Σημείωση: Σε εισαγωγικά και με πλάγια γράμματα παρατίθενται τα αποσπάσματα από τη Διακήρυξη της Γραμματείας και με κανονικά γράμματα, τα δικά μας κριτικά σχόλια και παρατηρήσεις.
1ο σημείο: Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Διακήρυξη εμφανίζεται σαν μια υπόθεση των διορισμένων «ειδικών» και στη βάση, απλά αφήνεται το περιθώριο να συζητήσει και να αποφασίσει γενικότητες.
Σχετικά αποσπάσματα από το κείμενο:
“5. ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΆΞΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει ήδη επεξεργαστεί και θα εξακολούθησει να επεξεργάζεται, να εξειδικεύει και να εμβαθύνει, ένα πρόγραμμα αγώνα που αρνείται τη μοιρολατρεία και τον δήθεν ρεαλισμό της υποταγής και απαντά πειστικά στο ερώτημα του τι κάνουμε και τι μπορούμε να κάνουμε. Το πρόγραμμα αυτό ήδη μετασχηματίζεται στο κυβερνητικό πρόγραμμα που θα κληθεί να εφαρμόσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
6. ΟΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΣΤΟΧΟΙ
Το πρόγραμμα που συγκροτούμε συνιστά αποτέλεσμα μιας συνεχούς διαδικασίας που εμπλέκει όλους τους τομείς δράσης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και όλους εκείνους και εκείνες που μετέχουν σε αυτούς. Τμήματα του πολιτικού φορέα, κοινοβουλευτικές επιτροπές ελέγχου του κυβερνητικού έργου, κοινωνικοί φορείς, ειδικοί μελετητές και ερευνητές, όπως και κάθε ενδιαφερόμενος ή ενδιαφερόμενη, συμβάλλουν με τον μόχθο και τη γνώση τους…“
Όμως το πρόγραμμα πρέπει να αποφασιστεί από τη βάση, από ένα δημοκρατικό συνέδριο ή έστω από μια δημοκρατική συνδιάσκεψη. Αυτή είναι η γνήσια δημοκρατική παράδοση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Η συνδιάσκεψή μας πρέπει να αποφασίσει ένα αναλυτικό κυβερνητικό πρόγραμμα και όχι μια γενικόλογη και θολή Διακήρυξη.
2ο σημείο: Η Διακήρυξη της Γραμματείας υπερασπίζει κεϋνσιανά αντί για ριζοσπαστικά – σοσιαλιστικά μέτρα
Σχετικά αποσπάσματα από το κείμενο:
“5. ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΆΞΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ
Είναι πρόγραμμα που αποσκοπεί πρώτα από όλα στο να σταματήσει η κοινωνική καταστροφή και να αναστραφεί η πορεία προς την κοινωνική διάλυση, είναι πρόγραμμα που θέτει τις βάσεις για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την οικονομική ανόρθωση και την πολιτιστική αναγέννησης της χώρας, είναι πρόγραμμα που ταυτόχρονα ανοίγει δρόμο προς τον σοσιαλισμό.“
Η Αριστερά δεν πρέπει να αναμορφώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά να το ανατρέψει. Είναι σάπιο και διεφθαρμένο. Η παραγωγική ανασυγκρότηση και οικονομική ανόρθωση της χώρας επ’ ωφελεία του λαού δεν μπορεί να γίνει σε καπιταλιστική βάση. Αν πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να γίνει, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε στον “στρατηγικό στόχο” του σοσιαλισμού. Ο λόγος είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε μια βαθειά ιστορική κρίση και καταστρέφει την παραγωγή για να μπορέσει να διατηρηθεί στη ζωή. Την ανασυγκρότηση της παραγωγής μπορεί να την εγγυηθεί μόνο η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και ο δημοκρατικός σχεδιασμός. Το δίλλημα δεν είναι συνεπώς, ύφεση ή ανασυγκρότηση, αλλά καπιταλισμός ή σοσιαλιστικός μετασχηματισμός.
Οι προγραμματικές θέσεις της Διακήρυξης της Γραμματείας δεν ανοίγουν τον δρόμο για τον σοσιαλισμό. Ο δρόμος για τον σοσιαλισμό δεν ανοίγει με ευχές, αλλά με επαναστατικά μέτρα. Τέτοια δεν υπάρχουν στο πρόγραμμα.
