Η διακήρυξη της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT) για το προσφυγικό ζήτημα.
Η τρέχουσα προσφυγική κρίση έχει φέρει στην επιφάνεια κάποια από τα δεινά της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως και την αντίθεση ανάμεσα στη στοιχειώδη αλληλεγγύη καθημερινών εργαζόμενων ανθρώπων και στους στυγνούς υπολογισμούς και την αναλγησία των αστών ηγετών στην Ευρώπη και αλλού.
Οι εικόνες αντρών, γυναικών και παιδιών που εγκαταλείπουν τη φρίκη του εμφυλίου πολέμου, της πείνας και της καταστροφής μόνο και μόνο για να βρουν το θάνατο στη θάλασσα ή στο πίσω μέρος φορτηγών και να βρεθούν αντιμέτωποι με συρματοπλέγματα, συγκρούσεις με την αστυνομία, στρατόπεδα συγκέντρωσης και απέλαση έχει σοκάρει εκατομμύρια ανθρώπους και τους έχει αναγκάσει να σκεφτούν τις αιτίες και τις λύσεις γι’ αυτή την κατάσταση.
Είναι δικό μας καθήκον, πρώτα απ’ όλα, να παράσχουμε απαντήσεις και να κατανοήσουμε ποια είναι η προέλευση αυτής της κρίσης. Οι πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τις χώρες τους έχουν βυθιστεί σε εμφύλιο πόλεμο. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ανθρώπων που κατευθύνονται στην Ελλάδα και στην Ουγγαρία είναι από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Κόσοβο. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι άμεσα υπεύθυνος για την κατάσταση σε αυτές τις χώρες.
Η ήττα της λαϊκής εξέγερσης στη Συρία και η πορεία προς τη θρησκευτική φονταμενταλιστική αντίδραση ήταν το αποτέλεσμα της παρέμβασης των κρατών του Κόλπου και της Σαουδικής Αραβίας, καθώς και των κύριων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας. Η άνοδος του ISIS είναι η άμεση συνέπεια της ιμπεριαλιστικής εισβολής στο Ιράκ. Ο συνεχιζόμενος εμφύλιος πόλεμος στο Αφγανιστάν μπορεί και πάλι να αποδοθεί στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ακόμα πιο πίσω στην Αμερικάνικη και Σαουδαραβική υποστήριξη και χρηματοδότηση των αντιδραστικών Μουτζαχεντίν. Η κατάσταση στο Κόσοβο είναι ο τελευταίος κρίκος στην αντιδραστική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που ενθαρρύνθηκε από την ιμπεριαλιστική ανάμιξη της Γερμανίας πριν από πάνω από 20 χρόνια.
Ο ιμπεριαλισμός είναι υπεύθυνος για την κατάσταση που εξώθησε εκατομμύρια ανθρώπους μακριά από τις χώρες τους αλλά δεν είναι έτοιμος να δεχτεί τις συνέπειες.
Ο βομβαρδισμός της Λιβύης, ο οποίος έγινε για αποκαλούμενους «ανθρωπιστικούς» λόγους, έχει οδηγήσει στην κατάρρευση των κρατικών δομών στη χώρα και μεγάλα τμήματα της επικράτειας κυβερνώνται απευθείας από αντιδραστικούς ισλαμιστές φονταμενταλιστές. Το καθεστώς Καντάφι ήταν βίαιο. Συνεργάστηκε με την ΕΕ στο πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής της (με αντάλλαγμα κάποιες επιδοτήσεις) κρατώντας μετανάστες και πρόσφυγες από την υποσαχάρια Αφρική σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, υπό φρικτές συνθήκες. Ωστόσο, οι μαρξιστές τόνιζαν πάντοτε ότι το καθήκον της ανατροπής του Καντάφι ανήκει στις Λιβυκές μάζες. Όποτε τέτοια καθεστώτα έχουν ανατραπεί από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αντί για τη δημιουργία «σύγχρονων δημοκρατικών καθεστώτων», έχουν οδηγήσει στη βαρβαρότητα. Σε τέτοιες συνθήκες, επομένως, η πτώση του καθεστώτος Καντάφι, απλά επέτρεψε άλλες αντιδραστικές δυνάμεις να εμφανιστούν στο προσκήνιο, με τη «ντε φάκτο» διάλυση της χώρας, η οποία άνοιξε το δρόμο για τα κοντινά ιταλικά νησιά.
