Γιατί η κατάληψη του εργοστασίου με αίτημα την εθνικοποίηση είναι η μόνη ενδεδειγμένη λύση για τους εργάτες της SOFTEX που πετιούνται στο δρόμο απο τους αδίστακτους καπιταλιστές ιδιοκτήτες.
Κατάληψη με αίτημα την εθνικοποίηση πρέπει να είναι η απάντηση των εργαζομένων στο κλείσιμο της ιστορικής εταιρείας «Softex» από την πολυεθνική «BOLTON». Είναι η μόνη δοκιμασμένη μορφή αγώνα που δίνει σοβαρές πιθανότητες για να σωθεί το εργοστάσιο και οι 200 θέσεις εργασίας. Η εργατική τάξη δεν αντέχει κι άλλη ανεργία, δεν αντέχει κι άλλη φτωχοποίηση. Η χώρα δεν αντέχει κι άλλη αποβιομηχανοποίηση. Ο αγώνας των εργαζομένων της «Softex» χρειάζεται να στηριχτεί από όλο το συνδικαλιστικό κίνημα και από την αριστερά για να νικήσει. Θα είναι μια νίκη που μας αφορά όλους, γιατί θα ανεβάσει το ηθικό των εργαζομένων.
Το κλείσιμο μιας ακόμη σημαντικής εταιρίας δείχνει: ότι δεν μπορεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα να έχει καμία εμπιστοσύνη στο κεφάλαιο (ιδιωτική πρωτοβουλία) το οποίο έχει την ευθύνη για την με ραγδαίους ρυθμούς-τις τελευταίες δεκαετίες- αποβιομηχανοποίηση της χώρας. Κι αυτό παρά τα τεράστια δάνεια-«θαλασσοδάνεια»-που πήραν από τις τράπεζες με την ανοχή των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Είναι η δεύτερη φορά που η ιδιωτική πρωτοβουλία κλείνει την ΣΟΦΤΕΞ. Η πρώτη συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1980, λίγο μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Ο Κεφάλας ιδιοκτήτης αφού έχει πάρει του κόσμου τα δάνεια την κλείνει αφήνοντας χρέος ύψους 17 δις δρχ. Είμαστε στην εποχή της πρώτης γενιάς των «προβληματικών» επιχειρήσεων όπου τα μεγάλα τζάκια της ελληνικής βιομηχανίας, Κεφάλας, Στράτος, Κατσάμπας ,Αγγελόπουλος, Ωνάσης, Καρέλας, Λαδόπουλος, Σκαλιστήρης, Κανελλόπουλος, κ.α, αφού φέσωσαν τις κρατικές τράπεζες και το δημόσιο με δανεικά και αγύριστα προχώρησαν στο κλείσιμο βιομηχανιών στρατηγικής σημασίας για την οικονομία της χώρας, πετώντας στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες εργάτες/ιες. Κατάφεραν μέσα από τις υπερτιμολογήσεις των εξοπλισμών των μηχανημάτων και των κτιριακών εγκαταστάσεων, των εισαγωγών και τις υποτιμολογήσεις των εξαγωγών, σε συνδυασμό με τις κρατικές επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, τις φοροαπαλλαγές και την κεφαλαιοποίηση ή διαγραφή των τόκων, να αποκομίσουν τεράστια κέρδη τα οποία μετέφεραν στις τράπεζες τις Ελβετίας και όχι μόνο, ενώ την ίδια στιγμή εγκατέλειπαν τις επιχειρήσεις τους- οι οποίες χτίστηκαν με τα λεφτά του λαού-υπερχρεωμένες!! Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεώτεροι μιλάμε για εταιρίες κολοσσούς για τα ελληνικά δεδομένα: την Πειραϊκή-Πατραϊκή, τη ΒΕΛΚΑ, τη ΛΑΡΚΟ, ΑΓΕΤ Ηρακλής (τσιμέντα), Σκαλιστήρης, SOFTEX, Μιχαηλίδης κ.α. Μιλάμε για ένα φέσι 200 δις δρχ(!!) για το οποίο δεν έδωσαν ούτε μία δραχμή και από πάνω αθωώθηκαν, από την ελληνική δικαιοσύνη!! Για μια ακόμη φορά ένα μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό σκάνδαλο έμεινε ατιμώρητο. Και η ιστορία συνεχίζεται…
Οι εργάτες/ιες προχώρησαν άμεσα στην κατάληψη των επιχειρήσεων και με ορμητήριο τις κατειλημμένες επιχειρήσεις βγήκαν στους δρόμους με πορείες και συγκεντρώσεις έξω από τα υπουργεία και τη βουλή απαίτησαν την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων, με εργατική διαχείριση ή συμμετοχή και διαχειριστικό έλεγχο για να διερευνηθούν οι ευθύνες των κεφαλαιοκρατών για την υπερχρέωση και χρεωκοπία των επιχειρήσεων. Οι αγώνες τους ανάγκασαν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει στην κρατικοποίηση τους μέσω του κρατικού φορέα, Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), (με βάση το νόμο 1386/83).