“6. ΟΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΣΤΟΧΟΙ
Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και οι δυνάμεις που στρατεύονται μαζί του οφείλουμε:
1. Να υψώσουμε την ασπίδα κοινωνικής προστασίας που θα αποσοβήσει την ανθρωπιστική καταστροφή. Να μην υπάρχει πολίτης χωρίς το αναγκαίο για την επιβίωσή του ελάχιστο εισόδημα, χωρίς περίθαλψη και κοινωνική προστασία, χωρίς πρόσβαση στα βασικά αγαθά. Να μην υπάρχει παιδί που πεινάει, να μην υπάρχει νοικοκυριό που χάνει το σπίτι του, να μην υπάρχει άνεργος χωρίς επίδομα ανεργίας.“
Όλα αυτά είναι αναγκαία αλλά δεν μπορούν να γίνουν χωρίς ο πλούτος της χώρας να περάσει στην ιδιοκτησία της κοινωνίας. Οι άνεργοι δεν ζητούν επίδομα, αλλά μια θέση εργασίας. Το πρόγραμμά μας μπορεί και πρέπει να την εξασφαλίσει μέσα από την επιβολή κινητής κλίμακας ωρών εργασίας (ενιαία μείωση του εργάσιμου χρόνου όσο απαιτείται για να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εργατικά χέρια, χωρίς μείωση μισθών) και την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικοποιημένης δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας.
“2. Να ακυρώσουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους στη Βουλή όπου ψηφίστηκαν και να τα αντικαταστήσουμε με ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικά δίκαιης δημοσιονομικής εξισορρόπησης και πολιτιστικής αναγέννησης. Η υλοποίηση του σχεδίου αυτού θα επουλώνει τα τραύματα που έχουν δεχθεί οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα και θα αποκαθιστά σταδιακά τους όρους ασφαλούς εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης με τους ανάλογους μισθούς και συντάξεις.“
Η «Δημοσιονομική εξισορρόπηση» είναι ένας όρος που υπονοεί σαφώς τη λιτότητα. Η «αποκατάσταση των τραυμάτων» λέγεται ότι θα γίνει «σταδιακά», χωρίς να εξηγείται τι σημαίνει συγκεκριμένα αυτό.
“3. Να καταγγείλουμε τις δανειακές συμβάσεις και να επαναδιαπραγματευθούμε το δημόσιο χρέος σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με δεδομένο ότι το ζήτημα του χρέους συνιστά πανευρωπαϊκό και όχι στενά ελληνικό πρόβλημα. Με πρόσθετο δεδομένο το ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουμε ποτέ το να μετατραπεί η χώρα σε αποικία χρέους, στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης οφείλει να είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του ενώ εκείνο που απομένει οφείλει να αποπληρωθεί, μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους και μέσω μιας ρήτρας που θα συνδέει τον ρυθμό αποπληρωμής με τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας.“
Από τη ρητή δέσμευση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η Γραμματεία διολισθαίνει στην επαναδιαπραγμάτευση με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Η λογική της επαναδιαπραγμάτευσης είναι λαθεμένη, γιατί αντικειμενικά αναγνωρίζει το χρέος σαν οφειλή που πρέπει να αποπληρώσουν οι εργαζόμενοι. Με εύσχημο τρόπο, το καθήκον της διαγραφής, από μονομερές μετατρέπεται σε «ευρωπαϊκό», για να προετοιμαστεί το έδαφος για έμπρακτες πιθανές υποχωρήσεις από την αρχική δέσμευση της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
“Ενδέχεται να διατυπωθούν κατά τη διαπραγμάτευση απειλές, ίσως και εκβιασμοί, περί διακοπής της χρηματοδότησης, περί εξόδου από το ευρώ, ίσως και άλλα.“
Οι εκβιασμοί έχουν ήδη διατυπωθεί. Δεν «ενδέχεται». Αν η τρόικα φέρεται σαν σκουπίδι σε μια φιλική της κυβέρνηση όπως αυτή του Σαμαρά, θα φερθεί πολύ πιο σκληρά σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεν μπορεί να ανεχθεί ουσιαστικές παραχωρήσεις σε μια αριστερή κυβέρνηση, γιατί έτσι θα στείλει έμμεσα το μήνυμα για την ανάγκη μιας πανευρωπαϊκής στροφής στ’ αριστερά.
