Το εγκαταλελειμένο ΕΣΥ και οι προμηθευτές-“αρπακτικά”

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία που προκύπτουν από έρευνα των ελεγκτών του ΙΚΑ. Η έρευνα καταγράφει μεταξύ άλλων τα εξής : η ίδια χειρουργική επέμβαση με τη χρήση των ίδιων υλικών (στεντ, μπαλόνι, νοσηλεία) στοίχισε σε ιδιωτική κλινική 2.200 ευρώ, όταν δημόσιο νοσοκομείο ζήτησε από το ασφαλιστικό ταμείο 12.795,17 ευρώ και άλλο δημόσιο νοσοκομείο 16.431 ευρώ! Δηλαδή, στο ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας) το κόστος για την επέμβαση ήταν 6 έως 8 φορές υψηλότερο.

Σε άλλη περίπτωση, μια απλή αγγειοπλαστική χειρουργική επέμβαση στοίχισε σε δημόσιο νοσοκομείο 2.935 ευρώ, ενώ σε ιδιωτική κλινική μόλις 1.084 ευρώ.

Από 500 ευρώ που στοιχίζει ένα μεταλλικό στεντ, βρέθηκαν τιμολόγια όπου το κόστος στα νοσοκομεία του ΕΣΥ έφθανε τα 4.305 ή 4.065  ευρώ.
Ανάλογη είναι η εικόνα και στους βηματοδότες, όπου η ίδια προμηθεύτρια εταιρεία στο ίδιο νοσοκομείο χρέωσε 34.400 ευρώ στις 29 Σεπτεμβρίου 2009, αλλά στις 3 Μαρτίου 2010  26.000 ευρώ.

Αντίστοιχα, μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της Αττικής κοστολόγησε τη χειρουργική αντιμετώπιση της αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς στα 53.000 ευρώ, ενώ ζήτησε από τα ασφαλιστικά ταμεία να πληρώσουν 500.000 ευρώ για δύο μεταγγίσεις αίματος.

To παραπάνω απόσπασμα από την κυριακάτικη Αυγή (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=550775) δίνει ορισμένα στοιχεία ενδεικτικά της κατάστασης σχετικά με τις προμήθειες αναλώσιμων υλικών στο Ε.Σ.Υ. Ρίχνοντας λοιπόν μια ματιά μπορούν να δημιουργηθούν οι εξής προβληματισμοί:

1.Γιατί το ελληνικό δημόσιο είναι τόσο σπάταλο; Όσοι ασχολούνται με τις προμήθειες δεν ξέρουν ποιο είναι το κόστος στην αγορά και δεν αντιλαμβάνονται την αισχροκέρδεια; Στις ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας γιατί είναι πιο φθηνά τα ίδια υλικά;

2.Σε τελική ανάλυση μια χειρουργική επέμβαση σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο ποιος την πληρώνει για να μπορούμε «ελαφρά τη καρδία» να κάνουμε διαπιστώσεις για το πόσο πιο φθηνά κοστίζει;

Θα ήταν σαν να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας αν αποδεχόμασταν ότι το Ε.Σ.Υ. είναι «παραπλανημένο» και η ελληνική κυβέρνηση έρμαιο των συμφερόντων και αδύναμη να αντιδράσει. Η πραγματικότητα είναι πως μία αστική κυβέρνηση δουλεύει ακριβώς για αυτούς που επιλέγει να παρουσιάσει ως εχθρούς και εν προκειμένω για τις φαρμακευτικές εταιρίες και τους προμηθευτές. Οι δηλώσεις του κ. Παπανδρέου «Ας ελπίσουμε ότι οι προμηθευτές πήραν το μήνυμα» μόνο υποκριτικές μπορεί να είναι, γιατί αυτό που στην ουσία πρόκειται να εισπράξουν δεν είναι άλλο από τα 245 εκατομμύρια ευρώ από τα κρατικά ταμεία και τη νομιμοποίηση όλων των απαιτήσεών τους (Αυγή 16/6, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=550070). Η κυβέρνηση μπροστά στην λαϊκή δυσαρέσκεια για την κατάσταση στο Ε.Σ.Υ επιλέγει να υποκύψει σε δήθεν εκβιασμούς, τους οποίους σε τελική ανάλυση η ίδια πυροδοτεί.

