Ο άνεμος της αλλαγής φυσάει στην αχανή χώρα των τριών επαναστάσεων!
Μέχρι πρότινος, η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία είχε επιφέρει ένα καθεστώς κοινωνικής ηρεμίας και στασιμότητας. Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε σε μία, άνευ προηγουμένου, οικονομική κατάρρευση και καταλήστευση του κράτους από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Οι γραφειοκράτες ηγέτες του παλιού καθεστώτος, άνθρωποι όπως ο Πούτιν, μεταμορφώθηκαν στους ισχυρούς άντρες της νέας Ρωσίας σε βάρος των κεκτημένων του ρωσικού λαού. Η μερική ανάκαμψη της οικονομίας βασίστηκε στις εξαγωγές, ιδιαίτερα πετρελαίου και φυσικού αερίου, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία αμύθητων περιουσιών για λίγους, ενώ η πλειοψηφία της κοινωνίας μαράζωνε σε ένα καθεστώς φτώχειας. Παρόλα αυτά, η απογοήτευση των μαζών από τη σταλινική καρικατούρα του σοσιαλισμού τους είχε οδηγήσει στην αδράνεια, παρά τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και την ψευδεπίγραφη αστική δημοκρατία.
Οι πρόσφατες κοινοβουλευτικές εκλογές στις αρχές Δεκεμβρίου, αναμένονταν από πολλούς σαν μία ακόμα επιβεβαίωση της δημοτικότητας του Πούτιν, και του κόμματος του, της «Ενωμένης Ρωσίας», λίγους μόλις μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές, όπου είναι και πάλι υποψήφιος. Ωστόσο, τα εκλογικά αποτελέσματα τους διέψευσαν με τον πιο εμφατικό τρόπο, με την «Ενωμένη Ρωσία» να βρίσκεται οριακά κάτω από τις μισές ψήφους, κατακτώντας μια αδύναμη πλειοψηφία στη Κρατική Δούμα (Βουλή).
Ο Λένιν τόνιζε συχνά τη σημασία της βαθύτερης μελέτης κάθε στατιστικού στοιχείου που είναι δυνατό να αναδείξει τις διεργασίες στη συνείδηση του κόσμου. Τι σημαίνουν, λοιπόν, τα εκλογικά αποτελέσματα και πού βαδίζει η Ρωσία; Τα ακριβή ποσοστά έχουν πολύ μικρή σημασία, καθώς η νοθεία των αποτελεσμάτων από το Κρεμλίνο είναι γεγονός.
Οι ποιοτικές αλλαγές, όμως, είναι αδιαμφισβήτητες. Το καθεστώς του Πούτιν και των υποτακτικών του περνάει τρομερή κρίση. Έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση ανάμεσα στους πολίτες, οι οποίοι το έχουν συνδέσει άμεσα με τη ληστεία και τη διαφθορά. Οι αυταπάτες της οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας της χώρας διαλύονται, όταν τα κέρδη τα καρπώνονται οι λίγοι, ενώ οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να καταρρακώνεται. Επίσης, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δεν έχει αφήσει τη Ρωσία ανέπαφη. Όλο και περισσότεροι γυρίζουν τη πλάτη στο Πούτιν, που πέρα από τους θεατρινισμούς του, δεν έχει να προσφέρει τίποτα στο λαό. Τα παραπάνω είχαν σαν αποτέλεσμα τη σημαντική πτώση των ποσοστών του κυβερνώντος κόμματος, που μόνο οι νοθείες το έσωσαν από τη πανωλεθρία.