“Αλλά, όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε «καμμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για μας είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις που άλλοι ανέλαβαν υποθηκεύοντας τη χώρα. Κατά συνέπεια, δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο τέτοιων απειλών ή εκβιασμών με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση. Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει ανεπιφύλακτα.“
Για να στηρίξει ο λαός «ανεπιφύλακτα», πρέπει να ξέρει συγκεκριμένα το πως η Κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει τον πόλεμο. Άλλος δρόμος από την εγκαθίδρυση εργατικού ελέγχου και την εφαρμογή ενός σχεδίου κοινωνικοποιήσεων δεν υπάρχει. Αυτό τον δρόμο πρέπει να τον εμφανίσουμε στους εργαζόμενους ανοικτά και όχι σαν ένα κρυφό σχέδιο, γιατί η επιτυχία του απαιτεί την ενεργή τους κινητοποίηση.
“Να επιτύχουμε μια αποτελεσματική και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και την αντίστοιχη δημοσιονομική εξισορρόπηση προτάσσοντας την ανάπτυξη και την αναδιανομή.
Προς αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να μη μειώνονται αλλά σταδιακά να αυξάνουν οι μισθοί και οι κοινωνικές δαπάνες ενώ τα κρατικά έσοδα να αυξάνουν παράλληλα. Ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μέσω της φορολόγησης, επιτέλους, του πλούτου, των καθαρών κερδών, των υψηλών εισοδήματων και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και βεβαίως μέσα από την αύξηση της πρωτογενούς παραγωγής.
Απαιτείται…ένα σταθερό, ταξικά μεροληπτικό υπέρ των εργαζομένων, αναδιανεμητικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, όπου κάθε πολίτης θα φορολογείται ανάλογα με το συνολικό πραγματικό του εισόδημα και τη φοροδοτική του ικανότητα.“
Η ανάπτυξη και η αναδιανομή δεν μπορεί να γίνουν πραγματικότητα μόνο με τη δίκαιη φορολόγηση. Ανεξάρτητα από την έκβαση του εγχειρήματος να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή (που θα είναι σίγουρα αποτυχημένη αν δεν στηριχτεί στον εργατικό έλεγχο και μεθοδευτεί μέσω των διεφθαρμένων μηχανισμών του αστικού κράτους), τα έσοδα δεν φτάνουν. Χρειάζεται όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις να περάσουν στα χέρια του κράτους και να λειτουργήσουν με εργατικό έλεγχο και διαχείριση, δηλ να κοινωνικοποιηθούν. Μόνο έτσι θα έχουμε μια αποφασιστική αύξηση των εσόδων και γενικότερα των πόρων για επενδύσεις και αναδιανομή.
“Η μελετημένη μείωση των στρατιωτικών δαπανών και η πάταξη της φοροκλοπής, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της διαφθοράς και του πάσης φύσεως λαθρεμπορίου, όπως και τα αποτελέσματα που θα επιφέρει η επιδίωξη της επιστροφής των καταθέσεων με σαφείς και δίκαιους κανόνες, θα συνεισφέρουν σημαντικούς πρόσθετους πόρους.“
Όπως ήδη αναφέραμε δεν μπορεί να υπάρξει πάταξη της φορο-εισφοροδιαφυγής και της διαφθοράς χωρίς εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις.
“4. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την παραγωγική και οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας με βασικό κριτήριο την απασχόληση και γνώμονα την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.“
Μέσα στον καπιταλισμό; Αν αυτά μπορούν να γίνουν μέσα στον καπιταλισμό γιατί να πιστεύουμε στον «στρατηγικό στόχο» του σοσιαλισμού;
“…Τα συνεταιριστικά και αυτοδιαχειριστικά σχήματα, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και οι καινοτόμες επιχειρηματικές δραστηριότητες που συμβάλλουν στο δημόσιο όφελος θα βοηθηθούν…“
Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις – παρά τον μεγάλο τους αριθμό – διαδραματίζουν αντικειμενικά δευτερεύοντα ρόλο στην οικονομία. Το πιο σημαντικό ζήτημα είναι να δούμε τι θα γίνει με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Το ζήτημα αυτό αποφεύγεται γιατί η προγραμματική λογική της Διακήρυξης της Γραμματείας θέλει ουσιαστικά να τις αφήσει άθικτες, στα χέρια των καπιταλιστών.