Από τη δική μας σκοπιά, δεν μπορεί να υπάρξει καμία θεμελιώδης διαφορά μεταξύ προσφύγων και μεταναστών. Και οι δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων προσπαθούν να δραπετεύσουν από τα δεινά που επιφέρει ο καπιταλισμός στις χώρες καταγωγής τους. Κάποιοι μπορεί να εξωθήθηκαν κυρίως από τον εμφύλιο πόλεμο και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άλλοι από την πείνα και τις στερήσεις που επιβάλλει η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, στην πραγματικότητα έχουμε συνδυασμό και των δύο: πείνα και στερήσεις που προκλήθηκαν από τον πόλεμο, παραβίαση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως η στέγαση και ένα πιάτο φαΐ.
Η απάντηση της ΕΕ, τώρα και στο παρελθόν, είναι η ανοικοδόμηση τειχών και ακόμα πιο εξελιγμένων συστημάτων, για να αποτραπεί η είσοδος πεινασμένων και φοβισμένων ανθρώπων. Μέσα σε 15 χρόνια η ΕΕ έχει ξοδέψει 1,6 δις ευρώ για την ανάπτυξη φυσικών και οικονομικών εμποδίων, για να εμποδιστεί η είσοδος μεταναστών. Τέσσερις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες έχουν ωφεληθεί από την πλειοψηφία αυτών των χρυσοφόρων συμβολαίων (Airbus, Thales, BAE και Finmeccanica). Όλες τους ανάμεσα στις 10 μεγαλύτερες κατασκευαστικές όπλων στον κόσμο. Την ίδια περίοδο οι χώρες της ΕΕ και Σένγκεν έχουν ξοδέψει 11 δις ευρώ για κεντρικά συντονισμένες απελάσεις (που είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό του συνολικού αριθμού). Οι Ευρωπαίοι αστοί κομπάζουν για την καταστροφή του Τείχους του Βερολίνου, την ίδια ώρα που είναι απασχολημένοι με το χτίσιμο τειχών στη Θεούτα, τη Μελίγια, τη Σερβία, τη Βουλγαρία και τώρα στην Ουγγαρία. Μεγάλα ποσά χρημάτων έχουν επίσης δοθεί στη χρηματοδότηση στρατοπέδων συγκέντρωσης σε χώρες εκτός της ΕΕ.
Είναι ακριβώς αυτή η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, η οποία ωθεί εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες στην αγκαλιά δουλεμπόρων, προκειμένου να προσπαθήσουν να φτάσουν στην Ευρώπη παράνομα. Αυτή είναι μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, μετανάστες πληρώνουν πάνω από 1 δις ευρώ το χρόνο τα τελευταία 15 χρόνια για την είσοδό τους στην ΕΕ. Πάνω από 30.000 έχουν πεθάνει. Πάνω από 2.500 έχουν πνιγεί στη Μεσόγειο αυτή τη χρονιά μέχρι στιγμής. Όσο περισσότερο ενισχύει η Ευρώπη τα σύνορά της, τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται το δρομολόγιο της εισόδου. Τα αστικά ΜΜΕ επιλέγουν να δαιμονοποιούν τους δουλέμπορους, σαν να ήταν η μοναδική αιτία του προβλήματος. Αυτή, ωστόσο, είναι μια περιγραφή που ταιριάζει στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις εν γένει. Οι δουλέμποροι δεν δημιουργούν τους πρόσφυγες, ούτε ωθούν μετανάστες προς πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αυτοί απλά επωφελούνται από το υπάρχον μεταναστευτικό ρεύμα και την προσπάθεια της Ευρώπης να το σταματήσει χτίζοντας όλο και ψηλότερα και πιο απροσπέλαστα τείχη.
