«Ψέματα που ντράπηκαν τα ίδια»

«Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, µια και δεν ντρέπονταν τα στόµατα που τα ’λεγαν.»
Μενέλαος Λουντέµης, «Οδός Αβύσσου αριθµός 0»

Η άρχουσα τάξη έχει καλύψει την ανθρωπότητα με ένα τσουνάμι υποκρισίας και ψεμάτων. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μεταδίδεται η είδηση ότι οι εκπρόσωποι της Κομισιόν και διαφόρων κυβερνήσεων της Δύσης εκφράζουν «ειλικρινή συλλυπητήρια» για τα θύματα μιας ακόμα δολοφονικής επίθεσης του στρατού του Ισραήλ στη Γάζα, η οποία οδήγησε στον θάνατο 7 εργαζομένων της ΜΚΟ World Central Kitchen. Αλλά πόση ειλικρίνεια μπορεί να κρύβουν μέσα τους τα «συλλυπητήρια» ηγετών που συνεχίζουν να ορκίζονται στο διαβόητο «δικαίωμα του κράτους του Ισραήλ να αμυνθεί απέναντι στη Χαμάς», το οποίο χρησιμοποιείται εδώ και πάνω από 5 μήνες ως προκάλυμμα για τη νομιμοποίηση μιας αιματηρής εθνοκάθαρσης των Παλαιστίνιων που έχει ήδη έναν φρικιαστικό απολογισμό;

Από τις 7 Οκτωβρίου 2023 έως τις 2 Απριλίου 2024, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Γάζας, είχαν σκοτωθεί 32.916 Παλαιστίνιοι και τραυματιστεί 75.494 στη Λωρίδα της Γάζας. Σε κοινή έκθεσή τους που δημοσιεύθηκε στις 2/4, ο ΟΗΕ και η Παγκόσμια Τράπεζα κάνουν λόγο για ζημιές στη Γάζα ύψους 18,5 δισ. δολαρίων σε υποδομές ζωτικής σημασίας, οι οποίες είναι ίσες με το 97% του συνδυασμένου ΑΕΠ Δυτικής Όχθης και Λωρίδας της Γάζας για το 2022 και για 26 εκατομμύρια τόνους συντριμμιών και ερειπίων που θα χρειαστούν χρόνια για να απομακρυνθούν. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, όλες οι δομές Υγείας έχουν καταρρεύσει, η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας παρεμποδίζεται, περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν μείνει άστεγοι, 3 στους 4 Παλαιστίνιους της Γάζας είναι εκτοπισμένοι και πάνω από το 50% του πληθυσμού βρίσκεται στα πρόθυρα λιμού.

Κάτω από το πρίσμα αυτού του τραγικού απολογισμού μπορεί κανείς να κρίνει και το πόσο ειλικρινής είναι η «μεταστροφή» της στάσης του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στο οποίο κατά την πρόσφατη ψηφοφορία για το ψήφισμα κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα στις 25/3, έκανε αποχή και δεν άσκησε βέτο όπως είχε πράξει σε ανάλογες ψηφοφορίες μέχρι πρότινος, με αποτέλεσμα το ψήφισμα τελικά να περάσει. Αναμφίβολα, αυτή η στάση ανέδειξε το ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δείχνει σημάδια κόπωσης στη συστηματική του προσπάθεια να καλύπτει την αχαλίνωτη βαρβαρότητα του Ισραήλ, υπολογίζοντας τις ισχυρές διεθνείς και εγχώριες αντιδράσεις που αυτή έχει προκαλέσει. Ωστόσο, η «μεταστροφή» τους στον ΟΗΕ, ήρθε αφού οι ΗΠΑ έχουν ήδη ασκήσει 3 φορές βέτο σε ανάλογα ψηφίσματα κατάπαυσης του πυρός από την αρχή της εθνοκάθαρσης στη Γάζα, βοηθώντας έτσι, άμεσα και αποφασιστικά, στην κλιμάκωση της σφαγής των Παλαιστινίων.

Επιπλέον, αυτή η «μεταστροφή» των ΗΠΑ είναι και στο περιεχόμενό της παραπλανητική και απατηλή. Πριν από την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας στο σχέδιο ψηφίσματος που τελικά πέρασε με την αμερικανική «αποχή», οι ΗΠΑ είχαν καταθέσει ένα δικό τους σχέδιο ψηφίσματος, το οποίο «σκόνταψε» στο βέτο Ρωσίας και Κίνας γιατί εξαρτούσε προκλητικά την κατάπαυση του πυρός από τη διευθέτηση του ζητήματος των ομήρων. Αλλά και μετά την υιοθέτηση του τελικού ψηφίσματος, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι εξίσου προκλητικά υποστήριξαν ότι αυτό το ψήφισμα δεν είναι δεσμευτικό για το Ισραήλ, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι πάνω στα χιλιάδες πτώματα των Παλαιστινίων και τους τόνους των ερειπίων της Γάζας επισωρεύονται ακόμα περισσότεροι τόνοι ιμπεριαλιστικών-καπιταλιστικών ψεμάτων και υποκρισίας.

