές σχέσεις με οποιαδήποτε επιχείρηση συνδέεται με το Ισραήλ και επίσης οι φοιτητές απαιτούσαν να δημοσιοποιηθούν οι οικονομικές δραστηριότητες των πανεπιστημίων, καθώς οι περισσότερες επενδύσεις και χορηγίες κρατούνται μυστικές. Και γενικά, όσον αφορά το κίνημα των κατασκηνώσεων, αυτό που έγινε εμφανές είναι ότι ο παραδοσιακοί τρόποι διαμαρτυρίας που είχαν δοκιμάσει οι φοιτητές, όπως οι ειρηνικές διαδηλώσεις ή η προσπάθεια να πείσουν τους γραφειοκράτες των πανεπιστημίων να προχωρήσουν σε αυτά τα μέτρα απέτυχαν. Οι φοιτητές αποφάσισαν να προχωρήσουν σε πιο δυναμικές κινητοποιήσεις για να αναγκάσουν τις διοικήσεις και την κυβέρνηση να υποχωρήσουν όπως έκαναν οι φοιτητές τη δεκαετία του ‘60.
Κ.Ε.: Σε ποιες κινητοποιήσεις συμμετείχες;
Α.Π.: Ήμουν από την πρώτη μέρα στην κατασκήνωση στο Κολούμπια και αργότερα πήγα και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Κ.Ε.: Ποια είναι η διαφορά αυτού του κινήματος με τα προηγούμενα;
Α.Π.: Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τότε που το Ισραήλ ξεκίνησε τον γενοκτονικό του πόλεμο στη Γάζα. Είχαμε μεγάλες διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ αλλά αυτό δεν εμπόδισε καθόλου τον Τζο Μπάιντεν να συνεχίσει να στέλνει όπλα στο Ισραήλ. Ο Τραμπ, από τη μεριά του, λέει ότι ο Μπάιντεν δεν έχει κάνει ακόμα αρκετά για να βοηθήσει το Ισραήλ. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες συνειδητοποίησαν ότι οι διαδηλώσεις δεν ήταν αρκετές για να κάνουν την ιμπεριαλιστική κυβέρνηση να σταματήσει τον πόλεμο. Κατάλαβαν ότι χρειάζεται πιο δυναμική δράση. Δεν έχουν τη δυνατότητα να απεργήσουν, αλλά η πιο δυναμική δράση που μπορούν να πραγματοποιήσουν είναι να προχωρήσουν σε καταλήψεις και κατασκηνώσεις στα πανεπιστήμια και να απαιτήσουν από τα πανεπιστήμια να σταματήσουν να στηρίζουν επιχειρήσεις που έχουν σχέσεις με το Ισραήλ. Οι διαφορές με τα προηγούμενα κινήματα είναι ότι στις προηγούμενες κινητοποιήσεις, όταν το κίνημα τελείωνε, όλοι γύριζαν σπίτια τους. Δεν υπήρχε συντονισμός για το πως θα συνεχιζόταν ο αγώνας. Στις κατασκηνώσεις αντίθετα γίνονται διαρκώς πολιτικές συζητήσεις για το πως θα πρέπει να προχωρήσει το κίνημα. Αυτό το κίνημα επίσης δείχνει την αλλαγή στη συνείδηση. Η ριζοσπαστικοποίηση δεν επηρεάζει μόνο τα παιδιά από την εργατική τάξη αλλά και φοιτητές από μικροαστικές οικογένειες που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια όπως το Γέιλ.
Κ.Ε.: Είδαμε μία άγρια αστυνομική καταστολή των διαδηλώσεων. Τι επίδραση είχε αυτό στους φοιτητές;
Α.Π.: Ναι, σωστά. Και πάλι, έχουμε να δούμε τέτοιου είδους αστυνομική καταστολή απέναντι σε φοιτητές από την περίοδο του αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Η επίθεση στους φοιτητές ήταν μία πράξη πανικού. Η κυβέρνηση Μπάιντεν φοβήθηκε ότι η συνεχιζόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων υπό την υποστήριξη των ΗΠΑ θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα μαζικό κίνημα στη χώρα. Με τη σκληρή καταστολή θέλησε να καταστείλει το κίνημα πριν ακόμα γεννηθεί. Ωστόσο αυτό είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Εξόργισε τους φοιτητές και έγινε η αφορμή για να εξαπλωθεί το κίνημα σαν φωτιά σε ολόκληρη τη χώρα. Η εμπειρία της άγριας καταστολής ήταν επίσης πολύ εκπαιδευτική. Χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες έμαθαν στην πράξη τον πραγματικό ρόλο του αστικού κράτους.