Οι πραγματικές διαθέσεις των αστών πολιτικών αποκαλύφθηκαν από σχόλιο του Κάμερον το περασμένο έτος, όταν είπε ότι οι επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στη Μεσόγειο πρέπει να σταματήσουν, καθώς είχαν ένα «ελκτικό φαινόμενο» να «ενθαρρύνουν περισσότερους μετανάστες να επιχειρήσουν το επικίνδυνο θαλάσσιο ταξίδι». Και έτσι έγινε. Η προηγούμενη επιχείρηση έρευνας και διάσωσης των Ιταλικών Αρχών αντικαταστάθηκε από μια επιχείρηση «Τρίτων» της Frontex, της οποίας η αποστολή είναι απλά η «ακτοφυλακή».
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι καπιταλιστές είναι στην πραγματικότητα κατά της μετανάστευσης. Οι μετανάστες εργάτες είναι πολύ χρήσιμοι από την σκοπιά των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Από τη μία, τους παρέχονται υψηλά καταρτισμένοι εργάτες, για τους οποίους δεν έχουν δαπανηθεί εκπαιδευτικά έξοδα. Από την άλλη, παρέχουν φτηνή παράνομη εργασία, την οποία εκμεταλλεύεται ένα τμήμα της άρχουσας τάξης παραβιάζοντας τους νόμους και μπορούν εύκολα να τη χρησιμοποιήσουν γενικώς για να ρίξουν τους μισθούς. Επίσης, παρέχουν στην άρχουσα τάξη έναν βολικό «αποδιοπομπαίο τράγο» για περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες και την έλλειψη οικονομικά προσιτής στέγασης, τα οποία είναι το αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και των πολιτικών της άρχουσας τάξης, ώστε να πληρώσουν γι’ αυτήν οι εργάτες. Το εργατικό κίνημα οφείλει να απαντήσει με μια σαφή πολιτική ταξικής ενότητας και αγωνιστικής πάλης για καλύτερες δουλειές και συνθήκες για όλους.
Η τρέχουσα προσφυγική κρίση στην πραγματικότητα δεν σχετίζεται με το πλήθος που ψάχνει για άσυλο στην ΕΕ. Η Γερμανία είναι η χώρα που έχει λάβει τον μεγαλύτερο αριθμό αιτήσεων ασύλου και αυτός ο αριθμός είναι μικρότερος από τον αντίστοιχο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Η κρίση εμφανίστηκε, εξαιτίας του ανταγωνισμού των διάφορων «εταίρων» της ΕΕ για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό, πολιτικά και οικονομικά. Αυτό που ξεδιπλώνεται στην πραγματικότητα είναι άλλο ένα επεισόδιο στην Ευρωπαϊκή κρίση.
Η Ελλάδα και η Ιταλία είναι οι δύο χώρες που αποτελούν τις χώρες υποδοχής μεταναστών και προσφύγων που διασχίζουν τη θάλασσα. Οι άλλες χώρες της ΕΕ είναι αρκετά χαρούμενες να αφήσουν την κατάσταση ως έχει. Την πρόσφατη «κρίση» την επέφεραν οι μετανάστες που εισέρχονταν στη Μακεδονία, τη Σερβία και την Ουγγαρία, από όπου προσπαθούσαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη Γερμανία και τη Σουηδία, τις δύο χώρες που λαμβάνουν τις περισσότερες αιτήσεις ασύλου (σε απόλυτο αριθμό στην περίπτωση της πρώτης και σε σχέση με τον πληθυσμό στην περίπτωση της δεύτερης).