Η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών και οι αναγκαίες διεκδικήσεις

Δεσπόζουσα θέση μέσα στο διεθνές πέλαγος του ψεύδους και της απάτης κατέχει η ελληνική άρχουσα τάξη και η δεξιά κυβέρνησή της. Η μακρά αλυσίδα των αποκαλύψεων της απεχθούς κυβερνητικής απόπειρας συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών -με τελευταίους της κρίκους τη συρραφή κρίσιμων ηχητικών αρχείων από τη νύχτα του εγκλήματος, και το άθλιο παζάρι μεταξύ υποκριτικά αποπεμφθέντων υπουργών και του «ολιγάρχη» Μαρινάκη- υπογραμμίζει το ασυμβίβαστο που υπάρχει μεταξύ, από τη μία πλευρά αυτής και κάθε άλλης ίδιου πολιτικού και ταξικού χαρακτήρα κυβέρνησης και του διεφθαρμένου κρατικού μηχανισμού που προΐσταται, και από την άλλη, των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού.

Τα προκλητικά ψέμματα και οι άθλιες απάτες της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε μια σειρά υποθέσεις όπως οι υποκλοπές, οι πλημμύρες της Θεσσαλίας και το έγκλημα των Τεμπών, δεν εκφράζουν μόνο την βαθιά ηθική σήψη της ηγεσίας της ΝΔ. Αντανακλούν πιστά και αυθεντικά την ολόπλευρη σήψη και παρακμή της ελληνικής άρχουσας τάξης, του καθεστώτος της και του ίδιου του ελληνικού καπιταλισμού.

Η προάσπιση των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού από τις απάτες και τα ψέματα των αστών κυβερνώντων δεν προάγεται με την επίκληση στη συνένοχη ψευτο-Δικαιοσύνη (δηλαδή το κατεστημένο των προνομιούχων αστών δικαστών) και σε εξαρτήματα του αστικού καθεστώτος όπως οι εξεταστικές, οι προανακριτικές ή άλλες επίσημες επιτροπές, οι οποίες -όπως έδειξε και η εμπειρία της λεγόμενης Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τα Τέμπη- έχουν επαρκώς αποδείξει τη χρεοκοπία τους. Τα παραβιασμένα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα είναι ένα ζήτημα βαθιά ταξικό. Είναι δυνατό να κατακτηθούν μόνο με μαζικό, ταξικό και αντικαπιταλιστικό αγώνα, και με τις ανάλογες διεκδικήσεις που απορρέουν από αυτόν.

Πιο συγκεκριμένα, ενάντια στην άθλια απόπειρα συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών δεν αρκούν (σωστές) διεκδικήσεις όπως η κατάργηση της συνταγματικά κατοχυρωμένης ατιμωρησίας των υπουργών. Απαιτείται η διεκδίκηση μιας αληθινά αντικειμενικής έρευνας, πλήρως ανεξάρτητης από την επιρροή και συμμετοχή των μεγάλων ενόχων για το έγκλημα, δηλαδή της κυβέρνησης, των στελεχών του κρατικού μηχανισμού που υπηρετεί και των καπιταλιστικών συμφερόντων που ελέγχουν τον ελληνικό σιδηρόδρομο. Η μόνη επιτροπή που μπορεί να εγγυηθεί μια τέτοια έρευνα είναι εκείνη που θα περιλαμβάνει εκλεγμένους αντιπροσώπους από τους ίδιους τους εργαζόμενους στον σιδηρόδρομο, τους επιστήμονες και τεχνικούς που το αντικείμενό τους σχετίζεται με την ασφάλεια των δρομολογίων, και τους ίδιους τους επιβάτες των τρένων, δηλαδή τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους και τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Και επιπλέον, δε νοείται αποτελεσματικός αγώνας στην υπεράσπιση της μνήμης των 57 θυμάτων αν δεν περιλαμβάνει τη διεκδίκηση της πλήρους επανακρατικοποίησης των σιδηροδρόμων, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Είναι χαρακτηριστικό, ότι την ώρα που 2 κορυφαία στελέχη της «Hellenic Train» διώκονται από τις εισαγγελικές αρχές για τις ευθύνες τους στο έγκλημα, η εταιρεία συνεχίζει να απολαμβάνει παχυλές κρατικές επιδοτήσεις σύμφωνα με μια 15ετή σύμβαση η οποία προβλέπει ετήσια αποζημίωση 50 εκατ. ευρώ για υποτιθέμενα άγονα δρομολόγια (όπως το Αθήνα – Θεσσαλονίκη!), αλλά και ένα εγγυημένο ελάχιστο κέρδος 2 εκατ. ευρώ! Ναι, είναι τόσο μεγάλο το ρίσκο που έχουν πάρει αυτοί οι «επενδυτές» και τόσο ακλόνητη η πίστη των πολιτικών που υπέγραψαν αυτή τη σύμβαση στην «ελευθερία της αγοράς» και το «δημόσιο συμφέρον», που προέβλεψαν μέχρι και ελάχιστο εγγυημένο κέρδος για αυτούς τους νταβατζήδες των εργαζόμενων φορολογούμενων!

