“Ασφαλιστικό” – λιτότητα : τι πρέπει να διεκδικήσουμε (2)

 

Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι στενάζουν από τη φτώχεια, δεν είναι δυνατό οι ίδιοι να πληρώνουν τους περισσότερους φόρους. Οι έμμεσοι φόροι στα προϊόντα ευρείας λαϊκής κατανάλωσης πρέπει να καταργηθούν. Οι έκτακτες εισφορές – ψίχουλα των μεγάλων επιχειρήσεων που προωθεί η κυβέρνηση, αποτελούν κοροϊδία. Απαιτείται η μόνιμη και βαριά φορολόγηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου και των μεγάλων εισοδημάτων και περιουσιών.
Από τη στιγμή που απειλείται με χρεοκοπία ολόκληρη η εθνική οικονομία, τα μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής πρέπει να είναι δραστικά. Οι περιουσίες των μεγαλο-φοροφυγάδων πρέπει να δημεύονται. Για να προφυλαχθεί η κοινωνία από τους μεγαλο-φοροφυγάδες, πρέπει να θεσμοθετηθεί ο εργατικός έλεγχος στις επιχειρήσεις, από εκλεγμένες επιτροπές των εργαζόμενων της επιχείρησης. Όποια μεγάλη επιχείρηση αποκαλύπτεται ότι φοροδιαφεύγει, πρέπει να εθνικοποιείται με εργατικό έλεγχο και διαχείριση.

Οι μεγάλοι τραπεζικοί «κολοσσοί», με το ληστρικό τους ρόλο εξαθλίωσαν την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Δεν μπορεί να γίνει ούτε ένα σταθερό βήμα για την έξοδο από την κρίση αν δεν αφαιρεθεί από τα χέρια τους ο έλεγχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Για να σωθούν από τη φτώχεια εκατομμύρια εργαζόμενοι, αλλά και μικροί επιχειρηματίες και επαγγελματίες, πρέπει απαραίτητα το χρηματοπιστωτικό σύστημα να κοινωνικοποιηθεί. Αυτό σημαίνει τη δημιουργία μιας ενιαίας κρατικής τράπεζας, που θα λειτουργεί με έλεγχο και δημοκρατική διοίκηση από τις εργατικές οργανώσεις, θα συγκεντρώσει στα χέρια της το σύνολο της πίστης και θα γίνει το εργαλείο για το σχεδιασμό της οικονομίας και την ανάπτυξη προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Οι μονοπωλιακοί επιχειρηματικοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στην ελληνική οικονομία, με ενδεικτικό παράδειγμα τις εισηγμένες στο ΧΑΑ Ανώνυμες Εταιρείες, τα τελευταία χρόνια σημείωσαν τεράστια κέρδη. Ακόμα και μέσα στην κρίση, το 2009, οι εισηγμένες στο ΧΑΑ εταιρείες, αναμένεται να εμφανίσουν συνολικά κέρδη 6 δισεκατομμύρια ευρώ (πηγή : «Πήγασος ΑΧΕΠΕΥ»). Αυτή η κερδοφορία έχει δημιουργήσει συνθήκες μυθικής χλιδής για τους μεγαλομετόχους τους, την ώρα που οι εργαζόμενοι γίνονται όλο και πιο φτωχοί. Κι όμως, σήμερα αυτοί οι κύριοι, από το φόβο για έναν περιορισμό των υπερ-κερδών τους, «παγώνουν» κάθε επενδυτικό σχέδιο, πρωτοστατούν στη φοροδιαφυγή, στις απολύσεις και στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων.
Όταν το φάσμα της χρεοκοπίας πλανιέται πάνω από τη χώρα, δεν μπορεί να γίνεται ανεκτό μια χούφτα πολυεκατομμυριούχοι του κεφαλαίου να εκβιάζουν ολόκληρη την κοινωνία. Είναι ζωτική ανάγκη να πάψουν να ελέγχουν τους βασικούς κλάδους της οικονομίας, την βιομηχανική παραγωγή, τις μεταφορές, τις συγκοινωνίες, τις τηλεπικοινωνίες, τις υποδομές, τον ορυκτό πλούτο, τη διανομή. Πρέπει να διεκδικηθεί η εφαρμογή ενός σχεδίου κοινωνικοποίησης των μεγάλων, μονοπωλιακών εταιρειών, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση.  Αυτό το σχέδιο πρέπει να αρχίσει να εφαρμόζεται άμεσα από τις μεγάλες επιχειρήσεις που απολύουν, φοροδιαφεύγουν ή εισφοροδιαφεύγουν.
Μέσα από την κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των μονοπωλίων, μπορούν να βρεθούν τα χρήματα για να χρηματοδοτηθούν οι ανάγκες του εργαζόμενου λαού. Μόνο έτσι θα γίνει εφικτό να φθάσει άμεσα ο κατώτερος μισθός και η κατώτερη σύνταξη σε αξιοπρεπή επίπεδα, με ενδεικτικό ύψος τα 1.300 ευρώ και τα 1.050 ευρώ αντίστοιχα, να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας στο 80% του μισθού και να χορηγείται για όσο καιρό μένει κάποιος άνεργος, να καθιερωθεί η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή στους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα ανεργίας, να διπλασιαστούν άμεσα οι δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, να παρέχεται η φθηνή πρόσβαση σε υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα (στέγη, ηλεκτρικό ρεύμα, ύδρευση, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες κ.α) στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους και τη νεολαία.