Αντίθετα, σημαντική άνοδο παρουσίασε το Κομμουνιστικό Κόμμα, που έφτασε κοντά στο 20% των εκλογικών ποσοστών. Σαν τραγική ειρωνεία της ιστορίας, ήταν ο μεγάλος νικητής των εκλογών, την εβδομάδα που έκλειναν είκοσι χρόνια από τη κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι στην πραγματικότητα η μόνη αντιπολίτευση στη Ρωσία του Πούτιν. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος της ανόδου που σημείωσε και όχι οι πολιτικές της ηγεσίας του που κάνει συνεχώς μανούβρες. Έχει διατηρήσει πανεθνική οργάνωση, με τοπικές οργανώσεις σε κάθε περιοχή της χώρας και στους περισσότερους εργατικούς χώρους. Επίσης, παρόλα τα ελαττώματα της Σοβιετικής Ένωσης, για πολλούς εργαζόμενους η ζωή ήταν πολύ καλύτερη από τη σημερινή. Τα δύο αυτά γεγονότα εξηγούν επίσης σε μερικό βαθμό την άνοδο του ΚΚ, που παρουσιάζει σημαντική υποστήριξη στη νεολαία και τους νέους εργαζόμενους.
Τα υπόλοιπα κόμματα της Δούμας, αν και παρουσίασαν αύξηση των ποσοστών τους, δε συνιστούν κάποιο τρίτο πόλο στη πολιτική σκηνή της Ρωσίας, καθώς δηλώνουν πως δεν αποκλείουν τη συνεργασία τους με την «Ενωμένη Ρωσία».
Είναι πλέον ενδεικτικό πως το ρεύμα αλλάζει. Αυτό φαίνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο με τον επίλογο των εκλογών, όταν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, διαδέχθηκε ένα κύμα μαζικών διαδηλώσεων! Αφορμή αποτέλεσαν οι εκτεταμένες νοθείες, ενώ η συμμετοχή του κόσμου ήταν πρωτοφανής. Πολλοί λένε πως πρόκειται για τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις από τη πτώση της ΕΣΣΔ. Χιλιάδες κόσμος διαδήλωνε για αρκετές μέρες στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ αρχικά προσπάθησαν να αγνοήσουν τα γεγονότα, αλλά τελικά το μέγεθος τους το έκανε αδύνατο. Το καθεστώς επιστράτευσε κάθε δυνατό μέσο για να καταστείλει τα πλήθη. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι δυνάμεις της αστυνομίας που με ρήψη χημικών και αρκετές δόσεις ξύλου προσπάθησαν να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις. Δε κατάφεραν τίποτα! Ο κόσμος, ακριβώς όπως στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα, επανερχόταν όλο και πιο δυναμικά. Την εμφάνιση του τότε έκανε ο στρατός που είχε σαν βασικό στόχο να αποτελέσει τροχοπέδη στην όλο και αυξανόμενη δυναμικότητα του κινήματος, προστατεύοντας το παλιό καθεστώς.
Η σύνθεση του κινήματος, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, αποτελείται από ανθρώπους της μικροαστικής τάξης και τη ριζοσπαστική διανόηση. Δεν συμμετέχουν πολλοί εργαζόμενοι, αν και παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις εξελίξεις, ενώ η νεολαία διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Η νεολαία ιστορικά υπήρξε το ευαίσθητο βαρόμετρο των κοινωνικών εξελίξεων. Λαμπρά παραδείγματα είναι ο Μάης του ’68, καθώς και η διετία 1900-1901 στη Ρωσία, που αποτέλεσε πρελούδιο της επανάστασης του 1905. Ας μη ξεχνάμε σε αυτό το σημείο, πως η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση από τη κατάρρευση του πρώτου εκφυλισμένου εργατικού κράτους είναι κυρίαρχες στη ψυχολογία των εργαζόμενων.
Το μόνο σίγουρο για τη Ρωσία είναι ότι το ρεύμα αλλάζει. Ο μύθος του αθάνατου Πούτιν καταρρέει, με τις εκλογές του Μαρτίου να παίρνουν εκρηκτικό χαρακτήρα. Θα δούμε αληθινούς αγώνες για την εξουσία, που δε θα περιοριστούν στον εκλογικό στίβο. Ο κόσμος έχει αρχίσει να «ξυπνάει» και η ρωσική εργατική τάξη, που έχει δώσει τόσους και τόσους αγώνες, δεν έχει πει ακόμα τη τελευταία της λέξη.
