Γενική Απεργία: Να κλιμακωθεί ενωτικά ο αγώνας

Η συμπλήρωση ενός χρόνου από την ένταξη της χώρας μας στο Μηχανισμό Στήριξης και την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου Μνημονίου με τις αλλεπάλληλες επικαιροποιήσεις του, βρίσκει το σύνολο του κόσμου της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων, των νέων και της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σε μια οδυνηρή και βίαιη φτωχοποίηση, χωρίς σταματημό.

 

Η οξεία κρίση δανεισμού της χώρας, το δυσβάσταχτο για τον ελληνικό λαό, δημόσιο χρέος που συνειδητά δημιούργησαν και διεύρυναν οι διαδοχικές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μαζί με τα δυσθεώρητα δημόσια ελλείμματα ως αποτέλεσμα της δικομματικής και διαχρονικής λεηλασίας του κράτους, δεν ήταν παρά μόνο η αφορμή για να δείξει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός το πραγματικό του πρόσωπο.

 

Ένα πρόσωπο αποκρουστικό, σκληρό και ταξικά ανάλγητο, που δεν διστάζει, μπροστά στην ανάγκη διασφάλισης και αναπαραγωγής της κερδοφορίας του Κεφαλαίου, να ρίξει βίαια τους εργαζόμενους και την κοι-νωνία στην φτώχεια, την ανέχεια και την περιθωριοποίηση.

 

Το σχέδιο της Τρόικα, όπως αποδείχθηκε, αποτέλεσε συνειδητή επιλογή της Κυβέρνησης εντασσόμενη στο πλαίσιο της πιο επιθετικής ανασυγκρότησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών με την παράλληλη διάσωση των δανειστών της χώρας. Στην κυριολεξία παρέδωσε τα κλειδιά της οικονομίας και μαζί ολόκληρη την κοινωνία, μέσα από το ψευδεπίγραφο τρομοδίλλημα «Μνημόνιο ή Χρεοκοπία», που οδηγεί τελικά σε ένα συνεχές καταστροφικό αδιέξοδο.

 

Το Μνημόνιο, που παρουσιάστηκε ως φάρμακο, αποδείχτηκε θανατηφόρο δηλητήριο. Ο απολογισμός του ενός χρόνου από την εφαρμογή του, προκαλεί πραγματικά ίλιγγο.

• Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε αντί να μειωθεί, και θα προσεγγίσει στο τέλος του 2011, το 153% του ΑΕΠ και είναι πια μη βιώσιμο.

• Η ύφεση στην οικονομία ξεπέρασε το 6,6% στο δ΄ τρίμηνο του 2010 και θα υπερβεί το 4% το 2011.

• Η επίσημη ανεργία εξακοντίστηκε σε δυσβάσταχτα επίπεδα, με 756.800 ανέργους (15,1%), ενώ η πραγματική ανεργία (ολική και μερική) ξεπερνά τα 1.000.000 άτομα.

Και για να επιτευχθούν τα παραπάνω, θεσπίστηκαν μέτρα 38 δις Ευρώ, που όμως μείωσαν το έλλειμμα μόνο 12 δις €. Από αυτά, τα 8,5 δις κόπηκαν από μισθούς, συντάξεις και δημόσιες επενδύσεις.

Πρόκειται εμφανέστατα για την πιο μεγάλη και βίαια και συνοπτική αναδιανομή του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων, που υπήρξε ποτέ στη χώρα μας.

Στο δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ, οι εργαζόμενοι πρώτοι κλήθηκαν να πληρώσουν τα σπασμένα με αλλεπάλληλες νομοθετικές περικοπές μισθών και επιδομάτων, ενώ τα δώρα και τα επιδόματα αδείας ψαλιδίστη-καν στα όρια βοηθήματος. Παράλληλα, η συνέχιση της πολιτικής του Μνημονίου φέρνει νέες βίαιες περικοπές σε δημόσιο και ΔΕΚΟ, μέσα από τη θεσμοθέτηση άμεσα του νέου «μισθολογίου» και την αύξηση των ωρών εργασίας, ενώ προ των πυλών είναι και η γενίκευση όλων των μορφών της ευέλικτης απασχόλησης. Σε συνδυασμό με την πολιτική προσλήψεων 1 προς 5 (αναλογία που θα ανατραπεί και αυτή) και την συνειδητή εξώ-θηση για συνταξιοδότηση, η δημόσια διοίκηση αποψιλώνεται από το ανθρώπινο δυναμικό. Η Παιδεία, η Υγεία και η Κοινωνική Πρόνοια μαζί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση μπήκαν στο προκρούστειο κρεβάτι του μνημονιακού Καλλικράτη, και υποβαθμίζονται σε βαθμό διάλυσης το κοινωνικό κράτος.