Η «ισχυρή κυβέρνηση» σε κρίση – Η λαϊκή οργή, η εξαθλίωση και η ανισότητα στο «κόκκινο»

Σε κάθε περίπτωση, η μαζική οργή ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών έχει προκαλέσει μια κατάσταση σοβαρής κυβερνητικής κρίσης. Ο Μητσοτάκης και η κλίκα του, με την αρωγή των αστικών ΜΜΕ, μήνες τώρα, διακινούσαν το παραμύθι της «άτρωτης κυβέρνησης» και του «πολιτικά κυρίαρχου πρωθυπουργού». Μήνες τώρα επίσης, εμείς εξηγούμε υπομονετικά ότι όλα αυτά αποτελούν ευχές και προπαγάνδα, και ότι απέχουν όσο τίποτα άλλο από την πραγματικότητα. Ήρθε λοιπόν η τρέχουσα σοβαρή κυβερνητική κρίση και φθορά για να αποδείξει ότι η ΝΔ δεν απολαμβάνει ισχυρής υποστήριξης στο λαό. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που πλέον η μαζική οργή για τα κυβερνητικά ψέματα στην υπόθεση των Τεμπών, συνδυάζεται με την κορύφωση της οργής για τη ληστρική ακρίβεια την οποία η κυβέρνηση υποθάλπει.

Έτσι, την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει για την τέταρτη διαδοχική αύξηση του κατώτατου μισθού -η οποία όμως τον διαμορφώνει κάτω ακόμα και από τα επίπεδα στα οποία βρισκόταν στις αρχές του 2012- μια νέα έρευνα από το Ινστιτούτο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων αποδεικνύει ότι οι πραγματικοί μισθοί (υπολογιζόμενου δηλαδή του κόστους ζωής) στην Ελλάδα μειώθηκαν αθροιστικά, τη διετία 2022-23 κατά 9,4%, σε ποσοστό υπερδιπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Η ίδια έρευνα αποκαλύπτει επίσης πως μόνο το 14% των εργαζομένων στην Ελλάδα καλύπτεται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αυτό είναι το χαμηλότερο ποσοστό σε όλη την Ε.Ε. μετά την Πολωνία.

Την ίδια χρονική περίοδο που οι εργαζόμενοι στη χώρα ζουν μέσα στην εξαθλίωση και την ανασφάλεια, οι ελληνικές επιχειρήσεις αύξησαν τα κέρδη τους κατά 9,3%. Ταυτόχρονα, όπως φαίνεται στη διαβόητη σχετική ετήσια λίστα του περιοδικού Forbes για το 2023, έχουμε 4 νέους Έλληνες μεταξύ των δισεκατομμυριούχων παγκοσμίως, με το συνολικό αριθμό αυτών των «επιτυχημένων Ελλήνων» να φθάνει τους 10. Μάλιστα όλοι τους, την ώρα που οι εργαζόμενοι «συμπατριώτες» τους σφίγγουν κι άλλο το ζωνάρι εξαιτίας της ακρίβειας, αύξησαν σημαντικά τα πλούτη τους σε σύγκριση με το 2022. Η συνολική περιουσία αυτών των επιφανών παρασίτων, τα οποία κάθε άλλο παρά την απέκτησαν με βασικό εφόδιο την προσωπική τους εργασία, ανέρχεται σε 25,4 δισ. ευρώ! Αυτή η ποσότητα πλούτου 10 μονάχα Ελλήνων ξεπερνά κατά πολύ το άθροισμα των δαπανών που προβλέπει ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός του 2024 για την Εκπαίδευση και την Υγεία (19,05 δισ. ευρώ). Πόσο μεγάλα βήματα θα μπορούσαν να γίνουν για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού με την απαλλοτρίωση του πλούτου που σφετερίζονται 10 μονάχα διάσημες οικογένειες Ελλήνων εκμεταλλευτών – τυχοδιωκτών τεμπέληδων!

