Ο αγώνας των αγροτών και η σημασία του

Ο δίκαιος αγώνας χιλιάδων εργαζόμενων αγροτών για την προστασία του εισοδήματός τους που καταληστεύεται από τους μεγαλεμπόρους, τους βιομηχάνους και τις τράπεζες, συνταράζει την ελληνική κοινωνία και ξεσκίζει το επικοινωνιακό πέπλο της «κοινωνικής ανοχής», με το οποίο η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχειρεί να καλύψει την αντιδραστική πολιτική της.

Ο ξεσηκωμός της αγροτιάς σε τελική ανάλυση, αποτελεί μια αποφασιστική ένδειξη της βαθειάς κρίσης του καπιταλισμού. Φανερώνει την παρακμή και το αδιέξοδο ενός συστήματος που δεν μπορεί να εξασφαλίσει στους ανθρώπους του μόχθου το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή επιβίωση. Ταυτόχρονα, από την άποψη του κοινωνικού συσχετισμού δύναμης, υπογραμμίζει το πόσο αρνητικά διαμορφώνεται ο τελευταίος για την αστική τάξη, καθώς οι αγρότες που σήμερα εξεγείρονται και κλείνουν τους δρόμους, τις προηγούμενες δεκαετίες αποτελούσαν έναν προνομιακό πολιτικό ακροατήριο για τα αστικά κόμματα.

Η σημερινή κυβερνητική επιλογή της στήριξης στο σάπιο οικοδόμημα ενός καπιταλισμού σε βαθειά κρίση, έχει σαν αποτέλεσμα την απόπειρα συνέχισης της πολιτικής των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων, που από τη δεκαετία του 1990 με συνέπεια στήριξαν τις μεγάλες ιδιωτικές αγροτικές εκμεταλλεύσεις και τα κέρδη των μεγάλων βιομηχανικών και εμπορικών ιδιωτικών εταιρειών, σε βάρος των εργαζόμενων αγροτών.

Στόχος αυτής της πολιτικής είναι να  συγκεντρωθεί η αγροτική παραγωγή σε ακόμα λιγότερα χέρια μεγαλοϊδιοκτητών. Αυτός ο στόχος υπηρετείται ξεκάθαρα από το μέτρο διαχωρισμού των αγροτών σε «κατά κύριο ή μη επάγγελμα», που ωθεί στο κοινωνικό περιθώριο όσους ασκούν συμπληρωματικά το αγροτικό επάγγελμα για να επιβιώσουν, χωρίς να τους παρέχεται καμία εναλλακτική εργασιακή επιλογή σε συνθήκες όξυνσης της ανεργίας.

Η κυβερνητική πολιτική, μέσα από την εξαγγελία των «οργανισμών συγκέντρωσης της παραγωγής», επιχειρεί υποκριτικά να φορέσει το μανδύα της κοινωνικά προοδευτικής υπόθεσης της συγκέντρωσης της κατατεμαχισμένης αγροτικής γης σε μεγαλύτερες εκμεταλλεύσεις. Όμως η συγκέντρωση της παραγωγής θα έχει θετικό αποτέλεσμα για τους παραγωγούς και την κοινωνία, μόνο εάν συνδεθεί με την οικοδόμηση μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας, με εθνικοποιημένο το τραπεζικό σύστημα και τους βασικούς κλάδους της βιομηχανίας που σχετίζονται με την αγροτική παραγωγή (αγροτικά μηχανήματα, λιπάσματα, επεξεργασία αγροτικών προϊόντων κλπ), στο πλαίσιο της οποίας θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας ενιαίος κρατικός οργανισμός συγκέντρωσης, με τη δημοκρατική διοίκηση των ίδιων των αγροτικών συλλόγων, ο οποίος θα εγγυάται τιμές ανά προϊόν. Μέσα στο σημερινό πλαίσιο του καπιταλισμού, το αποτέλεσμα από την εφαρμογή των σχεδίων της κυβέρνησης για «αύξηση της συγκέντρωσης» θα είναι να επεκταθεί η πραγματικότητα της εκμετάλλευσης της αγροτικής παραγωγής από μια χούφτα ιδιωτικά μονοπώλια. Ήδη σήμερα, στον τομέα των δημητριακών κυριαρχούν 5 εταιρείες, στο αγελαδινό γάλα 4 εταιρείες, στη ντομάτα 3 εταιρείες κ.ο.κ.