Στον ιδιωτικό τομέα, και στο όνομα της βελτίωσης της «ανταγωνιστικότητας» ανατράπηκε το σύνολο σχεδόν του ατομικού και συλλογικού εργατικού δικαίου και ικανοποιήθηκαν όλα τα εργοδοτικά αιτήματα των τελευταίων 20 ετών. Διευκολύνθηκαν οι απολύσεις με την καταβολή της μισής αποζημίωσης ή και καθόλου αποζημίωσης για εργασία έως και 12 μήνες, θεσμοθετήθηκε η εκβιαστική υποχρεωτική μερική απασχόληση και η εκ περιτροπής εργασία, επιτράπηκε η σύναψη ειδικών επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων με όρους χειρότερους από τις κλαδικές, αλλοιώθηκε σε βαθμό αγνώριστο ο ρόλος της Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), έσπασε η ΕΓΣΣΕ για τους νέους, επεκτάθηκε ο δανεισμός των εργαζομένων έως και 3 χρόνια. Με άλλα λόγια, εφαρμόστηκαν κατά γράμμα οι οδηγίες της Τρόικας για θεσμοθέτηση της απόλυτης μισθολογικής και εργασιακής ευε-λιξίας, η οποία σε συνδυασμό με την ύφεση και την απειλή της απόλυσης έχει οδηγήσει σε πραγματικό πετσόκομμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, μέσα από την εκβιαστική εφαρμογή ατομικών συμβάσεων εργασίας και τη μείωση των ημερών εργασίας.

Στο μέτωπο του ασφαλιστικού και των συντάξεων, η Τρόικα και η Κυβέρνηση φρόντισαν να αυξήσουν δραματικά τα όρια ηλικίας και τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, θεσμοθέτησαν νέο ΛΑΦΚΑ (έως και 14%) και πετσόκοψαν τις συντάξεις μαζί με την 13η και 14η σύνταξη. Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης αυξήθηκαν και στο δημόσιο (ειδικά για τις γυναίκες), ενώ ο νέος τρόπος υπολογισμού είναι επαχθέστερος. Ο νέος γύρος προβλέπει την δραματική μείωση των επικουρικών συντάξεων και την ουσιαστική κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών.

Στο μέτωπο των δημόσιων κοινωνικών αγαθών και των κοινωφελών επιχειρήσεων (αρχής γενομέ-νης από τον σιδηρόδρομο και τις αστικές συγκοινωνίες), το Μνημόνιο έφερε μέτρα που οδηγούν στην στοχο-ποίηση, απαξίωση, συρρίκνωση και εν τέλει σε σύντομο χρονικό διάστημα την εκχώρηση τους σε ιδιώτες. Οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ διαπομπεύονται και ενοχοποιούνται για τις καταστροφικές πολιτικές των κυβερνήσεων που τις γέμισαν με ελλείμματα και τις διοίκησαν με πελατειακές σχέσεις. Το κράτος, εκχωρεί ακόμα και αυτό το ύστατο και μοναδικό εργαλείο, μιας πιο δίκαιας αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου.

Η δημόσια περιουσία, οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, η ενέργεια και η ύδρευση αλλά και η δημόσια γη, είναι έτοιμα να ξεπουληθούν, εντασσόμενα στο βίαιο σχέδιο της είσπραξης των 50 δις Ευρώ για την ικανο-ποίηση των δανειστών της χώρας.

Το Σύμφωνο για το Ευρώ, που αποφάσισε η Ε.Ε. και αποδέχτηκε ασμένως η ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι παρά η μονιμοποίηση του Μνημονίου και της διαχρονικής σκληρής ταξικής λιτότητας.

Είναι ολοφάνερο, ότι τίποτε δεν είναι όπως ένα χρόνο πριν.

