Η περίπτωση της αντισυνταγματικής επιστράτευσης της ΔΕΗ δικαιώνει την επιλογή της αξιωματικής αντιπολίτευσης να σαλπίσει προσκλητήριο για μαζικό παλλαϊκό ειρηνικό ξεσηκωμό, αφού αυτός αποτελεί τη μοναδική ελπίδα για ανάκτηση των καταργηθέντων κοινωνικών δικαιωμάτων και επαναφορά της χαμένης ευημερίας στον τόπο. Όμως, για να καταστεί αποτελεσματικό ένα τέτοιο κάλεσμα, οφείλει να είναι όχι μόνο οργανωμένο, με μπροστάρη τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του (καθώς είναι αφόρητα δύσκολο για τον απλό πολίτη να κάνει μόνος του το μεγάλο άλμα), αλλά και απαλλαγμένο από ακατανόητα και παρωχημένα θεσμολαγνικά φετίχ που έχουν κληροδοτηθεί από την εποχή της ΕΑΡ. Μάλιστα, τη στιγμή που δεν μένει όρθια καμία από τις λαϊκές κατακτήσεις και που η μεγάλη μερίδα των εργαζομένων και των αυτοαπασχολούμενων είναι αντιμέτωπη με το φάσμα της ανέχειας, της φτώχειας, ακόμη και της πείνας, είναι αδικαιολόγητος οποιοσδήποτε δισταγμός αναφορικά με την αναγκαιότητα μιας έμπρακτα σκληρής πολιτικής σύγκρουσης με το βάρβαρο μνημονιακό καθεστώς.
Ο φόβος μην τυχόν και κατηγορηθεί η Αριστερά για ανομία (!) αποτελεί όχι απλώς μια ιδεολογικά εσφαλμένη στρατηγική, αλλά είναι πλέον εκτός τόπου και χρόνου, με δεδομένη την αδυναμία εκατομμυρίων Ελλήνων να βγάλουν πέρα ακόμη και τα τρέχοντα έξοδα του κάθε μήνα. Σε καμία περίπτωση η αστική νομιμότητα δεν μπορεί να συνιστά ανασταλτικό όριο για τη δράση της Αριστεράς.
Υποστηρίζω ότι υφίστανται δυναμικές και απολύτως μη βίαιες μέθοδοι, που μπορούν κάλλιστα να αποτελέσουν τον πολιορκητικό κριό του εργατικού λαϊκού κινήματος και των μεσαίων στρωμάτων σε μια κατά μέτωπον αντεπίθεσή τους ενάντια στον μνημονιακό ολοκληρωτισμό που ακρωτηριάζει ελπίδες και τσακίζει ζωές. Η ανυπακοή και το σαμποτάζ, σε συνδυασμό με μαζικές και πολυάριθμες καταλήψεις, συγκροτούν ενδεικτικά τρόπους απόκρουσης της μνημονιακής λαίλαπας.
Είναι πολιτικά αδιανόητο σε αυτήν την οριακή και ακραία ιστορική φάση να μην καλεί η Αριστερά ευθέως σε σαμποτάζ ενάντια κατ’ αρχάς στον νευραλγικό εκείνο τομέα που, όταν πληγεί, θα “πονέσει” καίρια τους τροϊκανούς και τα ντόπια συνεταιράκια τους. Αναμφίβολα, ο τομέας αυτός είναι ο μηχανισμός φορολογικών εισπράξεων: θα έπρεπε ήδη να είχε παράσχει πολιτική κάλυψη η Αριστερά, π.χ., σε εκείνους που, ενώ πριν από τον οδοστρωτήρα του Μνημονίου λάμβαναν παγίως επιστροφή φόρου, τώρα καλούνται να καταβάλουν φόρο για πρώτη φορά, δηλαδή λύτρα χάριν των τοκογλύφων.
Θα δώσω δύο παραδείγματα αντίστασης και ανυπακοής: Πρώτον, κακώς εγκαταλείφθηκε η αρχική έμφαση που είχε δοθεί στο θέμα της ανυπακοής για το χαράτσι. Πράγματι, προς τιμήν του, μισό εκατομμύριο κόσμος δεν πλήρωσε, αλλά αυτό δεν αρκεί. Αν υπήρχε καθημερινή έκκληση και οργανωμένη δράση, με πρώτους τους βουλευτές και τα στελέχη να διαφημίζουν επικοινωνιακά τη μη πληρωμή, η στάση αυτή θα είχε ακολουθηθεί από τη μεγάλη πλειονότητα του λαού που θα ένιωθε να δημιουργείται γύρω της μια ασπίδα προστασίας. Φυσικά, αυτό θα προϋπέθετε και λεπτομερείς οδηγίες, π.χ. για μαζική συμπλήρωση με 999999 (= μη ηλεκτροδοτούμενο) των αριθμών παροχής που αναίσχυντα το υπουργείο συμπεριέλαβε στις περσινές φορολογικές δηλώσεις κ.λπ. Αλλιώς, αφήνεται ο πολίτης βορά της εφορίας και απροστάτευτος απέναντι στο αδηφάγο σύστημα.
Δεύτερον: οργανωμένα κλιμάκια του κόμματος θα έπρεπε να βρίσκονται σε καθημερινή λεκτική σύγκρουση με ελεγκτές μέσα σε όλα τα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς, υπερασπίζοντας πολίτες που δεν έχουν να πληρώσουν εισιτήριο. Κατ’ αντίστοιχο τρόπο, η απάνθρωπη θέσπιση εισόδου, έστω 5 ευρώ, στα δημόσια νοσοκομεία δεν έπρεπε να μείνει αναπάντητη σε κινηματικό επίπεδο. Κατά συνέπεια, σε κάθε περίπτωση, οι πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι συγκεκριμένες και στοχευμένες, αποσκοπώντας όχι μόνο στην ακύρωση του κάθε μέτρου στην πράξη, αλλά και ευθέως στη δημιουργία προβλημάτων εφαρμογής της συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής, αφού αυτή πλέον δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στους στόχους που επιβάλει η τρόικα και άρα θα επισπευστεί η κατάρρευση της λαομίσητης δικομματικής κυβέρνησης.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Αυγής στις 12/07/2014.