Οι εργαζόμενοι της «Softex» δεν έλειψαν απ’ αυτό τον μεγάλο αγώνα. Δεν άφησαν τον Κεφάλα να κλείσει την επιχείρηση. Προχώρησαν άμεσα σε κατάληψη των εργοστασίων (τότε είχε τρία εργοστάσια) και αγώνες κάθε μορφής, πράγμα που ανάγκασε την κυβέρνηση να την εθνικοποίηση και να υπαχθεί στον ΟΑΕ. Οι εργαζόμενοι απόδειξαν ότι μπορούν να πετύχουν εκεί που αποτυγχάνει η ιδιωτική πρωτοβουλία. Κατέστησαν την επιχείρηση βιώσιμη και κερδοφόρα. Το 1997 παραμονές να πουληθεί από την κυβέρνηση Σημίτη ξανά στο κεφάλαιο, η εταιρεία ήταν η πρώτη Χαρτοβιομηχανία της χώρας. Κατείχε το 40% της εγχώριας αγοράς σε χαρτί TISUE (χαρτοπετσέτες, χαρτί υγείας κλπ) και το 60% των εξαγωγών. Ήταν η μοναδική στην Ελλάδα που παρήγε χαρτί για την έκδοση βιβλίων και ο μοναδικός προμηθευτής του Οργανισμού Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων.
Το κυριότερο ήταν μια πλήρης καθετοποιημένη μονάδα, παράγοντας από πρώτη ύλη μέχρι τελικό προϊόν. Διέθετε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δάση στη Δράμα, από τα οποία κάλυπτε το 30% των αναγκών της σε χαρτομάζα. Είχε τρία εργοστάσια σε Αθήνα, Δράμα και Μ. Πεύκο όπου απασχολούσαν 2200 άτομα συνολικά. Γύρω από την ΣΟΦΤΕΞ δραστηριοποιούνταν δεκάδες δορυφορικές εταιρίες που σύμφωνα με εκτιμήσεις απασχολούσαν άμεσα ή έμμεσα 10000 εργαζόμενους. Και όλα αυτά τα πέτυχαν οι εργαζόμενοι παρά το γεγονός ότι από το 1984 που μπήκαν στον ΟΑΕ δεν είχαν λάβει καμία επιχορήγηση και κατά συνέπεια δεν είχαν γίνει επενδύσεις. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατά τη 10ετία του ’90 φρόντισαν να την στραγγαλίσουν οικονομικά την επιχείρηση (όπως και τις άλλες «προβληματικές» για να τις κλείσουν ή να τις ξεπουλήσουν για πενταροδεκάρες για λόγους που είναι έξω από τα πλαίσια αυτού άρθρου) και το 2002 την πούλησαν στην BOLTON έχοντας μετατρέψει την πάλαι ποτέ κραταιά ΣΟΦΤΕΞ σε επιχείρηση των 200 εργαζομένων. Και μετά από 15 χρόνια εκμετάλλευσης την κλείνει γιατί αυτό επιβάλλει το συμφέρον της στέλνοντας στον Καιάδα της ανεργίας τους εργαζόμενους.
Η ΣΟΦΤΕΞ δεν πρέπει να κλείσει: απαντάμε με ΚΑΤΑΛΗΨΗ και αίτημα την ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ.
Θεόδωρος Μαράκης
