ΣΥΡΙΖΑ : ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ «ΑΝΩΜΑΛΗΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗΣ»
«Η λύση δεν είναι κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς, αλλά κυβέρνηση της Αριστεράς, με πρωταγωνιστικό ρόλο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.» Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…Αυτή η φράση είναι παρμένη από τη συνέντευξη τύπου του Αλέξη Τσίπρα στις 11/9. Κι όμως παρότι ξεχειλίζει από πολιτική αοριστία, αντανακλά καθαρά την εξήγηση για την ανώμαλη προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις.
Σε σχετικό άρθρο μας πριν από 2 τεύχη, όταν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στα γκάλοπ ήταν ακόμη πολύ υψηλά και η παρουσία των στελεχών των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ξεχείλιζε από υπεραισιοδοξία και αλαζονική διάθεση, είχαμε προειδοποιήσει γι’ αυτή την εξέλιξη. Τονίζαμε ότι η αντι-νεοφιλελεύθερη γενικολογία, σε συνδυασμό με την απροθυμία από τη μια πλευρά να υιοθετηθεί ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα δίνει ριζικές λύσεις στα προβλήματα των εργαζόμενων και από την άλλη να προβληθεί η μόνη ρεαλιστική λύση εξουσίας που μπορεί να ενθουσιάσει τους εργαζόμενους, δηλ. η προοπτική μια σοσιαλιστικής κυβέρνησης ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, αργά ή γρήγορα, θα απογοήτευε τους εργαζόμενους και θα τους οδηγούσε ξανά στην εκλογική υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ για να φύγει γρηγορότερα η κυβέρνηση της Δεξιάς.
Από τότε χρειάστηκαν μόλις 3 μήνες γεμάτοι αριστερούς «χρησμούς» όπως αυτός με τον οποίο ξεκινήσαμε το άρθρο και οι εργαζόμενοι ήδη άρχιζαν να κουράζονται. Η κούραση τους μάλιστα έγινε εντονότερη, όσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να κάνει «προγραμματική αντιπολίτευση» με θέσεις βγαλμένες από την δεξαμενή των κλασικών συνταγών της σοσιαλδημοκρατίας. Με θέσεις που στα μάτια των εργαζόμενων που στενάζουν από την επίθεση της κυβέρνησης του κεφαλαίου, κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζει όλα τα μειονεκτήματα του ΠΑΣΟΚ, χωρίς το πλεονέκτημα που εκείνο τους προσφέρει, δηλαδή του πιο σύντομου δρόμου για να απαλλαγούν από τη Ν.Δ.
Σοσιαλιστική κατεύθυνση ή σοσιαλδημοκρατικός κατήφορος;
Έτσι για παράδειγμα, οι «δέκα κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την αύξηση των δημόσιων εσόδων» που παρουσίασε στις 9/9 ο Αλέκος Αλαβάνος, θα μπορούσαν κάλλιστα να προσυπογραφούν από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Θέσεις όπως η αξιοποίηση της δημόσιας επιχειρηματικότητας, οι έλεγχοι νομιμότητας για τις δημόσιες δαπάνες, το «πόθεν έσχες», οι «πράσινοι» φόροι, οι φόροι στην Εκκλησία και ο λεγόμενος Φόρος Tobin, δηλαδή η επιβολή φόρου 1% στις βραχυπρόθεσμες διασυνοριακές κινήσεις κεφαλαίων, δεν μπορούν να ενθουσιάσουν τους εργαζόμενους, γιατί απλά δεν είναι ικανές να τους δώσουν ριζικές λύσεις στα προβλήματά τους. Ούτε καν μια συγκεκριμένη πρόταση για την αύξηση της φορολογίας στα κέρδη των Α.Ε δεν τόλμησε να κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ…
Το ίδιο απογοητευτικές ήταν και οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαφάνεια και τη διαφθορά που παρουσιάστηκαν μια μέρα μετά. Κι ενώ σε αυτές περισσεύουν οι προτάσεις για «ανεξάρτητες αρχές» ελέγχου της νομιμότητας, δεν αναφέρεται τίποτα για τον εργατικό έλεγχο, το μόνο μέσο που μπορεί να εξασφαλίσει την αποκάλυψη των σκανδάλων, της κακοδιαχείρισης και των κρυφών συναλλαγών στις μεγάλες δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Την απογοήτευση ήρθε να συμπληρώσει και η διαφαινόμενη υιοθέτηση ενός πολιτικού προγράμματος από τον ΣΥΡΙΖΑ στα πρότυπα του λεγόμενου «μίνιμουμ» προγράμματος της σοσιαλδημοκρατίας. Σύμφωνα με την εισήγηση που κατατέθηκε στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ για το πρόγραμμα του εκλογικού σχήματος (βλέπε www.syriza.gr) προτάθηκαν σαν ζητήματα άμεσης προτεραιότητας μόνο κάποια μέτρα ενίσχυσης του Δημόσιου τομέα και της κοινωνικής πολιτικής. Κι αυτό γιατί τάχα «δεν είναι εύκολο να προτείνεις σήμερα ένα άμεσο και συγκεκριμένο πρόγραμμα για τον σοσιαλισμό…», αφού για να συμβεί αυτό υποτίθεται ότι «θα χρειαστεί ένα άλλο