Η εικόνα του κόσμου τους τελευταίους μήνες αντανακλά την όξυνση της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού και της αδυναμίας του να διατηρήσει σε υποφερτά επίπεδα το επίπεδο ζωής της εργαζόμενης κοινωνίας.
Ένα από τα πιο ενδεικτικά συμπτώματα της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης είναι το βύθισμα στην ύφεση της ισχυρότερης οικονομίας του πλανήτη, των ΗΠΑ, με αφορμή την απότομη πτώση του «υπερφορτωμένου» από την κερδοσκοπία τομέα των στεγαστικών δανείων. Στην καρδιά του ιμπεριαλισμού, σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της αμερικανικής κυβέρνησης, ο αριθμός όσων εξαρτώνται από την κρατική επισιτιστική βοήθεια φθάνει τα 28 εκατομμύρια ανθρώπων, κάτι που αποτελεί ιστορικό ρεκόρ από τη δεκαετία του 1960 κατά την οποία ξεκίνησαν τα σχετικά προγράμματα.
Οι καπιταλιστές παντού αρχίζουν να ανησυχούν, αλλά δεν έχουν απάντηση στο πρόβλημα. Η «καταιγιστική» αύξηση της τιμής του πετρελαίου και των τροφίμων μαρτυρά πως η άρχουσα τάξη είναι οργανικά ανίκανη να καθοδηγεί την κοινωνία. Δείχνει πως, αντιμέτωποι με τις ολέθριες κοινωνικές επιπτώσεις της υπερ-εκμετάλλευσης και της κερδοσκοπίας, οι καπιταλιστές το μόνο που έχουν να αντιτάξουν είναι ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση και ακόμα μεγαλύτερη κερδοσκοπία.
Η ύφεση σε συνθήκες προχωρημένης αλληλοσύνδεσης των οικονομιών, έχει την τάση να εξαπλωθεί ταχύτατα σε όλο τον κόσμο, εκφραζόμενη σύμφωνα με τους αναλυτές του οίκου «CITY» με έναν διεθνή κύκλο πτώσης των κερδών, που διαρκεί για πάνω από ένα 6μηνο. Όλες οι προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας αναθεωρούνται παντού, στην Ε.Ε, στην Κίνα και σε όλες τις υπόλοιπες χώρες που την προηγούμενη περίοδο γνώρισαν ρυθμούς ανάπτυξης. Οι πιο σοβαροί αστοί με την προσοχή στραμμένη στην προοπτική ενός «ντόμινο» χρεοκοπιών στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, μιλούν για την «πιο κρίσιμη περίοδο μετά το κραχ του 1929». Εμείς θα συμπληρώναμε, ότι αυτή είναι η περίοδος που βγαίνει στην επιφάνεια περισσότερο από κάθε άλλη μεταπολεμικά, η αντιδραστική φύση του καπιταλισμού : στην εποχή της υψηλής τεχνολογίας και των τεράστιων παραγωγικών δυνατοτήτων ο καπιταλισμός επιφυλάσσει το φάσμα της πείνας για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους! Πιο γλαφυρή απόδειξη της ζωτικής αναγκαιότητας της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν μπορεί να υπάρξει. Όποιος από εκείνους τους οπαδούς της «ελεύθερης αγοράς» και του «ρεαλισμού» μπει σήμερα στη διαδικασία να αποδείξει ότι αυτή η ιστορική διαπίστωση είναι μια «ουτοπική υπερβολή» των μαρξιστών, θα δυσκολευτεί πολύ, γιατί πολύ απλά, τέτοιες αποδείξεις δεν μπορούν να βρεθούν.
Αντίθετα όλα συνηγορούν στην επιτακτική ανάγκη αυτό το σύστημα να ξεριζωθεί από τους εργαζόμενους και να αντικατασταθεί από τον σοσιαλισμό. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο 57 κράτη είναι αντιμέτωπα με το φάσμα της μαζικής πείνας. Συνολικά 1,5 δις άνθρωποι εκτιμάται από την ίδια πηγή ότι απειλούνται άμεσα από την πείνα.