Ταυτόχρονα, όπως εξηγούμε στην Εναλλακτική Διακήρυξη της Πρωτοβουλίας για έναν Επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις μπορούν να στηριχθούν ουσιαστικά μόνο μέσα από την κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, σε ένα συγκεκριμένο πλάνο συμπληρωματικής λειτουργίας με τους κοινωνικοποιημένους τομείς της οικονομίας και μακροπρόθεσμης ένταξής τους σε αυτούς.
“5. Να θέσουμε το τραπεζικό σύστημα υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του δημοσίου, με ριζική τροποποίηση του τρόπου λειτουργίας του και των στόχων που σήμερα υπηρετεί, με αναβάθμιση του ρόλου των εργαζομένων και των καταθετών. Να ιδρύσουμε δημόσιες τράπεζες ειδικού σκοπού με αντικείμενο την αγροτική πίστη, την μικρή και μεσαία επιχείρηση και τη λαϊκή στέγη.“
Δεν διευκρινίζεται αν αυτό συνιστά κοινωνικοποίηση του συνόλου του τραπεζικού συστήματος. Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος σημαίνει όχι απλά την ίδρυση «τραπεζών ειδικού σκοπού», αλλά μιας ενιαίας αποκλειστικά κρατικής τράπεζας (με πιθανά παραρτήματα «ειδικού σκοπού»), που θα διοικείται από εκλεγμένους εκπροσώπους των εργαζόμενων και της αριστερής κυβέρνησης και θα αποτελεί ένα στρατηγείο ορθολογικού σχεδιασμού της οικονομίας.
“6. Να αναστείλουμε τις ιδιωτικοποιήσεις και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, να επαναφέρουμε υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά και να ανασυγκροτήσουμε -χωρίς ψευδαισθήσεις ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση- τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδιακασία ιδιωτικοποίησης ώστε να διαμορφώσουμε έναν ισχυρό, παραγωγικό και αποτελεσματικό, δήμοσιο τομέα νέου τύπου, υπό καθεστώς πλήρους διαφάνειας και υπό τις κατάλληλες μορφές κοινωνικού ελέγχου, μακριά από τη λογική του κρατισμού, των κρατικοδίαιτων, εν τέλει ιδιωτικών, επιχειρήσεων και των πελατειακών σχέσεων.“
Ποιες και πόσες ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να «αναστείλουμε»; Τι σημαίνει δεν «πρέπει να επανέρθουμε στην πρότερη κατάσταση»; Θα επανακρατικοποιήσουμε λιγότερες από όσες ήταν κρατικές πριν; Τι σημαίνει συγκεκριμένα επιχειρήσεις «στρατηγικής σημασίας»; Ποιες είναι οι «κατάλληλες μορφές κοινωνικού ελέγχου»; Κρίσιμα αλλά αναπάντητα από τη Διακήρυξη ερωτήματα.
“7. Να καταργήσουμε όλες τις ρυθμίσεις και κρατικές δομές έκτακτης ανάγκης…Να αναδιοργανώσουμε εις βάθος το πολιτικό σύστημα, εξαλείφοντας πλήρως κάθε εστία διαφθοράς και διαπλοκής, αλλά τηρώντας με συνέπεια τη διάκριση των εξουσιών και αποκαθιστώντας την εύρυθμη και έντιμη λειτουργία όλων των συναφών θεσμών.“
Το αστικό πολιτικό σύστημα και οι αστικοί θεσμοί γεννούν τη διαφθορά. Η «έντιμη λειτουργία» των αστικών θεσμών είναι μια αφαίρεση που δεν μπορεί να υπάρξει. Το αστικό κράτος πρέπει να ξεριζωθεί και να αντικατασταθεί από νέους θεσμούς οικονομικής και πολιτικής δημοκρατίας με την ενεργή συμμετοχή των εργαζόμενων, δηλαδή από μια εργατική, σοσιαλιστική δημοκρατία στηριγμένη στους περίφημους 4 όρους που περιέγραφε ο Λένιν στο έργο του «Κράτος και Επανάσταση».