Ποιος φταίει λοιπόν για αυτή την κατάσταση; Σίγουρα όχι το προσωπικό των νοσοκομείων (γιατροί, νοσηλευτές), το οποίο διεκπεραιώνει πολλαπλάσια καθήκοντα από αυτά που του αναλογεί και φτάνει να δουλεύει εθελοντικά (ειδικευόμενοι γιατροί κάνουν εφημερίες απλήρωτοι) και σίγουρα δεν φταίνε οι ασθενείς που ζητούν ιατρική φροντίδα στα δημόσια νοσοκομεία.

Αυτοί οι οποίοι ευθύνονται για την απαξίωση του ΕΣΥ είναι οι μέχρι τώρα αστικές κυβερνήσεις, οι οποίες με δουλική ευλάβεια στο κεφάλαιο έχουν φροντίσει να πλουτίσουν από την υπόθεση «Υγεία» οι φαρμακοβιομηχανίες και οι προμηθευτές, βγάζοντας κέρδος στην πλάτη των αρρώστων και των εργαζόμενων στα νοσοκομεία. Ας αναλογιστούμε μάλιστα, πόσο επικερδής μπορεί να είναι η Υγεία ως τομέας επένδυσης, δεδομένου του χαμηλού ρίσκου (απλά πάντα θα υπάρχουν «πελάτες»).

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον απαξίωσης και θα μπορούσε να πει κανείς επικίνδυνο για τους ασθενείς όταν για παράδειγμα, αναβάλλονται ή καθυστερούν επείγουσες χειρουργικές επεμβάσεις, μπορεί να παρασιτήσει και να κερδοφορήσει ο ιδιωτικός τομέας παροχής ιατρικών υπηρεσιών. Στην πραγματικότητα η εκμετάλλευση εκεί είναι διπλή. Αφενός ο ασθενής αναγκάζεται να αγοράσει τα αυτονόητα (υγεία και σε τελική ανάλυση ζωή), αφετέρου οι επιστήμονες της υγείας δουλεύουν χαρίζοντας υπεραξία στον εργοδότη.

Πώς θα μπορέσει λοιπόν να βγει το Ε.Σ.Υ. από τα όρια της ύπαρξης που βρίσκεται τώρα και να λειτουργεί με γνώμονα την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και όχι πώς θα κερδοφορήσουν φαρμακοβιομηχανίες και προμηθευτές; Πώς θα πάψει να υπάρχει ιδιωτική περίθαλψη η οποία νομιμοποιεί επί την ουσίας την πιο χυδαία εκμετάλλευση του πελάτη-αρρώστου-ανθρώπου;

Όπως προκύπτει από την ανάλυση του Σωτήρη Θεοδωρόπουλου, αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς για τα προβληματα σχετικά με τις προμήθειες (αναλυτικά στην κυριακάτικη Αυγή http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=550676), μεγάλο μέρος αυτών θα λυνόταν αν υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός των προδιαγραφών των προμηθειών και έφταναν στα νοσοκομεία μέσω ενιαίων για όλα διαγωνισμών,  με βάση τις πραγματικές ανάγκες του Ε.Σ.Υ., για να αποφευχθούν οι υπερ-προμήθειες.

Έτσι η μόνη ρεαλιστική και βιώσιμη λύση είναι η κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας φαρμάκου και ιατρικού υλικού, κάτω από τον έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων. Προς αυτή την κατεύθυνση, η ουσιωδέστερη διεκδίκηση  που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι στον τομέα της Υγείας μαζί με όλους τους πολίτες, που χάνουν το δικαίωμα στην δωρεάν περίθαλψη, είναι το άμεσο άνοιγμα και η δημοσιοποίηση  των λογιστικών βιβλίων των εταιριών που προμηθεύουν ιατροφαρμακευτικά υλικά στα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, καθώς και των λογιστικών βιβλίων των ιδιωτικών και δημόσιων νοσοκομείων.

Τέλος, η κοινωνικοποίηση του ιδιωτικού τομέα της Υγείας και η ένταξή του στο ΕΣΥ είναι αναγκαία, προκείμενου να μπορέσουν να εξυπηρετηθούν σε όλο το εύρος και με μεγαλύτερη αξιοπιστία, οι ανάγκες του ελληνικού λαού σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.