Οι αστοί και τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ,  καθώς και μια πλειάδα ηγετικών στελεχών στο εργατικό κίνημα και στην Αριστερά, είναι βέβαιο ότι θα χαρακτηρίσουν αυτές τις διεκδικήσεις «ανέφικτες» και «ουτοπικές». Για όλους αυτούς, κάθε διεκδίκηση που στοχεύει στην εξάλειψη της φτώχειας και των στερήσεων, είναι μια «ανεπίτρεπτη ουτοπία». Σε τελική ανάλυση, ο μόνος «ρεαλιστικός» και «εφικτός» δρόμος που έχουν να προτείνουν, είναι ο συμβιβασμός με την μαζική εξαθλίωση της εργατικής τάξης.
Το κριτήριο για τις διεκδικήσεις της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο, από την ίδια τη σωτηρία της εργατικής τάξης – της μόνης αληθινά προοδευτικής τάξης της κοινωνίας – από την εξαθλίωση στην οποία μέρα με την ημέρα την καταδικάζει ο παρηκμασμένος καπιταλισμός. Μόνο με την κατάκτηση των διεκδικήσεων που αναφέραμε μπορεί να γίνει πράξη αυτή η σωτηρία.
Η πραγματοποίηση του συνόλου των ζωτικών αυτών ταξικών διεκδικήσεων, προϋποθέτει ταυτόχρονα την πολιτική διεκδίκηση μιας σοσιαλιστικής λύσης εξουσίας. Στην παρούσα φάση, μόνο οι μαζικές πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, μπορούν να προσφέρουν αυτή τη λύση, μέσα από έναν κοινό αγώνα για μια αριστερή, σοσιαλιστική κυβέρνηση.
Πολλοί σύντροφοι, κύρια από τις τάξεις της «Ανανεωτικής πτέρυγας» του ΣΥΝ, ενάντια στην επιδίωξη της κυβερνητικής εφαρμογής των διεκδικήσεων που προαναφέραμε, θα επικαλεστούν τις αντιδράσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα αναφερθούν σε μια «βέβαιη απομόνωση της χώρας». Τι θα μπορούσαμε να τους απαντήσουμε;
Ασφαλώς  η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και τα υπόλοιπα διεθνή επιτελεία του κεφαλαίου, δεν πρόκειται να δεχθούν παθητικά την κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των μονοπωλίων. Θα κινηθούν άμεσα για να επιβάλουν ασφυκτικές πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις στην κυβέρνηση που θα αποπειραθεί να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα. Όμως στην πραγματικότητα, μια αριστερή, σοσιαλιστική κυβέρνηση που θα επιχειρήσει να εφαρμόσει την πολιτική που προαναφέραμε, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Αν απευθυνθεί στις μάζες των ευρωπαίων εργαζόμενων και στις οργανώσεις τους, ζητώντας τους να αποτρέψουν με τη δράση τους την εφαρμογή αυτών των κυρώσεων και να ακολουθήσουν το δρόμο του εργατικού κινήματος της Ελλάδας, τότε αργά ή γρήγορα, η απόπειρα να υπονομευθεί η κυβέρνηση και η πολιτική της, θα οδηγήσει στην μετάδοση του πολιτικού της παραδείγματος σαν «επιδημία» σε ολόκληρη την Ευρώπη.  Άλλωστε, μόνο μέσα από αυτό το δρόμο μπορεί να γίνει πράξη ο απαραίτητος, «ευρωπαϊκός» και γενικότερα διεθνής, προσανατολισμός του αγώνα της ελληνικής Αριστεράς για τον στρατηγικό σκοπό του σοσιαλισμού.