Η Μέρκελ στη Γερμανία αισθάνεται υπό πίεση πολιτικά στο ζήτημα της μετανάστευσης και απαιτεί από τις υπόλοιπες χώρες να λάβουν το «δίκαιο μερίδιό» τους. Η απάντηση της βρετανικής κυβέρνησης ήταν ότι «ήταν προετοιμασμένοι να λάβουν μηδέν, αλλά θα διπλασίαζαν αυτό το νούμερο υπό καθεστώς πίεσης». Οι δεξιές κυβερνήσεις παντού στην Ευρώπη αισθάνονται υπό πίεση από οργανώσεις στα δεξιά τους που ενστερνίζονται ρατσιστικές, αντιμεταναστευτικές και εθνικιστικές απόψεις. Στην πραγματικότητα, αυτές οι απόψεις δεν αντανακλούν τις απόψεις της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και καταφέρνουν να αποσπάσουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό υποστήριξης, επειδή ενισχύονται από την άρχουσα τάξη και τα αστικά μέσα ενημέρωσης, αλλά πάνω απ’ όλα επειδή δεν αντιπαλεύονται από τους ηγέτες των οργανώσεων του εργατικού κινήματος (των πολιτικών και των συνδικαλιστικών).
Αυτό που έχουμε δει τις τελευταίες μέρες ήταν το αντίθετο: ένα ξέσπασμα αλληλεγγύης και πρακτικής βοήθειας για τους πρόσφυγες. Στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, παραθεριστές και κάτοικοι των νησιών ανέλαβαν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες που κατέφταναν από τη γειτονική Τουρκία. Στην πρώην Γιουγκοσλαβία οι άνθρωποι, ενθυμούμενοι το παρελθόν τους, έχουν δραστηριοποιηθεί να βοηθήσουν τους πρόσφυγες στο Βελιγράδι και σε άλλες πόλεις. Ακόμα και στην επικρατούσα αντιδραστική διάθεση στην Ουγγαρία, ντουζίνες εθελοντών έχουν βοηθήσει τους πρόσφυγες στον κύριο σιδηροδρομικό σταθμό στη Βουδαπέστη και χιλιάδες έχουν διαδηλώσει ενάντια στις αντιδραστικές πολιτικές του Ορμπάν. Σε ποδοσφαιρικά στάδια στην Αυστρία και τη Γερμανία, έχουν ανέβει πανό προς υποστήριξη των προσφύγων. Το κίνημα στην Αυστρία είναι ιδιαίτερα δυνατό με 30.000 διαδηλωτές στη Βιέννη και οργάνωση πρακτικής βοήθειας προς τους πρόσφυγες που φτάνουν με τα τρένα. Τώρα που τα τρένα έχουν μπλοκαριστεί από τις Ουγγρικές Αρχές, Αυστριακοί εθελοντές έχουν οργανώσει ένα κομβόι από αυτοκίνητα και λεωφορεία να πάνε και να μεταφέρουν τους πρόσφυγες.
Στη Βρετανία σχεδόν 100.000 έχουν δεσμευτεί να παρευρεθούν σε μια παράσταση διαμαρτυρίας στο Λονδίνο στις 12 Σεπτεμβρίου. Σε μόλις 2 μέρες, μια επίσημη αίτηση που απαιτούσε η Βρετανία να δέχεται περισσότερους πρόσφυγες μάζεψε 40 χιλιάδες υπογραφές.
Παντού αυτό το θέμα γίνεται πολιτικό ζήτημα πρώτης τάξεως. Αυτό είναι, φυσικά, μια άμεση αντίδραση στις εικόνες στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τις τελευταίες μέρες: τα νεκρά παιδικά κορμιά που ξεβράζονται στις τούρκικες ακτές και οι 71 άνθρωποι που πέθαναν στο πίσω μέρος ενός φορτηγού στην Αυστρία.
Υπάρχει επίσης κάτι ακόμα. Αυτό το αναπτυσσόμενο κίνημα είναι μέρος μιας γενικότερης, βαθιάς έλλειψης εμπιστοσύνης και εναντίωσης απέναντι στους αστούς πολιτικούς και το αστικό καθεστώς εν γένει, το οποίο παρατηρούμε σε όλο τον κόσμο. Είναι μέρος του ίδιου φαινόμενου, όπως η ανόδος του Podemos στην Ισπανία, η μαζική απήχηση της καμπάνιας του Κόρμπιν στη Βρετανία και οι τεράστιες διαδηλώσεις κατά της λιτότητας που είδαμε την πρόσφατη περίοδο.