Το διάστημα αυτό, παρά την ανοχή, την αφωνία και την ακινησία της πλειοψηφικής ηγεσίας του συνδικα-λιστικού κινήματος (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ), παρά τη συνειδητή περιχαράκωση και τον απομονωτισμό του ΠΑΜΕ και παρά τις προσπάθειες εκφοβισμού και τρομοκράτησης εκ μέρους της Κυβέρνησης και των ΜΜΕ, αναπτύχθηκαν σημαντικοί εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες με τρεις μαζικές απεργίες, αναδείχθηκαν νέα μαχητικά κοινωνικά κινήματα, ενώ και άλλα κοινωνικά στρώματα που χτυπήθηκαν από το Μνημόνιο εντάχθηκαν σε μια λογική συνολικής πολιτικής ανατροπής του.

Οι υπαρκτές παθογένειες του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και οι πολιτικές κομματικές σκοπιμότητες στο εσωτερικό του, λειτούργησαν και λειτουργούν αρνητικά στην οικοδόμηση μιας λογικής που θα συγκεντρώνει τις μέγιστες δυνατές κοινωνικές δυνάμεις, θα εκφράζει και θα συνενώνει την διαμορφούμενη και συνεχώς διευρυνόμενη πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία των χαμένων του Μνημονίου (εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, νέοι, μετανάστες, μικροί και μεσαίοι επαγγελματίες) και μέσα από τους αγώνες θα δώσει πολιτική διέξοδο στο οικονομικό νεοφιλελεύθερο και καταστροφικό αδιέξοδο.

Η υπέρβαση των δυσκολιών αυτών είναι επιτακτική ανάγκη. Η κοινωνία είναι ώριμη καιτο εργατικό συνδι-καλιστικό κίνημα υπό προϋποθέσεις μπορεί. Η ταχύτητα, η πυκνότητα και η βιαιότητα των ανατροπών, είναι τέτοια που είναι ώρα πια, και το εργατικό κίνημα αλλά και τα επιμέρους κοινωνικά κινήματα να αφήσουν εκτός όλα όσα τους χωρίζουν και να υπηρετήσουν το κοινό στόχο.

Το Συνδικαλιστικό Κίνημα μπορεί και πρέπει να γίνει σημείο αναφοράς και συσπείρωσης ευρύτατων κοινωνικών δυνάμεων με πολιτικά αιτήματα και χαρακτηριστικά.

• Να ηγηθεί του αγώνα για απεμπλοκή της χώρας από το καταστροφικό Μνημόνιο, δημιουργώντας τις πολιτικές προϋποθέσεις για μια άλλη πορεία της χώρας.

• Να δείξει και να παλέψει τις αιτίες που μας οδήγησαν ως εδώ.

• Να απαιτήσει την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους με στόχο τη διαγραφή ενός πολύ μεγάλου μέρους του και την αναπτυξιακή παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με ριζική αναδιανομή εισοδημάτων προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Οι εργαζόμενοι δεν χρωστούν τίποτα σ’ αυτούς που λεηλάτησαν και λεηλατούν τη χώρα.

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 11 ΜΑΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Διαφορετική στην οργάνωση, το συντονισμό, το περιεχόμενο και τους στόχους της, Πρέπει και μπορεί να δώσει το μήνυμα μιας καθολικής κοινωνικής αντίστασης και διαφορετικής πολιτικής και οικονομικής προοπτικής για τον τόπο και τους εργαζόμενους.

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 11 ΜΑΗ. 1 χρόνος μνημονιο-100 χρόνια πίσω σε δικαιώματα και κατακτήσεις. Να στείλουμε μήνυμα καθολικής αντίστασης.

Η συμπλήρωση ενός χρόνου από την ένταξη της χώρας μας στο Μηχανισμό Στήριξης και την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου Μνημονίου με τις αλλεπάλληλες επικαιροποιήσεις του, βρίσκει το σύνολο του κόσμου της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων, των νέων και της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σε μια οδυνηρή και βίαιη φτωχοποίηση, χωρίς τέλος.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να μετατρέψουν Την Γενική Απεργία στις 11 Μάη σε μια διαφορετική απεργία. Πρέπει και μπορούμε να στείλουμε το μήνυμα της καθολικής κοινωνικής αντίστασης απέναντι στον πόλεμο που έχουν κηρύξει η κυβέρνηση, η Τρόικα και οι δυνάμεις του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, τους ανέργους.
Η 11η  Μάη πρέπει να είναι μια μεγάλη απεργία – απάντηση στη νέα πρωτοφανή επίθεση που έχουν εξαπολύσει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η Τρόικα, μέσω του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, και του «Συμφώνου για το Ευρώ», που «θεσμοθετεί» τη διαρκή λιτότητα και καταδικάζει ολόκληρη τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια.

