Με μια κοινή συνέντευξη τύπου, οι υπουργοί Εργασίας και Υγείας, Έφη Αχτσιόγλου και Ανδρέας Ξανθός, αποκάλυψαν ένα μεγάλο σκάνδαλο που αφορά την περίοδο 2006 – 2010. Σύμφωνα με όσα δήλωσαν, για πέντε συνεχόμενα έτη, οι κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου δεν εισέπραξαν για λογαριασμό του κράτους από τις εταιρείες φαρμάκων, τα φάρμακα των οποίων συνταγογραφούνταν μέσω των ασφαλιστικών φορέων, συνολικά 241 εκατομμύρια ευρώ. Ο τρόπος με τον οποίο δόθηκε το παχυλό «δώρο» ήταν κυρίως η μη έκδοση των σχετικών Υπουργικών Αποφάσεων ανά έτος. Για ένα μικρό τμήμα του ποσού η σχετική Υπουργική Απόφαση είχε εκδοθεί, αλλά δε βεβαιώθηκε η οφειλή στην εφορία.
Αυτή ουσιαστικά είναι μια απροκάλυπτη κρατική επιδότηση των φαρμακευτικών κολοσσών από τις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου. Αναδεικνύει με χαρακτηριστικό τρόπο έναν από τους βασικούς ρόλους του αστικού κράτους, δηλαδή την οικονομική «στήριξη» των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Την ώρα που οι δανειστές και οι αστικές κυβερνήσεις όλων των τελευταίων χρόνων έχουν επιβάλει βάναυση λιτότητα διαρκείας στην εργαζόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας στο βωμό της «βιωσιμότητας των οικονομικών του κράτους», οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες απολαμβάνουν κάθε είδους νόμιμες και παράνομες διευκολύνσεις, φοροαπαλλαγές ή και απευθείας οικονομικές «ενισχύσεις».
Ωστόσο, η κυβέρνηση δε φαίνεται να είναι διατεθειμένη να πάρει κανένα σοβαρό μέτρο μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, παρά μόνο να το χρησιμοποιήσει επικοινωνιακά ενόψει των εκλογών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην προαναφερθείσα συνέντευξη τύπου, ενώ η αποκάλυψη των στοιχείων από τους υπουργούς έγινε με την αναμενόμενη «θέρμη», οι δηλώσεις σε σχέση με τα μέτρα που θα ληφθούν ήταν ιδιαίτερα «υποτονικές»… Σε σχέση με αυτά, οι υπουργοί δήλωσαν απλά ότι εντόπισαν το ζήτημα, ότι θα πάρουν τις νομοθετικές πρωτοβουλίες για να εισπραχθούν τα χρήματα που πρέπει να έρθουν στα ταμεία του Δημοσίου, ότι οι αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί θα πρέπει να αναζητήσουν τις ευθύνες και, τέλος, ότι οι πολιτικές ευθύνες βαραίνουν προφανώς τις κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου.
Η στάση αυτή δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Η σημερινή κυβέρνηση είναι μια αστική κυβέρνηση, που εφαρμόζει τις πολιτικές της ελληνικής άρχουσας τάξης και των δανειστών. Μέλημά της είναι να διασώσει τα κυβερνητικά προνόμιά της στις επερχόμενες εκλογές, και όχι η σύγκρουση με τα συμφέροντα των καπιταλιστών και η υποστήριξη των εργαζομένων. Άλλωστε, και στον τομέα της Υγείας έχει εφαρμόσει μια πολιτική σκληρής λιτότητας καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ ήδη την περίοδο 2009-2014 οι κρατικές δαπάνες για την υγεία στην Ελλάδα έπεσαν στο μισό, δηλαδή από 16,1 δισ. ευρώ το 2009 στα 8,3 δισ. ευρώ το 2014 (στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ), η κυβέρνηση έχει μονιμοποιήσει τις περικοπές αυτές διατηρώντας την κρατική δαπάνη για την υγεία την περίοδο 2015-2018 στα επίπεδα των 8-9 δισ. ευρώ, στο βωμό της επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων…
Τα στοιχεία αυτά αποτελούν αντανάκλαση της πολιτικής της διαρκώς εντεινόμενης διάλυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας (υποστελεχωμένα και χωρίς υποδομές και εξοπλισμό νοσοκομεία, μονάδες υγείας και ΕΚΑΒ) και φυσικά των περικοπών στην καλυπτόμενη από το κράτος φαρμακευτική δαπάνη των ασφαλισμένων. Αρκεί μόνο να αναφερθεί η πρόσφατη αύξηση των ελάχιστων ημερών ασφάλισης για τη θεμελίωση ασφαλιστικής ικανότητας από 50 σε 75 (είχαν ήδη αυξηθεί στις 120 το 2008 από την κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά η αύξηση δεν εφαρμόστηκε ποτέ και οι ασφαλιστικοί φορείς χορηγούσαν κανονικά βιβλιάρια με τη συμπλήρωση 50 ημερών).
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι δεν μπορούν λοιπόν να στηριχθούν στη σημερινή κυβέρνηση για τη λύση των προβλημάτων τους. Είναι μονόδρομος ο οργανωμένος αγώνας για τη διεκδίκηση πραγματικών, επαναστατικών λύσεων. Οι μαζικές εργατικές οργανώσεις θα πρέπει με αφορμή το σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε, να διεκδικήσουν την απαλλοτρίωση των φαρμακευτικών εταιρειών και της περιουσίας τους στη χώρα, καθώς και της περιουσίας των εμπλεκόμενων κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων. Μόνο με ένα τέτοιο μέτρο, σε συνδυασμό με τον εργατικό έλεγχο και διοίκηση, μπορεί να υπάρξει φαρμακευτική έρευνα και παραγωγή με αποκλειστικά κοινωνικά κριτήρια, χωρίς τις αναπόφευκτες και επιβλαβείς «παρενέργειες», που επιφέρει ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και το κυνήγι του μεγιστοποιημένου κέρδους. Μόνο η κοινωνικοποιημένη φαρμακευτική βιομηχανική παραγωγή και έρευνα, στα πλαίσια μιας κοινωνικοποιημένης σοσιαλιστικά σχεδιασμένης οικονομίας, μπορεί να εξασφαλίσει τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη, δηλαδή σε τελική ανάλυση το θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή για όλους τους ανθρώπους!
Πάτροκλος Ψάλτης