Το κίνημα γύρω από το ζήτημα της μετανάστευσης και των προσφύγων έχει τη δυνατότητα να ταρακουνήσει τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος. Για να αναπτυχθεί, ωστόσο, δύο πράγματα είναι απαραίτητα.
Το πρώτο είναι η δουλειά με προσανατολισμό την πλήρη κινητοποίηση των δυνάμεων της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της. Τα συνδικάτα έχουν τα αναγκαία μέλη και την οικονομική δυνατότητα να οργανώσουν την πρακτική αλληλεγγύη σε μια σοβαρή βάση. Οι εργαζόμενοι είναι επίσης αυτοί που οδηγούν τα τρένα, τα οποία τώρα μπλοκάρονται και χειρίζονται τα αεροπλάνα που χρησιμοποιούνται για τις απελάσεις. Φυσικά, οι επίσημες οργανώσεις είναι υπερβολικά γραφειοκρατικοποιημένες και η έλλειψη δράσης τους δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για απάθεια. Το κίνημα έχει ήδη εμφανίσει δικές του μορφές οργάνωσης και δικτύων συντονισμού. Ακόμη, μια συνειδητή προσπάθεια να εμπλακεί η οργανωμένη εργατική τάξη σε όλα τα επίπεδα είναι κομβικής σημασίας για να προχωρήσει παρακάτω το κίνημα.
Δεύτερον, τα πολιτικά επιχειρήματα χρειάζεται να αναπτυχθούν. Το βασικό ανθρώπινο ένστικτο της αλληλεγγύης είναι μια καλή αρχή, αλλά χρειάζεται επίσης να είμαστε ικανοί να απαντήσουμε αιχμηρά στο ζήτημα που τίθεται από τα ρατσιστικά αστικά μέσα, δηλαδή ποιος πληρώνει. Πρέπει να είμαστε σαφείς σε αυτό. Η άρχουσα τάξη έχει χρησιμοποιήσει και θα συνεχίσει να το κάνει, το ζήτημα της μετανάστευσης και των προσφύγων για να διχάσει την εργατική τάξη, προσπαθώντας να κατηγορήσει τους μετανάστες για τις βίαιες περικοπές λιτότητας που εφαρμόζουν. Εμείς λέμε ΟΧΙ, οι πρόσφυγες καλώς να ορίσουν και είναι οι καπιταλιστές, οι τραπεζίτες και οι κατασκευαστές όπλων που πρέπει να πληρώσουν. Αν μπορούν να βρουν τρις ευρώ για να ξεχρεώσουν οι τράπεζες, γιατί δεν μπορούν να βρεθούν δις για να υποδεχθούμε μετανάστες και πρόσφυγες;
Από πού πρόκειται να προέλθουν τα χρήματα για να τους παρασχεθούν στέγαση, εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη; Μια καλή αρχή θα ήταν μια εισφορά επί των κερδών των κατασκευαστών όπλων, οι οποίοι έχουν πετύχει αξιοσημείωτα κέρδη από τους πολέμους σε αυτές τις χώρες (στις περισσότερες των περιπτώσεων με εγγυημένα κυβερνητικά συμβόλαια). Όλα τα ακίνητα που έμειναν ακατοίκητα από την στεγαστική φούσκα πρέπει να απαλλοτριωθούν χωρίς αποζημίωση, για να στεγάσουν τους πρόσφυγες και ντόπιους άστεγους. Μέτρα αυτής της κατεύθυνσης θέτουν ξεκάθαρα το ζήτημα: είναι οι καπιταλιστές αυτοί που πρέπει να πληρώσουν το κόστος των ιμπεριαλιστικών τους πολέμων και των πολιτικών ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης.