Η κυβέρνηση και η Τρόικα με εργαλείο το Μνημόνιο, το Σύμφωνο του ευρώ και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής τσακίζουν ότι κτίσαμε με αγώνες και θυσίες τις τελευταίες δεκαετίες και καταστρέφουν και τα τελευταία ψήγματα των κοινωνικών δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Τσακίζουν μισθούς, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις. Τσακίζουν την υγεία, την παιδεία και την Κοινωνική Πρόνοια.

Με τη μαζική συμμετοχή μας στην πανεργατική απεργία στις 11 Μάη, που πρέπει να συνοδευτεί με συγκεκριμένο σχέδιο κλιμάκωσής της, πρέπει να δείξουμε στην Τρόικα, την  κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τους πρόθυμους πολιτικούς συμμάχους τους, ότι δεν θα τους επιτρέψουμε να μας γυρίσουν πίσω σε εργασιακό καθεστώς δουλείας και ανασφάλειας. Πρέπει να τους απαντήσουμε με την πιο πλατιά εργατική ενότητα.

Να αμφισβητήσουμε το δημόσιο χρέος ως χρέος του ελληνικού λαού, να διεκδικήσουμε τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του, την εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών, την αναπτυξιακή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, τη διέξοδο από την κρίση και τη σοσιαλιστική προοπτική.

Μπορούμε να ξεπεράσουμε την συμβιβαστική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) με  την οργάνωση και κινητοποίηση της εργατικής βάσης και την συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα και αλληλεγγύης σε κάθε  χώρο εργασίας, κατοικίας και σπουδών.

Η κυβέρνηση δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση να σύρει τους εργαζόμενους σε διαρκή λιτότητα και να εκποιήσει το δημόσιο πλούτο

Η  πανεργατική απεργία στις 11 Μάη πρέπει να είναι οι αγωνιστική αφετηρία του εργατικού κινήματος για την ανατροπή της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου και των αντικοινωνικών πολιτικών της. Για τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας με πυρήνα την Αριστερά, η οποία θα βγάλει την χώρα μας από το μνημόνιο και θα προωθήσει μια πολιτική που θα καλύπτει τις ανάγκες του λαού και όχι των πιστωτών και του κεφαλαίου. 

Οι εργαζόμενοι δεν χρωστούν τίποτε σ’ αυτούς που λήστεψαν και λεηλάτησαν τη χώρα μας.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Προσυγκέντρωση Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς 10.30π.μ στο Μουσείο

ΣΥΡΙΖΑ

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΣΥΝ

Έχει συμπληρωθεί πλέον ένας χρόνος από τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε την δανειακή σύμβαση με Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ. Ο χρόνος που έχει περάσει μας δίνει μια σημαντική δυνατότητα κριτικής επανεξέτασης της κατάστασης και ελέγχου των επιχειρημάτων τόσο των αντίπαλων όσο και των δικών μας όλου αυτού του διαστήματος.

Έχει καταρρεύσει πλέον ολόκληρη η κυρίαρχη αφήγηση που προσπαθούσε να ερμηνεύσει την κρίση ως μια ελληνική ιδιαιτερότητα που προέκυψε από λάθος πολιτικές επιλογές διαχείρισης. Οι σκληρές πολιτικές λιτότητας και επίθεσης σε κοινωνικά κεκτημένα που περιλαμβάνονται στην δανειακή σύμβαση του Μνημονίου δεν αποτελούν ελληνικό προνόμιο. Παρόμοια μέτρα βλέπουμε να υιοθετούνται όχι μόνο από τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ευρωζώνης αλλά ακόμα και από χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ. Η κατάρρευσης της Ιρλανδίας, της χώρας πρότυπο για τις δυνατότητες ανάπτυξης μέσω του νεοφιλελευθερισμού, αποτελεί συνολική αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.