Τον τελευταίο χρόνο οι αυξήσεις στα 4 βασικότερα είδη κατανάλωσης παγκόσμια (σιτάρι, ρύζι, σόγια, καλαμπόκι) ήταν κατά μέσο όρο 57%. Αυτές οι αυξήσεις σε μεγάλο βαθμό είναι το αποτέλεσμα, όπως και οι ίδιοι οι αστοί πολιτικοί και τα στελέχη των διεθνών οργανισμών τους ομολογούν, της κερδοσκοπίας, αλλά και της στροφής των αστικών κυβερνήσεων στην ενθάρρυνση της παραγωγής βιοκαυσίμων αντί της παραγωγής αγροτικών προϊόντων.
Τα στοιχεία μιλάνε μόνα τους για τον καπιταλιστικό παρασιτισμό και παραλογισμό. Το 20% των παγκόσμιων αποθεμάτων αγροτικών προϊόντων είναι δεσμευμένο από μεγάλους διαχειριστές κεφαλαίων και παραδομένο στον χρηματιστηριακό τζόγο, ενώ για την παραγωγή μόλις 80 λίτρων βιοκαυσίμων απαιτούνται οι σπόροι για την τροφή ενός ανθρώπου για έναν ολόκληρο χρόνο. Τι άλλο αποτελεί η χρηματιστηριακή κερδοσκοπία και η αλόγιστη ενθάρρυνση της παραγωγής βιοκαυσίμων στη θέση της παραγωγής τροφής, από εκφράσεις της ίδιας της καταστροφικής φύσης του καπιταλισμού, των δομικών του στοιχείων, δηλαδή της παραγωγής με αποκλειστικό σκοπό το ιδιωτικό κέρδος και της αναρχίας της παραγωγής; Η μαζική εξάπλωση της πείνας δείχνει λοιπόν πόσο εκφυλισμένο και σάπιο είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Μόνο η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και ο σχεδιασμός της οικονομίας μπορεί να εξασφαλίσει τροφή και ευημερία για όλους τους ανθρώπους.
Αντιμέτωποι με αυτή την κατάσταση οι πιο διορατικοί αστοί καταλήγουν στα ίδια συμπεράσματα με τους μαρξιστές. «Ο κόσμος οδεύει προς μια παρατεταμένη περίοδο εξεγέρσεων» δήλωσε πρόσφατα το στέλεχος του ΟΗΕ Ζαν Ζίνγκλερ. Οι εξεγέρσεις και οι κινητοποιήσεις ενάντια στην πείνα σε 37 χώρες του κόσμου τον προηγούμενο μήνα, είναι ένα πρώτο, μικρό δείγμα, του τι περιμένει τον παγκόσμιο καπιταλισμό και τους όπου γης θεματοφύλακές του.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση του κεφαλαίου απολαμβάνει την παράταση ζωής που της παρέχει η ηγεσία της ΓΣΕΕ και η ανεπάρκεια των ηγεσιών των εργατικών κομμάτων. Αυτές είναι οι αιτίες που η απαξιωμένη κοινωνικά κυβέρνηση της Ν.Δ δυναμώνει την επίθεσή της στην εργατική τάξη και τη νεολαία, επιταχύνοντας την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων στις πρώην ΔΕΚΟ και τα Πανεπιστήμια. Επιχειρεί να «χτυπήσει» αποφασιστικά, σε μια στιγμή που οι εργαζόμενοι είναι αποπροσανατολισμένοι, κάτω από την επήρεια του «σοκ» από το πέρασμα του νέου νόμου για το ασφαλιστικό και από την ξεδιάντροπη συνθηκολόγηση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ στο ζήτημα του εργατικού εισοδήματος.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, όπως το φανέρωσε η θλιβερή εικόνα της στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση αλλά και στην 3ωρη στάση εργασίας για τις ιδιωτικοποιήσεις, είναι ανίκανη να καθοδηγήσει νικηφόρα τους αγώνες και απομονωμένη από ευρύτατα στρώματα, ιδιαίτερα νέων εργαζόμενων.
Όμως απέναντι στην παθητική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, παρά τις προθέσεις και τις διακηρύξεις της η ηγεσία του ΠΑΜΕ, δεν δείχνει ικανή να προσφέρει την αναγκαία ταξική εναλλακτική λύση στην πράξη. Η αιτία δεν είναι άλλη από την σεχταριστική της τακτική. Αντί για συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις μόνο με τα συνδικάτα που η ίδια επηρεάζει, χωριστά από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα, αυτό που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να διεξάγει μια υπομονετική εκστρατεία στο εργατικό κίνημα για την αλλαγή της συμβιβαστικής τακτικής και της ηγεσίας που την εκφράζει, χρησιμοποιώντας απαραίτητα ενωτικές μεθόδους για τη συσπείρωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου τμήματος αγωνιστών και ρίχνοντας γέφυρες κοινής δράσης με την «Αυτόνομη Παρέμβαση», άλλες κατά χώρους αριστερές συνδικαλιστικές δυνάμεις, αλλά και όσους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ διαφωνούν ανοιχτά με τις επιλογές της ηγεσίας τους.
Η τακτική του διαχωρισμού από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα, όση υπερ-επαναστατική φρασεολογία κι αν τη συνοδεύει, δεν έχει σχέση με τις λενινιστικές ιδέες. Ο Λένιν τόνιζε στον «Αριστερισμό» ότι οι κομμουνιστές δεν πρέπει απλά να κάνουν εκκλήσεις στις πλατειές εργατικές μάζες, αλλά να δουλεύουν υπομονετικά μέσα σ’ αυτές και μαζί μ’ αυτές. Από εκεί πηγάζει η ανάγκη να επιδιώκουν τη δημιουργία μετώπων για να διεισδύουν στις μάζες που τραβιούνται στον αγώνα, αλλά ακόμα δεν έχουν εγκαταλείψει τις παλιές τους ηγεσίες. Μέτωπο όμως δεν σημαίνει απλές εκκλήσεις συσπείρωσης πάνω σε ένα σωστό πρόγραμμα διεκδικήσεων, όπως κάνει σήμερα η ηγεσία του ΠΑΜΕ. Αυτό δεν είναι μέτωπο αλλά ένα ακόμα κάλεσμα στους εργαζόμενους να εγκαταλείψουν τις σημερινές τους ηγεσίες.
Μόνο αν η ηγεσία του ΠΑΜΕ κινηθεί στην κατεύθυνση της υπεράσπισης της ενιαίας δράσης του εργατικού κινήματος, με ενιαίες μεθόδους αγώνα και κινητοποιήσεις, καθώς και της επιδίωξης της δημιουργίας ενός πραγματικού αριστερού Μετώπου στα συνδικάτα που θα απευθύνεται σε όλες τις αριστερές συνδικαλιστικές παρατάξεις και τους αριστερούς συνδικαλιστές συμπεριλαμβανομένων και των ηγετικών εκπροσώπων τους, θα προσφέρει σωστές, ταξικές υπηρεσίες στο εργατικό κίνημα. Μέσα από αυτό τον δρόμο επίσης θα βρουν πιο γρήγορα νέα ακροατήρια και υποστηρικτές οι ταξικές διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ και θα ισχυροποιήσει τη θέση του στα συνδικάτα.
Όμως την επιζήμια τακτική της ηγεσίας του ΠΑΜΕ δυστυχώς φαίνεται να αντιγράφει η ηγεσία της ΠΚΣ στους χώρους των Πανεπιστημίων. Αντί τη στιγμή της επίθεσης της κυβέρνησης στα φοιτητικά δικαιώματα να προσπαθήσει να ενώσει τους αγωνιστές φοιτητές, γυρεύει αφορμές για να διαχωρίσει τις δικές της δυνάμεις, επιμένοντας να καλεί σε ξεχωριστές ημέρες κινητοποίησης από τις άλλες αριστερές παρατάξεις και αρνούμενη με διάφορα προσχήματα το συντονισμό με την Ομοσπονδία των καθηγητών και κάθε άλλη συνδικαλιστική δύναμη εκτός ΠΑΜΕ.
ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ
Αλλά και η απάντηση των πολιτικών ηγεσιών των εργαζόμενων απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης είναι ακόμα πιο ανεπαρκής. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να «χαϊδέψει» τα αυτιά των εργαζόμενων, σηκώνοντας τους «τόνους» της αντιπολίτευσης, ανώδυνα όμως, μια και δεν αντιπολιτεύεται στην ουσία της την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Η θέση της για τις πρώην ΔΕΚΟ είναι στα βασικά της χαρακτηριστικά όμοια με αυτή της Ν.Δ, προβλέποντας ένα γενναίο μερίδιο στα κέρδη τους για τους καπιταλιστές και αποδεχόμενη πλήρως τη λειτουργία τους σαν κοινές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Τέλος, ακόμα αρνείται να αλλάξει την ουσία της θέσης της στο ζήτημα της ιδιωτικοποίησης των Πανεπιστημίων, παραμένοντας – πιο ντροπαλά από ότι στο παρελθόν – ανάμεσα στους ιδεολογικούς υποστηριχτές της.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται απορροφημένη από τις μελλοντικές εκλογικές της στοχεύσεις. Επιδιώκει τον εύκολο δρόμο των εντυπωσιακών συνεντεύξεων και των πομπωδών κοινοβουλευτικών παρεμβάσεων, ενώ δεν παίρνει καμία ουσιαστική πρωτοβουλία για να οργανώσει όλον αυτό τον κόσμο που υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Η καμπάνια για το δημοψήφισμα ξεχάστηκε πρόωρα, ενώ οι τοπικές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις γειτονιές ξανά «αραίωσαν». Η «αριστερό-δεξιά» διγλωσσία στις κορυφές του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ υποστήριξη του Ευρωστρατού από τον γραμματέα της κοινοβουλευτικής του ομάδας Χατζησωκράτη) και ο περιορισμός σε γενικόλογες σοσιαλδημοκρατικές κορώνες για το κοινωνικό κράτος και το νεοφιλελευθερισμό (συνεντεύξεις Αλ. Τσίπρα), υπογραμμίζουν το κενό ενός συγκεκριμένου αριστερού, σοσιαλιστικού προγράμματος εξουσίας, που αν δεν καλυφθεί θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού.
Τέλος, η κυρίαρχη ηγετική ομάδα του ΚΚΕ με την «πορεία προς το λαό», τις διαγραφές (βλ. ΚΝΕ) και τις «μετατάξεις» ηγετικών στελεχών (βλ. αλλαγές κοινοβουλευτική ομάδα) προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να θωρακιστεί από την αυξανόμενη αμφισβήτηση της λαθεμένης διαχωριστικής γραμμής της που εμφανίζεται στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία, αλλά και στις τάξεις των υποστηριχτών του κόμματος. Η κρίσιμη σημερινή συγκυρία της ταξικής πάλης απαιτεί μια άλλη, Λενινιστική πορεία για το κόμμα, βασισμένη στις γνήσιες επαναστατικές αρχές των πρώτων χρόνων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο σταλινισμός που φωλιάζει στις κορυφές του κόμματος, δεν έχει σχέση με τον αληθινό Μαρξισμό – Λενινισμό. Ο σταλινισμός είναι αυτός που ιστορικά ευθύνεται για την δυσφήμηση των κομμουνιστικών ιδεών και την ταύτιση τους με τον ολοκληρωτισμό, είναι αυτός που επίσης ευθύνεται για τα μοιραία λάθη των εκάστοτε ηγεσιών του κόμματος που οδήγησαν σε μεγάλες ήττες του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Η πιο μεγάλη τιμή στα 90 χρόνια ζωής του ΚΚΕ, είναι ακριβώς η πάλη για την πολιτική ήττα του σταλινισμού στο εσωτερικό του κόμματος και για την επιστροφή στις γνήσιες επαναστατικές, διεθνιστικές, ενωτικές και δημοκρατικές παραδόσεις του Λενινισμού.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Οι εργαζόμενοι αντιμέτωποι με το φάσμα της εξαθλίωσής τους από τον καπιταλισμό αναζητούν πολιτική διέξοδο. Θέλουν μια άμεση, αξιόπιστη πολιτική προοπτική που θα υπερασπίζει τα συμφέροντα τους. Αυτή δεν μπορεί να τους την δώσει η ταυτισμένη με τον καπιταλισμό ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έτσι όλο και περισσότεροι, ιδιαίτερα από τη νέα γενιά που μπαίνει στον αγώνα, στρέφουν το βλέμμα τους στ’ αριστερά του ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ και ζητούν από τις ηγεσίες τους να τους δώσουν πολιτική διέξοδο.
Οι εργαζόμενοι είναι έτοιμοι να αγκαλιάσουν μαζικά και με ενθουσιασμό την προοπτική μιας αριστερής σοσιαλιστικής κυβέρνησης που στηριγμένη στο εργατικό κίνημα και την πρωτοπόρα νεολαία θα ξεθεμελιώσει τον σάπιο ελληνικό καπιταλισμό. Το ιστορικό καθήκον των αριστερών εργατικών ηγεσιών είναι αυτή την προοπτική να τους την προσφέρουν, χτίζοντάς την από σήμερα με την ενότητα μέσα στους αγώνες του εργατικού κινήματος και της πρωτοπόρας νεολαίας που θα προετοιμάσει την προοπτική μιας αυριανής σοσιαλιστικής συγκυβέρνησης.
Οι ηγεσίες έχουν χρέος να δουλέψουν γι’ αυτή την προοπτική. Η ηγεσία του ΚΚΕ πρέπει να την υπερασπίσει, σπάζοντας της σεχταριστική περιχαράκωση την οποία έχει επιβάλει στο κόμμα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να την προωθήσει συγκεκριμένα, αφήνοντας κατά μέρος τις αόριστες εκκλήσεις για μια «αριστερή διακυβέρνηση». Ανεξάρτητα όμως από το τι θα πράξουν οι ηγεσίες, οι απλοί αριστεροί αγωνιστές πρέπει να παλέψουν για να γίνει πραγματικότητα η αναγκαία ταξική, αριστερή ενότητα με στόχο μια σοσιαλιστική λύση εξουσίας.
Η Πολιτική Κίνηση Μαρξιστική Τάση και η εφημερίδα της «Μαρξιστική Φωνή», θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι μια άμεση αριστερή, σοσιαλιστική προοπτική. Καλούμε κάθε αγωνιστή να δώσει μαζί μας αυτό τον αγώνα.
– Παλέψτε για την ενότητα της Αριστεράς στους αγώνες του εργατικού κινήματος και της νεολαίας.
– Παλέψτε για την εξουσία του εργαζόμενου λαού και την ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού, με μια σοσιαλιστική κυβέρνηση ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ στηριγμένη στους εργαζόμενους και τα δημοκρατικά τους όργανα.
– Οργανωθείτε στην Μαρξιστική Τάση που με όπλο τις γνήσιες κομμουνιστικές ιδέες αγωνίζεται με συνέπεια για την ενότητα της Αριστεράς και τη νίκη του σοσιαλισμού.
Η Σύνταξη
