Το καλοκαίρι γίναμε μάρτυρες μιας μεγαλειώδους εξέγερσης εκατομμυρίων Ιρανών, που, με αφορμή την καταφανή εκλογική νοθεία που διέπραξε το καθεστώς Αχμαντινετζάντ, ξεχύθηκαν στους δρόμους όλης της χώρας, εκδηλώνοντας τη συσσωρευμένη αγανάκτησή τους για την καταπίεση των δημοκρατικών τους ελευθεριών, τη φτώχεια, την ανεργία, τον πληθωρισμό, με ένα και μόνο σύνθημα : την ανατροπή του καθεστώτος. Όπως ήταν αναμενόμενο, το καθεστώς απάντησε στις εξεγερμένες μάζες με λυσσαλέα καταστολή και με εν ψυχρώ δολοφονίες. Όμως, παρά τις χιλιάδες νεκρών και τα εκατομμύρια τραυματιών, οι λαϊκές μάζες του Ιράν συνέχισαν να διαδηλώνουν απτόητες για μέρες, με πρωτοφανή γενναιότητα και έχοντας χάσει κάθε ίχνος φόβου που θα μπορούσε να τις κάμψει. Η ιρανική επανάσταση είχε μόλις ξεκινήσει..
Έξι μήνες μετά και αφού πέρασε μια περίοδος δικαιολογημένης κούρασης και υποχώρησης των κινητοποιήσεων, είδαμε ξανά τις καταπιεζόμενες ιρανικές μάζες να βρίσκονται σχεδόν καθημερινά στους δρόμους, να αγωνίζονται με θέρμη για την ανατροπή του καθεστώτος. Αξίζει να αναφερθούν δύο ημερομηνίες, η 26η και η 27η Δεκεμβρίου, οι οποίες είναι για το Ιράν μέρες θρησκευτικών εκδηλώσεων.
Η επανάσταση όμως δεν έχει την πολυτέλεια να σεβαστεί θρησκευτικές επετείους, κι έτσι, αυτές τις δυο μέρες είχαν προγραμματιστεί μαζικότατες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Στις 26 Δεκέμβρη, εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδήλωσαν σε όλες τις πόλεις του Ιράν, αλλά η αληθινή επίδειξη δύναμης των καταπιεζομένων έγινε στις 27 Δεκέμβρη. Εκείνη την ημέρα, εκατομμύρια διαδηλωτές σε όλη τη χώρα ήρθαν σε ανοιχτή σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Πολλοί δρόμοι, ειδικά στις κεντρικές περιοχές της Τεχεράνης, πέρασαν στην κατοχή των μαζών και τέθηκαν υπό τον έλεγχό τους. Επίσης, οι διαδηλωτές κατέλαβαν πολλά αστυνομικά τμήματα. Άλλα τα πυρπόλησαν και από άλλα προσπάθησαν να πάρουν όπλα.
Ίσως το πιο αξιοσημείωτο γεγονός των ημερών, κάτι που συμβαίνει άλλωστε διαχρονικά σε όλες τις επαναστάσεις, είναι η άρνηση πολλών αστυνομικών και φαντάρων να πυροβολήσουν κατά των διαδηλωτών. Η αστυνομία και ο στρατός δεν ζουν σε κάποια «γυάλα» έξω από την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά υπόκεινται και αυτοί στις πιέσεις της κοινωνίας. Σε τέτοιες λοιπόν συνθήκες, αστυνομικοί και κυρίως φαντάροι που προέρχονται από λαϊκές, σκληρά εκμεταλλευόμενες οικογένειες, νιώθουν πως έχουν πιο πολλά κοινά με τους εξεγερμένους παρά με τους διοικητές τους. Έτσι εξηγούνται τα κρούσματα απειθαρχίας που σημειώθηκαν.
Σκληρές μάχες δόθηκαν σε όλες τις πόλεις της χώρας, αλλά, όπως σε κάθε επανάσταση, οι πιο σκληρές δόθηκαν στην πρωτεύουσα. Στην Τεχεράνη καταμετρήθηκαν οχτώ νεκροί, μεταξύ των οποίων και ο ανιψιός του ηγέτη της αντιπολίτευσης Μουσαβί. Επίσης, οι δυνάμεις του καθεστώτος αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τα αστυνομικά τμήματα προκειμένου να μην φτάσουν όπλα στους εξεγερμένους. Σε πολλές πόλεις της χώρας έχει επιβληθεί από το καθεστώς ένας «de facto» στρατιωτικός νόμος.
Αναμφίβολα η σημερινή κατάσταση στο Ιράν έχει όλα τα στοιχεία μιας επανάστασης: διάσπαση στις κορυφές του καθεστώτος, πλήρης συνειδητοποίηση στις υποτελείς τάξεις ότι μόνο αν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και δράσουν επαναστατικά με τόλμη και με γενναιότητα θα δουν καλύτερες μέρες, και βέβαια, αμφιταλάντευση των μεσαίων τάξεων. Οι μικρομαγαζάτορες και τα υπόλοιπα μεσαία στρώματα, που στις ειρηνικές εποχές έβλεπαν με μεγαλύτερη εχθρότητα τους εργάτες παρά το ίδιο το καθεστώς, σήμερα φαίνεται πως έχουν συμπαρασυρθεί (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος τους) από το επαναστατικό κύμα. Αυτό που λείπει είναι μια επαναστατική μαρξιστική ηγεσία που θα οργανώσει την ανοργάνωτη σήμερα εργατική τάξη, θα την τοποθετήσει επικεφαλής των εξεγερμένων, και θα δώσει στο επαναστατικό κίνημα ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα και μια ξεκάθαρη προοπτική. Την προοπτική του Σοσιαλισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν θέμα ημερών για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να καταλάβουν την εξουσία και μάλιστα αναίμακτα. Ελλείψει όμως μιας τέτοιας ηγεσίας, η ιρανική επανάσταση θα διαρκέσει για μια μεγάλη περίοδο. Την πτώση του σημερινού σάπιου ιρανικού καθεστώτος θα ακολουθήσει η διαδοχή νέων ετοιμόρροπων κυβερνήσεων μέχρι την τελική νίκη των επαναστατικών ή των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Το χτίσιμο ενός μαζικού μαρξιστικού κόμματος, είναι λοιπόν το μεγαλύτερο καθήκον των Ιρανών μαρξιστών, προκειμένου να αποφευχθεί μια αιματηρή νίκη των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Τις πιο μεγάλες μάχες, η ιρανική επανάσταση τις έχει μπροστά της.