Η υιοθέτηση στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ του συμφώνου ανταγωνιστικότητας που μετονομάστηκε σε «σύμφωνο για το ευρώ» αποτελεί μια προσπάθεια συνολικής επίθεσης σε επίπεδο Ευρώπης από την μεριά του κεφαλαίου σε βάρος των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Συνολικές πολιτικές λιτότητας, συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, αύξηση ορίων ηλικίας που απαιτούνται για την συνταξιοδότηση μέσω της σύνδεσης τους με το προσδόκιμο ζωής. Μείωση μισθών μέσω της σύνδεσης τους με την ανταγωνιστικότητα. Όταν η απάντηση από την μεριά των κυρίαρχων είναι τόσο συνολική και τόσο δομική είναι ξεκάθαρο ότι όχι μόνο δεν μιλάμε απλά για «Ελληνικό πρόβλημα», αλλά το πρόβλημα είναι πολύ ποιο βαθύτερο από το ίδιο το χρέος και το έλλειμμα.

Είναι φανερό ότι μπροστά μας δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κρίση χρέους, αλλά μια συνολικότερη δομική καπιταλιστική κρίση. Μια κρίση υπερσυσσώρευσης, που έχει τις ρίζες της ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και τα χαρακτηριστικά που έφερε η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού. Μία κρίση δηλαδή που βασίζεται στην τεράστια ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας και στην καθήλωση των πραγματικών μισθών, του κομματιού δηλαδή που η εργασία μπορεί να ιδιοποιείται. Η κατεύθυνση εξόδου από την κρίση που ακολουθείται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου δεν αποτελεί μια προσπάθεια μείωσης των ελλειμμάτων και του χρέους αλλά μια προσπάθεια για συνολική αλλαγή στις μορφές κυριαρχίας και αναπαραγωγής της ίδιας της εργατικής δύναμης.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαδικασία συνολικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, μια διαδικασία δημιουργίας ενός ποιο επιθετικού και αυταρχικού καπιταλισμού. Το Μνημόνιο αποτελεί την ελληνική μετάφραση της συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης. Το χρέος αποτελεί το εργαλείο με βάση το οποίο επιχειρείται η έξοδος από την κρίση του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας. Ακριβώς για αυτό τον λόγο είχαμε μιλήσει από την πρώτη στιγμή για τρεις όψεις της κρίσης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η ανταγωνιστικότητα, που αποτελεί μια σχέση που είναι διαρκώς υπό διακύβευση, σταδιακά αναβαθμίζεται ως ένα από τα αποτελεσματικότερα όπλα του αντιπάλου στην προσπάθεια του να εγκλωβίσει τον κόσμο της εργασίας σε ένα εθνικό πλαίσιο αναφοράς και σύγκρουσης με όλους του υπόλοιπους εργαζόμενους στην βάση διαφορετικών εθνικών συμφερόντων.

Τέλος πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι μια πραγματική ταξικά μεροληπτική πολιτική από την σκοπιά της εργασίας δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόχρονα και διεθνιστική. Διεθνιστική όχι με την παιδική άποψη της ταυτόχρονης αλλαγής σε πολλές χώρες, αλλά με την έννοια ότι θα αποτελεί στις γενικές της κατευθύνσεις ένα μάχιμο πολιτικό σχέδιο για τον κόσμο της δουλειάς και της νεολαίας σε κάθε χώρα πρώτα από όλα ενάντια στην δική του κυβέρνηση, ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου σε κάθε ξεχωριστό κοινωνικό σχηματισμό. Μία πρόταση που θα στηρίζεται στην αύξηση των μισθών, στην μείωση των ωρών εργασίας, στην σκληρή φορολογία του κεφαλαίου (μόνο μέσα από αυτή την διαδικασία μπορούν σήμερα να προκύψουν οι απαραίτητοι πόροι για την χρηματοδότηση όλων των μορφών του κοινωνικού μισθού: δωρεάν υγεία-παιδεία, φθηνή πρόσβαση σε φως-νερό μεταφορές-επικοινωνία), κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έχει νόημα και μια σκληρή ρύθμιση για το χρέος που θα περιλαμβάνει την διαγραφή του μεγαλύτερου κομματιού του.