Η ισχύς του κινήματος των μαζών όμως, με την εργατική τάξη και το κίνημά της να έχουν πλέον τεθεί επικεφαλής, έριξε στο «κενό» αυτές τις προσπάθειες. Ειδικά η καταπληκτική επιστροφή χιλιάδων λαού στην Πλατεία Συντάγματος το απόγευμα της 15/6, η οποία οδήγησε σε αδιέξοδο το κρατικό σχέδιο εκφυλισμού του κινήματος με τη δράση προβοκατόρων – κουκουλοφόρων, έστειλε ένα ακλόνητο μήνυμα λαϊκής αποφασιστικότητας στην άρχουσα τάξη και συνέβαλε στο να εμφανιστεί η ηγεσία της ΝΔ διστακτική έναντι της συμμετοχής της στην κυβέρνηση.
Η ηγεσία της Ν.Δ, αν και επί της ουσίας υπερασπίζεται μια ακόμα πιο αντιδραστική εκδοχή της κυβερνητικής πολιτικής, φοβήθηκε ότι η συμμετοχή της στην κυβέρνηση, σε μια στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού συμμετέχει ή υποστηρίζει το κίνημα, θα μπορούσε να την οδηγήσει στο πρόωρο τέλος της ως χρήσιμη πολιτική εφεδρεία για τον βυθιζόμενο ελληνικό καπιταλισμό. Έτσι ο Σαμαράς, σκόπιμα έθεσε όρους που δεν μπορούσαν να γίνουν αποδεκτοί στην παρούσα φάση από την κυβέρνηση και την «τρόικα», για να μην βρεθεί απέναντι από τις πλατιές λαϊκές μάζες που μισούν την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ο ανασχηματισμός και οι στοχεύσεις του
Αμέσως μετά το «ναυάγιο» της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ, οι προσπάθειες της κυβέρνησης επικεντρώθηκαν στην απόπειρα να αποφευχθεί μια άμεση προσφυγή στις κάλπες που θα μπορούσε να καθυστερήσει την ψήφιση του «Μεσοπρόθεσμου», μέσω του ανασχηματισμού.
Η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη φοβήθηκαν ότι η αναβολή της ψήφισής του «Μεσοπρόθεσμου», μέσα σε συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας, θα αύξανε στους κόλπους της «τρόικας» τις φωνές που υποστηρίζουν ότι είναι ασύμφορο να δοθεί στην Ελλάδα το νέο δάνειο, καθώς και οι επόμενες δόσεις του υφιστάμενου.
Αυτό που επίσης, βάρυνε υπέρ ενός ανασχηματισμού, ήταν η ανάγκη να μην δημιουργηθεί το προηγούμενο ανατροπής μιας κυβέρνησης από το μαζικό κίνημα, που θα αποδυνάμωνε κάθε μελλοντική κυβερνητική έκφραση του κεφαλαίου στην Ελλάδα.
Ο ανασχηματισμός έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε να προβάλει από σήμερα στο προσκήνιο ο διάδοχος του μισητού Γ. Παπανδρέου, στο πρόσωπο του εκλεκτού των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων Β. Βενιζέλου, σε μια προσπάθεια να κρατηθεί το ΠΑΣΟΚ ενωμένο κάτω από τον έλεγχο της άρχουσας τάξης.
Παρ΄ όλα αυτά, η άρχουσα τάξη καταλαβαίνει ότι ο ανασχηματισμός δεν έχει λύσει τα προβλήματά της. Δεν έχει τις αυταπάτες ότι ο κόσμος μπορεί να φύγει εύκολα από τις πλατείες. Βλέπει με τρόμο στα γκάλοπ ότι πάνω από 2 εκ. άνθρωποι συμμετέχουν το κίνημα (βλ. «βαρόμετρο» της «Public issue»), ενώ παρά τα επίσημα ψέματα, καταλαβαίνει ότι και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν μπορεί να αποσπάσει τη συναίνεση του λαού (μόλις 8% ήταν η υποστήριξή της στο εκλογικό σώμα σύμφωνα με γκάλοπ της «Kάπα Research» πριν από 2 μήνες για το «Βήμα»).
Οι έλληνες αστοί και οι διεθνείς προστάτες της «τρόικας» δεν έχουν τώρα άλλη επιλογή από το να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις την «ανασχηματισμένη» κυβέρνηση και να προσδοκούν ότι οι σημερινές λαθεμένες πολιτικές των ηγεσιών της Αριστεράς θα συνεχιστούν, έτσι ώστε οι εκλογές που αναπόφευκτα θα έρθουν το επόμενο διάστημα, να μην αναδείξουν δυσάρεστες εκπλήξεις για τους εκλεκτούς τους.