“Να αναβαθμίσουμε τη δημοκρατική δομή και λειτουργία των αντιπροσωπευτικών θεσμών σε επίπεδο τόσο κεντρικής διοίκησης όσο και τοπικής αυτοδιοίκησης, εισάγοντας μορφές άμεσης δημοκρατίας και θεσμούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου σε όλες τις βαθμίδες…“
Ποιοι είναι οι θεσμοί αυτοί; Ο εργατικός έλεγχος αναφέρεται φευγαλέα, χωρίς να συγκεκριμενοποιηθεί.
“Η αναθεώρηση του Συντάγματος προς δημοκρατική κατεύθυνση και η συναφής πολιτειακή αναθεμελίωση αποτελούν στόχους μας.“
Η αναθεώρηση του Συντάγματος πρέπει να είναι όχι απλά προς «δημοκρατική» αλλά προς σοσιαλιστική κατεύθυνση! Να προασπίζει την κοινωνική ιδιοκτησία και τη σχεδιασμένη οικονομία, να κατοχυρώνει την άσκηση της εξουσίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
“8. Υπό τις παρούσες συνθήκες, οι δημόσιοι λειτουργοί και οι δημόσιοι ή δημοτικοί υπάλληλοι στην πλειοψηφία τους ασφυκτιούν.“
Σύμφωνα με τις θεμελιώδεις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού για το ζήτημα του κράτους, οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να ελέγχονται δημοκρατικά από τους εργαζόμενους και όλες οι θέσεις αξιωματούχων να είναι εκλεγμένες και ανακλητές. Αυτό είναι το καθήκον μας και όχι το «να απελευθερώσουμε» τους «δημόσιους λειτουργούς», δηλαδή την αστική, κρατική γραφειοκρατία.
3ο σημείο: Ενοχοποίηση του νεοφιλελευθερισμού αντί για τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Σχετικά αποσπάσματα από το κείμενο βρίσκονται άφθονα στις ενότητες “2. ΟΙ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΜΑΣ” και “3. Ο ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΟΧΟΣ“.
4ο σημείο: Ο διαχωρισμός του στρατηγικού στόχου του σοσιαλισμού από τα άμεσα καθήκοντα, κάτι που παραπέμπει στην κλασσική σοσιαλδημοκρατική «θεωρία των σταδίων» για τον σοσιαλισμό.
Σχετικά αποσπάσματα από το κείμενο:
“3. Ο ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΟΧΟΣ
Ο κεντρικός στόχος που θέτει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ είναι η ανατροπή της κυριαρχίας των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, των δυνάμεων της κοινωνικής καταστροφής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της σήψης, είναι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης με πυρήνα την Αριστερά, μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Η επιτυχία αυτού του στόχου θα αποτελέσει τομή σε σχέση με την ελληνική ιστορία, τομή που θα δημιουργήσει νέες, άγνωστες σήμερα, δυνατότητες, τομή που θα ανοίξει μια νέα σελίδα για τη χώρα μας και όχι μόνον για εκείνη.
Το αίτημα για μια οικονομία των αναγκών και για κοινωνικές σχέσεις αλληλεγγύης δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με κυβερνητικά διατάγματα. Το πόσο και το πώς ικανοποιείται υπόκειται στις μορφές που λαμβάνει και στους ρυθμούς με τους οποίους αναπτύσσεται η ταξική πάλη…“
Το σχήμα της Διακήρυξης της Γραμματείας είναι το ακόλουθο : πρώτα μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα ανατρέψει νεοφιλελευθερισμό και Μνημόνια και μετά, χωρίς προσδιορισμό του πως και πότε, θα έρθει η «οικονομία των αναγκών». Σήμερα όμως, τα αντι-νεοφιλελεύθερα μέτρα ταυτίζονται με τα σοσιαλιστικά, γιατί ο καπιταλισμός στη φάση της βαθειάς ιστορικής του κρίσης δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς λιτότητα και Μνημόνια.
5ο σημείο: Η αποκήρυξη της αναγκαιότητας για ένα ταξικό κόμμα που θα καθοδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία, στο όνομα της «αυτονομίας των κινημάτων». Αυτή η «δημοκρατικοφανής» άποψη, στην πραγματικότητα αποτελεί απόσειση ευθυνών και κάθε πολιτικής δέσμευσης έναντι της εργατικής τάξης και του κινήματος της.
