Στις 24/10 το βαθιά και πολύπλευρα αντιδραστικό «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης έγινε νόμος του κράτους με τις κοινοβουλευτικές ψήφους της Ν.Δ και της «Ελληνικής Λύσης». Είναι ένας νόμος που στη γενική του ουσία είναι πραγματικός οδοστρωτήρας για το εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζόμενων.
Πιο συγκεκριμένα, με αυτόν το νόμο γίνεται ένα ακόμα μεγάλο βήμα προς την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, καθώς από αυτές θα μπορούν πλέον να εξαιρούνται νομικά πρόσωπα «μη κερδοσκοπικού σκοπού» και «επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα». Έτσι τον λογαριασμό για την κακοδιαχείριση των καπιταλιστών και την κρίση του συστήματός τους θα τον πληρώνουν με πρόσθετη πλέον νομιμοποίηση οι εργαζόμενοι. Επιπλέον, επιχειρήσεις όπως οι ΜΚΟ, που στην Ελλάδα έχουν χιλιάδες εργαζόμενους, θα μπορούν άμεσα να προχωρήσουν σε δραστικές μειώσεις στους μισθούς.
Επίσης, ο νέος νόμος πρακτικά καταργεί την επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων, καθώς για να ισχύσει αυτή προβλέπεται ως όρος η «τεκμηρίωση των επιπτώσεων στην ανταγωνιστικότητα τους κλάδου». Για τους καπιταλιστές φυσικά, η αύξηση των μισθών, έχει πάντα αρνητικές επιπτώσεις στην «ανταγωνιστικότητα». Τέλος, οι τοπικές συμβάσεις θα υπερτερούν των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, ενώ περιορίζεται η πρόσβαση των εργαζόμενων στη Διαιτητική Απόφαση του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας. Όλα αυτά δίνουν στους εργοδότες τη δυνατότητα να καταργούν όπου τους συμφέρει τις συλλογικές συμβάσεις, μειώνοντας περαιτέρω τους μισθούς.
Ο νόμος εισάγει μία αποφασιστική παρέμβαση του κράτους στα συνδικάτα με σκοπό την περαιτέρω παράλυση και αποδυνάμωση τους. Καταρχάς, θα έχουμε ένα «ηλεκτρονικό φακέλωμα» των σωματείων και των μελών τους στο πληροφοριακό σύστημα του Υπουργείου Εργασίας, «Εργάνη». Το αν τα στοιχεία αυτού του μητρώου θα είναι ή όχι δημόσια χάριν της «διαφάνειας» είναι στην ευχέρεια του εκάστοτε υπουργού. Αυτό θα δώσει στους εργοδότες την ευκαιρία να στοχοποιήσουν τα μέλη των σωματείων και να προχωρήσουν σε απολύσεις και γενικότερα στη διαμόρφωση του εργατικού δυναμικού της επιχείρησης ανάλογα με τη σχέση που έχει ο κάθε εργαζόμενος με το συνδικάτο του.
Το νομοσχέδιο επεμβαίνει και στην εσωτερική λειτουργία των σωματείων με την καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για τις Γενικές Συνελεύσεις, αλλά και τα άλλα όργανα. Αυτό αποτελεί ένα καίριο πλήγμα στη λειτουργία των συνδικάτων. Η κυβέρνηση επιχειρεί να απομονώσει τους εργαζόμενους από τις ζωντανές μαζικές διαδικασίες του χώρου τους, αφαιρώντας τους έτσι ουσιαστικά ένα συλλογικό αντίβαρο απέναντι στο καθεστώς της τρομοκρατίας και των πιέσεων της εργοδοσίας. Η παραπάνω διάταξη θα χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για την αξιοποίηση των πιο καθυστερημένων πολιτικά εργαζομένων ώστε να ψηφίζουν ηλεκτρονικά για την αποτροπή απεργιακών κινητοποιήσεων.
Με το νέο νόμο ο εκάστοτε υπουργός Εργασίας συγκεντρώνει μία σειρά από υπερεξουσίες που του δίνουν τη δυνατότητα να υπερβαίνει τα καταστατικά των σωματείων, να καθορίζει με υπουργικές αποφάσεις τις «λεπτομέρειες» για το ποιες επιχειρήσεις θα εξαιρούνται από τις κλαδικές συμβάσεις, που μπορεί να γίνει επέκταση των κλαδικών συμβάσεων και ποια στοιχεία από το μητρώο των συνδικάτων θα δημοσιοποιούνται.