Προοπτικές και καθήκοντα
Όπως όλα δείχνουν, δύο θα είναι τα κυρίαρχα στοιχεία στην Ελλάδα το αμέσως επόμενο διάστημα: η αναπότρεπτη πορεία προς τη χρεοκοπία και η ενδυνάμωση του κινήματος των μαζών.
Η πολιτική αβεβαιότητα και η κίνηση προς μια επαναστατική κατάσταση στην ελληνική κοινωνία, σε συνδυασμό με το οικονομικό αδιέξοδο της βαθειάς ύφεσης (ολοταχώς για -5% το ελληνικό ΑΕΠ και φέτος σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ.) και της μαζικής ανεργίας (820.000 εγγεγραμμένοι άνεργοι), ανεξάρτητα από το πιθανό ενδεχόμενο να συμφωνηθεί ένα νέο δάνειο, φέρνουν ακόμα πιο κοντά την προοπτική της χρεοκοπίας.
Προς το παρόν, οι ιμπεριαλιστές θέλουν να «σώσουν» την Ελλάδα για να προστατέψουν τις μεγάλες τράπεζες, να αποφύγουν ένα ντόμινο χρεοκοπιών και μια νέα ύφεση. Όμως η πιθανότητα μιας νέας διεθνούς ύφεσης δεν εξαρτάται μόνο από την Ελλάδα, ούτε και εκείνη είναι η μόνη εστία κινδύνου για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, αφού τα κρατικά χρέη είναι παντού τεράστια.
Ήδη στους κύκλους του διεθνούς κεφαλαίου εξαντλείται η πεποίθηση ότι το «κακό» μιας χρεοκοπίας μπορεί να περιοριστεί στην Ελλάδα (βλέπε ενδεχόμενη υποβάθμιση Ιταλίας από οίκους αξιολόγησης) και πληθαίνει η άποψη ότι εκείνη, όχι μόνο δεν μπορεί να αποπληρώσει κανονικά τα χρέος της, αλλά και είναι δυνατό να εξάγει στους «αιμοδότες – εταίρους της» εκτός από την οικονομική αστάθεια και τη «μόδα» της λαϊκής εξέγερσης.
Από την άλλη πλευρά, το κίνημα των μαζών αισθάνεται πλέον μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, καθώς συνειδητοποιεί ότι η δύναμή του καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις. Οι «αγανακτισμένοι» εργαζόμενοι, άνεργοι και νέοι, έχουν πλέον γίνει «αποφασισμένοι» και τώρα, ενόψει της απόπειρας ψήφισης του «Μεσοπρόθεσμου», ενώνονται γύρω από την μαχητική ιαχή «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!».
Κάθε αγωνιστής του κινήματος όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η μαζική κατάληψη των πλατειών και οι αποσπασματικές 24ωρες γενικές απεργίες δεν φθάνουν για να ηττηθεί μια κυβέρνηση που στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις οι πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη. Απαιτείται αγώνας διαρκείας και θυσίες για να αποτρέψουμε την καταβαράθρωση του βιοτικού μας επιπέδου πάνω στην οποία έχουν επενδύσει δισεκατομμυριούχοι σε όλο τον κόσμο.
Ο μόνος δρόμος είναι η 48ωρη γενική απεργία που έχουν ήδη προκηρύξει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να μετατραπεί σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας, η οποία πρέπει να οργανωθεί αποτελεσματικά από επιτροπές αγώνα στις γειτονιές και απεργιακές επιτροπές στους εργατικούς χώρους, με την δημιουργία απεργιακών φρουρών, την συγκρότηση απεργιακών ταμείων και συσσιτίων για τις εργατικές οικογένειες που θα αντιμετωπίσουν προβλήματα επιβίωσης και την οργάνωση καταλήψεων στις μεγάλες επιχειρήσεις που θα αποτολμήσουν απολύσεις.
Ο αγώνας πρέπει να στοχεύει στην πτώση αυτής της κυβέρνησης και στην αντικατάστασή της από μια νέα που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα διαγραφής του ληστρικού χρέους και περάσματος των τραπεζών και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων στην ιδιοκτησία της κοινωνίας, για να σχεδιαστεί δημοκρατικά η οικονομία από τους ίδιους τους εργαζόμενους και προς όφελος του συνόλου του εργαζόμενου λαού.
Η Σύνταξη