Η αυθόρμητη αλληλεγγύη καθημερινών εργαζόμενων ανθρώπων απέναντι στους πρόσφυγες σε όλη την Ευρώπη είναι η απάντηση σε κάθε είδους κυνική και δεξιά δημαγωγία, η οποία προσπαθεί να παρουσιάσει μια εικόνα των εργαζόμενων ως εγωπαθή, άπληστα άτομα. Οι εργαζόμενοι δεν είναι χαζοί. Μπορούν να δουν ποιος έχει προκαλέσει την ανθρωπιστική κρίση. Γνωρίζουν ποιος φταίει. Μπορούν να δουν την κραυγαλέα αντίφαση ενός συστήματος που βρίσκει τα απαραίτητα δις για να χρηματοδοτηθούν στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως ο πόλεμος στο Ιράκ ή ο βομβαρδισμός στη Λιβύη, αλλά μετά ισχυρίζεται ότι δεν μπορούν να βρεθούν χρήματα για να βοηθηθούν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν εκτοπιστεί από τους πολέμους αυτούς.
Το εργατικό κίνημα και οι οργανώσεις του πρέπει να δώσουν μια απάντηση επίσης για τα αυξανόμενα επίπεδα φτώχεια κατά μήκος της Ευρώπης, όπου ένα σημαντικό τμήμα των εργατών και της νεολαίας έχουν δει μια δραματική πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, με αυξανόμενη ανεργία και περικοπές στους πραγματικούς μισθούς και τις συντάξεις. Αν δεν το κάνουν, τότε οι δεξιοί αντιδραστικοί θα το χρησιμοποιήσουν για να στρέψουν τους φτωχούς της Ευρώπης ενάντια στους εισερχόμενους μετανάστες και πρόσφυγες. Η άρχουσα τάξη θα το χρησιμοποιήσει για να διχάσει τους εργάτες. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε αυτό.
Σε τελική ανάλυση υπάρχουν αρκετοί πόροι στην κοινωνία για να καλυφθούν οι ανάγκες των ανθρώπων που δραπετεύουν από τον πόλεμο, τις στερήσεις, την πείνα και την εκμετάλλευση. Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχουν 11 εκατομμύρια κενά σπίτια στην Ευρώπη. Αυτά θα ήταν αρκετά για να προσφέρουν φτηνή, προσιτή οικονομικά στέγαση για όλους, και τους φτωχούς και άστεγους της Ευρώπης και τους μετανάστες. Δεν είναι ένα ζήτημα στέγασης «είτε για τους γηγενείς κατοίκους είτε για τους μετανάστες».
Ο λόγος που δεκάδες εκατομμύρια πεινάνε, εκατοντάδες χιλιάδες πεθαίνουν από ιάσιμες ασθένειες και εκατοντάδες εκατομμύρια στερούνται πρόσβασης σε βασικές υποδομές, υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση δεν είναι η εισροή προσφύγων και μεταναστών. Είναι το καπιταλιστικό σύστημα που ευθύνεται γι’ αυτό. Υπάρχουν αρκετοί πόροι στον κόσμο για να λυθούν όλα αυτά τα προβλήματα. Η απαλλοτρίωση των μεγαλύτερων μονοπωλίων του κόσμου υπό δημοκρατικό εργατικό έλεγχο θα τα έθετε στην υπηρεσία των αναγκών των πολλών αντί για το ιδιωτικό κέρδος ελάχιστων, μη εκλεγμένων παράσιτων.
Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμια κλίμακα εξηγεί τους πολλούς τοπικούς πολέμους που βλέπουμε. Ο πόλεμος είναι τρομερά κερδοφόρος… για μια χούφτα υπερ-πλούσιους καπιταλιστές. Για τις μάζες φέρνει φρικτά βάσανα. Όσο ο καπιταλισμός επιβιώνει, δεν πρόκειται να τερματιστούν αυτά τα βάσανα. Αυτό είναι ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ της διεθνούς πάλης των εργατών όλων των χωρών να ανατρέψουν τον καπιταλισμό παγκοσμίως και για τον παγκόσμιο σοσιαλισμό.
Διεθνής Μαρξιστική Τάση (IMT)
Μετάφραση: Νίκος Σέντης