Κ.Ε.: Ποιες πολιτικές δυνάμεις ηγήθηκαν στο κίνημα;
Α.Π.: Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη ηγεσία σε αυτό το κίνημα. Στο Κολούμπια η κατασκήνωση οργανώθηκε από φοιτητικές συλλογικότητες του πανεπιστημίου. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η ομάδα Εβραϊκή Φωνή για την Ειρήνη. Γενικά στις κατασκηνώσεις δεν υπήρχε ενιαία ηγεσία. Στην πραγματικότητα αυτό ήταν ένα από τα προβλήματα και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι κατασκηνώσεις δεν κράτησαν τόσο πολύ. Κάθε κατασκήνωση είχε τα δικά της αιτήματα, τις δικές της δράσεις και δεν υπήρχε προσπάθεια ενιαίου δημοκρατικού συντονισμού. Οι ηγεσίες που αναδείχθηκαν τυχαία σε κάθε πανεπιστημιούπολη προσπαθούσαν να διατηρήσουν τις κατασκηνώσεις όσο το δυνατό περισσότερο με την ελπίδα οι γραφειοκρατικές διοικήσεις των πανεπιστημίων να κάνουν αποδεκτά τα αιτήματα τους. Οι ηγέτες των κατασκηνώσεων ήταν κατά κανόνα μικροαστικά στοιχεία που δεν επεδίωκαν να οργανώσουν τις κατασκηνώσεις δημοκρατικά, με λειτουργία συνελεύσεων που θα ψηφίζουν για να λάβουν αποφάσεις. Δεν προσπάθησαν επίσης να συντονιστούν με άλλα πανεπιστήμια και δεν επιδίωξαν να επεκτείνουν και να κλιμακώσουν το κίνημα συνδέοντάς το με το εργατικό κίνημα.
Κ.Ε.: Ποια ήταν τα συνθήματα που προβάλαν οι σύντροφοι και συντρόφισσες των Επαναστατών Κομμουνιστών της Αμερικής σε αυτό το κίνημα;
Α.Π.: Πρώτα απ’ όλα στηρίξαμε το αίτημα για τη διακοπή των σχέσεων των πανεπιστημίων με όλες τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο Ισραήλ. Αλλά προσθέσαμε την αναγκαιότητα να ανοίξουν όλα τα λογιστικά βιβλία των πανεπιστημίων και να αποκαλυφθεί πού πηγαίνουν τα χρήματα. Να οργανωθεί δημοκρατικά το κίνημα των καταλήψεων και να υπάρξει συντονισμός ανάμεσα στα διάφορα πανεπιστήμια. Να συνδεθεί ο αγώνας των φοιτητών με τους εργαζόμενους ξεκινώντας με τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια. Είδαμε σε διάφορα πανεπιστήμια καθηγητές και προσωπικό να συμμετέχουν στις κατασκηνώσεις. Το τελευταίο σημείο το θεωρούμε πολύ σημαντικό. Σε τελική ανάλυση μόνο η εργατική τάξη έχει τη δυνατότητα να παραλύσει την οικονομία και να επιβληθεί στην κυβέρνηση. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν για έναν νέο Μάη του ‘68, όταν το μαζικό κίνημα των φοιτητών μετατράπηκε σε ένα επαναστατικό κίνημα των εργατών με την μεγαλύτερη γενική απεργία, μέχρι τότε, στην Ιστορία. Η εργατική τάξη λοιπόν είναι αυτή που μπορεί να βάλει ένα τέλος στη γενοκτονία.
Κ.Ε.: Ποιες είναι οι προοπτικές του κινήματος;
Α.Π.: Πλέον έχει τελειώσει η ακαδημαϊκή χρονιά οπότε το κίνημα έχει τερματιστεί στις περισσότερες πανεπιστημιουπόλεις. Αυτός είναι ο αντικειμενικός λόγος για τον οποίο το κίνημα σταμάτησε. Όπως είπαμε παραπάνω βέβαια υπάρχει και ο υποκειμενικός λόγος δηλαδή η απουσία ηγεσίας. Οι ηγεσίες που αναδείχθηκαν αυθόρμητα σε αυτά τα κινήματα ήταν απόλυτα ακατάλληλες για να μαζικοποιήσουν το κίνημα, να το οργανώσουν και να το συνδέσουν με την εργατική τάξη. Αυτό έπαιξε ρόλο σε πολλά πανεπιστήμια με αποτέλεσμα να λήξει το κίνημα πρόωρα. Ωστόσο στη νέα ακαδημαϊκή χρονιά, αν η σφαγή συνεχιστεί, είναι πολύ πιθανό να δούμε ένα κίνημα σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο.
Κ.Ε.: Είμαστε εδώ στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς (RCI). Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους πρωτοπόρους εργάτες και νέους στην Ελλάδα;
Α.Π.: Οι εργαζόμενοι και οι νέοι στην Ελλάδα υπέφεραν από τις απανωτές επιθέσεις λιτότητας από την ευρωπαϊκή και την ελληνική αστική τάξη. Οι εργαζόμενοι έδωσαν ηρωικούς αγώνες στους δρόμους και τελικά ανέδειξαν μία νέα αριστερή κυβέρνηση για να σταματήσουν τη λιτότητα. Οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, όμως, τους πρόδωσαν. Η προδοσία είναι εγγενής στον ρεφορμισμό. Η εργατική τάξη στην Ελλάδα το έμαθε αυτό με τον δύσκολο τρόπο. Χρειαζόμαστε μία επαναστατική αλλαγή, είναι ανάγκη να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα που γεννά φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση. Εδώ στην Ιταλία μαζευτήκαμε 500 σύντροφοι και συντρόφισσες από όλο τον κόσμο για να ιδρύσουμε την Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνή. Αν έχεις σιχαθεί το υπάρχον καθεστώς και θες να παλέψεις, τότε οργανώσου στην RCI, οργανώσου στο ελληνικό τμήμα της, την Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, για να ανατρέψουμε μαζί αυτό το σύστημα, που όπως είχε πει ο Λένιν είναι «μια φρίκη δίχως τέλος».
Ηλίας Κυρούσης