Σημαντικό στοιχείο του νόμου είναι η χορήγηση της δυνατότητας στους δήμους να ιδιωτικοποιούν τις υπηρεσίες καθαριότητας, πρασίνου και ηλεκτροφωτισμού. Τέλος, ενδεικτικές για τον ταξικό χαρακτήρα της κυβέρνησης και τα αντιδραστικά της ήθη ήταν οι δεκάδες «φωτογραφικές» τροπολογίες που εντάχθηκαν την τελευταία στιγμή στο πολυνομοσχέδιο με σκοπό την εξυπηρέτηση υποθέσεων συγκεκριμένων καπιταλιστών, τραπεζικών και κρατικών στελεχών. Με αυτές ωφελούνται οι επιχειρηματίες που αγοράζουν σήμερα δεκάδες ακίνητα (συμπεριλαμβανομένου «φωτογραφικά» συγκεκριμένου Έλληνα που κατηγορούταν μαζί με τραπεζικά στελέχη για σχετικές παράνομες συναλλαγές και ο οποίος πλέον απαλλάσσεται από κυρώσεις), αυξάνεται πραξικοπηματικά η θητεία των διοικήσεων σε Τεχνικό και Οικονομικό Επιμελητήριο, νομιμοποιούνται τα παράτυπα έξοδα συγκεκριμένων δεξιών στελεχών των Δήμων και των Περιφερειών, αυξάνονται σκανδαλωδώς οι μισθοί των συμβούλων και συνεργατών της κυβέρνησης, καθώς και εκείνοι των στελεχών των ΔΕΚΟ, παρέχονται νέα δώρα στα ιδιωτικά συμφέροντα που συμμετέχουν στη ληστρική «επένδυση» του Ελληνικού, δίνεται η δυνατότητα να τοποθετηθούν κεραίες κινητής τηλεφωνίας ακόμα και σε αρχαιολογικούς χώρους και νοσοκομεία, ιδιωτικοποιούνται οι έλεγχοι νομιμότητας για τις νέες επενδύσεις με συνέπεια την αύξηση της κερδοσκοπικής αυθαιρεσίας σε βάρος του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.
Απουσία ουσιαστικής αγωνιστικής απάντησης – Τι πρέπει να γίνει
Δυστυχώς, η ολομέτωπη αυτή ταξική επίθεση βρήκε το εργατικό κίνημα αποδιοργανωμένο και παραλυμένο, με τη διοίκηση στη ΓΣΕΕ διορισμένη από το κράτος. Το αποτέλεσμα ήταν να διεξαχθούν δυο απεργίες (24/9 και 2/10) με πρωτοβουλία κυρίως των διοικήσεων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, κατ΄ όνομα μόνο «γενικές», ουσιαστικά απροετοίμαστες, συμβολικού χαρακτήρα και χωρίς να είναι ενταγμένες σε κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα κλιμάκωσης αποτυχημένες. Φυσιολογικά, αυτές οι απεργίες ήταν πλήρως αποτυχημένες, αφού με τη μικρή συμμετοχή και τις αναιμικές συγκεντρώσεις όχι μόνο δεν ανησύχησαν την κυβέρνηση και δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, αλλά και συνέβαλαν με τα χαρακτηριστικά τους στο να εδραιωθεί μέσα στην εργατική τάξη και το κίνημα της η κατάσταση της παράλυσης και η ψυχολογία της παθητικότητας.
Την κύρια ευθύνη γι’ αυτήν την κατάσταση έχει η προδοτική για τα εργατικά συμφέροντα κεντρική γραφειοκρατία των συνδικάτων (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ κ.α). Όμως εντελώς ακατάλληλη και αναποτελεσματική είναι και η τακτική που εφαρμόζει η ηγεσία του ΠΑΜΕ, με κύριες εκφράσεις τη μέθοδο των χωριστών συγκεντρώσεων, την ανοχή ή στήριξη της τακτικής των αποσπασματικών καλεσμάτων χωρίς κλιμάκωση και με αρνητικό αποκορύφωμα την πρόσφατη – επιζήμια εκ του αποτελέσματος αφού προκάλεσε την παρέμβαση του κράτους στη ΓΣΕΕ – απόπειρα χρήσης βίας ως μέσο για να αντιμετωπιστεί ο ρόλος της κεντρικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Μόνο η διαρκής επιδίωξη της πλατύτερης δυνατής ενότητας της εργατικής τάξης μέσα στον αγώνα, πάνω στη βάση ενός συγκεκριμένου προγράμματος απεργιακής κλιμάκωσης και όχι με αποσπασματικές απεργίες – «άσφαιρα πυρά», θα μπορέσει να φέρει την αγωνιστική ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, να ανησυχήσει πραγματικά τον ταξικό αντίπαλο και την κυβέρνησή του, και φυσικά, να οδηγήσει σε μια πραγματική διαδικασία αλλαγής των συσχετισμών στα συνδικάτα, σε βάρος της προδοτικής κεντρικής, συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
– Όχι άλλα σποραδικά, συμβολικά και απροετοίμαστα απεργιακά καλέσματα! Συνελεύσεις σε όλους τους χώρους δουλειάς για την αναγκαία συζήτηση συμπερασμάτων από τις ήττες και για τη σοβαρή προετοιμασία μιας μαζικής αγωνιστικής αντεπίθεση του εργατικού κινήματος.
– Ενιαίες – κοινές – ενωτικές απεργιακές κινητοποιήσεις όλων των εργαζομένων! Ενιαίο Μέτωπο όλων των συνδικαλιστικών και πολιτικών δυνάμεων της εργατικής τάξης στον αγώνα ενάντια στην επίθεση της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησής της.
– Εκστρατεία για τη μαζική εγγραφή των νέων εργαζομένων στα συνδικάτα. Προετοιμασία για ένα δημοκρατικό συνέδριο ενοποίησης των δυνάμεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σε μια ενιαία εργατική συνομοσπονδία, με μια μαχητική ηγεσία χωρίς γραφειοκράτες.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος – Ηλίας Κυρούσης