Η αφορμή για την έκρηξη των αγροτών ήταν η μεγάλη πτώση των τιμών. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ο τιμές έπεσαν λόγω της «υπερπαραγωγής». Αυτό όμως είναι ψέμα, καθώς δεν εξηγεί γιατί πέφτουν κατακόρυφα μόνο οι τιμές με τις οποίες πληρώνονται οι παραγωγοί και όχι οι τιμές των αγροτικών προϊόντων όταν αυτά φθάνουν στον καταναλωτή.

Οι χαμηλές τιμές διάθεσης των αγροτικών προϊόντων από τους παραγωγούς, καθορίζονται βασικά από το ρόλο των μεσαζόντων, των ιδιωτικών μονοπωλίων και τον ληστρικό ρόλο των τραπεζών. Η συντονισμένη πίεση που ασκούν αυτά τα καπιταλιστικά παράσιτα πάνω στον αγροτικό κόσμο, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία προστασίας από το κράτος και το μαρασμό και εκφυλισμό των αγροτικών συνεταιρισμών, οδηγεί στις εξευτελιστικές τιμές και στην αδυναμία των αγροτών να συγκρατήσουν την πτώση του εισοδήματός τους.

Μαχητικότητα, αυτό-οργάνωση και αστική υστερία

Οι τωρινές κινητοποιήσεις είναι φυσική συνέχεια των περσινών. Ο μαχητικός τους πυρήνας, όπως άρχισε ήδη από πέρσι να αναδεικνύεται, δεν ελέγχεται από  συντηρητικούς, φιλοκυβερνητικούς μηχανισμούς και γι’ αυτό, δεν μπόρεσε να χειραγωγηθεί μέσα από το φιάσκο του «διαλόγου» που οργάνωσε η κυβέρνηση στο Ζάππειο. Ο «διάλογος» αυτός που οργανώθηκε από την ΟΚΕ (κρατικό όργανο δημιουργίας συναίνεσης ανάμεσα στους δήθεν κοινωνικούς «εταίρους»), το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και αγροτο-συνδικαλιστικές οργανώσεις – «σφραγίδες», όπως η ΓΕΣΑΣΕ και η ΣΥΔΑΣΕ και την γραφειοκρατική έκφραση του τσακισμένου  συνεταιριστικού κινήματος την ΠΑΣΕΓΕΣ, απαξιώθηκε στην πράξη, καθώς η πραγματική φωνή των αγροτών σήμερα βρίσκεται στα «μπλόκα».

Η νέα πανελλαδική οργάνωση του αγροτικού κινήματος έχει κιόλας ξεκινήσει από όσους δίνουν μαχητικό παρών στα μπλόκα. Εκεί βλέπουμε σοβαρά δείγματα αυτό-οργάνωσης όπως είναι η Πανελλήνια Ένωση Κτηνοτρόφων (ΠΕΚ) και η Πανελλήνια Ένωση Νέων Αγροτών (ΠΕΝΑ). Στις κινητοποιήσεις εμφανίζονται τρία κέντρα: των Θεσσαλών στη Νίκαια, της Β. Ελλάδας στα Γρεβενά και της Ν. Ελλάδας στην Αλαμάνα. Σε όλα τα κέντρα υπάρχουν ενδιαφέρουσες ζυμώσεις, με έντονη την διάθεση αμφισβήτησης των παραδοσιακών ηγεσιών.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση δέχεται αφόρητες πιέσεις να πάρει σκληρά κατασταλτικά μέτρα για να ανοίξουν οι δρόμοι. Έτσι ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων Βόρειας Ελλάδας με ανακοίνωσή του στράφηκε κατά των αγροτών και απαίτησε την άμεση διάλυση των «μπλόκων», ενώ στα ιδιωτικά κανάλια παρατηρείται καθημερινά μια υστερική εκστρατεία απαίτησης «πυγμής» από την κυβέρνηση. Είναι φανερό ότι οι αστοί, σε μια περίοδο που ο ελληνικός καπιταλισμός φθάνει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, δεν ανέχονται υποχωρήσεις στην απόπειρα να πληρώσει για την κρίση του συστήματός τους το σύνολο των ανθρώπων του μόχθου.