Σχετικά αποσπάσματα από το κείμενο:
“7. Ο ΦΟΡΕΑΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΕΥΡΥΝΟΥΜΕ
Ο φορέας που συγκροτούμε και διευρύνουμε επιδιώκει να διακλαδιστεί σε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό. Είναι φορέας που συμμετέχει σε κάθε κοινωνική κίνηση, που προβάλλει και επεξεργάζεται διαρκώς τις προτάσεις του, χωρίς να προσπαθεί να τις επιβάλει εκ των άνω.“
6ο σημείο: Ενδεικτική για την κακομεταχείριση του Μαρξισμού από τη Διακήρυξη της Γραμματείας είναι η διαστρέβλωση του Μανιφέστου.
Σχετικά αποσπάσματα από το κείμενο:
“3. ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΜΑΣ
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ αποσκοπεί μεν στον σοσιαλισμό, αλλά ο ίδιος γνωρίζει καλά ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι κυρίως υπόθεση ενός πολιτικού φορέα. Είναι υπόθεση της εργατικής τάξης και των υποτελών τάξεων και της πάλης τους, είναι υπόθεση της κοινωνικής συμμαχίας της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Όπως γράφει το ιδρυτικό κείμενο της Αριστεράς της εποχής μας, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, «το προλεταριάτο δεν θα μπορέσει να απελευθερωθεί το ίδιο, αν δεν απελευθερώσει την κοινωνία ολόκληρη».“
Το απόσπασμα αυτό δεν υπάρχει στο Μανιφέστο! Αντί γι’ αυτό το απόσπασμα στο Μανιφέστο υπάρχει ένα τμήμα που εξηγεί τον ειδικό κοινωνικό – επαναστατικό ρόλο του προλεταριάτου. Οι σ. της Γραμματείας χρησιμοποιούν ένα φανταστικό απόσπασμα από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο για να υποβαθμίσουν το ρόλο του κόμματος στην διαδικασία μετάβασης στον σοσιαλισμό. (Δείτε σχετικό άρθρο).
Η διακήρυξη της Γραμματεία αρνείται να αναγνωρίσει τον μαρξισμό σαν βασικό ιδεολογικό και πολιτικό σημείο αναφοράς του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ενότητα “7. Ο ΦΟΡΕΑΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΕΥΡΥΝΟΥΜΕ” γράφει χαρακτηριστικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ: “…Στηρίζεται στη μαρξική και ευρύτερα στη χειραφετητική σκέψη και την ιστορία της και προσπαθεί να την επεξεργαστεί παραπέρα, αξιοποιώντας κάθε σημαντική θεωρητική συμβολή.“. Στο σημείο αυτό, η κομμουνιστική ιδεολογία δεν διαχωρίζεται σαφώς και συγχωνεύεται γενικά και αφηρημένα με κάποια «χειραφετητική σκέψη». Επιπρόσθετα, με τη χρήση του όρου «μαρξική» και όχι «μαρξιστική», είναι εμφανής εδώ η πρόθεση να κρατηθούν αποστάσεις από τον μαρξισμό όπως εμπλουτίστηκε από τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα και το έργο μεγάλων μαρξιστών όπως ο Λένιν, ο Τρότσκι κ.α.
Αυτά είναι ορισμένα από τα πιο βασικά σημεία διαφωνίας μας με τη Διακήρυξη της Γραμματείας. Η Διακήρυξη αυτή, δεν πληροί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για να μπορεί να υποστηριχθεί «επί της αρχής», όχι μόνο από τους αγωνιστές που αυτοπροσδιορίζονται σαν μαρξιστές και κομμουνιστές, αλλά και από κάθε άλλο αγωνιστή του ΣΥΡΙΖΑ που αναζητά σοβαρές και ριζοσπαστικές απαντήσεις για τα θεμελιώδη πολιτικά του καθήκοντα και το κυβερνητικό του πρόγραμμα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, απευθύνουμε κάλεσμα σε κάθε σύντροφο και συντρόφισσα, με αφετηρία τη συνδιάσκεψη να στηρίξει πολιτικά την Εναλλακτική, Επαναστατική Διακήρυξη που έχει ήδη καταθέσει η «Πρωτοβουλία για έναν Επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ» (Η εναλλακτική Διακήρυξη της «Πρωτοβουλίας για έναν Επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ» Διαβάστε τη! – Υπογράψτε τη!)
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
{fcomment}