πολύ πιο ψηλό επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος και της θεωρίας διεθνώς για να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε το δρόμο προς τον σοσιαλισμό». Αυτές τις απόψεις τις έχουμε ξανακούσει. Είναι οι κλασσικές θέσεις της ρεφορμιστικής γραφειοκρατίας του εργατικού κινήματος, που την δική της απροθυμία να προβάλει σοσιαλιστικά αιτήματα θίγοντας σήμερα τις κολώνες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και το αστικό κράτος, την φορτώνει πάντα στην υποτιθέμενη ανωριμότητα και την «καθυστέρηση» των ίδιων των εργαζόμενων. Ο εισηγητής μάλιστα, ο «ανένταχτος» (!!!) Δ. Τσακνιάς, έφτασε να υποστηρίξει ότι «το να προτείνεις σήμερα ένα πρόγραμμα για το σοσιαλισμό, θα ήταν όχι μόνο ανέφικτο αλλά και εξαιρετικά ανέντιμο.» Μπροστά σε τέτοιους έντιμους «ανένταχτους» φίλους, τύφλα να έχουν οι ανέντιμοι εχθροί μας…
Το κείμενο αυτό προκάλεσε αντιδράσεις από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά αποσύρθηκε. Εντελώς απαράδεκτα όμως και με τη συναίνεση όλων των συνιστωσών (και ανάμεσά τους και όσων μιλούν στο όνομα του επαναστατικού μαρξισμού), αντικαταστάθηκε από ένα τάχα συμβιβαστικό κείμενο, που όμως ξεκάθαρα κινείται στην «μίνιμουμ» σοσιαλδημοκρατική λογική, από τη μία πλευρά προτείνοντας την υιοθέτηση «άμεσων» στόχων (Βλέπε τελικό κείμενο Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ www.syriza.gr) που περιλαμβάνουν 11 αόριστα σοσιαλδημοκρατικά ευχολόγια για ενίσχυση του «Δημόσιου τομέα» και του «κοινωνικού κράτους» και από την άλλη, επικαλούμενο αόριστα, σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον το «στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού», χωρίς να προβάλει σαν γέφυρα γι’ αυτόν καμία διεκδίκηση που να αμφισβητεί την ατομική ιδιοκτησία και την υπάρχουσα δομή του αστικού κράτους (κοινωνικοποιήσεις, εργατικός έλεγχος, κ.α), αντιμετωπίζοντάς τον – παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο – στην πράξη σαν ανεπίκαιρο ζήτημα. Πόσο χρεοκοπημένη μοιάζει στ’ αλήθεια η φοβητσιάρικη ρεφορμιστική φλυαρία μπροστά στη σκληρή γλώσσα της ίδιας της καπιταλιστικής κρίσης, που βυθίζοντας την εργαζόμενη κοινωνία στην εξαθλίωση κραυγάζει από μόνη της ότι αυτό το σύστημα είναι σάπιο και πρέπει επειγόντως να αντικατασταθεί από τον σοσιαλισμό…
Αυτή η πολιτική γλώσσα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η γλώσσα της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού, που με άλλοθι τις κάθε είδους δήθεν «ανωριμότητες» εξοβελίζει το σοσιαλισμό στα τάρταρα κάποιου αφηρημένου μέλλοντος, δεν μπορεί να ενθουσιάσει τους χτυπημένους από την καπιταλιστική κρίση εργαζόμενους του σήμερα. Αυτή η γλώσσα μαζί με το απαραίτητο της εξάρτημα, δηλαδή την υποκατάσταση της ανάγκης για άμεση οργάνωση του ταξικού αγώνα από την διαρκή «προτεραιότητα» των εκλογικών και κοινοβουλευτικών στοχεύσεων, μπορεί να ενθουσιάσει μόνο τους μικροαστούς διανοούμενους και τους υπό συνταξιοδότηση ανώτατους δημοσίους υπαλλήλους που έχουν την πολυτέλεια να σνομπάρουν τις άμεσες και ριζικές πληβειακές λύσεις, γιατί ακόμα η κρίση δεν τους έχει στερήσει τα μικρο-προνόμιά τους. Άλλωστε αυτό το δήλωνε καθαρά η εισήγηση στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ : «Με την ευκαιρία αυτή είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ξανά ότι η προσέλκυση πνευματικών δυνάμεων στο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι μια μόνιμη επιδίωξή μας, ένας προγραμματικός στόχος».
Όμως καμία πολιτική δύναμη που θέλει να ηγηθεί στην ταξική πάλη και στον αγώνα για το σοσιαλισμό δεν μπορεί να πάει αυτό τον αγώνα μέχρι το τέλος, με πυρήνα στήριξης μια τόσο μαλθακή κοινωνική βάση, όπως αυτή των «πνευματικών δυνάμεων». Πάνω από όλα χρειάζεται την ορμή και την αποφασιστικότητα της εργατικής πρωτοπορίας. Για να την αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ο δρόμος είναι ένας. Οι αγωνιστές της βάσης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να παλέψουν για να επιβάλουν την υιοθέτηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος και την προοπτική της εφαρμογής του από μια συμμαχική κυβέρνηση μαζί με το ΚΚΕ.
«ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ» – ΤΕΥΧΟΣ 36– www.marxismos.com