Ζητείται αντιπολίτευση και (κυρίως) λύση εξουσίας

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, η ηγεσία της ΓΣΕΕ προχωρά σε μια συμβολική και απροετοίμαστη 24ωρη γενική απεργία, έχοντας όμως στο μεταξύ, τους προηγούμενους μήνες φροντίσει να μείνουν χωρίς υποστήριξη από το εργατικό κίνημα οι μαζικές κινητοποιήσεις των αγροτών και των φοιτητών, τα οποία έληξαν πρόωρα και άδοξα.

Η στάση αυτή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και η εξίσου ακραία παθητική στάση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, ουσιαστικά συνιστούν την αιτία για την οποία η κυβέρνηση ακόμα μπορεί να καμώνεται ότι είναι «ισχυρή». Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις άτολμες – και πλέον ούτε καν σοσιαλδημοκρατικές – προγραμματικές διακηρύξεις της νέας εποχής Κασσελάκη, η Νέα Αριστερά που υπερασπίζει φανατικά το μνημονιακό κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ παρότι αυτό συνετέλεσε σημαντικά στη σημερινή λαϊκή εξαθλίωση και η ηγεσία του ΚΚΕ που αρνείται να λάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να γίνει πράξη έστω αυτό το ανεπαρκές σύνθημά της για «100% μαχητική αντιπολίτευση», από κοινού απογοητεύουν τα πιο δραστήρια και πρωτοπόρα τμήματα των εργατικών μαζών και της νεολαίας.

Επιπλέον, ενώ το κάλεσμα για μια αριστερή λύση εξουσίας σ’ αυτές τις συνθήκες από ηγεσίες κομμάτων τα οποία στις δημοσκοπήσεις (μαζί με το προερχόμενο από την Αριστερά κόμμα της Ζ. Κωνσταντοπούλου και το ΜέΡΑ25) εμφανίζονται να συγκεντρώνουν πάνω από το 30% της υποστήριξης του λαού σε μια στιγμή που η ΝΔ έχει πέσει πλέον κάτω από αυτόν τον νοητό εκλογικό πήχη, αναμφισβήτητα θα μπορούσε να δώσει μια σαφή και ενθαρρυντική πολιτική προοπτική στους εργαζόμενους, μια τέτοια λύση δυστυχώς απουσιάζει παντελώς από το προσκήνιο. Οι ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και Νεας Αριστεράς, αντανακλώντας τον συντηρητισμό τους, την υποκαθιστούν με την επιδίωξη μιας κυβερνητικής συνεργασίας με το αστικά εκφυλισμένο και διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται να προβάλει την αναγκαία και ζωτική επαναστατική-αντικαπιταλιστική εκδοχή μιας τέτοιας λύσης. Όλες αυτές οι ηγεσίες με τη στάση τους απογοητεύουν τους εργαζόμενους. Με τη διαχρονικότητα αυτής της στάσης αποτελούν πλέον ένα αντικειμενικό εμπόδιο για την ανάπτυξη των μαζικών αγώνων, σε μια περίοδο μάλιστα όπου η αρκετά επιτυχημένη απεργία ΑΔΕΔΥ και Εργατικών Κέντρων στις 28/2, σε συνδυασμό με τις μαζικές κινητοποιήσεις αγροτών και φοιτητών, απέδειξαν ότι η αγωνιστική αφύπνιση των μαζών έχει ήδη ξεκινήσει.

Το ελληνικό τμήμα της ραγδαία αναπτυσσόμενης Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς (RCI), η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, καλεί κάθε εργαζόμενο και νέο αναγνώστη της «Κομμουνιστικής Επανάστασης» να «αγκαλιάσει» το μόνο πολιτικό αντίδοτο που είναι σήμερα διαθέσιμο για να προετοιμάσουμε τη λύση εξουσίας των αναγκών μας: διεθνής οργάνωση με το πρόγραμμα και τις ιδέες του κομμουνισμού. Γίνε λοιπόν σήμερα επαναστάτης κομμουνιστής! Οργανώσου!

Σταμάτης Καραγιαννόπουλος