Το σημαντικότερο πρόβλημα του αγώνα αποτελεί η ανυπαρξία ενός δημοκρατικά οργανωμένου συντονιστικού κέντρου, αλλά και η απουσία έμπρακτης σύνδεσης με την εργατική τάξη.

Έτσι είναι ανάγκη, παρά τις αντιρρήσεις των παραδοσιακών ηγεσιών, οι αγρότες που βρίσκονται στα μπλόκα να εκλέξουν σε συνελεύσεις εκπροσώπους σε μια πανελλαδική συντονιστική επιτροπή αγώνα. Αυτή η επιτροπή χρειάζεται να καλέσει τις μαζικές συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης σε συμπαράσταση, προτείνοντας μεταξύ άλλων, μια πρώτη κοινή ημέρα δράσης ενάντια στην επίθεση των καπιταλιστών και της κυβέρνησης στο εργατικό και αγροτικό εισόδημα.

Η ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να  σταθούν στο ύψος των καθηκόντων που τους θέτει η μαχητικότητα των μικρομεσαίων αγροτών και να ενώσουν όλες τις δυνάμεις τους για την υποστήριξη και τη νίκη του αγώνα των αγροτών, στη βάση ενός κοινού πλαισίου θέσεων προς υιοθέτηση από το αγροτικό κίνημα που θα συμπεριλαμβάνει τα ακόλουθα :

• Άμεση ικανοποίηση όλων των οικονομικών διεκδικήσεων των εργαζόμενων αγροτών, μέσα από την δραστική περικοπή των εξοπλιστικών δαπανών και την αύξηση της φορολογίας στις τράπεζες και τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες.

• Συνέχιση της χορήγησης ενισχύσεων και επιδοτήσεων σε όσους έχουν ετήσιο εισόδημα μέχρι 30.000 ευρώ.

• Πάγωμα των χρεών για τους μικρομεσαίους παραγωγούς.

• Κατάργηση των φόρων σε αγροτικά μηχανήματα και στο πετρέλαιο κίνησης των αγροτών, κρατική επιδότηση των εφοδίων της αγροτικής παραγωγής (λιπάσματα, φυτοφάρμακα κλπ.).

• Ασφάλιση της αγροτικής παραγωγής από τις φυσικές καταστροφές από έναν αποκλειστικά δημόσιο οργανισμό ασφαλίσεων (ΕΛΓΑ) που θα επιχορηγείται από το κράτος.

• Άμεσο διπλασιασμό της αγροτικής σύνταξης και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους εργαζόμενους αγρότες.

Αυτό που πάνω από όλα πρέπει να τονιστεί, είναι ότι η ουσιαστική στήριξη των αγροτών σημαίνει την εγγύηση ικανοποιητικών τιμών, φθηνά λιπάσματα, εκτέλεση έργων υποδομής, δωρεάν επιστημονική και τεχνική στήριξη, σύγχρονα μηχανήματα, συγκέντρωση της κατατεμαχισμένης παραγωγής και σχεδιασμένη αξιοποίησή της με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες για προϊόντα υψηλής ποιότητας. Όλα αυτά προϋποθέτουν το να συνεταιρισθούν μαζικά οι  παραγωγοί και να συνδεθούν με τη βιομηχανία και το εμπόριο στο πλαίσιο ενός γενικού οικονομικού πλάνου. Με άλλα λόγια, μπορούν να κατακτηθούν μόνο μέσα από μια σοσιαλιστικά σχεδιασμένη οικονομία, στην οποία οι τράπεζες και η συγκεντρωμένη παραγωγή και διανομή θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία.