Η προεπαναστατική κατάσταση βάζει ζήτημα εξουσίας

Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών και ιδιαίτερα των τελευταίων ημερών επιβεβαιώνουν  κατηγορηματικά ότι η ταξική πάλη στη χώρα μας βρίσκεται σε προεπαναστατική φάση. Τα κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι οι λαϊκές μάζες δεν μπορούν να ανεχτούν πλέον αυτή την κατάσταση και το εκδηλώνουν έντονα και δυναμικά με κάθε αφορμή. Για να ξεκινήσουμε με τις μαζικές δυναμικές και συντονισμένες απεργίες διάρκειας στα ΜΜΜ και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την αυθόρμητη είσοδο των μαζών στο πολιτικό στίβο με το κίνημα των «πλατειών» που αγκάλιασε εκατομμύρια λαού, τις πρόσφατες καταλήψεις των υπουργείων(!!), τη μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων στην 48ωρη γενική απεργία — σημειώστε την καθολική συμμετοχή των μικρομαγαζατόρων στις 19 του Οκτώβρη – με έντονα πολιτικοποιημένα συνθήματα ανάμεσα στα οποία κυριαρχούσε «το να φύγει η κυβέρνηση». Πράγμα που σημαίνει ότι το κίνημα με το δικό του τρόπο έβαζε επιτακτικά το ζήτημα της εξουσίας. Τη μαχητική απεργία των ταξιτζήδων. Την ανάρτηση πανό με αντικυβερνητικό περιεχόμενο στα γήπεδα. Και το αποκορύφωμα, η μετατροπή των παρελάσεων της 28ης σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις!! Πράγμα που σ’ αυτή την έκταση  δεν έχει προηγούμενο.

Όλα δείχνουν ότι το βασικό ρεύμα της κοινωνίας κινείται προς τα αριστερά – παρά και ενάντια στο κατάντημα της αριστεράς — και εγκυμονεί εκπλήξεις για την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη, το ελληνικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Κυοφορούνται εξεγέρσεις τοπικής (Κερατέα), κλαδικής, και πανεθνικής κλίμακας. Ωστόσο το πότε και το πώς, με ποια αφορμή θα ξεσπάσουν είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Και αυτό το γνωρίζουν καλά τα επιτελεία της κυβέρνησης και του κεφαλαίου , γι αυτό φρόντισαν να προλάβουν με το κούρεμα του χρέους τις  απρόβλεπτες επαναστατικές  εξελίξεις   μιας ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας. Εξελίξεις οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια θα επηρέαζαν  σε μεγάλο βαθμό τις χώρες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με την Ελλάδα και αναφερόμαστε στην Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, ακόμη ακόμη και την Ιταλία.

 Η κατάσταση ισορροπεί στη μύτη μιας καρφίτσας! Και είναι η έλλειψη μιας μαζικής υπεύθυνης επαναστατικής αριστεράς που εμποδίζει την ανάπτυξη μιας κατάστασης επαναστατικής. Αυτό δίνει τα περιθώρια σε κυβέρνηση και «Τρόικα» να μανουβράρουν σε βάρος των λαϊκών μαζών. Ωστόσο παρά τις επιτυχίες της σε βάρος των εργαζομένων η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε βαθειά κρίση και το πιο πιθανό – ίσως το πιο σίγουρο– είναι ότι η κυβέρνηση πέφτει. Και, το πιο σημαντικό είναι ότι τη φθορά της κυβέρνησης δεν μπορεί να την καρπωθεί το κόμμα τςη Ν.Δ. Με σιγουριά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα σ’ αυτό το κλίμα καμιά κυβέρνηση του κεφαλαίου είτε συνεργασίας είτε εθνικής ενότητας, δεν θα μπορέσει να σταθεί για πολύ καιρό.

Σήμερα, μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες το εργατικό και λαϊκό κίνημα είναι αντιμέτωπο με το ζήτημα της εξουσίας για να αποκρούσει τις επιθέσεις του κεφαλαίου και να βγει από τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είναι αρκετό να ρίχνει τη μια κυβέρνηση μετά την άλλη. Ούτε μπορεί να περιμένει το σχηματισμό ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος για να βάλλει το ζήτημα της εξουσίας, είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένο να το θέσει εδώ και τώρα! Και η λύση είναι να αντιπαραταχθεί σαν τάξη απέναντι στην τάξη του κεφαλαίου. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με την συγκρότηση ενιαίου μετώπου των κομμάτων, των πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς και των ριζοσπαστικών, μαχητικών συνδικάτων.

Το ενιαίο μέτωπο θα του επιτρέψει από τη μια να σχεδιάσει την άμυνά του απέναντι στις επιθέσεις του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του και να δώσει πολιτική διέξοδο στη πτώση της κυβέρνησης με μια κυβέρνηση του ενιαίου μετώπου που θα στηρίζεται στα μαχητικά συνδικάτα, στις επιτροπές αγώνα κατά κλάδο δουλειάς, στις λαϊκές συνελεύσεις κατά συνοικία και πόλη και στις επιτροπές φαντάρων. Η πολιτική διέξοδος στην προοπτική μιας αριστερής ενιαιομετωπικής κυβέρνησης θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο τους αγώνες των εργαζομένων για να τολμήσουν μαχητικές  απεργίες διαρκείας χωρίς κανένα δισταγμό μέχρι την πτώση της όποιας καπιταλιστικής  κυβέρνησης.

Ωστόσο η προοπτική του ενιαίου μετώπου και της κυβέρνησης του βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο εμπόδια: από τη μια είναι η  άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΕ για την συγκρότηση ενός πραγματικά ενιαίου μετώπου και όχι στα μέτρα του και από την άλλη  το αντιμνημονιακό και αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που απέχει από το να δίνει λύση στο αδιέξοδο της καπιταλιστικής κρίσης. Ξεκινώντας από το τελευταίο χρειάζεται να τονίσουμε για μια ακόμη φορά ότι λύση προς όφελος των λαϊκών μαζών μέσα στα πλαίσια του συστήματος δεν υπάρχει! Γι αυτό το πρόγραμμα μιας ενιαιομετωπικής κυβέρνησης χρειάζεται να έχει σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Το παραθέτουμε εν συντομία: Διαγραφή του χρέους. Εθνικοποίηση των τραπεζών, δημιουργία μιας πανεθνικής τράπεζας κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Επανεθνικοποίηση των ΔΕΚΟ. Εθνικοποίηση τω στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και της εκκλησιαστικής περιουσίας. Κρατικό μονοπώλιο στο μεγάλο εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο. Δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας , πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε πει αντίο στην Ε.Ε και το ευρώ. Και μην ανησυχείτε μ’ αυτά τα μετράκια μπορούμε να ζήσουμε για κάμποσα χρόνια μια χαρά!

Τα εμπόδια αν και δύσκολα μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. ΟΙ οργανώσεις και οι τάσεις των κομμάτων που προβάλουν την αναγκαιότητα του ενιαίου μετώπου και της ενιαιομετωπικής κυβέρνησης χρειάζεται να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να οργανώσουν μια πανεθνική καμπάνια – και όχι μόνο διάλογο – με υπογραφές, συγκεντρώσεις, πορείες – αν χρειαστεί να πάμε πορεία στο Περισσό ή την Κουμουνδούρου για  να παραδώσουμε την έκκλησή μας για την αναγκαιότητα του ενιαίου μετώπου – εκδηλώσεις στα σωματεία και τους χώρους δουλειάς,  στις γειτονιές και τις συνοικίες, ψηφίσματα κτλ., είναι σίγουρο ότι η συντριπτική πλειοψηφία του οργανωμένου και ανοργάνωτου εργατικού και λαϊκού κινήματος θα στηρίξει μαχητικά την καμπάνια μας και αυτό θα ανατρέψει τα αναχώματα και θα ανοίξει το δρόμο για την συγκρότηση του ενιαίου μετώπου των κομμάτων ,των πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς και  σε πρώτη φάση των μαχητικών συνδικάτων –γιατί μετά είναι βέβαιο ότι θα προσχωρήσει στο μέτωπο η συντριπτική πλειοψηφία των συνδικάτων.

Το ενιαίο μέτωπο, η ενότητα στη δράση των οργανωμένων και ανοργάνωτων μαχητών του κινήματος θα βοηθήσει τα μέγιστα τη συγκρότηση του επαναστατικού κόμματος (νέος Μπολσεβικισμός) – όρος απαραίτητος για την εδραίωση της επαναστατικής σοσιαλιστικής αλλαγής – γιατί θα φέρει κοντά και θα ενώσει τα πιο μαχητικά στοιχεία του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, καθώς επίσης και των άλλων καταπιεζομένων στρωμάτων.